All Chapters of TURN ME ON สวาทร้อนซ่อนรัก 3P/SM/: Chapter 41 - Chapter 50

เธอถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออกและวิ่งไปโบกแท็กซี่ด้านหน้าคอนโดทันที แต่พอหันกลับไปก็เห็นว่าบราวน์กำลังเดินออกจากลิฟต์มาพอดีเช่นกัน ทำให้ฮันนี่ยิ่งลนลานมากขึ้น ถ้าเธอกลับไปที่คอนโดตัวเองบราวน์ก็ตามเจอแน่ ๆด้วยความเสียใจมาก ๆ จนขาดสตินึกขึ้นทำให้เธอเผลอไปวิ่งเรื่อย ๆ จนกลายเป็นมุมหน้าออกไปทางถนนใหญ่ ซึ่งหญิงสาวได้วิ่งไปตัดหน้ารถหรูคันหนึ่ง และ..."อร๊ายยยย!" ฮันนี่ร้องลั่นด้วยความตกใจขณะที่แสงไฟรถสาดตรงเข้ามาที่ใบหน้าสวยของเธอ จะกลับถอยหลังกลับก็ไม่ได้จะเดินหน้าก็ก้าวขาไม่ออกตุ๊บ!! เธอตกใจเองและหกล้มเข่ากระแทกลงไปด้วยตัวเองเพราะความกลัว เธอหลับตาปี๋ในขณะที่รถหรูกำลังพุ่งเข้ามา..และ..เอี๊ยดดดด! เสียงล้อรถที่เบรกชะงักทั้งสี่ล้อดันขึ้นพร้อมกับกลิ่นไหม้ ๆ ของยางที่บดไปกับถนนจนเกินควันจาง ๆ ขึ้นมาแกร๊ก..ป้ายทะเบียนรถแตะโดนตัวของเธอเพียงเบา ๆ แต่ฮันนี่ยังคงนั่งร้องไห้ตัวสั่นเทา"นี่เธอจะฆ่าตัวตายเหรอไง?" คนขับเดินลงจากรถตั้งใจจะต่อว่าเธอในทันที"เปล่า.." ฮันนี่ส่ายหน้าและยังคงเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด"ถ้าฉันเหยียบเบรกไม่ทันเธอคงตายแล้วรู้ไหม?" เขาพูดพร้อมกับย่อตัวนั่งลงเพื่อดูอาการของเธอ"อะ

"ใครบอกว่ากูดูแลไม่ได้" บราวน์ปัดมือของดราก้อนออกอย่างแรงจนอีกฝ่ายเองก็เริ่มจะไม่พอใจจนเกือบจะได้วางมวยกันอีกรอบ แต่พอบราวน์ช้อนตัวอุ้มฮันนี่ขึ้นแนบกายทันที ดราก้อนก็ไม่กล้าจะพุ่งเข้ามาเพราะคนที่เจ็บไปด้วยแน่ ๆ ก็คือฮันนี่"นี่!" ฮันนี่อยากจะลงแต่แค่ขยับตัวเพียงนิดเดียวเธอก็รู้สึกตึง ๆ ที่แผลจนน้ำตาเล็ดแล้ว"ขอบใจที่พาเมียกูไปส่งโรงพยาบาลและพากลับมาส่งที่บ้าน!" บราวน์อุ้มฮันนี่ขึ้นและหันหน้าตรงไปมองทางดราก้อนอย่างรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากันตั้งแต่แรกเจอ"หึ" ดราก้อนเมินใส่คำขอบคุณของบราวน์ทันทีร่างสูงยังคงพยายามย้ำกับอีกฝ่ายแบบชัด ๆ ว่าฮันนี่กับเขามีความสัมพันธ์กันยังไง"แต่วันหลัง..ไม่ต้องเสือกเรื่องผัวเมียจะดีกว่า" เขาพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะอุ้มเธอเดินหันหลังเข้าไปในบ้านทันที"…." ดราก้อนยังคงมองตรงไปที่ฮันนี่เพียงคนเดียว และถ้าหากเพียงเธอร้องขอให้เขาช่วย เขาก็พร้อมกับก้าวเข้าไปดึงเธอออกจากบราวน์ทันทีแต่ทว่าฮันนี่เองก็ไม่อยากให้ดราก้อนเข้ามาเสี่ยงเจ็บตัวด้วยเพราะเธออีกเพราะแค่วันแรกที่เจอกัน เธอก็สร้างปัญหาให้เขาตั้งมากมายพอแล้ว ทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกเกรงใจมาก ๆ อย่างไม่รู้จะต

(ฉันขอโทษ)หลังจากที่บราวน์ออกไปเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเอาไว้ทันที แต่ยังไม่ทันจะผล็อยหลับดี จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง"…" เธอถอนหายใจพร้อมกับเก็บเศษเสื้อผ้าต่าง ๆ ยัดเข้าใต้ผ้าห่มหนาในทันทีแอ๊ด..ประตูถูกเปิดออกช้า ๆ เสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินตรงเข้ามาหยุดข้างเตียงท่ามกลางความมมืด"พ่อ.." ฮันนี่เหลือบไปมองหน้าของพ่อตัวเองแล้วจู่ ๆ น้ำตาก็คลอขึ้นมาทันที"ฉันอุตส่าห์ชมคิดว่าแกฉลาดเลือกแล้วนะ นี่อะไรยังโง่ไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ !" คุณพ่อตะคอกใส่ฮันนี่เสียงดังลั่นห้อง"เขามาง้อขนาดนี้ทำไมรีบคืนดีไปซะ?" ร่างสูงกอดอกพูดใส่หน้าลูกสาวอย่างไม่ได้สนใจเลยว่า ผู้ชายที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธอมากแค่ไหน"พ่อ..เขาทำร้ายหนูนะ?" ฮันนี่เลือกที่จะพูดความจริง แต่ดูเหมือนว่าพ่อของเธอไม่ได้สนใจจะรับฟังความทุกข์ของเธอเลยสักนิด"อีเด็กโง่! ผู้ชายที่รวย เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะแบบนั้น มันจะมีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันก็ช่างมันไปสิ" พ่อผู้ให้กำเนิดตะคอกใส่หน้าเธอดังลั่นกับคำว่าโง่ซ้ำ ๆ"แต่แก..แกนะ! ควรจะทำยังไงก็ได้ในเด่นกว่าในร้อยในพันคนนั้น" ปลายนิ้วของเขาจิ้มมาที่ศีรษะของล

(..โดยไม่มีเธอ..)"ว่าแต่...ข่าวลือที่ว่าแกเลิกกับพี่แบร์บราวน์แล้วมันจริง ๆ เหรอวะ? " อิงอิงเอ่ยถามฮันนี่ทันทีเพราะข่าวลือเรื่องนี้แพร่กระจายไปไวมาก ๆ จนรู้กันเกือบจะทั้งคณะแล้ว"จริง!" ฮันนี่พยักหน้าตอบกลับไปอย่างไม่ปิดบัง"..." อิงอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ใจหนึ่งเธอก็คงอยากจะถามเหตุผล แต่อีกใจก็คงไม่กล้าถามเช่นกัน"ที่เลิกกันก็เพราะ..เขามีคนอื่นอะ" ฮันนี่ตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแม้ว่าภายในใจของเธอมันเจ็บมากจนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก แต่ความที่เธอเห็นอิงเป็นเพื่อนคนเดียวที่มีอยู่ฮันนี่จึงตัดสินใจเล่าและระบายความทุกข์ในใจให้ฟังไปตามจริง หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นฮันนี่ก็เหมือนคนที่ต้องแบกรับความทุกข์และทุก ๆ ปัญหาเอาไว้เพียงคนเดียวจริง ๆ เพราะตั้งแต่ไม่มีบราวน์อยู่ข้าง ๆ ก็ไม่เคยมีใครถามความรู้สึก ไม่มีใครยอมอดทนนั่งฟังปัญหาต่าง ๆ ของเธอเลยอิงอิงก็ถืออีกคนหนึ่งที่เดินเข้ามาถามไถ่เธอเรื่องอาการบาดเจ็บ แถมยังคอยนั่งฟังฮันนี่ระบายความทุกข์ใจของเธอ โดยไม่มีบ่นเลยสักคำ"เรื่องที่แกเคยถามว่าฉันมีวิธีอะไรหยุดผู้ชายเจ้าชู้ได้ไหม..ฉันตอบแกได้ตอนนี้เลยว่าไม่มี" ฮันนี่หัวเราะตอบไปทั้งน้ำตา

(ได้โปรด..ยกโทษให้ฉันที)ฟุ่บ! ฮันนี่ดึงมือของเธอคืนทันที และไม่ตอบอะไรกลับไปทั้งนั้น"เบบี๋..ยูไม่คิดจะใจอ่อนแล้วให้อภัยกันบ้างเลยเหรอ?" เขาเอ่ยถามก่อนจะก้มหน้าลงจูบผ้าพันแผลที่หัวเข่าทั้งสองข้างของเธอเบา ๆ"ให้อภัยได้...แต่ให้กลับไปเหมือนเดิมคงไม่ได้จริง ๆ " ฮันนี่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ"ทำไมอะ...ยูไม่รักไอบ้างเลยเหรอ?" บราวน์กัดริมฝีปากแน่น เขาไม่คิดเลยว่าฮันนี่จะเป็นคนที่ใจแข็งได้มากขนาดนี้เขาสบสายตาเธอละยอมรับว่าเริ่มรู้สึกท้อมากขึ้นทุกที เพราะไม่ว่าจะพยายามง้อเธอด้วยวิธีไหน ฮันนี่ก็ไม่มีท่าทีจะใจอ่อนเลย(ก็เพราะรักไง ถึงเจ็บเหมือนกัน) ฮันนี่ตอบเขาไปผ่านทางสายตา ก่อนจะเป็นฝ่ายหลบตามองไปทางอื่นแทนร่างสูงเริ่มทำแผลให้ฮันนี่ไปอย่างเบามือ เขาบรรจงล้างแผลและทายาให้เธออย่างอ่อนโยน เขายังคงดูแลและปกป้องเธอดีไม่ต่างจากวันแรกที่รู้จักกันเลยจริง ๆ"ซี้ด...." ฮันนี่ขยับขาหลบเล็กน้อยเมื่อแผลถลอกโดนยามันก็รู้สึกแสบ ๆ ขึ้นมาในทันที"เจ็บแผลเหรอ? " บราวน์หยุดทายาและเงยหน้าถามด้วยความห่วงใย"..เปล่า.." ฮันนี่ส่ายหน้าตอบกลับไปแบบตึง ๆ"..ฟู่ว.. ๆ " เขาโน้มใบหน้าช่วยเป่าลมเย็น ๆ ไปที่แผลให้