ก็ไม่รักแล้วนะเธอ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

เสียงฝีเท้าของดีนี่ดังขึ้นเรื่อยๆ จนหยุดหน้าประตูห้อง ดีนี่สูดลมหายใจแรงเพื่อกดความโกรธ ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องทันทีที่ภาพตรงหน้าปรากฏ หญิงสาวถึงกับกำมือแน่น น้องชายของเธอนอนหลับสนิทบนเตียง ใบหน้าไร้ซึ่งความทุกข์ร้อน ราวกับไม่ได้เพิ่งทำลายหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งจนพังยับดีนี่กัดฟันกรอดหยิบแก้วน้ำเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว จากนั้นสาดใส่เต็มแรง“เฮือก!” ภูริสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าเปียกโชก ก่อนจะหันไปมองด้วยแววตางุนงง“เจ้ทำอะไรเนี้ยปลุกดีๆ ก็ได้มั้ย” เขาเอ่ยเสียงหลง“แกสำนึกบ้างไหมภูริ! คนที่แกเพิ่งทำลายเขาเดินกลับมาบ้านฉันทั้งน้ำตา ตัวสั่นเหมือนคนหมดลมหายใจ แล้วดูแกสินอนหลับสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”น้ำเสียงแข็งกร้าวของพี่สาวดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ความเย็นจากน้ำยังไม่เท่ากับความหนาวสะท้านที่แล่นเข้าสู่ใจของภูริ เมื่อสบสายตาพี่สาวที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธเกรี้ยว“รู้เรื่องแล้วเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“รู้แล้ว? แกยังไม่สงสารลูกบ้างเหรอน้องภูผาเพิ่งจะเก้าเดือนเองนะ นี่แกเอาสมองคิดหรือใช้ส้นตีนคิดทำไมถึงทำแบบนี้” ดีนี่ยืนด่าน้องชาย

ในกลุ่มเพื่อนสนิทของภูริไม่เคยขาดเสียงหัวเราะและความคึกคะนอง พวกเขามักจะหาเรื่องเดิมพันกันแทบทุกเรื่องไปจนถึงเรื่องผู้หญิง และสิ่งที่กลายเป็นเหมือนกติกาในวงเหล้าคือ ใครแพ้พนันต้องยอมทำตามคำท้า“เฮ้ย ภูริ จีบพี่คนนั้นหน่อย” เพื่อนคนหนึ่งพูดพลางชี้ไปยังหญิงสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ“เกี่ยวอะไรกับกูวะ” เขาหัวเราะหยิบแก้วเหล้ามาชนกับเพื่อน“ใส่แว่นแบบนั้นเวลาอยู่บนเตียงจะเด็ดขนาดไหนวะ” สิงห์พูดแบบไม่คิดอะไร ชีวิตพวกเขาก็มีแต่เรื่องผู้หญิง“รอบก่อนมึงยังไม่เข็ดเหรอ คนที่ซวยคือกู” เขาถูกคุณปู่บ่นอยู่เจ็ดวัน ครั้งนี้เลยไม่กล้าทำอะไรนอกลู่นอกทางอีก“มึงไม่พูดกูไม่พูดแล้วใครจะรู้”“ขอคิดดูก่อน”สำหรับเขามันไม่ได้ต่างอะไรกับเกมสนุกๆ ที่เอาไว้โชว์ฝีมือให้เพื่อนดู เขาไม่เคยคิดจะสนใจด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ถูกเลือกเป็นเป้าหมายนั้นมีใครจับจองหัวใจอยู่แล้วหรือยัง ขอแค่เพื่อนกล้าท้า เขาก็พร้อมจะเดินเข้าไปคว้าชัยชนะออกมาเสมอและทุกครั้งที่เขาลงสนามเขามักจะชนะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาไม่สามารถทำให้เผลอใจได้สักนิด แม้เพียงชั่วคราว มันทำให้เขากลายเป็นคนดังในหมู่เพื่อน ยิ่งเพื่อนเชียร์ เขาก็ยิ่งทำเห

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังลั่นไปทั่วโถงบ้าน ก่อนที่ภูริจะผลักประตูเข้ามาในห้องรับแขกด้วยท่าทีหัวเสียเต็มที่“ป๊าตัดบัตรผมทำไม!” เสียงของเขาดังลั่นเหมือนระเบิดใส่กลางห้องดวงตาวาวโรจน์ เต็มไปด้วยความโมโห“ดัดสันดานแกไงภูริ” พชรเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านสีหน้าสงบนิ่ง แต่แววตาแข็งกร้าว“ป๊า! ผมก็ลูกป๊านะมาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง ผมต้องใช้เงินนะป๊า”“แกเอาแต่เที่ยวเล่น เอาเงินไปถลุงไร้ค่าวันๆ ไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แล้วคิดว่าป๊าจะคอยตามเช็ดตามล้างให้ไปจนตายหรือไง!” พชรตวาดเสียงดังจนบ้านสะท้อน ลูกชายคนเล็กไม่ได้เรื่องอะไรเลย“แล้วป๊าจะให้ผมทำยังไง! ผมยังหนุ่มผมก็อยากใช้ชีวิต ผมไม่ได้อยากนั่งจมอยู่แต่กับงานเหมือนป๊าสักหน่อย!” เขากำหมัดแน่นหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ “แกดูพี่สาวแกดิแต่ละวันเขาต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะได้เงินมา แต่แกวันๆ สร้างแต่เรื่อง ต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้เงินแก” พชรมองลูกชายแววตาเฉียบคมไม่ยอมลดราวาศอก เสียงโต้เถียงยังดังลั่นไปทั่วห้องรับแขก ทันใดนั้นเอง เสียงกระแอมหนักแน่นก็ดังขึ้นจากเก้าอี้ไม้สักตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง “ผมยังไม่พร้อมทำงาน” เขาตอบกลับอย

ภูริยืนอยู่หน้าร้านเบเกอรี่ของเดียร์ เสียงหัวใจเต้นแรงดังราวกับจะทะลุอกออกมา มือที่เคยมั่นใจทุกครั้งเมื่อจับพวงมาลัยกลับสั่นน้อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเขายืนอยู่นานเพียงเพื่อรวบรวมความกล้า ถ้าวันนั้นเขาไม่พูดทำร้ายเธอ ถ้าวันนั้นเขาไม่เห็นแก่ตัว ครอบครัวของเราคงไม่แตกสลายแบบนี้ถ้าวันนั้นเขาคิดสักนิด เขาคงได้เห็นลูกชายที่ค่อยๆ เติบโตในทุกๆ วัน เขาเสียใจไม่น้อยที่พูดจาทำร้ายจิตใจเดียร์แบบนั้นความละอายใจบีบแน่นในอกร่างสูงตัดสินใจผลักประตูกระจกเข้าไป กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟลอยมาแตะจมูก ทว่าเสียงใสที่เอ่ยขึ้นก่อนทำให้หัวใจเขาหล่นวูบ“ร้านยังไม่เปิดค่ะ”เดียร์เงยหน้าขึ้นจากเคาน์เตอร์ เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า แต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงนั้น ร่างบางก็ชะงักทันที ริมฝีปากที่กำลังจะยกยิ้มกลับแน่นสนิทสายตาสองคู่สบกัน หนึ่งเต็มไปด้วยความสับสนและบาดแผลเก่า อีกหนึ่งเต็มไปด้วยความละอายและโหยหาเดียร์ที่เงยหน้าขึ้นมาพอเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มที่สดใสก็หายวับไปทันที แทนที่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอวางแก้วที่กำลังเช็ดลงบนเคาน์เตอร์อย่างแรงจนมีเสียงดังเบาๆ“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” น้ำเสียงเย็นชา

“สวัสดีครับน้องภูผาวันนี้ลุงแวะมารับไปโรงเรียน” ก้องภพจอดรถไว้หน้าบ้านของเดียร์ แต่สายตาของเขาเห็นรถหรูราคาหลักสิบล้านจอดอยู่ไม่ไกล “ลุงก้องวันนี้ปะป๊าจะไปส่งภูผาคับ” เด็กน้อยพูดด้วยความดีใจ วันนี้เป็นครั้งแรกที่พ่อจะไปส่งเขา “ปะป๊า! เขาเป็นปะป๊าน้องภูผาจริงเหรอ” เขาเหมือนพูดกับตัวเอง สี่ปีที่ผ่านมาผู้ชายคนนั้นไปอยู่ไหน“ใช่คับปะป๊ากลับมาแล้ว” เด็กน้อยสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง แถมวันนี้ยังได้นั่งรถไปกับพ่อด้วยเพื่อนที่โรงเรียนจะได้เลิกล้อว่าเขาไม่มีพ่อ“อ่อ...”“ต่อจากนี้ไม่ต้องอยากไปส่งลูกชาวบ้านเขาหรอกนะ” ภูริจ้องมองใบหน้าของผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับเดินไปตบไหล่เบาๆ“ส่วนเมียกูก็ไม่ต้องเสือกอยากมาดูแล กูดูแลเองได้” เขาผละออกส่งยิ้มให้ก้องภพ ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือดเหมือนคนเห็นผี“ปะป๊าไปกันคับเดี๋ยวสาย”“ไปครับ”ก้องภพมองชายหนุ่มที่เดินจูงมือน้องภูผาผ่านหน้าเขาไป ดูจากการแต่งตัวและรถที่ขับน่าจะเป็นคนมีฐานะพอสมควร ภูริเริ่มเปลี่ยนวิธี เขารู้แล้วว่าการง้อด้วยคำพูดหวานๆ หรือการอ้อนวอนแบบเดิมไม่อาจทำให้เดียร์ใจอ่อนได้ เพราะฉะนั้นเขาจะใช้วิธีที่แน่วแน่กว่าเดิมอยู