All Chapters of ก็ไม่รักแล้วนะเธอ: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงเพลงในผับดังกระหึ่มแสงไฟหลากสีสาดส่องไปทั่ว แต่สำหรับภูริกลับรู้สึกเหมือนที่นี่ไม่ต่างอะไรกับที่เดิมๆ ที่เขาเคยชิน เพียงแต่ครั้งนี้หัวใจไม่ได้สนุกไปกับบรรยากาศเลย“เฮ้ย! ในที่สุดก็มาว่ะ คิดว่าจะโดนหักคอซะแล้ว” หนึ่งในเพื่อนชายในกลุ่มเอ่ยขึ้นพลางยกแก้วชนกับเขาภูริยกแก้วขึ้นจิบเพียงเล็กน้อย สีหน้าเซ็งๆ ไม่ได้มีแววร่าเริงเหมือนก่อน ใบหน้าคมสันเงียบขรึมจนเพื่อนอีกคนสังเกตได้“ช่วงนี้หายหัวไปเลยนะเว้ย โทรมาก็ไม่ค่อยรับ เป็นอะไรไปหรือเปล่าวะ?” เตชินถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด“แค่ไม่อยากเที่ยว”“มึงไม่อยากเที่ยวหรือว่าต้องทำตัวดีๆ เพื่อง้อเมียเก่าวะ” สิงห์ได้ยินเพื่อนสาวบอกมาแบบนั้น ว่าภูริกำลังกลับไปคืนดีกับแม่ของลูก“ใครบอกมึง” แต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องอธิบาย“แสดงว่าจริงสินะ ไม่ได้ติดต่อกันมาตั้งนานพอเจอกันความรู้สึกมันเป็นยังไง” เตชินถามตรงๆ วันนั้นเขาก็น่าจะบอกเพื่อนมากกว่านี้ กลายเป็นว่าพวกเขาก็มีส่วนผิดที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก“ยังรัก? หรือไม่รัก” สิงห์รอคำตอบ“รักเหรอ” เขาพึมพำกับตัวเองยิ่งอยู่ใกล้หญิงสาว หัวใจของเขามักเต้นเร็ว และยิ่งเห็นว่ามีผู้ชายคนอื่นเข้ามาจีบเขายิ่งร้อนร

เมื่อคืนเดียร์ยืนนิ่งหลังบานประตูที่แง้มเอาไว้เพียงเล็กน้อย เสียงสนทนาของภูริกับคุณปู่ลอดเข้ามาในหูชัดถ้อยชัดคำ“ผมก็กลับไปหาเดียร์แล้วครับ ปู่สบายใจได้ยังไงผมก็จะทำให้เธอกลับมาอยู่ด้วยกัน เพื่อที่ผมจะได้ไม่เสียสมบัติ”หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบจนแทบขาดลมหายใจ ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า คำพูดนั้นชัดเจนเกินกว่าจะตีความเป็นอย่างอื่น สิ่งที่ภูริทำมาตลอดการมาง้อ การพยายามอยู่ใกล้ การแสดงออกเหมือนจะห่วงใยแท้จริงแล้วเป็นเพียงกลเกมที่ใช้เธอเป็นหมากตัวหนึ่งน้ำตาของหญิงสาวเอ่อคลอ เธอยกมือปิดปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา สิ่งที่เธอเผลอใจหลงดีใจไปว่าสักวันเขาจะเปลี่ยนแปลงได้ สุดท้ายก็เป็นเพียงเรื่องหลอกลวงทั้งหมด“ที่แท้พี่ก็กลับมาเพราะสมบัติ ไม่ใช่เพราะเดียร์ ไม่ใช่เพราะลูก” เธอพึมพำเสียงสั่นดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยหยดน้ำใสที่กลั้นไม่อยู่“แม่ร้องไห้ทำไมคับ”เสียงเล็กๆ ของภูผาทำให้เดียร์รีบปาดน้ำตา แต่ก็ไม่ทัน ลูกชายเห็นตาแดงช้ำอยู่ดีเขาวิ่งเข้ามากอดเอวแม่แน่นเหมือนอยากจะปกป้องเธอจากทุกอย่าง“ฝุ่นเข้าตาแม่ไม่มีอะไรหรอก” เธอพยายามยิ้มทั้งที่น้ำตายังเอ่ออยู่“ถ้าแม่ไม่มีความสุข ต่อไปภ

เสียงกระดิ่งเหนือประตูร้านดังขึ้นเบาๆ เดียร์เงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟ เห็นผู้หญิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตึงเครียด ก่อนจะเห็นว่าภูริที่กำลังช่วยจัดโต๊ะอยู่ก็ชะงักไปเช่นกันเธอจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนของภูริ และเป็นคนทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาร้าวราน จนถึงขั้นแยกทางกัน“พริมมีเรื่องจะคุยกับภูเรื่องสำคัญ” พีรญาทำเป็นมองไม่เห็นอีกฝ่าย“ถ้ามีอะไรก็พูดมาตรงนี้เลย เดียร์ไม่ต้องหลบอะไรทั้งนั้น” เขากำลังวุ่นวายกับการเช็ดทำความสะอาดหน้าเคาเตอร์บรรยากาศในร้านเงียบกริบ เหมือนอากาศหนืดขึ้นจนหายใจลำบาก เดียร์มองหน้าทั้งคู่พลางเช็ดแก้วในมือช้าๆ“พริมท้อง” พีรญาสูดหายใจลึก ก่อนพูดออกมาเสียงสั่น เพล้ง!เสียงแก้วในมือเดียร์หล่นกระทบพื้นดัง เธอยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง น้ำเสียงแผ่วเบาแทบไม่ออกจากลำคอ มือของเธอสั่นเทา “พูดบ้าอะไรของเธอ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เขาหันขวับไปมองพีรญา ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจ“พริมไม่ได้โกหกคืนนั้นภูก็เมา แถมไม่ได้ป้องกันอีก” พีรญาไม่ยอมแพ้เอาเรื่องคืนนั้นมาอ้าง เพื่อให้อีกคนได้ยินอย่างชัดเจนเดียร์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบ

ภายในโรงแรมมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟติดผนัง พีรญาก้าวเข้าไปในห้องที่นัดหมาย มือหญิงสาวสั่นน้อยๆ แต่พยายามเก็บอาการให้ดูมั่นคง ประตูเพิ่งปิดไม่ทันขาดเสียง กัมปนาทก็ลุกพรวดจากโซฟา ก้าวเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มราวกับผู้ล่า“ในที่สุดก็มาหากูสักที”“นายต้องการอะไรกันแน่” พีรญามองคนตรงหน้ายอมรับว่าตัวเองไม่น่าพลาดมาเจอคนแบบนี้เลย“กูโทรหาไม่รับเสือกไปวิ่งตามผู้ชายคนอื่น” กัมปนาทมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม“เราไม่มีอะไรต้องติดต่อกันอีก” พอเธอไม่ให้เงินเขามักจะทุบตีทำร้ายเป็นประจำ จนทนไม่ไหวครั้งนี้เลยเลือกที่จะหนีออกมา“มึงท้องลูกกู แล้วจะหนีไปหาพ่อใหม่มันไม่ได้นะ”เขายื่นมือจะคว้าแขนเธอ แล้วโน้มตัวลงหมายจะจูบ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีทันที ผลักหน้าอกเขาออกแรงจนเขาถอยไปหนึ่งก้าว สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ“อย่ามาแตะต้องฉันมันไม่ใช่ลูกของแก!”“ไม่ใช่ลูกกูเหรอ? ท้องได้สามเดือนแล้วไม่ใช่ หรือมึงลืมไปว่าใครเป็นคนลากมึงเข้าโรงแรมก่อนหน้านี้” กัมปนาทหัวเราะหยัน เสียงทุ้มต่ำเหมือนเยาะเย้ยคำพูดของเขาแทงใจเหมือนคมมีด พีรญากัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอแต่ยังยืนตัวตรง“ฉันอาจเคยโง่ แต่ลูกในท้องฉันไม่เ

เช้าวันถัดมาน้องภูผาวิ่งมากอดแม่แน่นหลังจากกลับมาจากนอนบ้านป้าดีนี่ แต่สายตาเจ้าตัวเล็กกลับสะดุดเข้ากับรอยแดงช้ำตรงลำคอของเดียร์“แม่ไปทำอะไรมาคับ ทำไมตรงนี้แดงแบบนี้” เสียงเล็กๆ เต็มไปด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาเธอชะงักหน้าแดงขึ้นมาทันที ส่วนภูริที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เกือบหลุดหัวเราะ เธอรีบเอามือปิดคอไว้แล้วพูดเสียงแผ่ว“มดกัดจ้ะลูก มดมันชอบแกล้งแม่”“แล้วมดอยู่ไหนคับภูผาจะตีให้!” ภูผาทำหน้างง หันไปมองรอบๆ แล้วถามอย่างจริงจัง “มดอยู่ในห้องลูกปะป๊าจัดการให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ” เขาตอบเบาๆ แล้วตอบแทนพร้อมรอยยิ้มขำกลั้นไม่อยู่เดียร์รีบส่งสายตาคาดโทษให้เขาทันที ส่วนภูผาก็ยังคงทำหน้างุนงง ก่อนจะกอดแม่อีกครั้งแล้วพูดเสียงเบาๆ“คราวหน้าถ้ามดมากัดอีกบอกภูผานะคับ ภูผาจะช่วยแม่เอง”“เด็กน้อยของแม่” เธอยิ้มจางๆ พลางลูบหัวลูกชาย ส่วนภูริก็ได้แต่กลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น“ไปเล่นน้ำกันดีกว่าพ่อพาไปว่ายน้ำ”“ไปคับ ภูผาขอไปเล่นน้ำ” ภูผาหันมาขออนุญาตแม่ เมื่อเห็นว่าแม่พยักหน้าเขาจึงจับมือพ่อเดินออกไปทันที“มดตัวใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอดูเหนื่อยๆ” ดีนี่มองน้องสะใภ้แล้วหัวเราะเบาๆ เชิงล้อเลี