All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 61 - Chapter 70

ครานี้ได้สวมบทบาทชายหนุ่มสองคนโอบประคองกันบนหลังอาชาเพียงตัวเดียว เซียวม่านหลิวนั่งข้างหน้า หลี่หมิงนั่งข้างหลัง แขนทั้งสองข้างคล้ายโอบประคองนางไว้ เป็นเขาที่กุมบังเหียนม้า แนบชิดอกอุ่นเข้ากับแผ่นหลังของนาง ลมหายใจอุ่นร้อนจึงปัดเป่ารดลำคอของนางจนร้อนวูบวาบคล้ายเป็นไข้ แขนขาเก้งก้างไม่รู้จะจัดวางอย่างไรดีมันก็รู้สึกปลอดภัยดีอยู่ ทว่าก็น่าขัดเขินไม่น้อยกระแสลมเย็นปะทะใบหน้า ปัดเป่าความทุกข์กังวลให้สลายไปทีละน้อย ราวครึ่งชั่วยามจึงพบเห็นหมู่บ้านเล็กๆ และโรงเตี๊ยมซอมซ่อแห่งหนึ่งหลี่หมิงฝากม้าไว้กับเสี่ยวเอ้อร์คนหนึ่ง เสื่อเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม พลันพบว่ามีแขกอยู่สองสามรายกำลังนั่งกินข้าว เจ้าของเป็นหญิงวัยกลางคนนางหนึ่ง แต่งกายด้วยสีสันฉูดฉาดบาดตา“คุณชายทั้งสองนี้ ไม่ทราบว่ามากินข้าวหรือพักผ่อนด้วยเจ้าคะ”“พ…”“ทั้งสองอย่าง”เซียวม่านหลิวเหล่มองหลี่หมิง ลืมไปว่าตนเองแต่งกายเป็นชายอยู่จนเกือบจะพลั้งปาก นางจึงหลบฉากไปนั่งตรงโต๊ะที่ว่าง รอให้ชายหนุ่มตกลงกับเถ้าแก่เนี้ยเสร็จแล้วค่อยสั่งอาหารชายหนุ่มตกลงกับเถ้าแก่เนี้ยครู่หนึ่ง ครั้นเขาทรุดนั่ง เสี่ยวเอ้อร์ก็รีบเข้ามาถามในทันใด“คุณชายทั้ง

ฝ่ายฟางอวี้เหยาที่มั่นใจในตัวเองมาโดยตลอดไม่เคยรู้ว่าเขาเคยพบเห็นอะไร ในใจของนางจึงคิดแต่เพียงว่าหลี่หมิงเปลี่ยนไป ครั้นหลี่หมิงแต่งงานกับเซียวม่านหลิว นางก็คิดว่าเป็นเพราะเซียวม่านหลิวปลุกเขาตื่นจากการหลับใหล ในใจของนางในตอนนี้จึงสับสนยิ่ง เผลอมองใบหน้าของสตรีอีกคนที่เข้ามาทีหลังด้วยสายตาเย็นชา“ได้…ไม่รู้ว่าเหตุใดท่านจึงหมดรักในตัวข้า แต่คนอย่างฟางอวี้เหยายินดีรอท่านเสมอ”น้ำตาไหลหยดราวม่านมุกที่ขาดสาย ฟางอวี้เหยาหมุนกายอย่างเชื่องช้า เดินจากไปราวกับหงส์ปีกหัก อดีตนางกำนัลคนสนิทจึงรีบก้าวตามไปอย่างจงรักภักดี โดยทิ้งสายตาดูแคลนให้เซียวม่านหลิวอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดเซียวม่านหลิวมองตามกลุ่มคนที่จากไป ใช้สายตาทรงอำนาจตวัดมองคนที่เหลืออยู่ หลายคนไม่เคยเห็นนางทำสายตาเช่นนี้มาก่อนจึงรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย ได้แต่เพียงหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตานางข่มความรุ่มร้อนในอกพลางกำหมัดแน่น“หมิง…เรื่องหลังบ้าน ท่านให้ข้าจัดการ ใช่หรือไม่”หลี่หมิงมองใบหน้าเรียบเฉยของนาง ในใจบังเกิดความคุ้นเคยระคนหวั่นใจ สายตาของเซียวม่านหลิวในยามนี้…ไม่แตกต่างจากฟางอวี้เหยาในอดีตแม้แต่น้อยนางในอดีตก็เหมือนพยัคฆ์หลับ…อย

ผู้คนพลันตกอยู่ในความเงียบงัน เว่ยฉืออวี่หยางลุกขึ้น คว้าจอกสุราสาดหน้าหลี่หมิงจนเปียกชุ่ม อีกฝ่ายกลับมิได้ขยับกายหลบหนี ทั้งยังคงรักษาสีหน้าราบเรียบเอาไว้ได้“สารเลว มีสิทธิ์อะไรมาบังคับข้าให้แต่งงานกับผู้อื่น” นับว่าเว่ยฉืออวี่หยางลุแก่โทสะ นัยน์ตาคล้ายมีเปลวเพลิงลุกโชน ราวกับสามารถเผาไหม้ผู้อื่นได้ทุกเมื่อหลี่หมิงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหยาดสุราบนใบหน้า ท่าทางไม่ยี่หระต่อแรงโทสะของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบเพียงปรายมองจอกสุราชั่วขณะหนึ่ง กล่าวเนิบนาบราวกับคนไร้อารมณ์“จักรพรรดิทรงมีพระบัญชาให้ร่างราชโองการ ข้าเป็นเพียงผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้น อ๋องน้อยโปรดระวังคำพูด บรรดาศักดิ์อ๋องของบิดาเจ้า ใช่ว่าจะปลดไม่ได้”“เจ้า!”“ท่านอ๋องน้อย!” องครักษ์ของเว่ยฉืออวี่หยางกรูเข้ามาสมทบ ต่างก็รั้งร่างของเขาไว้ไม่ให้กระทำการบุ่มบ่ามเซียวม่านหลิวที่ยินดีกว่าใคร เห็นเว่ยฉืออวี่หยางเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจนัก นางจึงก้าวขึ้นหน้า ขวางทางระหว่างหลี่หมิงกับเขา“พี่อวี่หยาง สมรสพระราชทานใช่ว่าจะยกเลิกก็ยกเลิกได้”“หึ…แต่เดิมชื่อในสมรสพระราชทานเป็นชื่อเจ้า เพราะมันผู้นี้ที่ช่วงชิงเจ้าไป ข้าถึงได้เ

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ขันทีคนสนิทขององค์จักรพรรดิได้นำขบวนของหมั้นขบวนใหญ่มายังจวนตระกูลเซียว ชาวบ้านชาวเมืองพากันคาดเดาต่างๆ นานา ว่าในครั้งนี้จะเป็นคุณหนูคนใดของใต้เท้าเซียวได้ออกเรือน ครั้นคนตระกูลเซียวออกมารับราชโองการหน้าประตู ข่าวใหญ่ก็พลันกระจายออกไปราวกับคลื่นบนผิวน้ำสมรสพระราชทานระหว่างท่านอ๋องน้อยเว่ยฉืออวี่หยางและเซียวม่านหนิง คุณหนูรองของตระกูลเซียว กำหนดการเป็นอีกหนึ่งปีให้หลัง ไม่เร่งรัด แต่ก็ไม่ผ่อนปรน คนที่รู้เรื่องราวของคุณหนูสามกับท่านอ๋องน้อยมาก่อนย่อมพูดคุยกันอย่างออกรส กล่าวกันว่าเว่ยฉืออวี่หยางจะอย่างไรก็ไม่พ้นมือของบุตรีของใต้เท้าเซียวทว่าหลังรับราชโองการเสร็จใต้เท้าเซียวก็จำต้องออกเดินทางไปสมทบกับบุตรชายยังซีอวี้ เพื่อตรวจผังงานการสร้างเขื่อนก่อนฤดูใบไม้ผลิมาเยือน แม้จะลำบากด้วยอากาศหนาวเย็น แต่อย่างน้อยเมื่อเดินทางถึงภาคตะวันตกเฉียงเหนือของแผ่นดินใหญ่ซึ่งอากาศอบอุ่นกว่าภาคกลาง การทำงานจึงไม่ลำบากมากนักเซียวม่านหลิวและหลี่หมิงรอส่งใต้เท้าเซียวที่ประตูเมือง ก่อนไปนางมอบผ้าสีขาวผืนหนึ่ง ตรงมุมปักตัวอักษร ‘หลิว’ ด้วยไหมแดงอย่างอ่อนช้อยหญิงสาวพันผ้ารอบลำคอของบิดา ป

อยู่ดีๆ ก็มีคนโยนเผือกร้อนมาให้ เซียวม่านหลิวได้แต่นึกด่าทอบรรพบุรุษของผู้อื่นในใจ เมื่อมองไปยังฟางอวี้เหยาที่แสร้งก้มหน้าลงต่ำ ทว่ามุมปากกดลึก ความอดทนในใจของนางลดน้อยถอยลง ลมร้อนตีออกทั้งหูทั้งตาไม่แกว่งเท้าหาผู้อื่น ผู้อื่นกลับหาเรื่องนางเสียนี่อาหลันที่ยืนอยู่ด้านหลังกระตุกชายอาภรณ์ของเซียวม่านหลิวเบาๆ เพื่อมิให้นางบันดาลโทสะ เกรงว่าหากนายสาวทำอะไรผลีผลามขึ้นมาแล้วจะเกิดปัญหาที่ร้ายแรงตามมาได้ฝ่ายเซียวม่านหลิวเองแม้จะกรุ่นโกรธ แต่นางยังต้องคำนึงถึงหน้าตาของหลี่หมิง สุดท้ายจึงหันไปพูดกับเจียงเหล่าไท่“เหล่าไท่เจ้าคะ วันนี้วันเกิดท่าน ม่านหลิวนึกอะไรขึ้นได้”“หืม…อะไรหรือ” เจียงเหล่าไท่เลิกคิ้วถาม มิได้ซักไซ้ประเด็นที่ผู้อื่นสาดมาให้หญิงสาวเซียวม่านหลิวมองไปทางเจินลี่ฮวาที่ก้มหน้าก้มตาเก็บอาการเสียหน้า พลันเบนสายตาไปหาจ้าวฟูเหริน“จ้าวฟูเหริน คุณหนูลี่ฮวาสามารถบรรเลงเพลงที่ใช้ในการรำกระบี่ได้หรือไม่”จ้าวฟูเหรินนิ่งอึ้ง ครั้นทำความเข้าใจคำพูดของเซียวม่านหลิวครู่หนึ่งก็ฉีกยิ้มกว้าง หันไปสะกิดถามบุตรสาว“ลี่ฮวา เจ้าบรรเลงเพลงประกอบการร่ายรำกระบี่ได้หรือไม่”คุณหนูเจินลี่ฮวาพยักหน้