All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 31 - Chapter 40

“ก็ไม่ได้ขอ ดันทุรังจะมาเอง ทำหน้าที่ขับไปอย่าพูดมาก” ดารินว่าแล้วไหวไหล่ ไม่สนสายตาดุดันคู่นั้น ชายหนุ่มทำได้แค่เพียงกระแทกลมหายใจแล้วทำหน้าที่เป็นพลขับต่อซินหยานรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเจอเขาที่ไหน แต่ไม่มีอารมณ์จะมาซักถาม และทำความรู้จักในตอนนี้ ว่าทำไมถึงมาขับรถให้คนที่ประกาศกร้าวบอกจะไม่คบใครอีกแล้วอย่างดารินได้ เพราะทั้งคู่ดูตึงใส่กันอยู่ ไม่พูดไม่จา และเธอเองก็มีเรื่องให้คิดอีกเยอะแยะไปหมดซินหยานทิ้งตัวนอนซบบนตักของดารินแล้วหลับตาลง นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น บนโลกนี้จะมีหลงเหลืออยู่อีกกี่คนกันนะ ที่เธอสามารถไว้ใจได้...“ยายซิน...ไหวไหมเนี่ย” ดารินเอ่ยถามคราวนี้ไม่ห่วงเท่าไร มีแต่ความหมั่นไส้เสียมากกว่า เพราะก่อนหน้านี้เมื่อรู้ว่าซินหยานและลุงเขยของเธอจะให้โอกาสคู่หมั้นที่เคยนอกใจซินหยานอีกครั้ง เธอได้คัดค้านไปแล้ว แถมยังบอกให้ซินหยานเผื่อใจไว้ เพราะเชื่อมั่นว่าคนเรามันเปลี่ยนสันดานกันไม่ได้“ไหวสิ ซินไม่ได้ตรอมใจสักหน่อย”“จ้ะ! ไม่ตรอมใจเลยเนอะ” ดารินกระแทกแดกดันคนที่บอกว่าไม่ได้ตรอมใจ ทว่าร่างที่เคยเพรียวสวยตอนนี้กลับผอมลงกว่าเก่า ใบหน้าก็ซูบซีดจนเห็นความแตกต่างได้ชัดเจน“จริง ๆ

“ป้าขา...” ซินหยานอ่อนใจ รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว เธอที่เคยเป็นเด็กดีตอนนี้คงไม่ต่างจากเด็กใจแตกในสายตาของป้าดาหวันไปเสียแล้วกระมัง“ไม่ต้องมาคะมาขา ป้าไม่ด่าหนูหรอกนะ เพราะยายเดียร์มันด่าแทนไปหมดแล้ว” ดาหวันว่าพลางถอนหายใจ ตั้งแต่รู้ว่าซินหยานท้องดารินบ่นน้องไม่พัก บ่นตั้งแต่บ้านไปโรงพยาบาล พักเบรกตอนหมอตรวจเท่านั้น พอรับยาเสร็จแล้วออกจากโรงพยาบาลก็สตาร์ตเครื่องด่าใหม่“ก็มันน่าด่าไหมล่ะแม่ เตือนแล้วแท้ ๆ เลยว่าให้ป้องกัน” ดารินหัวเสียที่ซินหยานไปวันไนต์แค่คืนเดียวใครจะไปคิดว่ามันจะท้องป่องกลับมาแบบนี้“คนที่น่าด่าที่สุดคือแกต่างหากล่ะยายเดียร์ พาน้องออกไปเที่ยว แม่บอกให้ดูแลน้องดี ๆ แต่นี่อะไร พากันไปทำเรื่อง... ฮึ่ย! น่าทุบให้หัวแบะจริง ๆ เลย” ดาหวันหันไปต่อว่าลูกสาวตน อุตส่าห์ไว้ใจฝากฝังซินหยานไว้ แต่สรุปก็ไม่ได้เรื่อง“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ ซินผิดเอง ซินขอโทษ” ซินหยานรีบห้ามทัพก่อนที่ดารินจะโดนแม่เธอตีตาย แต่พูดถึงเรื่องป้องกัน คืนนั้นเธอมั่นใจมากว่าเขาป้องกันเป็นอย่างดี ถุงยางอนามัยเกลื่อนห้องขนาดนั้น แล้วมันผิดพลาดตรงไหนกัน“อืม... ช่างมันเถอะ ไหน ๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว จะท้องได้ยัง

แล้ววันแต่งงานสุดอลังการของประธานรวีและเจสันก็มาถึง ตลอดหลายวันที่ผ่านมาซินหยานใช้เวลาอยู่กับหลานทั้งสองคนอยู่ที่บ้าน เพราะรวีไม่ยอมให้เธอช่วยดูแลเรื่องงานแต่งงานใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะกลัวซินหยานจะเหนื่อย และการที่เธอได้มีเวลาคลุกคลีกับทั้งอาทิตย์และตะวัน ก็ยิ่งได้เห็นมุมน่ารัก ๆ ของเด็ก ๆ นั่นก็ยิ่งทำให้ซินหยานมั่นใจมากว่าจะเก็บลูกเอาไว้รวีดูแลซินหยานอย่างดี ดารินและดาหวันก็มาหาเธอบ่อยเท่าที่จะว่างจากงาน บำรุงทุกอย่างจนเพียงไม่กี่วันซินหยานก็เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมามากกว่าเดิมหน่อย“ซินไปอยู่กับเพื่อนเฮียก่อนได้ไหม” รวีเสนอ เพราะเห็นซินหยานยืนอยู่ในงานคนเดียว อดเป็นห่วงคนท้องอ่อน ๆ ไม่ได้ ซินหยานยังมีอาการพะอืดพะอมและอาเจียนอยู่ ไหนจะผู้ใหญ่ก็มัวแต่รับแขกสลับกับอวดหลาน กลัวซินหยานจะเหงา“อยู่ได้ค่ะ เจ้กับเฮียไปรับแขกเถอะ ไม่ต้องห่วงซินหรอก”“หาอะไรกินรองท้องด้วยนะ เดินระวัง ๆ ด้วยเข้าใจใช่ไหม” รวีก้มลงมองรองเท้าส้นสูงสามนิ้วที่ซินหยานใส่แล้วก็ต้องส่งเสียงดุ“ขอสวยหน่อยเถอะเจ้ น้า... ซินจะระวังค่ะ” คู่นี้เตี้ยสุดแล้วเท่าที่เธอมี จะใส่ส้นแบนกว่านี้ก็ไม่สวยอีก คนห่วงสวยออดอ้อนพี่สะใภ้ จนเจสั

สามเดือนที่ผ่านมาไม่มีใครเลยที่จะทำให้เขาสุขสมเท่าเธอได้ คนอดอยากกำลังกระหาย อยากจะซดดูดดื่มความหวานล้ำตรงหน้าให้สาสมแก่ใจ เขากดคลึงปุ่มไวต่อสัมผัสกลางกายจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก เธอกดเสียงหวีดร้องในตอนที่เขารัวนิ้ว สองมือบางที่กำลังผลักเขาให้ออกห่างโดนรวบไว้การจู่โจมของทรงโปรดรวดเร็วและช่ำชองจนคนอ่อนประสบการณ์อย่างซินหยานไม่อาจต้านทานไหว“พอก่อน... พอแล้ว อื้อ... หยะ หยุด ทำไม่ได้” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เขารัวนิ้วใส่ปุ่มกระสันกลางกายจนเธอหวีดร้องในห้วงอารมณ์สุดท้าย ตัวเธอชาวาบเมื่ออารมณ์พุ่งสูงจนแตะขอบรุ้ง ร่างบอบบางทิ้งตัวซบกับอกเขาแล้วกอบโกยอากาศหายใจฉับพลันเรียวขาสวยสองข้างก็โดนอ้าออกกว้างอีกครั้ง เขากำลังกดตัวตนใหญ่เข้าร่องสาวที่ฉ่ำน้ำ คราวนี้ซินหยานจึงอ้อนวอน ไม่อยากให้เขารุกล้ำเธอมากไปกว่านี้“พอแล้ว ไม่ทำได้ไหม” เสียงหวานออดอ้อน ทั้งที่ยังคงซบอยู่กับอกเขา ผิวขาว ๆ กับกลิ่นเย้ายวนแบบนี้จะให้เขาหยุดได้อย่างไรไหว เครื่องมันติดแล้ว เธอเสร็จอยู่คนเดียวไม่ยุติธรรมกับเขาสักนิด“ไม่” ทรงโปรดตอบแค่นั้นแล้วล็อกสองขาเรียวไว้แน่น ดุนดันเอ็นกายใหญ่เข้าไป ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำเธอ“ฉ

เธอเหนื่อยจริง ๆ อยากนอนพักผ่อน ตั้งแต่ท้องก็ง่วงบ่อยเหลือเกิน ทว่าแทนที่จะกลับออกไป คนโดนไล่กลับเดินตามเธอขึ้นมาด้วย ซินหยานเลิกคิ้วสูงแทนคำถามว่าตามมาทำไม“นอนห้องไหน” เขาถามเสียงเรียบ ซินหยานไม่อยากตอบ แต่สายตาเธอมันดันเลิ่กลั่กไม่ไหว เผลอเหลือบไปมองประตูห้องแวบเดียวเท่านั้น เพียงเสี้ยววินาทีฝ่ามือใหญ่ก็รวบข้อมือเธอแล้วเดินนำเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ“นี่! คุณจะทำอะไร”อยู่ ๆ เขาก็รวบเธอขึ้นอุ้มไปวางให้นอนราบบนเตียง แล้วก็ถกกระโปรงเธอขึ้นไปกองที่ใต้อกดื้อ ๆ“คุณ! ก็บอกว่าท้องอยู่ อย่าทำนะ ฮือ...” ซินหยานแทบร้องไห้ ไอ้บ้านี่มันคนหื่นกามชัด ๆ ทั้งที่รู้ว่าเธอท้องก็ยังจะกินเธอให้ได้“อย่าดิ้น!” เสียงทุ้มดุเธอ เขาใช้มือเดียวรวบสองแขนเรียวเข้าด้วยกัน ไม่ให้เธอตีเขา อีกมือก็ลูบ ๆ คลำ ๆ บริเวณท้องน้อยของหญิงสาว“ไปซื้อกินเถอะ ขอร้องล่ะ”“หยุดคิดอกุศลแล้วอยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม ผมจะดูลูก”นี่เขาด่าเธอว่าคิดอกุศลเหรอ ไอ้บ้า! เขาต่างหากที่คิดอกุศล ทำได้แม้กระทั่งกับคนทะ... เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อครู่เขาบอกว่าจะทำอะไรนะ...ซินหยานชะงักทุกอย่างเมื่อมีสติ เธอหยุดนิ่งแล้วก้มมองเขาที่เอาแต่จด ๆ จ้อง ๆ