All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 41 - Chapter 50

ทรงโปรดแทบจะนอนเอาเท้าก่ายหน้าผาก เพราะหลังจากที่พี่สาวรู้เรื่องเข้าเขาโดนสวดยับ ใบหูโดนบิดจนผิดรูปแล้วมั้งตอนนี้ เรียกได้เลยว่าสะบักสะบอมโมโหจัดจนด่ากราดแล้วเขวี้ยงสารพัดของที่อยู่ในระยะมือคว้าถึงใส่เขารัว ๆ ไม่สนใจว่าข้าวของที่แตกกระจายจะราคาแพงแค่ไหน‘ถ้าผู้หญิงเขาเอาเด็กไว้ ยังไงแกก็ต้องช่วยเขารับผิดชอบ ตอนทำก็ทำด้วยกันสองคน อย่ามักง่าย ลูกของแกทั้งคนนะโปรด เลือดเนื้อเชื้อไข อย่างน้อยก็ต้องส่งเสียบ้าง มีส่วนรับผิดชอบชีวิตเขาด้วย ไม่อย่างนั้นสักวันหนึ่งแกจะเสียใจ!’ นั่นคือคำประกาศิตสุดท้ายจากปาริฉัตรก่อนที่จะเดินฟึดฟัดกระทืบเท้าปึงปังขึ้นห้องนอนไป โดยไม่สนใจน้องชายอย่างเขาอีกทรงโปรดเล่าเพียงว่าตนพลาดท่าไปทำสาวท้องมา เพราะถุงยางแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ ขนาดไม่ลงรายละเอียดอื่น ๆ ว่าหญิงสาวเป็นใคร ปาริฉัตรยังโมโหได้ขนาดนี้ หากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พี่สาวขี้โมโหเป็นนางยักษ์ขมูขีคงได้มาถลกหนังหัวเขาทิ้งแน่ ๆหลายวันมานี้ซินหยานเงียบหายจนทรงโปรดร้อนใจเสียเอง วันก่อนเขาเองก็ลืมขอเบอร์ติดต่อเธอไว้ คิดว่าให้นามบัตรตัวเองไปแล้วยายนั่นจะติดต่อกลับมาบ้าง แต่นี่อะไร ไร้วี่แววจนเขา

หลังส่งตะวันเข้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้วทรงโปรดกับซินหยานก็เดินกลับมาขึ้นรถ เธอถูกเขาออกคำสั่งให้ไปนั่งหน้าข้างกัน ตอนแรกเธอจะรั้นนั่งเบาะหลังแต่สู้เขาได้ที่ไหน เขาบอกไม่ใช่คนขับรถส่วนตัวของเธอเฮ้อ... รับมือยากชะมัด“ถอนหายใจทำไม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นตุ๊กตาหน้ารถ นั่งกับเขาจำเป็นต้องหนักใจขนาดนั้นเชียว อย่างเขานี่มีแต่สาว ๆ อยากนั่งข้าง ๆ ทั้งนั้น ยายนี่รสนิยมไม่ผ่าน!“ขับรถไปเถอะน่า” ซินหยานชักรำคาญ เขาจะบ่นกับทุกอิริยาบทเธอไม่ได้ นั่งหลังก็ไม่ยอม ถอนหายใจก็ถาม กลอกตาก็ไม่ชอบใจ เป็นผู้ชายหล่อที่น่าเบื่อชะมัด ชักจะรำคาญแล้วนะ!“ว่าแต่เมื่อไหร่จะถึงบ้านเนี่ย” ตอนขามารู้สึกจะไวกว่านี้มาก ขากลับทำไมช้าจัง เธอเริ่มสังเกตสองข้างทางที่ไม่คุ้นตา ไม่เห็นเหมือนขามาเลย! “นี่คุณจะพาฉันไปไหน”“ไปหาที่คุยกันหน่อย” เขาเลี้ยวเข้าไปโรงแรมม่านรูดใกล้ ๆ ซินหยานเบิกตาโพลง“แล้วจะมาคุยอะไรกันที่นี่” สถานที่มีตั้งเยอะแยะ หรือจะคุยกันในรถตอนนี้เลยก็ยังได้ “ไอ้โรคจิต!”“ด่าเก่ง.. เดี๋ยวก็โคฟเป็นโรคจิตให้ดูซะเลย ดีไหม หืม..” ว่าแล้วทรงโปรดก็เริ่มทำท่าทางคุกคามจนซินหยานถอยหลังไปจนชิดประตูรถ“อย่าเชียวนะ!

ระหว่างนี้พี่เลี้ยงเด็กโดนไล่ให้ไปพักผ่อนได้ เพราะทรงโปรดและซินหยานขันอาสาจะดูแลหลานเองตามลำพัง“ซิน..” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก“หืม” หญิงสาวขานรับทว่าสายตายังจดจ้องไปยังเจ้าตัวกลมที่กำลังกอดขวดนมแล้วนอนดูดอยู่บนตักเธอตาปรือ “ง่วงแล้วเหรอครับสุดหล่อของอา นอนนะครับ เอ่เอ๊”“ไปอยู่กับพี่ไหม” คนที่กำลังกล่อมหลานให้หลับถึงกับชะงักกึกกับสรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไป กะทันหันเกิน เธอยังไม่ทันได้ปรับตัว สนิทกันก็ไม่“พี่?”“ต่อไปนี้ก็เรียกว่าพี่ หรือจะเรียกเฮียก็ได้ เอาตามที่เราสะดวก” เขาพูดสบาย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ หรือจะเป็นอย่างที่พี่ดารินบอกนะว่าเขามันร้ายเห็นเธอมองเขานิ่งราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ ร่างเหลือแค่กายหยาบแต่จิตไม่รู้หลุดไปไหน เขาจึงเรียกเธอ..ฟอด! ด้วยปาก“นี่!” ซินหยานเบิกตาจนเท่าไข่ห่าน ไม่คิดว่าเขาจะอุกอาจขนาดนี้ เธอหันไปมองรอบบ้านว่าจะมีใครเผลอมาเห็นฉากเมื่อครู่หรือไม่ แต่ทั่วทั้งบ้านหลังใหญ่กลับเงียบสนิท ไม่มีใครเห็น.. ซะที่ไหน!“แอ๊ะ!” เด็กน้อยที่ทำท่าตาปรือจะผล็อยหลับเมื่อครู่ ตอนนี้ตื่นมาทำตาโตมองซินหยานกับทรงโปรดสลับกัน แล้วหัวเราะคิกคักราวกับชอบใจ ขวดนมที่โดนดูดจนเกลี้ยงกระเ

“ลูกทำให้ป๊าผิดหวังมากนะ รู้ไหม” คำแรกของบิดาทำเอาซินหยานกลั้นสะอื้นไม่ได้ เธอเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วแล้วร้องไห้จนตัวโยน ทรงโปรดฟังภาษาจีนไม่ออกทว่าก็อดสงสารคนตัวเล็กไม่ได้อยู่ดีเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าบิดาเธอ มีเพียงโต๊ะไม้ตัวเตี้ยที่สลักลวดลายเสียสวยงามวางกั้นจึงไม่สามารถเข้าไปปลอบใจเธอ ทำได้เพียงแค่ส่งสายตาไปให้เพื่อนสนิทที่นั่งข้างกัน คิดว่ามันจะเข้าใจและช่วยปลอบใจเธอหน่อย แต่มันกลับเมินเฉยไม่สนใจ ซ้ำยังยักคิ้วหลิ่วตาท้าทายเขาอีกไอ้กวนตีน!“หนูขอโทษค่ะอาป๊า หนูผิดไปแล้ว” ซินหยานพูดทั้งน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คุณหนูที่บิดาคอยตามใจไม่เคยดุด่า บวกกับอารมณ์ที่ไม่คงที่เพราะฮอร์โมนในร่างกายเปลี่ยนไป เธอจึงห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้“แล้วทีนี้จะเอายังไง” คราวนี้หยางหวังหันมาถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยภาษาสากล ทรงโปรดจึงเข้าใจ“ผมจะรับผิดชอบเด็กในท้องเองครับ” เขายืดอกตอบแววตาแน่วแน่อย่างลูกผู้ชาย กล้าทำก็กล้ารับ“รับผิดชอบเด็กในท้อง? แล้วลูกสาวฉันล่ะ” เสียงเยือกเย็นดังกังวานภายใต้บรรยากาศในห้องโถงที่เงียบสงัดทำเอาคนฟังเสียวสันหวังวาบ‘เหี้ยแล้วไง’ ทรงโปรดสบถในใจ จังหวะนี้ถ้าในพล็อตนิยายหรือละครทีวีเขาต

“หิวรึเปล่า” ทรงโปรดถามคนขี้แงหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปแล้ว เขากินของรองท้องจากบนเครื่องมาแล้วเล็กน้อยเลยยังพอทนไหว แต่ซินหยานยังไม่กินอะไร เธอหลับตลอดการเดินทาง ตั้งแต่ลงเครื่องแล้วตรงกลับบ้านมาฟ้าก็มืดแล้ว กว่าจะเจรจากับบิดาเธอเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงคืน “พี่ไปหาอะไรให้กินไหม”“นี่บ้านซินนะ หากินเองได้” เธอค้อนเขา แล้วจะกดปุ่มเรียกแม่บ้าน ทว่ามือหนารั้งห้ามไว้“ดึกขนาดนี้คนเขานอนกันหมดแล้ว ครัวอยู่ทางไหน พาไปหน่อยเดี๋ยวพี่จัดการให้” เพิ่งโดนหมายหัวจากเจ้าของบ้านมา ไม่อยากจะเป็นปฏิปักษ์กับคนรับใช้อีกที่เรียกมาใช้งานตอนเที่ยงคืน เขาทำของง่าย ๆ ให้เธอทานเองดีกว่า“ไม่ต้องหรอกค่ะ นอนเลยดีกว่า” เธอนึกเกรงใจ“แต่เราท้องว่างนะ นอนไม่หลับหรอก” ช่วงนี้เขาขุนเธอทุกวันให้กินเยอะขึ้นเพื่อเติมเต็มสารอาหารเข้าร่างกาย จนคนตัวผอมบางในวันก่อน ตอนนี้กลับมามีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างแล้ว“แม่ไม่หิวก็ช่างแต่ลูกอดไม่ได้นะซิน กินสักนิดก็ยังดี” เจอคำว่าลูกซินหยานจึงอ่อนใจ มุกนี้ทีไรเธอพ่ายแพ้เขาทุกทีเลยมาถึงครัวก็เปิดตู้เย็นสำรวจของสด ได้ไข่ไก่ ไส้กรอก ผักสองสามอย่าง เนื้อหมูสดและขนมปัง ชายหนุ่มเ