All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 41 - Chapter 50

บริเวณที่เป็นแหล่งถลุงแร่เหล็กมีลักษณะพื้นที่คล้ายแอ่งกระทะ รอบด้านเป็นภูเขาหินสูงไร้ทางออก อาจเป็นเพราะผ่านมาหลายร้อยปีจึงมีไม้ยืนต้นขึ้นสูง เซียวม่านหลิวคาดว่าถ้ำที่หลี่หมิงบอกว่าเป็นสุสานของช่างตีเหล็กแห่งนี้น่าจะสร้างขึ้นในภายหลัง มิเช่นนั้นหากเกิดการขุดเจาะเหมืองจริงจังอาจจะทำให้ถ้ำใต้น้ำถล่มลงมาได้หลี่หมิงดึงนางให้เข้ามาภายในถ้ำใต้น้ำ เขาสั่งองครักษ์นายหนึ่งให้สลับชิ้นส่วนบนแท่นหิน ประตูหินเคลื่อนปิด ราวสามอึดใจจึงมีเสียงระเบิดดังสนั่น พื้นที่ยืนอยู่สั่นสะเทือนไปทั่ว คนทั้งแปดวิ่งอย่างทุลักทุเลไปยังทางออกยามเข้ามาคล้ายใช้เวลาเพียงชั่วครู่ ทว่ายามวิ่งหาทางออกกลับรู้สึกว่าช่างนานเหลือเกิน วิ่งไปได้ครึ่งทางแต่ละคนก็เริ่มหายใจหอบเหนื่อย โดยเฉพาะเป้ยหยวนที่สีหน้าเริ่มซีดจางแล้ว“เป้ยหยวน ไหวหรือไม่” หลี่หมิงเข้าไปตรวจชีพจรองครักษ์หนุ่ม เคราะห์ดีที่ไม่มีเสียงของถ้ำถล่มดังขึ้นใกล้ๆ นี้ ทว่าพวกเขาก็ยังไม่อาจไว้ใจอะไรได้“ไหวพ่ะย่ะค่ะ” เป้ยหยวนพยักหน้า พยายามยืนด้วยตัวเอง“ให้ข้าดูเขา” เซียวม่านหลิวเข้าไปประคองเป้ยหยวนอีกข้าง ใช้มือแตะชีพจรเขาหญิงสาวนิ่วหน้า เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปก

กระแสลมอ่อนพัดละอองฝนโปรยปรายต้องม่านหน้าต่างของรถม้าจนเปียกชุ่ม กระนั้นแล้วอาชาพ่วงพีก็เคลื่อนเข้าใกล้เมืองเฟิงหยางโดยไม่หยุดพักเซียวม่านหลิวแหวกม่านเพื่อมองออกไปด้านนอก ยื่นใบหน้าให้ต้องละอองฝนราวกับเด็กน้อย“คุณหนู ระวังจะไม่สบายนะเจ้าคะ” จิงเอ๋อร์กระตุกแขนเสื้อของนายสาว ทว่าเซียวม่านหลิวกลับทำตรงกันข้าม นางยื่นมือออกไปนอกหน้าต่าง“ข้างนอกเย็นมากเลยจิงเอ๋อร์”“เย็นขนาดนี้ระวังเถอะเจ้าค่ะ หากไม่สบายมาข้าจะไม่ดูแลท่าน” จิงเอ๋อร์ทำน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ใบหน้างอง้ำด้วยความอ่อนใจ“ปล่อยนางเถอะจิงเอ๋อร์ หากไม่สบายจริงๆ ข้าจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวดูแลนางเป็นอย่างดี”คำพูดของหลี่หมิงศักดิ์สิทธิ์กว่าพรของเทพเจ้าองค์ไหนๆ เป็นร้อยเท่า พูดจบ ศีรษะของเซียวม่านหลิวก็หลุบเข้าด้านใน ไม่เสียเวลาทู่ซี้แม้แต่น้อย“แทนที่จะหยุดพักเพื่อไม่ให้ม้าและเหล่าองครักษ์เปียกฝน ท่านกลับเร่งเดินทางเสียอย่างนั้น” นางตีสีหน้ายุ่งยาก ที่จริงเพียงอยากประชดที่เขาเร่งเดินทางจนคนและม้าต้องเปียกปอนเท่านั้น“เส้นทางนี้ไม่มีโรงเตี๊ยม ไม่มีสมุนไพร ถ้าหยุดพักแล้วมีคนป่วยขึ้นมาจะร้ายมากกว่าดี เร่งเดินทางถึงเมืองเฟิงหยางเมื่อไร อย่า

"ท่านไม่ไปทำธุระแล้วหรือ" เซียวม่านหลิวถามด้วยความงุนงง“ในตอนนี้ มีธุระอื่นที่สำคัญกว่า”หลี่หมิงวางม้วนกระดาษไว้บนโต๊ะ กระแทกจานฝนหมึกที่ซื้อมาใหม่เสียงดังเล็กน้อย พลันเดินไปปิดประตูห้องเซียวม่านหลิวฉุกใจขึ้นได้จึงรีบเดินไปที่ประตู ทว่าเขากลับลงกลอนแน่นหนาแล้วยืนขวางนางไว้“ฟูเหริน…เมื่อวานเจ้าเกือบป่วย ฟูจวินถือว่าละเว้นไปหนึ่งคืน ทว่าฟูจวินอดอยากปากแห้งมาก็หลายคืนแล้ว วันนี้อยากฟังเจ้าร้องเพลงเร็วหน่อย”นางถอยกรูด รีบกระโดดขึ้นขอบประตูหน้าต่าง พูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ “เจียงซือเฒ่า ถ้าท่านกล้าทำอะไรบัดสีในตอนกลางวันเช่นนี้ ขะ…ข้าจะกระโดดลงไปข้างล่าง แล้วหนีกลับลั่วหยางคนเดียวจริงๆ นะ”นางตื่นตกใจ ตื่นเต้น เตรียมใจไม่ถูก จู่ๆ มาชวนนาง…ตอนกลางวันนี่นะสวรรค์ไม่มีทาง…นางไม่มีทางยอมแน่ๆสายลมพัดวูบจนปอยผมของนางพัดไหว กว่าจะรู้ตัวเขาก็ใช้วิชาคว้าลมตามเงางาบนางมาไว้บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ไม่มีโอกาสแม้แต่จะตั้งท่ากระโดดเลยด้วยซ้ำ“เจียงซือ นี่มันตอนกลางวันนะ!”นางไม่ได้เมาด้วยนะ เซียวม่านหลิวโอดครวญในใจ ตอนเมาก็ว่านางอายจนแทบตายแล้ว หากเขาทำในตอนนี้จริงๆ ก็เท่ากับว่า“ไม่นะ!”หลี่หมิงม

เซียวม่านหลิวใช้เวลาตั้งตัวราวหนึ่งก้านธูป กว่านางจะทำใจออกจากห้องนอนมาได้ เส้นผมดำขลับถูกมัดรวบลวกๆ เป็นเพราะเจียงซือเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นำปิ่นหยกหงส์ขาวประกายไปซ่อน นางแน่ใจว่าเขาต้องการใช้เรื่องนี้แอบอ้างทำเรื่องไร้ยางอายอีกเป็นแน่ ทว่าท้องของนางร้องครวญครางมาตั้งแต่บ่ายแล้ว จะให้นางอดทนจนท้องกิ่วหรือ…เป็นไปไม่ได้ครั้นลงมาถึงด้านล่าง ก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่เป็นแขกของโรงเตี๊ยม คราแรกหลี่หมิงเหมาโรงเตี๊ยมไปแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ดวงตากลมโตสอดส่ายมองหาคนคุ้นหน้า เมื่อเห็นว่าคนที่นางตามหานั่งอยู่บนชั้นสองของโรงเตี๊ยม เซียวม่านหลิวจึงเบนทิศทางไปยังบันไดอีกจุด สะดุดกับชายอาภรณ์จนเกือบล้มคะมำหญิงสาวสบถหัวเสียกับตัวเอง รั้งชายกระโปรงขึ้นสูงแล้วก้าวขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล“ชุดรุ่ยร่ายเช่นนี้ยังจะให้ข้าใส่อีก วิ่งหนีผีก็หนีไม่พ้นเป็นแน่” เป็นเพราะอยู่ในป่าหลายวัน อาภรณ์ของนางไม่ได้ซักจนหมักหมม จะหยิบชุดที่หลี่หมิงตระเตรียมไว้ให้ตั้งแต่ตอนเดินทางมาเฉินตูก็พบอุปสรรคอีกแล้ว“อ้าว หลิวหลิว เป็นอะไรถึงใบหน้างอง้ำ ยังกินไม่อิ่มหรือ”หลี่หมิงถามเสียงเรียบ ยกชาขึ้นจิบ ดวงตาที่จ้อ

ถ้าเปรียบสตรีต้องเป็นหลังบ้านที่ดี เว่ยฉือหลี่หมิงมั่นใจว่าฟางอวี้เหยาย่อมเป็นคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เดิมความคิดที่จะให้นางมาเป็นชายานับว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมไปด้วยประการทั้งปวง กระทั่งคืนเทศกาลเดือนเจ็ดของปีหนึ่งวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด เทศกาลแห่งความรัก หนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้าอันเป็นตำนานที่กล่าวขานมานับพันปี เปลือกนอกที่เข้มแข็งทระนงของฟางอวี้เหยาก็ยังคงซ่อนหัวใจของหญิงสาวช่างฝันคนหนึ่งเช่นกันหญิงสาวมากมายต่างก็ออกท่องราตรีในค่ำคืนนี้ เพียงหวังให้ได้พบกับบุรุษที่พึงใจ ทว่านางกลับซุกตัวในหอตำราหลวง อ่านตำนานที่ตนเองค้นพบอย่างคร่ำเคร่งเหลี่ยมมุมหนึ่งของชั้นวางตำรา รัชทายาทหนุ่มเลือกที่จะมองนางเงียบๆเขากลับจากการปราบโจรสลัดที่ทะเลตะวันออก สิ้นภารกิจก็รีบเคลื่อนพลกลับลั่วหยางอย่างรวดเร็ว มิคาดว่าแม้แต่ออกไปรับขบวนทัพหน้าเมืองนางก็ไม่ได้ไป หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแต่งตั้งรัชทายาท หลายวันมานี้มีขุนนางไม่น้อยขอเข้าพบ อยากมอบบุตรสาวให้แต่งเป็นชายา หญิงสาวมากมายต่างหาโอกาสนี้เพื่อมาดักรอที่หน้าหอตำราหลวง ทว่าเว่ยฉือหลี่หมิงที่เพิ่งได้รับราชทินนามใหม่ว่าไท่หมิง กลับเฝ้ามองแต่ร่างของฟางอวี้