All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 51 - Chapter 60

หลังเทศกาลปีใหม่ ลมวสันต์พัดพลิ้ว กลีบดอกอิงฮวา[1] ปลิวว่อน วังเทียนมิ่งซึ่งแต่เดิมคือสถานที่ที่บรรดาองค์ชายและองค์หญิงที่ประสูติกับชวีฮองเฮาอาศัยอยู่มาตั้งแต่ยังทรงวัยเยาว์ หลังจากที่องค์หญิงหลี่ฟางและองค์ชายหลี่จิ้งสมรสไปได้หลายปี จึงเหลือแต่เพียงรัชทายาทไท่หมิงที่ยังอาศัยอยู่ที่นี่เรือนหอหลังใหม่สร้างติดกับลำน้ำลั่วเหอ เป็นเรือนหอชั้นเดียวที่มีขนาดใหญ่โตหรูหรา กระแสลมพัดโชยตลอดเวลาพิธีสมรสของรัชทายาทไท่หมิงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนอวยพรพร้อมหน้า หลังจากที่พระชายาถูกส่งตัวเข้าหอ รัชทายาทเองก็ต้องออกมาเพื่อกล่าวอำลาแขกเหรื่อมหาราชครูซึ่งเป็นอาจารย์ของเขายืนรออยู่ใต้ต้นท้อ ภายใต้แสงจันทร์ส่องสว่างที่อาบย้อมใบหน้าซึ่งปรากฏเค้าความกังวล เส้นสายที่แสดงถึงวัยอันล่วงเลยเกินช่วงวัยกลางคนซับซ้อนยากคะเน“อาจารย์” เว่ยฉือหลี่หมิงร้องเรียกด้วยความเคารพ สาวเท้าเข้าหาผู้เป็นอาจารย์ “ท่านมายืนทำอะไรตรงนี้”อาจารย์ชวีชิวคง ผู้เป็นมหาราชครูผินหน้ามองศิษย์รัก เขาถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม “ไท่จื่อ พระองค์ทรงแน่ใจหรือพ่ะย่ะค่ะ นางมีอายุไม่ยืนยาว”สีหน้าอ่อนน้อมของเว่ยฉือหลี่หมิงพลันแข็งกระด้าง “

เวลาผ่านไปเพียงชั่วลัดนิ้วมือ การที่หญิงสาวคนหนึ่งเปลี่ยนไป อาจเป็นเรื่องเหลวไหลสำหรับบางคน กระทั่งคืนหนึ่งระหว่างทางไปเฉินตูริมลำธารซึ่งเป็นที่พักแรมในค่ำคืนนี้ ฟางอวี้เหยาบอกเขาว่าจะไปอาบน้ำกับนางกำนัลคนสนิท เว่ยฉือหลี่หมิงที่พยายามนั่งอ่านตำราและปรึกษากับอาจารย์ของตนมาตลอดทางจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตครั้นนางหายไปได้สักพัก เขากลับรู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ จึงคิดออกตามหา มิคาดว่าจะได้พบเจอกับสิ่งที่ทำให้เจ็บแค้นจนแทบอยากฆ่าคนตายร่างเปลือยเปล่าสองร่างเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันในลำธารลึก แสงจันทราสีเงินยวงอาบย้อมเส้นสายบนเงาร่างจนก่อเกิดเป็นภาพรัญจวนใจ เกศาดำขลับทิ้งตัวปกคลุมบั้นท้ายงอน ดวงหน้างดงามเหยเกพร้อมกับส่งเสียงครางกระเส่า ท่ามกลางการเคลื่อนไหวอย่างร้อนแรงใต้ผิวน้ำ ริมฝีปากของทั้งสองรุกเร้าพัวพันอย่างเร่าร้อนชายคนนั้นเคลื่อนริมฝีปากดูดกลืนปทุมถันคู่งามที่เบ่งบานพร้อมพรัก มือหนาบีบขย้ำพร้อมกับส่งเสียงกระเส่ากระตุ้นร่างของหญิงสาว นางเองก็แอ่นกายขึ้น ยินยอมพร้อมใจขยับกายไปตามจังหวะกับชายคนนั้นพลางกรีดร้องครวญครางจนฟังไม่ได้ศัพท์ มือเรียวขยุ้มกลุ่มผมของเขา…กระซิบเสียงหวาน“อาหลง…แรงกว

ที่บอกให้ปลอบใจ…ก็ได้รับเพียงจุมพิตบางเบาตรงแก้มสากของตนเท่านั้นทว่าหลี่หมิงกลับไม่นึกเสียดาย เมื่อเห็นพวงแก้มแดงซ่านและอากัปกิริยาเขินอายของอีกฝ่าย มุมปากจึงปรากฏรอยยิ้มอบอุ่นสายหนึ่ง“วันนี้ฟูเหรินถูกเคี่ยวกรำมาครึ่งวัน คืนนี้ต้องพักผ่อนให้มากหน่อย ฟูจวินเองก็มีงานให้สะสาง นอนแต่หัวค่ำเถิด”เซียวม่านหลิวพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ดวงตากลมโตยังคงหลุบลงเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของเขา หลี่หมิงบังเกิดความเอ็นดูขึ้นอีกส่วน ยกมือขึ้นหยิกแก้มนางเบาๆ“โอ๊ย…ท่านหยิกแก้มข้าทำไม”เขาไหวไหล่ หยิบของบางอย่างใส่ในอกเสื้อ “แก้มของฟูเหรินตอนถูกดึงเช่นนี้เหมือนขนมไหว้พระจันทร์ พอได้เห็นจึงรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว”เซียวม่านหลิวกุมแก้มของตน ตวัดสายตาใส่เขาทีหนึ่ง“ท่านมีธุระมิใช่หรือ เชิญ”หลี่หมิงหัวเราะในลำคอ ก่อนออกจากห้องยังมิวายยื่นหน้าเข้ามาดูนาง “ข้าให้องครักษ์สองนายเฝ้าอยู่ด้านนอก มีอะไรอย่าอวดเก่ง เข้าใจหรือไม่”“อืม” นางพยักหน้ารับในมือของหลี่หมิงถือปิ่นหงส์ขาวประกายที่ขโมยจากนางไป “ส่วนปิ่นนี่…พรุ่งนี้ค่อยสานต่อ หึหึ”เซียวม่านหลิวอ้าปากค้าง ไม่รู้จะด่าคนผู้นี้อย่างไรดี สุดท้ายจึงได้แต่กระฟัดกระเฟี

กระแสลมหวีดหวิวพัดโหมกระหน่ำจนบานหน้าต่างกระแทกผนังเสียงดังสนั่น ร่างเล็กในอ้อมกอดอุ่นกะพริบตาน้อยๆ ด้วยความมึนงง ภายใต้เงามืดของยามใกล้รุ่งสาง กลุ่มผมดำขลับปกคลุมเรือนร่างบอบบางจนมิด ครั้นประตูหน้าต่างกระแทกเป็นครั้งที่ห้าที่หก นางจึงคลานลงจากเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่า เคลื่อนกายไปที่หน้าต่างอย่างไม่อายฟ้าดินมิใช่เพราะนางไม่อาย ทว่าเสียงหน้าต่างดังลั่นเช่นนี้คนบนเตียงยังไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย กระแสลมแรงจนเทียนในห้องดับ ก็คิดว่าคงไม่มีใครว่างมาแอบดูกระมังเส้นผมของนางยาวเลยบั้นเอว ครั้นปล่อยให้ยาวสยายจึงปกคลุมสัดส่วนบนร่างได้เกือบมิด ทว่าเมื่อต้องกระแสลมแรงก็ยังวาบหวิวอยู่บ้าง มือเรียวเอื้อมปิดหน้าต่าง เสร็จแล้วจึงสะลึมสะลือคลานขึ้นเตียงด้วยความง่วงงุนเคลื่อนไปได้คืบเดียวก็ได้เรื่อง มือบางปัดถูกบางสิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นตัว นางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ดึงมือกลับ ค่อยๆ อ้อมปลายเตียงเพื่อกลับที่เดิมยังไม่ทันคลานพ้น ร่างของนางก็ลอยหวือ ซบลงบนแผ่นอกแกร่ง บั้นเอวถูกเขากดให้แนบชิดยิ่งขึ้น“เจียงซือ ปล่อยข้า”“หืม…มิใช่ว่าอยากต่ออีกสักยกหรือ”“ใกล้ยามเหม่าแล้ว พายุเข้าเช่นนี้ยังมีอารมณ์อีกหร

นางเติบโตมากับบิดาซึ่งเป็นบัณฑิตและมารดาซึ่งเป็นชาวยุทธ์ แม้จะขึ้นเหนือล่องใต้กับมารดาก็ไม่เคยเข้าปะทะหักหาญจนมีคนสิ้นชีพ มารดาศรัทธาในพุทธะ การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเป็นเรื่องร้ายแรง ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่นางยึดถือกำลังจะพังทลายตรงหน้า“หากไม่ชักกระบี่แทงผู้อื่น ผู้อื่นก็จะบั่นคอเจ้า”แสงสีเงินสว่างวาบเข้านัยน์ตาเซียวม่านหลิวได้สติ มือเล็กดึงกระบี่ออกจากฝัก ปัดต้นกำเนิดแสงสีเงินนั้นได้อย่างทันท่วงทีหลี่หมิงพุ่งมาขวางนางด้วยความเป็นห่วง เงากระบี่นับสิบสายพลันเคลื่อนไหวรวดเร็วจนตาลาย คนทั้งสองทำได้เพียงปัดป้องเท่านั้น“ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า แยกออกจากม้าสองตัวนี้ก่อน”“อืม”หากม้าสองตัวนี้ถูกทำร้าย โอกาสรอดก็เป็นไปได้ยากขึ้น อย่างน้อยก็ต้องเผื่อทางออกให้ตัวเองอีกทางทั้งสองแยกจากกัน คนชุดดำแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม เซียวม่านหลิวไม่ถนัดวิชากระบี่ ทว่าก็มิได้ย่ำแย่นัก คนเหล่านี้แม้ฝีมือเชิงยุทธ์มิใช่ชั่ว กระนั้นแล้วก็ต้องระแวดระวังมิให้จู่โจมถูกสหายของตน นางจึงมีโอกาสคิดหาทางโจมตีหญิงสาวเอี้ยวตัวหลบกระบี่ที่เสือกแทงเข้ามาได้อย่างเฉียดฉิว นางต้องหาช่องว่างให้มากกว่านี้ พลันสะกิดเท้ากระโดดขึ้นบนกิ่