All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 11 - Chapter 20

หรือเขาจะอุ้มเธอมา... ตอนไหนกันนะ ไม่เห็นจำได้ หญิงสาวเอียงคอพยายามนึกรื้อฟื้นความทรงจำอยู่ครู่เดียวเท่านั้นเธอก็สลัดความสงสัยทิ้งไปจะยังไงก็ช่างเถอะ ในเมื่อไม่เจอใครก็ก้มหน้าก้มตาหาเสื้อผ้าต่อ เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ไว แล้วรีบกลับไปรายงานตัวกับดาริน เครื่องมือสื่อสารไม่รู้อยู่ไหนเธอจำไม่ได้แล้ว“อยู่ไหนกันนะ... โอ๊ะ!”เธอเจอแล้ว เสื้อผ้าเธออยู่ในตะกร้าผ้าที่ใช้แล้ว มีเสื้อผ้าผู้ชายรวมอยู่ด้วย ผู้ชายคนนั้นเขาน่าจะเก็บให้ ตรงตู้เสื้อผ้าถัดออกไปมีชุดเดรสตัวใหม่แขวนอยู่ ไม่รู้ว่าของใครไม่น่าจะซื้อหามาเพื่อเธอหรอกกระมัง... ของแฟนเขาหรือเปล่ากันนะ... เวรกรรม!มือเรียวยกขึ้นป้องปากที่เปิดหวอ ดวงตาสวยเบิกกว้าง นี่เธอเผลอไปนอนกับแฟนชาวบ้านหรือนี่ เสียครั้งแรกให้แฟนชาวบ้านด้วยนี่สิ น่าอายชะมัดเลยซินหยาน!ไม่สิ เธอไม่ได้เผลอ เธอตั้งใจ... เมื่อคืนก็มัวแต่คิดว่าเขาหล่อ เขาหุ่นดี เขา... น่าจะใหญ่ บวกกับความอยากรู้อยากลองของตัวเองจึงลืมสืบลืมถามว่าเขาโสดอยู่หรือไม่ซินหยานรีบหยิบชุดเดรสของเธอขึ้นจากตะกร้าผ้า ถึงกลิ่นมันจะไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไร ทว่าเธอก็เลือกจะสวมใส่ชุดเดิมของตัวเอง ไม่บ้าพอจะถื

เขาหยัดกายลุกขึ้นไปจูบริมฝีปากอิ่มที่เผยออ้ากอบโกยอากาศเข้าปอด ส่งรสของเธอจากปากเขาสู่โพรงปากเธอให้หญิงสาวรับรู้ว่าตัวตนเธอหวานแค่ไหน ลิ้นเล็กรับรสตัวเองจากปลายลิ้นหนาอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่นานเธอก็ต้องเบ้หน้าจนหัวคิ้วชนกันเมื่อเขาส่งตัวตนที่แข็งขืนจนแทบจะระเบิดเข้าไปในตัวเธอสองมือบางตวัดขึ้นมาโอบคอเขาไว้ ความคับแน่นที่เติมเต็มอยู่ภายในกลางกายจนเธออึดอัดทำเอาเธอต้องจิกเล็บลงเบา ๆ บนไหล่เขาทรงโปรดนิ่วหน้าตาม ไม่ใช่เพราะเจ็บบริเวณไหล่ที่โดนเธอจิกเล็บลงไป แต่เขากำลังเครียดขึงตรงส่วนกลางกาย เมื่อคืนก็ว่าเบิกทางให้ และถางเธอจนโล่งเตียนแล้วทีเดียวเชียว ทว่าไม่ทันข้ามวันยายตัวเล็กนี่ก็ยังกลับคืนสู่สภาพ เธอรัดรึงเขาเสียจนแทบล่มปากอ่าว ...ไม่ไหวชายหนุ่มกัดฟันกรอดแล้วกอดรัดร่างเล็กที่ครางหวานเพราะเสียวกระสันไว้แน่นก่อนจะเริ่มขยับกาย สอบสะโพกจากเนิบช้ายังไม่ถึงครึ่งนาทีก็เปลี่ยนเป็นรัวเร็ว และถี่ยิบในแบบที่ซินหยานตาเหลือกลานเหมือนคนขาดอากาศจวนเจียนใกล้จะตายเธอหวีดร้องสุขสมอีกครั้งจากนั้นเขาจึงตอกตรึงเธอเพื่อจะส่งตัวเองตามเธอไปบ้าง กระแสอุ่นซ่านส่งตรงจากเขาสู่กายเธอจนชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าแบบนี้มั

เมื่อเห็นเขาพยักหน้าให้แล้วบอกว่าเจ้าของไม่ว่าอะไรเธอจึงยอมหยิบเดรสชุดนั้นมาสวมใส่แต่โดยดี แล้วมานั่งกินข้าวกับเขา ระหว่างมื้ออาหารซินหยานนั่งกินเงียบ ๆ ก้มหน้ามองจานเท่านั้น ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าเธอมากกว่าจะสนใจจานข้าวตัวเองมองอะไรนักหนา ซินหยานนึกต่อว่าเขาในใจ พลางจิ้มสเต๊กเข้าปากไปด้วยจนคนตัวโตหัวเราะหึเบา ๆ เขาเดาได้ทันทีว่าเธอกำลังก่นด่าเขาแน่ ๆ สังเกตได้จากน้ำหนักของส้อมที่จิ้มเนื้อในจานกับริมฝีปากบางที่เบะคว่ำหลบสายตาเขาอยู่แท้ ๆ ยังจะกล้าด่าเขาในใจอีก มันน่า... นัก!“หัวเราะอะไร” เธอเงยหน้ามาถามเขา สายตาพราวระยับที่มองมาทำเอาเธออดใจสั่นไม่ได้ หล่อเป็นบ้า“หัวเราะคุณ จะด่าก็ด่า อย่ามาด่าในใจ”“รู้ได้ไง” เธอถาม ส่วนเขาไหวไหล่ เธอเลยถามต่อ“ด่าได้แน่นะ?” ถ้าได้แม่จะด่าให้ลืมชาติกำเนิดไปเลย คนบ้าอะไรดูดเก่งชะมัด ตัวเธอมีแต่รอยเต็มไปหมดเลย ไอ้ปลาซัคเกอร์! ทว่าไม่ทันได้เอ่ยปากด่า เขากลับปฏิเสธทันควันว่า...“หึ! ไม่” ก็ลองด่าดูสิ พ่อจะจับกดเตียงให้ครางกว่าเมื่อคืนอีกคอยดู“ปากเล็ก ๆ แบบนี้มีหน้าที่ร้องครางใต้ร่างผมอย่างเดียวไม่มีสิทธิ์มาด่า จำไว้!”หญิงสาวตาเบิกกว้า

“ว่าไงไอ้เจ”[มึงอยู่ไหน] น้ำเสียงร้อนรนของเจสันทำเอาทรงโปรดเลิกคิ้ว สงสัยว่าคนที่มีชีวิตดี ๆ มีครอบครัวสุขสันต์ตอนนี้เกิดปัญหาอะไร“มีอะไรวะ”[มาช่วยกูที กูแย่แล้ว]“ที่ไหน” ทรงโปรดไม่ซักไซ้ถามต่อ เพราะคนอย่างเจสันหากไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายมันไม่มีทางขอความช่วยเหลือใครแน่[บ้านกู ด่วนเลย!]เมื่อรู้พิกัดร่างสูงจึงรีบลุกไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ ทุกอิริยาบถของเขาที่เหมือนเร่งรีบ ทว่ามันกลับไม่ได้ดูเงอะงะ ตรงกันข้ามเขากลับดูมีเสน่ห์เสียมากกว่า ทุกการเคลื่อนไหวของเขาช่างงดงามราวกับเทพเจ้าปั้นมาจัดการตัวเองเรียบร้อยทรงโปรดจึงหันมาพูดกับหญิงสาวที่เอาแต่นอนมองเขาแต่งตัวตาค้างว่า...“คุณรีบกลับหรือเปล่า”ซินหยานส่ายหน้าเบา ๆ เพราะโดนความเพอร์เฟกต์ของเขาเข้าครอบงำจนเธอตาพร่าเบลอ เขาโน้มตัวลงมาจูบขมับเธอ“งั้นรอผมก่อนนะอย่าเพิ่งไปไหน ไม่นานผมกลับมา... นะครับ” มือหนาลูบสัมผัสท้ายทอยหญิงสาวเบา ๆ สายตาคมกริบลึกล้ำแสนอ่านยากคู่นั้นพราวระยับราวกับกำลังสะกดเธอให้มัวเมาตามคารมของเขา จนสุดท้ายหญิงสาวก็เผลอพยักหน้าให้เมื่อร่างสูงเดินพ้นประตูห้องไป เสียงลูกบิดดังแกร็กก็เรียกสติให้ซินหยานได้ตื่นจากภวังค์

“ซินขอโทษ...” ซินหยานเสียงอ่อน ทำตัวออดอ้อนเหมือนลูกแมว กะพริบตาปริบ ๆ แต่ก็ไม่วายโดนดารินบิดแก้มขาว ๆ นั่นไปหนึ่งทีจนซินหยานร้องลั่น และไม่กี่วินาทีถัดมาดารินก็ต้องร้องดังกว่าเสียงของซินหยาน เพราะโดนฝ่ามืออรหันต์ของคุณนายดาหวันฟาดเข้าให้“โอ๊ย แม่อะ!” ดารินลูบต้นแขนป้อย ๆ ส่งเสียงกระเง้ากระงอดมารดาที่ตอนนี้ถลาตัวไปปลอบหลานสุดที่รัก มือเหี่ยว ๆ นั่นยกขึ้นลูบแก้มนวล ใบหน้าสวยวัยห้าสิบกว่าก็ทอดอ่อนราวกับว่าหลานสุดที่รักกำลังเจ็บแก้มที่โดนเธอหยิกเสียเต็มประดา“โอ๋ ๆ เจ็บไหม ไม่เป็นไรนะลูกน้า...”ดุจริง ๆ ดุกับลูกนะ แต่กับหลานสุดที่รักยุงไม่ให้ไต่ ลิ้นไรก็ตอมไม่ได้“โอ๊ยหมั่นไส้!” ดารินกระแทกเสียงพร้อมกับเบ้ปากใส่มารดา ทว่าไม่นานก็มีเสียงหัวเราะตามมาของทั้งสามสาวต่างวัย ดารินไม่ถือสาหรอกที่มารดาจะแสดงออกว่ารักซินหยานและทะนุถนอมมากกว่าตนที่เป็นลูกแท้ ๆ เพราะนาน ๆ จะเจอหลานที และยายหมวยเก๊นี่ก็ดูน่าทะนุถนอมเสียขนาดนั้น ซ้ำหน้าตายังถอดแบบมาจากน้าดาหลา น้องของคุณนายดาหวันเขาอย่างกับแฝด ดารินรู้ว่านางคิดถึงน้องสาวขนาดไหน“ไม่เจ็บเลยค่ะป้า เจ้เดียร์หยิกเบา ๆ เอง” เสียงหวานเอ่ยออดอ้อนมารดาตนแบบน