บททั้งหมดของ คนนี้ของโปรด (20+): บทที่ 61 - บทที่ 70

“เจ้เดียร์.. เดี๋ยวซินค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังนะ” ซินหยานพูดเพียงเท่านั้นแล้วก็ขอตัววางสาย แววตาหม่นแสงลงกว่าเก่า เพราะก่อนหน้าเพิ่งมีความหวังไปเองว่าเขาและเธอจะเข้ากันได้ และทันทีที่คนหน้าหม่นแสงหันกลับไปทางที่คาดว่าชายหนุ่มคนดังกำลังยืนรออยู่เธอต้องร้องว้ายตกใจ เพราะทรงโปรดดันยืนชิดกันแถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนรดแก้มเธออีกแล้ว!“โอ้ย! อีกแล้วนะคะ ชอบทำแบบนี้อีกแล้ว” ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จะได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับดารินไปบ้างหรือเปล่านะ ถ้าได้ยินจะมากน้อยแค่ไหน“ใครน่ะ” ทรงโปรดได้ยินตั้งแต่ที่เธอถามคนในสายแล้วว่าเขาเป็นใคร ให้เดายายนั่นคงจะเป็นคนที่ไปเที่ยวกับเธอที่คลับคืนนั้น แล้วไอ้รูปโพรไฟล์ของหญิงสาวคนนั้นเขาก็คิดออกแล้วด้วยว่าเป็นภาพใคร แต่ช่างเรื่องนี้ก่อนเถอะ“อยากรู้อะไรทำไมไม่ถามเฮียล่ะครับ”“ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะล้ำเส้นหรือก้าวก่าย จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ไปซื้อของกันต่อเถอะ” ซินหยานก้มหน้าขอโทษเขาเสียงเบาหวิว ทำไมถึงรู้สึกว่าสายตาเขากำลังบอกว่าไม่ชอบให้เธอไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันนะ ไม่อยากให้รู้ เธอไม่รู้ก็ได้ทรงโปรดมองตามร่างเพรียวสวยไปแล

ทรงโปรดและซินหยานใช้ชีวิตด้วยกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันในวันหยุดสองวันมานี้ ที่เขาบอกจะศึกษากันนั่นรวมถึงทุกเรื่องที่คนหนุ่มสาวจะสามารถทำร่วมกันได้ มีหลายเรื่องที่ยังต้องปรับกันอยู่อีกมาก ทั้งการกิน การอยู่ร่วมกัน ความชอบต่าง ๆ และการเรียนรู้นิสัยใจคอของอีกฝ่ายหากก็ยังมีเรื่องที่ลงตัวกัน แทบไม่ต้องปรับอะไรเพราะต่างฝ่ายต่างร้อนไวเข้ากันได้ดีจนน่าประหลาด มีนิดหน่อยคือต้องปรับขนาดให้ของเธอชินกับการรับของเขาเข้าไปในตัว“เฮียโปรดขา..”“ครับ” ทรงโปรดขานตอบเสียงหวานพอ ๆ กับคนเรียกเช่นเดียวกัน สองวันมานี้เธอตัวติดเขาราวกับหมากฝรั่ง แต่พรุ่งนี้เขาจะเป็นไทแล้ว วันลาหมดต้องแยกย้ายไปทำงานหาเงินเลี้ยงยายคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง“มาชิมอาหารให้หน่อยสิคะ มามะ ๆ” ซินหยานกวักมือเรียกเขาแล้วทำตาปรอย ทรงโปรดถอนหายใจแล้วส่ายหน้าให้“หนูชิมเลยครับ เฮียอิ่มแล้ว”อิ่มห่าอะไรละ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้าจนบ่ายของวัน ที่ตกลงท้องไม่ขอเรียกว่าอาหาร มันคือวัตถุอันตรายชัด ๆ เพราะซินหยานทำอะไรให้เขากินก็ไม่รู้ จริง ๆ คือมันกินไม่ได้ มื้อนี้ก็เช่นกัน ดูสีมันสิ.. สมองเขาร้องเตือนทันทีว่ามันคือวัตถุ

“เฮียโปรด..” ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังดูหนังกันหลังจบมื้ออาหารแล้วซินหยานเลยลองถามเขาดูว่า.. “พรุ่งนี้ว่างไหมคะ”“ไม่” เขาตอบสั้น ๆ เพราะก็บอกเธอไปแล้วเมื่อเช้านี้ว่าต้องทำงาน ซินหยานพยักหน้าน้อย ๆ ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร“มีอะไรเหรอครับ”“อ่อ.. เปล่าค่ะ” ความจริงพรุ่งนี้คือวันนัดตรวจครรภ์ครั้งต่อไป แต่ในเมื่อเขายุ่งเธอก็เข้าใจ เดือนหน้าค่อยชวนเขาไปใหม่ก็ได้ กว่าจะถึงกำหนดคลอดมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนไม่เป็นไรหรอกกระมัง‘เวลาแห่งความสุขมักแสนสั้น’คำนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตของซินหยาน เพราะที่ผ่านมาเธอมักจะมีความสุขมากกว่าเวลาหมดสนุกเสมอ หากแต่คนเรามันต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้น เพราะเช้าวันถัดมาซินหยานตื่นขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่า ไร้เงาของคนตัวสูงที่เคยนอนข้างกาย เขาไปทำงานแล้ว มีแปะโน้ตเล็กบอกไว้ที่หัวเตียงด้วยว่า..“ตื่นแล้วอย่าลืมกินข้าวกินยานะครับ เฮียไปทำงานก่อน ตอนเย็นจะรีบกลับมาหานะ” ซินหยานอ่านข้อความจากลายมือตวัดที่พยายามเขียนอย่างตั้งใจพวกนั้นแล้วก็ยกยิ้มสดใส“น่ารักจัง” ใครบอกลายมือหมอห่วยแตกต่อไปนี้เธอจะเถียงขาดใจหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งกินข้าวต้มฝีมือทรงโปรดที่เข

“ซิน.. เป็นอะไร โกรธเหรอ” เขากินมาจากข้างนอกแล้วด้วยซ้ำในตอนที่ไปปรึกษาธุระส่วนตัวบางอย่างกับนายแพทย์ลักษณ์ที่บ้านโชติภิวรรธ ก็ไม่คิดว่าเธอจะรอ และให้หิ้วท้องมารอกินพร้อมเธอก็คงไม่ไหว ไม่รู้ว่าจะคุยธุระเสร็จตอนไหนด้วยซ้ำจะให้ทำยังไง“ซินหยาน” ทรงโปรดเคาะประตูเรียกซินหยานที่หายเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนอีกที แล้วถามตัวเองในใจว่า..นี่กูต้องง้อใช่ไหม ทำงานมาก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว แต่ก็เอาวะ..“ซิน เปิดประตูให้เฮียหน่อย” ทรงโปรดเคาะประตูเรียก แต่คนข้างในก็ยังเงียบ เธอกำลังทำให้เขาหงุดหงิดใจ ชายหนุ่มกัดกรามกำลังจะนับหนึ่งถึงสาม หากครบสามแล้วเธอยังไม่ออกมาเขาจะไม่ง้อไม่เรียกแล้วจะพาตัวเองไปนอนทั้งไม่อาบน้ำมันนี่แหละแต่ไม่ทันจะนับสองด้วยซ้ำก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ประตูเปิดอ้าแล้วซินหยานก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่เธอจะเดินผ่านเขาออกไปยังประตูห้องนอนมือใหญ่ก็คว้าเธอไว้เสียก่อน“ซิน..” เขาเรียกเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ ราวกับกำลังประกาศกร้าวให้รับรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจ หญิงสาวมองสบตาเขา ในหน้าหวานพราวไปด้วยหยาดน้ำบนผิวอ่อนใส ขอบตาเธอยังคงแดงก่ำอ

เธอเคยถ่างตารอแล้วหลายครั้งแต่บางทีเขากลับเช้า มาถึงก็แต่งตัวไปทำหน้าที่คุณหมอที่โรงพยาบาล เธอก็ใช้ชีวิตคนเดียวต่อไป จะเรียกร้องก็ไม่ได้ ทำได้เพียงน้อยใจผ่านไปเพียงไม่นานข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์ก็เด้งขึ้น ซินหยานกดอ่าน‘หาอะไรทำบ้างนะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน หรือถ้าเบื่อ ๆ เหงา ๆ อยากไปบ้านไอ้เจหรือบ้านป้าหนูบ้างก็ได้’นั่นคือข้อความจากทรงโปรด มองในแง่ดีคือเขาห่วงใย แต่หากมองในแง่ร้ายคือเขากำลังไล่เธอกลาย ๆฉับพลันความวูบโหวงในช่วงอกที่ถูกกดเอาไว้ ก็ทบทวี ดันน้ำตาให้รื้นเบ้าอย่างไม่อาจกักเก็บได้ รักเขาแล้วเหรอยายซิน หรือเพราะตอนนี้แกไม่มีใคร แกมันใจง่ายจริง ๆ ด้วย ข้อความเพียงเท่านี้จากเขาก็ทำเอาร้องไห้ได้อย่างง่ายดายนิ้วเรียวกดโทร.ออกหาญาติสาว รอสายเรียกอยู่ไม่นานเสียงดารินก็ดังลั่นมาตามสาย[ว่าไงยายหมวยเก๊ เหงาอีกแล้วอะดิ] ประโยคฮิตในสองเดือนมานี้ที่ดารินใช้ทักทายซินหยานพรูลมหายใจเป็นการยอมรับแต่โดยดีใช่.. เธอเหงาอีกแล้วทุกครั้งที่ทรงโปรดไม่อยู่เธอก็ทำได้แค่โทรหาดาริน หากเป็นตอนกลางวัน วันไหนดารินว่างก็มีเข้ามารับเธอไปเที่ยวห้าง ชอปปิง ดูหนัง กินข้าวกัน บางวันก็แวะไปหาป้าดาหวันที่บ้า