All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากพิธีสมรสเสร็จสิ้น เขาและนางใช้เวลาทั้งหมดที่อยู่ร่วมกันเพื่อสืบเสาะหาข่าวสารเกี่ยวกับแผนที่เหมืองของแคว้นสู่ กระทั่งวันเข้าหอทั้งคู่ก็ยังต้องรีบเร่งเพื่อสืบเสาะหาความจริงให้สำเร็จ อันเนื่องมาจากองค์จักรพรรดิทรงประชวรหนัก งานทั้งหลายจึงต้องรีบสะสาง หากเกิดอะไรขึ้นมา ไม่เพียงแต่ทำให้องค์จักรพรรดิทรงผิดหวัง บรรดาขุนนางที่คัดค้านเรื่องการสืบราชบัลลังก์ก็จะมีเรื่องให้แต่งตั้งรัชทายาทองค์ใหม่อีกครั้งทั้งเขาและนางทราบดี เมื่อไรที่พวกเขาหันหลัง คมหอกมากมายล้วนเบนมาอย่างมุ่งร้าย หากต้องการเป็นที่ยอมรับ ในช่วงปลายรัชสมัยเช่นนี้ มีแต่สร้างชื่อจนผู้คนที่มาดร้ายหันไปทางใดก็เจอแต่คุณงามความดีเท่านั้น“อาเหยา…พรุ่งนี้แล้วนะ เจ้าดีใจหรือไม่” ในที่สุดที่ทำมาทั้งหมดก็ไม่สูญเปล่าแล้วรอยยิ้มงดงามที่สุดในใจของเขาพลันผลิบานกระจายเต็มดวงหน้าเล็กๆ นั้น นางฉีกยิ้ม เรียกเขาด้วยความขวยเขิน“เจียงซือ ท่านตื่นเต้นกว่าข้าเสียอีก”เขาหัวเราะน้อยๆ “ก็ข้ากำลังรอกินขนมไหว้พระจันทร์อย่างเจ้าอยู่นี่”เขากุมมือของนาง ปลายนิ้วคลึงแหวนหยกที่นางสวม ในหอตำราอันกว้างใหญ่ มีเทียนหนึ่งเล่มที่ถูกจุดจนสว่างไสวในใจของชาย

“เขาไม่สนใจบุตรสาวท่านหรือ ถึงได้เชิญข้ามางานเลี้ยงน้ำชานี้” ใบหน้าชื้นเหงื่อของเซียวม่านหลิวเรียบนิ่ง มือเรียวยกถ้วยชาจรดริมฝีปาก หลุบตาลงมองต่ำราวกับใช้ความคิดนางยังไม่ทันลงจากหลังม้า สาวใช้ของสวีฟูเหรินก็เชิญนางไปยังหอรื่นรมย์ซึ่งเป็นโรงเตี๊ยมชื่อดังของเฉินตู มิคาดว่าพอเข้าไปถึงจะพบภรรยาของขุนนางมากมายกำลังนั่งล้อมวงสนทนากันอย่างออกรส คราแรกนางหมายจะนั่งจิบชาเงียบๆ เพื่อรักษามารยาทที่ดีในฐานะฟูเหรินของใต้เท้าหลี่ ทว่าสวีฟูเหรินกลับจงใจพูดกระทบกระเทียบกับนางเรื่องการมีบุตรและการแต่งอนุ“ตายแล้ว! เซียวฟูเหรินอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ที่ข้าเชิญท่านมาก็เพื่อสนทนาตามประสาหลังบ้านที่ดีเท่านั้น ในที่นี้ก็มีฟูเหรินหลายคนที่ประพฤติตนเป็นแบบอย่างที่ดีในครัวเรือน พวกนางคนเดียวไม่ใช่แม่หมู จะอย่างไรก็ต้องหาคนมาช่วยอุ้มท้อง ยิ่งตำแหน่งของสามีสูงเท่าไรก็ยิ่งต้องขยายครอบครัว จริงหรือไม่ฟูเหรินทุกท่าน” สวีฟูเหรินจีบปากจีบคอพูด“ใช่ๆ ท่านคิดดูสิฟูเหรินน้อย ท่านอายุยังน้อยร่างกายยังไม่พร้อมตั้งครรภ์ ทว่าสามีของท่านเป็นถึงขุนนางขั้นหนึ่ง หากถูกผู้อื่นครหาเรื่องทายาทสืบสกุลจะเป็นอย่างไร เราเป็นภรรยาที่ดี เ

“เจ้ากับพวกนางอยู่ในนี้ไปก่อน ข้าจะออกไปดูข้างนอก”หลี่หมิงสั่งการ จากนั้นจึงออกจากรถม้าไปเซียวม่านหลิวรู้ดีว่าตอนนี้จะทำตัวอวดเก่งไม่ได้ แม้ว่านางจะมีวรยุทธ์ แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะเก่งกว่าองครักษ์ม่วงของเขา รังแต่จะไปเป็นตัวถ่วงให้กับพวกเขาเท่านั้นท่ามกลางช่องเขาที่ทอดยาวอย่างโดดเดี่ยว เบื้องหน้าขบวนรถม้าก็คือหินก้อนใหญ่ราวสี่ห้าก้อนกำลังขวางทางอยู่ ใต้แสงจันทร์สลัวสีเงินยวงมีเงาตะคุ่มของกลุ่มคนจำนวนไม่น้อย ดาบคู่อันเป็นเอกลักษณ์กลับสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย“เส้นทางนี้เป็นของข้า ภูเขาและต้นไม้เป็นของข้า พวกเจ้าผู้ผ่านทางเอ๋ย หากยังรักชีวิตตัวเอง จงทิ้งทรัพย์สินและสตรีไว้”เซียวม่านหลิวเลิกคิ้ว นี่มันประโยคในบทงิ้วมิใช่หรือ“พวกเราเป็นเพียงพ่อค้าธรรมดา สินค้าที่มีล้วนเป็นผ้าไหมทองขึ้นชื่อ พอจะเป็นค่าผ่านทางได้หรือไม่” เป้ยหยวนตะโกนกลับทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็ดังลั่นช่องเขา “โกหก! ทิ้งสตรีของเจ้าไว้ที่นี่ด้วย แล้วพวกเราจะปล่อยพวกเจ้าไปทั้งหมด”“ไท่จื่อ หรือว่าพวกเขาจะรู้” เป้ยหยวนกระซิบหลี่หมิงเองก็รู้สึกพิกลหูอยู่บ้าง เขาจึงตะโกนกลับไป “ขบวนสินค้าของเรามีแต่บุรุษ หรือพวกเจ้าต้อ

ดึกดื่นค่อนคืน ในที่สุดองครักษ์ของหลี่หมิงก็กลับมาพร้อมกับขบวนรถม้าและแรงงานจำนวนหนึ่ง องครักษ์นายหนึ่งซึ่งเซียวม่านหลิวมาทราบในภายหลังว่าเขาชื่อ ‘เสิ่นหลิวสิง’ เป็นผู้มารายงานสถานการณ์“เป็นเจ้าเมืองเฉินที่ส่งพวกมันมาจริงๆ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่นั้นพ่ะย่ะค่ะ”“หมายความว่าอย่างไร”เสิ่นหลิวสิงสบตากับหลี่หมิง ครู่หนึ่งผู้เป็นนายจึงสั่งให้พวกเขาไปพักผ่อนโดยไม่พูดอะไรอีก เซียวม่านหลิวพบเจอเหตุการณ์ประหลาดจึงได้แต่งุนงง“ท่านพูดอะไรกัน ทำไมข้าไม่รู้เรื่อง” นางจ้องพวกเขาตาไม่กะพริบ เหตุใดจึงจับสังเกตไม่ได้หลี่หมิงหัวเราะในลำคอ เสี้ยวหน้าที่ต้องแสงจันทร์อ่อนโยนลงหลายส่วน“ฟูเหรินอยากรู้จริงๆ หรือ”“อื้อ…ข้าจะได้ช่วยคิดหาทางแก้ไขอย่างไรเล่า”เขาพยักหน้าราวกับเห็นด้วย“แต่ตอนนี้ข้าครั่นเนื้อครั่นตัวเหลือเกิน”เซียวม่านหลิวรู้ว่าเขากำลังแสร้งทำมารยา แต่เพราะเมื่อครู่เขาอ่านใจเสิ่นหลิวสิงนางจึงไม่รู้เรื่อง ครั้นเห็นแววตาเขา นางก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล เพื่อสืบเรื่องราวนี้นางจึงคิดใช้แผนสาวงามเข้าล่อ“ฟูจวินอยากให้ข้าถูตัวให้หรือเจ้าคะ”เขากระตุกยิ้ม “เช่นนั้นก็ดียิ่ง”“ให้อาหลันไปช

ครั้นผนังถ้ำเปิดออก สิ่งที่อยู่ด้านในกลับไม่ใช่สุสานดังที่คาดคิด เซียวม่านหลิวตะลึงตาค้าง ไม่อาจขยับเท้าเพื่อก้าวตามหลี่หมิงและเหล่าองครักษ์ไปได้ จู่ๆ นางก็รู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน คล้ายกับว่าสถานที่อันงดงามแห่งนี้เปี่ยมไปด้วยความทรงจำอันน่าเศร้าดวงอาทิตย์ตั้งตระหง่านกลางศีรษะ แสงรำไรทะลุผ่านแมกไม้มาสู่พื้นภูเขาหินและลำธาร ใต้ลำธารใสกลับสะท้อนประกายแปลกประหลาด งามระยับจับตาราวกับว่ามิใช่สถานที่ที่มีอยู่บนโลกมนุษย์ สิ่งที่อยู่ห่างไปไม่ไกลกลับเป็นเครื่องมือเครื่องใช้ที่ผุพังตามกาลเวลา ห่างไปไม่ไกลมีเตาหลอมขนาดไม่ใหญ่นัก แต่เครื่องมือจำพวกพลั่วขุดเจาะหรือตะกร้าสานล้วนกลายเป็นเศษซากไปหมดสิ้น ผ่านไปหลายร้อยปี แหล่งน้ำที่เคยใช้ใสสะอาดจนมองเห็นข้างใต้“นี่เป็นสิ่งที่กังเต้าเหรินวาดไว้ ไท่จื่อจำเป็นต้องใช้มัน ทว่าของสิ่งนี้จะหายไปนานไม่ได้ ก่อนขึ้นสิบห้าค่ำต้องนำของเลียนแบบมาคืน มิเช่นนั้นแล้วจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น”“ไม่ใช่ของที่ท่านซื้อมาจนได้หรอกหรือ”“ข้าแอบขโมยมา หากคนในตระกูลรู้เรื่องเข้า แม้แต่ข้าเองก็จะได้รับโทษหนัก”เซียวม่านหลิวปวดศีรษะจนเซ เคราะห์ดีที่หลี่หมิงเข้ามาประคองได้อย่างทั