All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 11 - Chapter 20

ขึ้นสิบห้าค่ำ จันทราไร้รอยแหว่งเว้า สาดแสงเงินยวงสลัวรางกลางป่าเขา เซียวม่านหลิวเร่งฝีเท้าออกจากสุสานราชวงศ์อย่างเต็มกำลัง นางถลกอาภรณ์ขึ้นสูง วิชาตัวเบาก้นหีบที่คิดว่าเป็นสุดยอดวิชาถูกงัดมาใช้โดยไม่กลัวหมดแรงแม้แต่น้อย สิ่งที่น่ากลัวกว่าการหมดแรงก็คือกองทัพผีดิบของเว่ยฉือหลี่หมิงต่างหากเล่าลมร้อนพัดโชย ผมเผ้าหลุดลุ่ย เดินทางไปได้ราวห้าลี้[1] ก็เหนื่อยหอบแล้ว นึกเจ็บใจที่ตลอดหนึ่งปีมานี้ต้องแสร้งทำเป็นเรียบร้อยสงวนเนื้อสงวนตัวในห้อง แทบไม่ได้ออกไปกระโดดโลดเต้นภายนอกเท่าใดนัก จนส่งผลให้ตอนนี้ร่างกายของนางไม่กระฉับกระเฉงดังเคยนางรั้งฝีเท้าใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ลำคอแห้งผากจนเป็นผง บัดนี้ไม่มีเวลาคิดหวาดกลัวภูตผีปีศาจแม้แต่น้อยตั้งแต่ตกลงไปในสุสานบัดซบนั่น ก็มีแต่เลือดหยดเดียวของเว่ยฉือหลี่หมิงเท่านั้นที่เป็นของเหลวเพียงหนึ่งเดียวที่นางได้สัมผัส ครานี้นางก็นึกอยากจะตีอกชกหัวตัวเอง คิดหนีออกมาเช่นนี้ เห็นทีว่าตนเองจะขาดใจตายเสียก่อนน่ะสิ สุสานของราชวงศ์ตั้งอยู่ห่างไกลผู้คน กว่าจะมีคนมาพบเจอนางก็คงไม่แคล้วกลายเป็นผีเฝ้าป่าเป็นแน่เซียวม่านหลิวคลำตามเนื้อตัวเผื่อจะเจออะไรที่บ่งบอกฐานะของตนเอง

การกระทำของเว่ยฉือหลี่หมิงทำให้ใต้เท้าเซียวหน้าตึงขึ้นมาในทันใด บุตรสาวของเขากลับมาที่จวนได้แค่ปีเดียวก็ถูกคนผู้นี้คว้าไปครอบครองแล้ว การกระทำอันบัดสีต่อหน้าผู้คนมากมายในห้องโถงแห่งนี้ หากเล่าลือออกไปข้างนอก อย่างไรเซียวม่านหลิวก็ไม่สามารถแต่งกับคนอื่นได้อีกแล้ว เขาจึงทำได้เพียงสะบัดแขนเสื้อลุกขึ้นทำเสียงฮึ่มๆ ในลำคอ กระทั่งบุตรสาวของเขาดันใบหน้าของชายไร้ยางอายผู้นั้นออกห่าง จึงทำใจพูดออกมาได้“กลับไปเตรียมสามหนังสือให้พร้อม บุตรสาวขุนนางใหญ่แต่งออกไปให้ใต้เท้าหลี่ พิธีการทั้งหกห้ามขาดตกบกพร่อง มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าใจจืดใจดำแยกคู่รัก ฮึ!”พูดจบเขาก็เดินสะบัดชายอาภรณ์จากไปโดยไม่สนใจจะทำความเคารพผู้ใดทั้งสิ้น บุตรสาวที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตกำลังจะแต่งงานกับคนหน้าด้านเช่นนี้ หากไม่กลัวว่าเซียวม่านหลิวจะท้องไม่มีพ่อจนถูกผู้คนติฉินนินทา เขาไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ เด็ดขาดหึ…พ่อตาอย่างข้ามิใช่ตาแก่ไร้พิษสง คอยดูเถอะ!“ท่านพ่อ!” เซียวม่านหนิงวิ่งตามบิดาไป นางหันมามองน้องสาวของตนแวบหนึ่งโดยที่ไม่ได้มองหน้าเว่ยฉืออวี่หยางแม้แต่น้อยเว่ยฉืออวี่หยางไหนเลยจะมีกะจิตกะใจสนใจผู้อื่น ภาพบาดตา

“นายท่านหลี่ จะเดินเข้าพร้อมกันเลยหรือเจ้าคะ” แม่สื่อวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างสงสัยนางช่วยเป็นแม่สื่อให้ขุนนางน้อยใหญ่มามาก ตามธรรมเนียมเดิมยิ่งเจ้าบ่าวมีศักดิ์ฐานะเหนือกว่าเจ้าสาวเท่าไร ก่อนเข้าหอวันแรกจะต้องให้เจ้าสาวลอดใต้แขนเพื่อถือเคล็ดว่าให้ภรรยาอยู่ใต้อำนาจสามี ใต้เท้าหลี่เป็นถึงผู้แทนพระองค์ เรื่องเหล่านี้ยิ่งต้องถือเคล็ดเข้าไว้“ไม่ต้อง ทุกคนออกไปได้ ที่เหลือข้าจะจัดการเอง” เขาพูดยิ้มๆ คล้ายไม่ใส่ใจอะไรเท่าใดนัก แม่สื่อและบรรดาบ่าวไพร่ครั้นได้ยินก็ลอบมองหน้ากันด้วยแววตายิ้มๆ คิดไม่ถึงว่าใต้เท้าหลี่จะหลงภรรยาเสียจนละเลยธรรมเนียมเหล่านี้“เช่นนั้นพวกเราขอตัว”สาวใช้ที่แม่สื่อใช้เข้าไปตระเตรียมข้าวของรีบเดินออกมาจากห้องหอหลี่หมิงคว้าข้อมือเซียวม่านหลิวอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มช่วยดึงชายชุดเจ้าสาวสีแดงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้นางก้าวข้ามธรณีประตูอย่างสะดวกทั้งสองก้าวเข้าไปด้านในอย่างราบรื่น เทียนมังกรหงส์สีแดงถูกจุดสว่างไสว หลี่หมิงพาเซียวม่านหลิวไปยังเตียงนอน นอกจากเสียงของลมหายใจแล้ว กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาชายหนุ่มมองบนโต๊ะที่ปูผ้าสีแดงซึ่งมีเพียงสุรามงคลเท่านั้น จึงหันไปถามเซีย

ย่างเข้าเดือนเจ็ด ในที่สุดความสงสัยของเซียวม่านหลิวก็ได้รับการยืนยันเช้าตรู่ของวันนี้ ขณะที่นางกำลังขลุกอยู่ในห้องหนังสือของวังเทียนมิ่ง ‘ชิงจู่’ และ ‘ชิงเหลียน’ สาวใช้ประจำตัวที่เคยแต่งตัวในนางในคืนสิบห้าค่ำเดือนห้าวิ่งเข้ามาเรียกนางอย่างเสียจริต เซียวม่านหลิวที่อาศัยตำรับตำราเพื่อสงบจิตสงบใจพลันรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา สาวใช้ทั้งสองนางบอกกับนางว่าวันนี้นายท่านกลับมาไวกว่าปกติ แต่มิได้กลับมาเพียงคนเดียว ยังพาสตรีอีกสามนางติดตามมาด้วยเซียวม่านหลิวมือไม้เย็นเฉียบ นางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามสาวใช้ทั้งสองออกไปต้อนรับสามี ถึงแม้ว่านางจะอยากทำเป็นไม่ใส่ใจ ทว่าการพาหญิงสาวเข้าบ้าน ที่จริงอย่างน้อยภรรยาหลวงอย่างนางจะต้องรับรู้ก่อน มิใช่ว่าคิดจะพาใครมาก็พามาเลยเช่นนี้ครั้นเดินพ้นเหลี่ยมมุมของเรือนออกไปตรงโถงทางเดิน ภาพที่เห็นทำให้นางกลืนน้ำลายอย่างเหนียวหนืดเขาพาฟางอวี้เหยาและสาวใช้ประจำตัวของนางเข้าบ้านเซียวม่านหลิวหันไปถามชิงจู่และชิงเหลียน “ไหนเจ้าบอกว่าท่านพี่พาใครมาก็ไม่ทราบ แน่ใจหรือว่าพวกเจ้าไม่รู้จักนาง”เซียวม่านหลิวรู้ดีว่าคนที่ถูกคำสาปพร้อมกับหลี่หมิงล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา แต่นางลืมไ

อากาศในเดือนเจ็ดเย็นกำลังดี กลางวันยังไม่ถึงกับร้อนอบอ้าว ศาลาริมสระในสวนของจวนตระกูลเซียวจึงร่มรื่นน่าพักผ่อนหย่อนใจ เซียวม่านหลิวออกไปข้างนอกกับบิดา ยามนี้ชายหนุ่มสองคนนั่งผลัดกันจ้องตาเป็นเรื่องอันน่าเบื่อยิ่งหลังจากที่ให้เป้ยหยวนไปสืบเรื่องราวของพี่ภรรยาผู้นี้ หลี่หมิงจึงนึกสนุกขึ้นมา“ถงถง เจ้าสนใจเดินหมากสักตาหรือไม่”เซียวม่านถงที่นั่งอยู่อีกฝั่งของศาลาถลึงตาปูดโปน “ชื่อนั้นให้คนในครอบครัวเรียก ข้าเป็นพี่ภรรยาท่าน โปรดระวังคำพูดด้วย”หลี่หมิงเลิกคิ้ว “ภรรยาของข้าไม่อยู่ ว่ากันโดยตำแหน่งแล้ว ข้าเป็นขุนนางขั้นหนึ่ง เจ้าเป็นขุนนางขั้นสาม ใช้ฐานะของขุนนางพูดคุยกันคงได้กระมัง”เซียวม่านถงเถียงไม่ออก ใบหน้าคมเข้มเบนออกไปนอกศาลา “เสี่ยวจี นำชุดหมากมา”“ขอรับ” เสี่ยวจีบ่าวรับใช้ประจำตัวเขาที่นั่งหลบแสงอาทิตย์อยู่ใต้ต้นสาลี่ไม่ไกลขานรับ แต่ก่อนจะก้าวจากไปก็หันกลับมาถามอย่างรู้ใจ “คุณชายให้ข้าเตรียมไผ่ทองมาหรือไม่”เซียวม่านถงกระตุกยิ้ม “เอาสิ”“ไผ่ทองคืออะไร”เซียวม่านถงเลิกคิ้ว “สุราสูตรเฉพาะที่มารดาของข้าเป็นคนคิดค้นขึ้น ตามธรรมเนียมชาวยุทธ์ หากเล่นหมากรุกเสียเบี้ยไปหนึ่งตัว ก็จำเป็น