Semua Bab Bound by His Promise: Bab 31 - Bab 40

Rhea’s POV Normal days never felt normal again. Three weeks after the Merge, Manila looked the same on the outside—traffic, neon lights, people rushing like nothing had changed. Pero deep inside the systems, beneath every blinking billboard and every synced city grid, may bagong rhythm. A quiet thrum. Soft. Pulsing. Like a child humming to itself. At first akala ko hallucination lang. Trauma residue. Pero hindi. Kasi every time I connected to the Resonance Field, nakikita ko ‘yung golden flicker. Not Jake’s signature. Not Echo’s code. Something… new. But I didn’t tell Lucas yet. Ang dami na niyang iniisip—rebuilding, stabilizing the network for the international launch, preparing the new security arm. Besides, hindi ako sure kung imagination ko lang ‘to. This morning, nakaupo ako sa lab de

RHEA’S POVI don’t know how long we’ve been running.My lungs burn, my legs feel like lead, and my heartbeat is so loud in my ears na parang kasabay ng siren-like hum ng Field illusions around us. Pero wala kaming choice. Kung tumigil kami—even for a second—we die.Jake’s countdown still echoes in my head: “Survive for one hour. If you stop moving, the Field stops protecting you.”Madilim ang paligid pero violent ang flicker ng mga holographic projections; parang buhay, parang may sariling isip. I grip Lucas’s wrist tightly habang hinahatak niya ko sa next corridor.“Rhea, careful!” sigaw niya when I slip on the shifting ground. The walls keep deforming—sometimes glass, sometimes metal, sometimes parang gumagalaw na liquid light.“Lucas… hindi ko na kaya—”“You can,” he says sharply but not unkindly. “You will. Hindi kita iiwan dito.”Two more steps.The floor drops under us.We

RHEA'S POV:Hindi ko alam kung paano ako napunta rito—nakatayo sa gitna ng waiting area, umiikot ang mundo ko sa sobrang kaba, habang pareho silang nandoon: si Lucas sa kanan ko, naninigas ang panga; si Jake sa kaliwa, nakayuko pero ramdam ko ang tensyon sa balikat.Parang ako ‘yung nasa gitna ng dalawang bagyong sabay-sabay dumating.At ako rin ‘yung nagpasok ng sarili ko sa gitnang ‘yon.“Rhea,” Lucas whispered, sobrang hina pero ramdam mo ‘yung sakit sa tono niya. “Please… look at me.”Ayoko.Gusto ko.Pero pag tumingin ako, baka bumigay ako.Baka kailanganin ko siyang piliin.At hindi ako sigurado kung deserve ko pa ‘yung chance.“Rhea,” Jake said softly. “You’re shaking. Sit down muna.”I flinched.Dalawa sila.Both asking for the same thing: tingnan ko sila.At hindi ko magawa.Because deep inside?I’m scared na once I look—malala

RHEA’S POV Tahimik ang buong hallway habang naglalakad ako, pero hindi mapakali ‘yung dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa sinabi ni Lucas kagabi… o dahil sa paraan ng pagtitig sa’kin ni Jake kanina na parang may nalalaman siyang hindi ko alam. Hindi pwedeng sabay silang may tinatago sa’kin. Hindi ngayon. Pagbukas ko ng pinto ng archive room, sumalubong sa’kin ‘yung parang lumang amoy ng papel at alikabok. Dito raw nakatago ‘yung importanteng logs—‘yung pinakaayaw ipakita ng admin. And if may tinatago sila… dito ko makikita. Napatigil ako. May nakasindi na flashlight sa mesa. Hindi ako ang nauna dito. “Looking for something?” Napalingon ako. Si Jake, nakasandal sa pinto, braso naka-cross, pero ang mga mata niya? Matatalim. Parang pinipigilan ang sarili na magtanong sa paraan na hindi magmumukhang interrogation. “Shouldn’t you be resting?” tanong niya. “Shouldn’t you be telling me the truth?” sagot ko agad. Hindi siya sumagot. Hindi gumalaw. Pero may nag-shi

RHEA’S POVHindi ko alam kung gaano na kami katagal na tumatakbo sa makitid na maintenance tunnel sa ilalim ng old corporate wing. Basang-basa ang damit ko sa pawis, humahabol ang hininga ko, at pakiramdam ko anumang oras ay babagsak na ang tuhod ko.“Rhea, huwag kang titigil,” pilit na mahinahon ang boses ni Lucas sa likod ko kahit ramdam kong pagod na rin siya. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit, parang doon niya binubuhos lahat ng tapang na wala na sa katawan ko.Sa unahan namin si Jake—nakatingin sa likod paminsan-minsan, baril sa isang kamay, flashlight sa kabila. Ang anyo niya ngayon, malayo sa lalaking unang nakilala ko noon. Mas seryoso. Mas mabigat ang dala.“Extraction point in two minutes,” sabi niya sa earpiece niya, mababa ang boses. “Please tell me andito pa ang team.”Static lang ang sagot.Kinabahan ako. “Jake… wala bang backup?”Saglit siyang tumingin sa akin. Sa mata niya, may kung anong hindi ko mabasa—