All Chapters of ยามความรักมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าธุลี: Chapter 21 - Chapter 30

คราวนี้ อีกฝ่ายเงียบหายไปเกือบสามนาทีถึงได้ตอบกลับ[คืนพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่ม]เสิ่นฝานซิงตอบตกลงสั้นๆ จากนั้นกู้ย่างก็ไม่ได้ตอบอะไรเธออีก คาดว่าคงจะขึ้นเครื่องบินไปแล้วเสิ่นฝานซิงกดปิดเครื่องโทรศัพท์ หลังจากคิดทบทวนสักพัก เธอก็เลี้ยวรถกลับไปที่คฤหาสน์เพิ่งจะมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ เสิ่นฝานซิงก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยกำลังขนสัมภาระเข้าๆ ออกๆเยี่ยจิงสวมชุดเดรสสีขาวยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น คอยสั่งการด้วยท่าทางอ่อนโยน “อันนี้เป็นของขวัญที่อวี้หานให้ฉัน พวกมันสำคัญสำหรับฉันมาก พวกนายขนระวังๆ หน่อยนะ”คนอื่นๆ หันมาตอบกลับว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณนาย พวกเราจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน”เยี่ยจิงพยักหน้าเบาๆ เธอไม่คิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดที่ถูกเรียกว่า ‘คุณนาย’ เลยสักนิดเสิ่นฝานซิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองดูเหตุการณ์จากจุดที่ไม่ใกล้ไม่ไกลเมื่อคืนตอนที่เซ็นสัญญาหย่าเธอยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสได้ว่าทุกอย่างมันคือเรื่องจริง คฤหาสน์ที่เคยอยู่อาศัยมาหลายปีดูไม้คุ้นเคยเลยสักนิด มันไม่ใช่ที่ของเธออีกต่อไปแล้วเสิ่นฝานซิงไม่ได้แสดงตัวออกไปแต่เยี่ยจิงก็ยังอุตส่าห์สังเกตเ

เธออดยิ้มขมขื่นไม่ได้หลายปีที่แต่งงานเข้าตระกูลฟู่ คนทั้งหมดต่างคิดว่าเธอเกาะฟู่อวี้หานกิน มีเงินทองมากมายแต่ความจริงแล้วตอนอยู่ในตระกูลฟู่ เสื้อผ้าและเครื่องประดับของเธอทั้งหมดจะต้องเป็นแบรนด์ชั้นแนวหน้าถึงจะไม่โดนดูถูก ไม่สร้างความอับอายให้ตระกูลฟู่ดังนั้นฟู่อวี้หานจึงยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อออกแบบเสื้อผ้าเครื่องประดับและกระเป๋าให้เธอ เธออยากได้เครื่องประดับชุดไหนแค่บอกกับเลขาฯ ของฟู่อวี้หานคำเดียวก็จบแล้วดูจากภายนอก เธอมีกินมีใช้สุขสบายไม่ลำบาก แต่ในความเป็นจริงแล้วตระกูลฟู่ไม่ยอมให้เธอออกไปทำงานหาเงินนอกบ้านเมื่อก่อนฟู่อวี้หานยังสั่งให้เลขาส่งค่าใช้จ่ายมาให้เธอบ้าง แต่หลังจากที่เธอทำให้ฟู่อวี้หานโกรธครั้งนั้น ฟู่อวี้หานก็บอกให้เลขาฯตัดค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอแต่เธอยังต้องหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ในคฤหาสน์อยู่ตอนแรกเธอสามารถใช้เงินเก็บจากงานเสริมประคับประคองต่อไปได้ แต่พอไม่มีรายได้เข้ามาเลย เงินเก็บก็ร่อยหรอลงทุกวัน ก่อนหน้านี้ไปนานยังต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลกับค่าซ่อมรถไปอีกก้อนใหญ่ตอนนี้เธอยากจนสุดๆ ไปเลยล่ะ ยอดเงินในบัตรธนาคารเหลืออยู่ไม่ถึงสี่หลักด้วยซ้ำไปเสิ่

เธอพนมมือไหว้เพราะกลัวว่าหลี่เก๋อจะปฏิเสธคำขอ ปากก็พูดซ้ำๆ ว่า “ขอร้องล่ะค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ”หลี่เก๋อเองก็จนปัญญาจึงพยักหน้าแล้วบอกว่า “เดี๋ยวผมเอาไปส่งเอง คุณกลับไปเถอะ”เลขาฯสาวเหมือนรอดพ้นจากโทษทัณฑ์ ก่อนจะวิ่งหนีไปทางช่องทางเดินแคบๆ ด้วยรองเท้าส้นสูงอย่างเร่งรีบ ราวกับกลัวว่าหลี่เก๋อจะเปลี่ยนใจทีหลังหลี่เก๋อส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะหันหลังกลับมาเผชิญหน้าประตูห้องทำงานอีกครั้ง ตอนที่กำลังจะเคาะประตูก็นึกถึงคำสั่งของฟู่อวี้หานขึ้นมาฟู่อวี้หานบอกเขาว่า เรื่องของตระกูลเสิ่นยกให้เขาเป็นคนจัดการทั้งหมดพอคิดได้แบบนี้ หลี่เก๋อก็คิดว่าตัวเองอย่าทำให้คุณฟู่อารมณ์เสียไปมากกว่านี้จะดีกว่าเขาลดมือที่เตรียมจะเคาะประตูลง แล้วเดินจากไปอีกทาง......ณ บ้านตระกูลเสิ่น“จริงเหรอ? ตระกูลฟู่ยอมลงทุนให้เราแล้ว?”หลังจากได้รับข่าวว่าโครงการสามารถหาเงินลงทุนได้แล้ว เสิ่นฉงที่นั่งอยู่บนโซฟาก็แทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความดีใจ“เยี่ยมไปเลย ขอบคุณมากครับ ฝากไปขอบคุณประธานฟู่ด้วยนะครับ คราวนี้โครงการของตระกูลฟู่จะต้องประสบความสำเร็จแน่ จะไม่ทำให้คุณฟู่ผิดหวังอย่างแน่นอน”หลังจากขอบคุณซ้ำๆ อยู่หลายครั้

หลังอาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็ยังเหลือเวลาว่างอีกเยอะเลยพออยู่ว่างๆ แล้วเธอก็คิดไม่ออกว่าควรจะทำอะไรดี ดังนั้นจึงปล่อยตัวเองเหม่อลอยคิดโน่นคิดนี่อยู่พักใหญ่ ขณะนอนแผ่อยู่บนเตียงบางทีอาจเป็นเพราะสองวันมานี้มีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่าง พอเสิ่นฝานซิงหลับตาก็ผล็อยหลับอย่างรวดเร็วกว่าเธอจะตื่น เวลาก็ล่วงเข้าสู่เที่ยงของอีกวันแล้วเสิ่นฝานซิงลงจากเตียงแบบสะลึมสะลือ ทว่าเพิ่งจะลุกขึ้นยืนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ขาเธอถึงได้รู้ตัวว่ารอยแผลจากการเดินซุ่มซ่ามไปชนขอบกำแพงเมื่อคืนก่อน ตอนนี้กลับบวมแดงขึ้นมาเสียอย่างนั้นแต่คืนนี้เธอมีกำหนดการต้องไปที่บ้านตระกูลฟู่ จะไปโรงพยาบาลตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วพอเห็นแบบนั้น เสิ่นฝานซิงจึงหยิบกล่องยาออกมาทำแผลคร่าวๆ แล้วออกจากห้องปกติฟู่อวี้หานไม่ค่อยอยากจะกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่พร้อมกับเธอหรอก แต่ตอนนี้ทั้งสองคนตัดสินใจหย่ากันแล้ว เสิ่นฝานซิงจึงคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องรอไปพร้อมกับเขาเธอตัดสินใจไปเอาของขวัญที่เตรียมไว้ให้คุณย่าฟู่ก่อน จากนั้นก็ไปที่ศูนย์ซ่อมรถเพื่อรับรถคันที่เกิดอุบัติเหตุ ซึ่งเป็นคันที่แม่ของเธอซื้อให้สมัยก่อน ตอนนี้มันซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงขับร

ฟู่หร่านเมินเฉยเสิ่นฝานซิงและทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้คนเดียว แล้วยังจงใจพูดคุยกับเยี่ยจิงอย่างมีความสุข เธอคิดว่าเสิ่นฝานซิงจะเป็นฝ่ายเอาของขวัญมาให้เหมือนทุกครั้งเธอยังวางแผนไว้ดิบดีว่าจะรับของขวัญมาแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ เพื่อใช้โอกาสนี้แสดงให้พี่เยี่ยจิงเห็นว่าเธอไม่ชอบขี้หน้าเสิ่นฝานซิงแต่ผ่านไปหลายนาทีแล้ว เสิ่นฝานซิงก็ยังไม่ยอมขยับสักทีเธอทนไม่ไหวจึงใช้หางตาลอบมองเสิ่นฝานซิง แต่กลับเห็นว่าสองนาทีต่อมาเสิ่นฝานซิงกลับเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเธอยังเห็นอีกว่าครั้งนี้เสิ่นฝานซิงมีของขวัญติดไม้ติดมือมาแค่ชิ้นเดียวดูยังไงก็ไม่เหมือนของขวัญที่เตรียมมาให้เธอเลยฟู่หร่านถึงกับงงไปสักพักเลยหรือว่าของขวัญที่จะให้มันชิ้นเล็กมาก? เสิ่นฝานซิงเลยใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง?ไม่ใช่สิ วันนี้เธอใส่ชุดเดรสมานี่นา จะไปมีกระเป๋าได้ยังไงฟู่หร่านทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงหันไปถามเธอว่า “เสิ่นฝานซิง ของขวัญของฉันล่ะ?”เสิ่นฝานซิงไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะถามกันแบบนี้ จึงชะงักไปเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ฉันไม่ได้เตรียมมา”“ไม่ได้เตรียมมา?”ฟู่หร่านรู้สึกโมโหจนเก็บอาการไม่อยู่คล้ายจะมองสีหน้าของอีกฝ่า