All Chapters of สก๊อยของเสี่ย: Chapter 11 - Chapter 20

“งั่มๆๆ งั่มๆๆ” หลังจากที่แป้งหอมได้รับจานข้าวมาก็รีบโซ้ยเข้าปากอย่างรวดเร็วและไม่สนใจคนรอบข้างอีกต่อไป “หึหึ อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ” เขามองคนตัวเล็กที่เขี้ยวข้าวเต็มปากแก้มสองข้างก็บวมตุ่ยไปด้วยข้าว ยิ่งมองเขาก็ยิ่งคิดว่าคนตรงหน้านี่เหมือนหนูแฮมเตอร์ที่กำลังอมอาหารเอาไว้เต็มปากเลย น่ารักจริงๆ “อึก ใช่ค่ะ ข้าวผัดที่ผับเสี่ยนี่อร่อยมากเลยค่ะ” แป้งหอมยกให้เลยสองนิ้วโป้ง เพราะเธอกินใกล้จะหมดแล้วมันอร่อยมากๆเลย ไม่คิดว่าอาหารที่ขายในผับจะอร่อยขนาดนี้ “งั้นกินจานนี่ของเสี่ยด้วยสิ” ปกติเขาไม่ค่อยจะกินข้าวเท่าไหร่หรอก ส่วนมากดำรงชีพอยู่ได้แค่กาแฟและเหล้าเท่านั้น “อื้อ ไม่เอาค่ะ หนูไม่อยากแย่งเสี่ยกิน” แป้งหอมส่ายหัวให้เสี่ยกันต์รัวๆ “หึหึครับๆ” เสี่ยกันต์เอนไปพิงที่พนักโซฟาต่อ เขานั่งมองเจ้าหนูแฮมเตอร์ตัวน้อยนั่งกินข้าวแล้วก็ดูสนุกไปอีกแบบ ชีวิตเขาดูจะยิ้มง่ายขึ้นเมื่อมีเธอเข้ามา อย่างนี้เขาต้องหาข้อผูกมัดกับเธอไว้สักหน่อยแล้วแหละ “ซู๊ดดดดด ฮ้า นมสตรอว์เบอร์รี่นี่ก็อร่อยมากๆเลยนะคะเสี่ย เสี่ยชิมไหมคะ” แป้งหอมยื่นแก้วนมไปจ่อที่ปากของเสี่ยกันต์พร้อมกับสายตาที่คาดหวังว่าเขาจะดื่มเจ้านมนี่เ

เสี่ยกันต์ไม่รอช้าหลังจากที่เขาผลักแป้งหอมให้นอนราบลงไปกับเตียงแล้วก็พุ่งตัวไปประกบริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากเรียวเล็กของแป้งหอมอย่างดูดดื่มทันที "อ๊ะ! อื้มมมมม จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ" แป้งหอมจูบกับเสี่ยกันอย่างดูดดื่ม ทั้งสองเข้าไปหากันและกันและดูดดื่มอย่างหื่นกระหาย ทั้งตวัดลิ้นไปทั่ว ทั้งดูดทั้งดื่มเล่นเอาแป้งหอมหายใจแทบไม่ทัน "อ๊าส์ พี่กันต์พอก่อน หนูหายใจไม่ทัน" แป้งหอมใจเต้นตึกตักและเริ่มที่จะหน้าแดง เธอรู้สึกเขินกับการกระทำของเสี่ยกันต์เป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้เหมือนว่าเขาจะร้อนแรงมากกว่าปกติ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาและเธอดื่มมาก่อนหน้านี้ก็ได้ "ไม่เอา ไม่พอ พี่ขออีกนะครับ น้องแป้งหอมคนสวยของพี่กันต์" เสี่ยกันต์บอกอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับซุกหน้าลงบนซอกคอขาวของแป้งหอมและสูดดมกลิ่นกายหอมๆของเธอด้วยความลุ่มหลง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศในห้องร้อนหรือเปล่าจึงทำให้แป้งหอมมีเหงื่อออกมาตามตัวเล็กน้อย ไม่ว่าจะดมตรงไหน จูบตรงไหนมันก็รู้สึกหอมหวนและกระตุ้นความต้องการของเขาเป็นอย่างมาก เสี่ยกันต์ขยับตัวแทรกเข้าไปที่กลางหว่างขาเล็กของแป้งหอม พร้อมกับปากหนาของเขาที่ยังบรรจงจูบปากเรียวบางข

11.45น. “อือ อื้อออออออออ” แป้งหอมบิดขี้เกียจต้อนรับวันใหม่อย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่นาฬิกาก็ต้องตกใจตาโตเท่าไข่ห่นทันทีที่เห็นเวลาที่เข็มชี้อยู่ “จะเที่ยงแล้วหรอเนี่ย ตายๆๆๆๆ” แป้งหอมรีบกระโดดลงจากเตียงไปหอบเสื้อผ้าและอะไรอีกต่างๆมากมายเข้ากระเป๋าอย่างไม่เป็นระเบียบ ตึง ตึง ตึง ตึง “หืม? ตื่นแล้วหรอแล้วทำไมถึงเสียงดังขนาดนั้นละ” เสี่ยกันต์ที่นั่งสั่งงานลูกน้องอยู่ห้องข้างๆก็ต้องแปลกใจกับเสียงที่ทะลุผ่านกำแพงมา คงไม่ใช่ว่าเป็นดาวติ๊กต๊อกอยู่หรอกนะถึงเสียงดังขนาดนั้น เสี่ยกันต์ได้แต่บ่นอยู่ภายในใจก่อนจะหันมาสั่งงานกับลูกน้องต่อให้เสร็จ “มึงไปเช็คที่กูบอกเมื่อกี้เสร็จ แล้วเอามาให้กูทันที” “ครับนาย ไม่เกินสองชั่วโมงครับ งั้นผมขอตัว” “อืม” เมื่อลูกน้องเดินออกไปแล้วเสี่ยกันต์ก็ลุกออกจากห้องไปเข้าห้องที่อยู่ด้านข้างทันที แกร๊ก!!! “อ๊ะเสี่ยขา~ มาพอดีเลยค่ะ ไปส่งหนูหน่อยสิคะ เสี่ยว่างไหม” “หนูจะไปไหน?” เสี่ยกัต์ถามเด็กดื้อตรงหน้าเขาอย่างงงๆ “ก็กลับบ้านสิคะ พรุ่งนี้หนูก็ต้องไปเรียนด้วย ถ้าไม่กลับแม่ตีหนูแน่ๆเลย” “แล้วออกมานี่ได้ยังไงตั้งหลายวัน” เขาถามเพื่อไ

“อีแป้งๆทางนี้ๆ” แป้งหอมเดินเข้าโรงเรียนมาก็เจอกับกล้วยหอมที่ยืนดักเธอไว้ที่หน้าโรงเรียนแล้ว “มีอะไรอีกล้วยทำไมวันนี้มึงมาแปลก มายืนรอกูทำไม” แป้งหอมรีบเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนทันที “ก็กูมีเรื่องจะถามมึงไง มานี่เลยอีแป้งมึงต้องมาตอบคำถามของกูนี่” “ถ…ถามอะไรของมึง” แป้งหอมตอบเพื่อนออกไปอย่างตะกุกตะกัก หรือว่ากล้วยหอมมันจะรู้เรื่องที่เธอหนีแม่ไปนอนกับเสี่ยกันต์แล้วว่ะ “อะไร ทำไมมึงถึงทำหน้าซีดขนาดนั้น” กล้วยหอมถามออกมาอย่างสงสัย แป้งหอมโดนกล้วยหอมลากมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนอย่างงงๆ ปกติเพื่อนของเธอต้องลากไปคุยกันที่หลังโรงเรียนไม่ใช่หรอ ทำไมวันนี้ถึงพาเธอมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนแบบนี้ล่ะ “มึงมีอะไรจะถามกูอีกล้วย แล้วทำไมถึงต้องพานั่งที่โต๊ะหินอ่อนด้วย ปกติมึงคุยกับกูที่หลังโรงเรียนไม่ใช่หรอ” “ไม่นั่งนี่ไม่ได้ ที่กูจะถามมึงอะคือว่า….” “ว่า?” แป้งหอมลุ้นจนตัวโก่งว่ากล้วยหอมจะถามตนว่าอะไร ขอร้องล่ะ อย่าพึ่งถามเรื่องเสี่ยกันต์กับเธอเลยเถอะ เธอยังไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้ออกไปจริงๆ “ว่า มึงรู้เรื่องงานคู่ที่อาจารย์สายสมรให้ทำไหม ทำไมวันนี้เพื่อนในห้องเราถือมาทุกคนเลยว่ะ ทำไมกูไม่รู้เรื

“ตกลงว่าเสี่ยจะไม่บอกหนูจริงๆใช่ไหมคะว่าหน้าของเสี่ยไปโดนรอยมือนี้มาจากใคร” “หึๆ ตัวเล็กนิดเดียว รู้จักขู่เสี่ยแล้วหรอ” เสี่ยกันต์ขำให้กับท่าทีขู่ของเธอที่เหมือนแมวขู่ฟ่อก็เท่านั้น มันน่ารักมากกว่าน่ากลัวตั้งหากล่ะ “อื้ออ อย่ามาลูบหัวหนูนะ เดี๋ยวผมยุ่ง” หึ พองอนแล้วหวงเนื้อหวงตัวกับเขาทันทีเลยเชียว “ครับๆไม่จับแล้วก็ได้ แล้วตกลงว่าอาหารญี่ปุ่นที่เสี่ยพูดไปเมื่อกี้ล่ะ หนูอยากกินไหม” “ไม่ค่ะ หนูไม่ชอบ” แป้งหอมตอบออกมาด้วยใจจริง เธอเคยกินกับเสี่ยแล้วรอบหนึ่งมันไม่เห็นอร่อยเลย ออกจะเลี่ยนด้วยซ้ำยิ่งพวกปลาดิบนี้เธอยิ่งกินไม่ได้เลย กินเข้าไปแล้วมันรู้สึกเหมือนจะอ้วกออกมาให้ได้ “ถ้าหนูไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นแล้วหนูอยากกินอะไรครับ วันนี้เสี่ยตามใจหนูเลย” ก็ไม่รู้จะพาเธอไปกินอะไรแล้วแหละ เหลือแค่เขานี่แหละที่กินได้ ฮึๆ กินได้ทั้งตัวเลย อ๊าส์พูดแล้วขึ้นเลย “อืมมมม หนูอยากกินหมูกระทะค่ะ นะคะ เสี่ยเราไปกินหมูกระทะกันนะคะ” แป้งหอมรีบเกาะแขนออดอ้อนเสี่ยกันต์ทันที เมื่อช่วงเที่ยงเห็นเพื่อนๆพูดกันเรื่องหมูกระทะเธอก็รู้สึกหิวตามเลย เธอไม่มีโอกาสได้กินหรอกเพราะส่วนมากจะได้กินก็ต่อเมื่อมีงานสำคัญ