All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากวันนั้น หลี่หมิงก็ทราบแล้วว่าการทำให้สตรีว่านอนสอนง่ายนั้นทำได้อย่างไร ทุกครั้งที่เขาสนทนากับเซียวม่านหลิว นางจะหน้าแดงก่ำ ทั้งยังไม่คิดมีปากมีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น ดูแล้วมีความเป็นกุลสตรีมากขึ้นหลายส่วน เริ่มรู้สึกว่าตนเองแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่งมาบ้างแล้วเมืองเฉินตูตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของจงหยวน พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเขาสูงสลับซับซ้อน ตัวเมืองอยู่ติดกับภูเขา รอบๆ เป็นคูที่ถูกขุดไว้เพื่อกักเก็บและระบายน้ำ ผังเมืองถูกจัดสรรไว้อย่างดี แม้ว่าจะเป็นเมืองที่อยู่ห่างไกล แต่ก็ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าเมืองเล็ก ทั้งนี้เพราะยังมีเส้นทางอีกหลายเส้นที่เชื่อมต่อเฉินตูกับเมืองอื่น และยังมีสินค้าเศรษฐกิจอีกหลายชนิดซึ่งเป็นที่ต้องการของทางการ หนึ่งในนั้นก็คือเหล็กกล้า อีกทั้งยังเป็นแหล่งชุมนุมชาวยุทธ์ขนาดใหญ่ เนื่องจากเป็นที่ตั้งของสำนักต่างๆ มากมาย หนึ่งในนั้นก็คือสำนักที่เซียวม่านหลิวเคยอาศัยอยู่เมื่อหลายปีก่อนสำนักสกุลถังรองเจ้าสำนัก ‘ถังหลิวหลิ่ว’ ก็คือมารดาของนางการเดินทางไปยังเมืองเฉินตูโดยรถม้าใช้เวลาราวยี่สิบวันก็ถึงที่หมาย เจ้าเมืองเฉินตูเป็นฝ่ายมาต้อนรับผู้แทนพระองค์ด้วยตนเอง ครั้น

“ลงสุสาน? ท่านจะปล้นสุสานผู้อื่นหรืออย่างไร”สิ้นคำ ปลายจมูกของนางพลันถูกบีบคราหนึ่งหลี่หมิงได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดกับนางอย่างไรให้เข้าใจดี“สวมอาภรณ์ก่อนเถอะ มิเช่นนั้นแล้ว วันนี้อย่าหวังว่าจะได้ออกไปที่ไหน”นางสะท้านเยือก กุลีกุจอกระโดดข้ามร่างของสามีอย่างรวดเร็วไปยังหีบเสื้อผ้าที่บ่าวขนมาไว้ให้ มือข้างหนึ่งกุมผ้านวมที่ปกคลุมร่างกายเอาไว้ อีกข้างก็ค้นข้าวของในหีบอย่างเร่งรีบ ปากก็ลอบด่าเขาเบาๆ โดยไม่ให้เจ้าตัวได้ยิน“เมื่อไรฟูเหรินจะตระหนักได้ว่าหูข้าดีกว่าคนทั่วไปนะ”ดวงตากลมโตวาวโรจน์ นางมุ่ยหน้าใส่เขา ยังแอบด่าเขาต่อ“เป็นท่านอยากฟังเอง ข้าพูดลอยๆ”“ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ตัวก็ไม่เล็กแล้วแท้ๆ” เขาส่ายหน้า ลุกขึ้นนั่งพิงผนังเตียงโดยที่ไม่ละสายตาจากนางเลยแม้แต่น้อยร่างกายนางสูงโปร่งกว่าสตรีทั่วไป สัดส่วนเริ่มเต็มไม้เต็มมือมากขึ้น ทว่านิสัยของนางบางอย่างยังคงเป็นเด็กสาวอยู่อย่างนั้น หลี่หมิงคร่ำครวญในใจ เรื่องระหว่างสามีภรรยาเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่การบังคับขืนใจมิเคยอยู่ในความคิดของเขา หากนางไม่ต้องการ เขาก็ทำได้เพียงตอดเล็กตอดน้อยในเวลาที่นางเผลอ ทว่าสถานการณ์แต่ละอย่างที่ประสบพบเจอ

กระแสลมเริ่มอ่อนกำลังลงทีละน้อย ร่างของเซียวม่านหลิวสั่นสะท้านในอ้อมกอดของหลี่หมิง เขาผละมือออกจากใบหน้าของนาง ดวงตาที่เคยถูกปิดบัดนี้มองเห็นเงารางเลือน เขากำลังมองใบหน้าของนาง ทว่าดวงตาของนางกลับพร่าเลือนจนไม่อาจมองเห็นเงานัยน์ตาของเขาได้เงาภาพหนึ่งวาบเข้าสู่ครรลองสายตา ศีรษะพลันปวดร้าวจวนเจียนจะทนไม่ไหว นางงอตัว แต่เขากลับรั้งร่างของนางไม่ให้ล้มลงไป เซียวม่านหลิวนิ่วหน้า ทำได้เพียงปล่อยให้ตนเองเป็นไปตามแรงยึดเหนี่ยวของเขา“เจียงซือ”ริมฝีปากแห้งผากเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหนึ่งก่อนจะหมดสติไป“เป้ยหยวน” หลี่หมิงช้อนร่างเล็กของเซียวม่านหลิวได้ทันก่อนที่นางจะล้มลงไปจริงๆ ทว่าร่างกายของเขาก็อ่อนแอเกินกว่าจะหยัดยืนไหว “รับนางไป”“พ่ะย่ะค่ะ”เป้ยหยวนรับร่างของเซียวม่านหลิวไว้ในอ้อมแขน พลางมองนายเหนือหัวด้วยสายตาเป็นห่วง“ไท่จื่อ พระองค์ไหวหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”หลี่หมิงคุกเข่าลงบนพื้นแท่นบวงสรวง สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าใดนัก“ช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลงจะไม่ต่างกับตอนแรกที่เปลี่ยนนัก เจ้าพานางออกไปก่อน ข้าได้ของแล้วจะตามออกไป”“แต่พระองค์...”“ทิ้งองครักษ์ไว้ที่นี่คนเดียวก็พอ นางไม่อาจอยู่ที่นี่ได้นาน ไม่อย่

เส้นทางมุ่งสู่สำนักสกุลถังสะดวกสบายกว่าที่หลี่หมิงคาดไว้ ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยามก็เดินมาถึงทางเข้าสำนักซึ่งเป็นสะพานไม้แขวนอยู่บนหุบเหวลึกพันจั้ง ตรงหน้าสะพานแขวนมีชายฉกรรจ์สองคนซึ่งสวมชุดรัดกุมสีดำสลับม่วงยืนเฝ้าเวรยามด้วยสีหน้าราบเรียบ คล้ายบ่งบอกถึงความดุดันของสถานที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดีเซียวม่านหลิวเดินนำไปยังชายฉกรรจ์ทั้งสอง ครั้นพวกเขาเห็นหน้านางก็ฉีกยิ้มดีใจอย่างออกนอกหน้า“อาหลิว! อาจารย์อารอเจ้าอยู่แล้ว”“จริงหรือ ท่านแม่อยู่ไหน”เซียวม่านหลิวยิ้มร่า จับไม้จับมือกับศิษย์พี่ทั้งสองด้วยความตื่นเต้นที่พบเจอกันอีกครั้ง ทว่าหลี่หมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังพลันกระแอมเสียงดังจนนางรู้ตัว“ท่านสองคนตามมาสิ” นางร้องเรียกหลี่หมิงและเป้ยหยวน ก่อนจะรีบเดินตามศิษย์พี่ของตนข้ามสะพานแขวนไป มิได้ใส่ใจสีหน้ามึนตึงของเขาแม้แต่น้อย“นางกล้าจับมือกับบุรุษต่อหน้าสามีตัวเองเลยหรือเป้ยหยวน” ชายหนุ่มพึมพำ รีบจ้ำเท้าตามไปอย่างเสียอารมณ์ทว่าเป้ยหยวนทำเพียงกระแอมไอ กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ที่นี่เป็นสำนักยุทธ์ พระองค์อย่าทรงถือสานางเลย”“เป้ยหยวน…เจ้าเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยรึ”เป้ยหยวนส่ายหน้า ชี้ให้เขาดูร

ก่อนเที่ยงไหว้เทพแห่งแผ่นดิน ตกเย็นไหว้บรรพชน ยามค่ำไหว้พระจันทร์แต่เดิมนางควรจะจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง แต่ฝีมือการทำอาหารของนางนั้นเรียกได้ว่าล้มเหลว หลังจากเซ่นไหว้จนถึงตอนค่ำ ในที่สุดนางก็ได้เวลานั่งพักชมจันทร์กับผู้อื่นบ้างแล้วจวนของตระกูลชวียังมีศาลาแปดเหลี่ยมที่ยื่นเข้าไปในสระน้ำ เซียวม่านหลิวนั่งเท้าคางมองจันทร์ พลันคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งก่อน ที่จริงทุกวันไหว้พระจันทร์ พอตกกลางคืนนางจะต้องเข้าไปเดินเล่นในเมือง แอบดูคนกัดจิ้งหรีดเล่น เบื่อก็นั่งดูงิ้ว แต่ปีนี้กลับไม่มีอะไรทำแม้แต่น้อย หลี่หมิงหายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่หัวค่ำ นางจึงต้องนั่งหน้าม่อยคอตกอยู่ในศาลาแปดเหลี่ยมคนเดียว โดยมีสาวใช้อย่างอาหลันยืนเฝ้าอยู่ไม่ไกลขนมไหว้พระจันทร์ในคืนนี้ช่างเย็นชืด ที่จริงนางก็มีส่วนร่วมเล็กน้อยในขนมไหว้พระจันทร์เหล่านี้ เพราะนางเป็นคนพิมพ์ลายบนขนมเองกับมือนี่นาพิมพ์ลายบนขนม นางก็ถือว่าเป็นการมีส่วนร่วมในการทำขนมไหว้พระจันทร์อย่างหนึ่ง กระทั่งตอนนี้ช่างรู้สึกราวกับว่าชีวิตน่าเบื่อเหลือเกิน“ถอนหายใจบ่อยเช่นนี้ เกรงว่าฟูเหรินของข้าคงจะมีรอยตีนการอยแรกแล้วกระมัง”เซียวม่านหลิวหันขวับ หลี่หมิง