All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 21 - Chapter 30

“แดกไรมาบ้างยัง” สำรวจสภาพเพื่อนแล้วก็สันนิษฐานว่ามันน่าจะเพิ่งเลิกงาน ไม่ออกเวรที่โรงพยาบาลก็คงเป็นงานตรวจกิจการอื่นสักอย่าง สภาพหน้าตาอ่อนล้าของทรงโปรดบอกได้อย่างชัดเจน ทว่าแววตาเจือไปด้วยความหงุดหงิดใจ“ยัง แดกไม่ลง”“เออดี กูจะได้ไม่ต้องให้แม่บ้านหาเศษอาหารเหลือ ๆ ให้” คำพูดจิกกัดมาพร้อมเสียงหัวเราะในคอของเจสันที่ปกติก็ทำให้ทรงโปรดแสบ ๆ คัน ๆ ได้ต่อปากต่อคำกันพอเป็นกระษัย บัดนี้มันกลับทำอะไรคุณหมอหนุ่มไม่ได้เลย เพราะดันมีเรื่องอื่นเข้ามาให้เขารำคาญใจยายผู้หญิงชื่อน้ำหวานสามร้อยบาทนั่นแหละที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดมาสามวันแล้ว ให้ตาย!ยายตัวแสบ ฟันเขาแล้วทิ้ง! หายไปอยู่ไหนกันนะ ให้ทั้งลูกน้อง ทั้งนักสืบตามหาตัวเธอตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้ข่าวคราวเพราะเขาดันไม่มีข้อมูลของเธอเลย ยกเว้นภาพใบหน้าอันเลือนรางจากกล้องวงจรปิดของคลับเขาเอาลายนิ้วมือไปตรวจหาตัวก็ไม่เจอข้อมูลใด ๆ ในทะเบียนราษฎร์ เป็นต่างด้าวลักลอบเข้าเมืองมาหรือเปล่ากันนะ หรือว่ากูดันไปพลาดเอากับผีมา ถ้าใช่ก็จะลองจุดธูปเรียกให้มาเอากันอีกสักครั้ง เขายังไม่หนำใจ“หาคนไม่เจอว่ะ แม่ง” ทรงโปรดเอ่ยบอกทั้งที่รู้ว่าเจสันไม่น่าจะช่วยอะไร

หลังจากที่ใช้เวลาอธิบายคำสแลงของเจสันให้หยางลีฟังพักใหญ่ ทรงโปรดอยู่คุยต่ออีกไม่นานก็ลุกขึ้นขอตัวกลับไปเพราะลูกน้องโทร. รายงานว่าคลับมีปัญหาจึงต้องเข้าไปจัดการ“ใครมาเหรอคะ?” เสียงหวานดังขึ้นถามพี่สะใภ้ สองมือก็เช็ดผมที่เปียกหมาด ๆ ไปด้วย ซินหยานทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็รีบลงมาหาหลาน หายไปนานหน่อย เพราะมัวแต่สระผม เมื่อครู่ตอนเดินลงบันไดเธอเห็นหลังผู้ชายไว ๆ เดินออกจากประตูหน้าบ้าน“เพื่อนเฮียเขาน่ะจ้ะ” รวีตอบแล้วก็ขอตัวพาเด็กชายอาทิตย์ขึ้นนอน ตอนนี้เจ้าตัวเล็กหลับคาอกแม่ไปเป็นที่เรียบร้อย ดีหน่อยที่จับอาบน้ำตั้งแต่หลังมื้อค่ำแล้วทั้งพี่ทั้งน้องลีและโซเฟียขอตัวขึ้นไปพักผ่อน ตามด้วยเจสันที่เดินตามติดภรรยาไปเป็นเงา เขาเสนอตัวจะอุ้มลูกชายเองแต่มืออ้วน ๆ ข้างหนึ่งกำแขนเสื้อมารดาเอาไว้แน่น ไม่มีทีท่าจะยอมให้หลุดออกจากมือง่าย ๆ เจสันเลยต้องเปลี่ยนเป็นประคองหลังภรรยาขึ้นบันไดไปแทนเหลืออยู่ก็แค่ซินหยานกับตะวัน โซฟาเบดชุดใหญ่ถูกปรับให้กลายเป็นเตียงนอนชั่วคราว สองสาวเลือกเปิดการ์ตูนแอนิเมชันเรื่องเจ้าหญิงผมยาวเอาใจเจ้าหญิงของบ้าน ตะวันนอนซุกซบอยู่บนตักของซินหยาน ดวงตากลมโตเคลือบไปด้วยม่านน้ำตา

“เข้าใจผิดยังไง เห็นคาตาเสียขนาดนั้น ไหนจะหลักฐานที่มัดตัวลูกชายลื้อชัดขนาดนั้น ยังจะมาบอกเข้าใจผิดยังไงได้อีกฮะอาอี้ ไหนลื้อเคยให้คำมั่นกับแม่เจ้าซินไว้เสียดิบดีแล้วไง จำไม่ได้รึ หืม... ไซมอน” ประโยคแรกบิดาของซินหยานต่อว่าจางอี้กลาย ๆ และประโยคสุดท้ายก็หันไปถามว่าที่ลูกเขยที่เขาเคยให้ความไว้เนื้อเชื่อใจเสียงเข้มไซมอนถึงกับพูดไม่ออก ราวกับมีแผ่นเหล็กร้อน ๆ มาทาบบนใบหน้า ทั้งเจ็บทั้งชา เขาไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน อยากทำอะไรก็ทำตามใจ บิดาเขายังไม่เคยต่อว่า แต่คนพวกนี้เป็นใคร คนลูกก็เมินใส่เขา คนพ่อก็จี้จุดทำเอาเขาไปไม่เป็นเสียอย่างนั้น“นั่นสิคะ เข้าใจผิดอะไรตรงไหน แล้วนี่มันเรื่องใหญ่ค่ะ สำหรับซิน ซินรับไม่ได้” คนที่ไม่เคยจะทำตัวให้เป็นปัญหา วางกิริยา และรักษาหน้าตาบิดามาดีตลอดวันนี้กลับโพล่งคำถามใส่กลางวงสนทนาที่มักจะชอบให้ผู้หญิงมานั่งเป็นตุ๊กตาประดับบารมีเสียมากกว่าที่จะให้เสนอความคิดเห็นอะไรทว่าวินาทีนี้เธอไม่คิดสนใจมารยาทที่มันสองมาตรฐาน ปฏิบัติกับผู้หญิงราวกับเป็นได้แค่แม่พันธุ์แบบนั้น เธอจึงเอ่ยบ้าง เพราะนี่มันคือเรื่องของชีวิตเธอ ตัวเธอเป็นผู้ได้รับผลกระทบโดยตร

“ซินซิน... ทุกคนเคยทำผิดพลาดกันทั้งนั้น รู้ไหม แม้กระทั่งป๊าก็ยังเคยทำผิดกับแม่หนูเลย” บิดาเธอเอ่ยเสียงอ่อน มือหนึ่งยกขึ้นกุมขมับแล้วเล่าอดีตที่ไม่น่าจดจำของตนเองให้ซินหยานฟัง“อ้าว... ป๊า ตอนไหนคะ ทำผิดเรื่องอะไรคะ” ท่าทางเอาเรื่อง หัวคิ้วขมวดแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนแม่ของเธอชะมัด“ป๊าเคยนอกใจแม่ของหนู”“อ้าว...!! ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่คะป๊า แบบนี้ไม่โอเคนะคะ ซินรับไม่ได้!” ซินหยานแหวลั่น น้ำเสียงสั่นเครืออย่างผิดหวัง จนบิดารีบยกมือห้ามก่อนลูกสาวน้ำตาจะไหล“ใจเย็น ๆ ฟังให้จบก่อน... คืองี้... สมัยป๊าหนุ่ม ๆ เราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ แม่ของลูกจับได้ว่าป๊ามีผู้หญิงอีกคน ตอนนั้นก็คิดเล่น ๆ เหมือนไซมอนมันนี่แหละ เพราะคิดว่าตามประสาผู้ชายมันต้องมีกันบ้าง แต่วันที่แม่หนูรู้และแม่หนูเสียใจมาก ๆ ตอนดาหลาร้องไห้ ป๊าปวดใจที่สุด ตอนนั้นจึงคิดได้ว่าป๊ารักแม่หนูแค่ไหน เลยขอโอกาสให้ตัวเองอีกครั้ง แล้วแม่หนูก็ยื่นโอกาสนั้นให้ป๊า” จนถึงทุกวันนี้ทั้งที่ดาหลาจากไปหลายปีแล้วป๊าก็ไม่เคยคิดมีใครอีกเลย เพราะรักภรรยาเป็นที่สุด เพราะเห็นค่ากับโอกาสที่เธอเคยหยิบยื่นให้ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะที่ผ่านมา

ไม่ทันที่แม่บ้านจะยกหูโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหานายใหญ่ ทุกคนก็ต้องรีบหันไปสนใจเสียงรถที่ขับเข้ามายังหน้าคฤหาสน์เสียก่อน อลิสาเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินเสียงรถคันนั้นเช่นกัน เธอจำได้ว่าเป็นรถของใคร...“ไซมอน” อลิสาเสียงแผ่วหญิงสาวถือโอกาสในตอนที่ทุกคนเผลอ และบางคนก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการคอยดูแลเอาอกเอาใจซินหยาน รีบทำตัวให้เล็กลีบที่สุดแล้วพาตัวเองออกมาทางประตูหลังบ้านไม่เช่นนั้นเธอกับลูกในท้องต้องเป็นอันตราย อาจไม่เหลือชีวิตกลับไปเลยก็ได้ถ้าเขารู้ว่าเธอเพิ่งทำให้ซินหยานเสียใจ และตกอยู่ในสภาพนี้“ซินซิน... น้องเป็นอะไร ไหวไหม?” ไซมอนเอ่ยถามคู่หมั้นสาวที่ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าซูบซีดเพียงแวบเดียวแล้วกวาดสายตามองไปทั่วคฤหาสน์ ทุกจุด ทุกมุมที่มองได้ มีเรื่องที่อยากรู้กว่าอาการของซินหยาน ทว่าเขาไม่อาจเอ่ยปากถามออกไปได้“อย่ามาแตะ!” ซินหยานปาดหยาดน้ำที่หางตาแล้วถอยหลังหนีไซมอน ไม่อยากให้เฉียดใกล้ เธอรังเกียจพอ ๆ กันทั้งหญิงทั้งชายไซมอนชะงักมือ ดวงตาสีนิลลึกล้ำมองเธออย่างไม่อาจอ่านได้ ซินหยานสู้ตาเขา เขาดูไม่พอใจเธอ แต่ใครสนกันละเพราะเธอก็ไม่พอใจ“ที่รัก...”“อย่ามาเรียกซินแบบนี้ เฮียรีบกลับไปซะ ก