All Chapters of สก๊อยของเสี่ย: Chapter 1 - Chapter 10

"เฮ้ยอีแป้ง! ถือกล้องให้กูหน่อยดิวะ เร็วๆเดี๋ยวอาจารย์มามึง" แป้งหอมที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียนหลังจากที่เข้าแถวเคารพธงชาติในตอนเช้าเสร็จแล้ว ก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงเรียกของเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่หลังห้อง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆและเดินตรงไปหาเพื่อนสนิทที่มีอยู่คนเดียวที่หลังห้องทันที "อะไรของมึงวะ อีกล้วยหอม " กล้วยหอมหรือเพื่อนสนิทคนเดียวของแป้งหอมนั่นเอง ทั้งสองเรียนซ้ำชั้นด้วยกันเมื่อปีที่แล้ว ที่จริงทั้งสองจะต้องจบม.6 ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เพราะความเอาแต่เที่ยวเล่นจึงทำให้ทั้งสองถูกโรงเรียนสั่งให้เรียนซ้ำชั้นอีกหนึ่งปี เพราะไม่อย่างนั้นก็มีอีกทางเลือกก็คือทางโรงเรียนจะเชิญออก จึงทำให้ทั้งสองต้องจำใจเรียนซ้ำชั้นในชั้นมัธยมศึกษาปีที่6อีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ "อย่ามาทำอารมณ์เสียจ้ะอีแป้ง มาถ่ายรูปให้กูก่อน เนี่ยๆกูเพิ่งได้โทรศัพท์ใหม่มา ดูสิมึงถ่ายแล้วสวยมาก" กล้วยหอมอวดโทรศัพท์ที่ได้มาใหม่ให้แป้งหอมดูทันที และทันทีที่แป้งหอมเห็นยี่ห้อของโทรศัพท์ที่เพื่อนสนิทของตัวเองคือก็ต้องตาลุกวาวขึ้นทันที เพราะนี่คือโทรศัพท์ยี่ห้อที่ฮอตฮิตของทุกรุ่นทุกวัยและเป็นยี่ห้อที่แพงมากในบรรดาโทรศัพท์ด้วยกัน แ

19.00น. “ขอบคุณที่มาส่งนะคะแม่ บ๊ายๆ” แป้งหอมโบกมือลาแม่สุที่ตื้อว่าจะขี่มาส่งเธอที่บ้านเพื่อนอย่างกล้วยหอม โชคดีที่เพื่อนเธอไม่ได้ออกมาอยู่ข้างนอกบ้าน ไม่งั้นแผนอันแยบยลที่เธอคิดมาได้โบ๊ะแตกไม่มีชิ้นดีแน่ “เฮ้อ~ เกือบแล้วไหมล่ะ หนูขอโทษนะคะแม่ แล้วหลังจากนี้หนูจะเป็นเด็กดีให้แม่นะคะ” เมื่อพูดขอโทษขอโพยแม่สุอยู่เบาๆคนเดียว แป้งหอมก็รีบเดินออกมาจากบริเวณบ้านของเพื่อนสาวอย่างกล้วยหอมทันที “วินๆๆๆๆ” เมื่อเดินตามทางมาได้สักพักแป้งหอมก็รีบกวักมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์ที่กำลังขี่ผ่านมาทันที “จะไปไหนน้อง” “ไปผับXXX” “150 ไปไหมน้อง?” เมื่อได้ยินราคาที่วินบอกมาคิ้วของแป้งหอมก็กระตุกยิกๆทันที “ทำไมมันแพงอย่างนี้ละพี่” “โอ๊ยน้องนี้มันก็ค่ำแล้ว รถก็ติด อีกอย่างที่ที่น้องจะไปนะรถมันโคตรติด พี่คิดราคานี้คือถูกแล้วนะ จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปพี่ไปแล้วนะ เสียเวลาทำไมหากิน” “เฮ้ยๆๆๆพี่รอหนูก่อน ไปๆๆๆ” แป้งหอมรีบกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์พี่วินอย่างไว ถ้าเธอไม่ขึ้นคันนี้ก็ไม่น่าจะได้ไปแล้วแหละ เพราะตั้งแต่เธอเดินเท้าออกมาจากบ้านกล้วยหอมก็มีวินคันนี้นี่แหละที่พึ่งขับผ่านเธอคันแรก 15นาทีผ่านไป ผับXXX “ถึงแ

“อยากได้ไอโฟนหรอ ทำไมไม่ลองขอแม่ของเธอดูละ” เสี่ยกันต์ลองพูดตามที่เขาคิดดู “เสี่ยคิดว่าหนูได้เงินไปโรงเรียนวันละเท่าไหร่ล่ะ?” “วันละ500ละมั้ง” เด็กสมัยนี้ใช้เงินเยอะจะตาย ที่เขาตอบเธอไปนี่คงจะเป็นขั้นต่ำซะมากกว่า “ถ้าได้แบบนั้นก็ดีสิคะ หนูจะได้ไม่ต้องบากหน้ามายืมเงินอยู่ที่นี่หรอก” แป้งหอมบ่นออกมาอย่างหน้าง้ำหน้างอ ถ้าเธอได้เงินวันละเท่าที่เขาพูดมาแปลว่าแม่เธอก็ต้องรวยมากๆนะสิ “เอ้าหรอ! แล้วได้วันละเท่าไหร่ละ” เขาคิดว่า500นี่ก็เป็นขั้นต่ำแล้วนะ ยังมีเด็กที่ได้เงินไปโรงเรียนน้อยกว่านี้อีกหรอ ไม่ค่อยน่าเชื่อเลยแหะ “หนูได้วันละ100เองค่ะ บางวันก็ได้น้อยกว่านั้น” ใช่! เธอพูดความจริงเพราะแม่เธอให้ใช้เงินเท่านี้ต่อวันจริงๆ บางวันก็ได้น้อยกว่านั้นแล้วแต่แม่จะยื่นให้ ถึงได้วันละ100แต่ทุกวันก็เหลือใช้นะเพราะอาหารและขนมในโรงเรียนก็ไม่ได้ราคาแพงขนาดนั้น “จริงหรอ มันพอใช้จริงๆหรอเงินแค่นั้นอ่ะ” ปกติเขาใช้วันละเกือบ3000แหนะ 3000นี่แค่ข้าว น้ำ เหล้าแล้วก็ค่าเดินทางนะ “พอสิคะ หนูก็ใช้ของหนูอยู่ทุกวัน” “แล้วนี่จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่ให้เธอกู้เงินกับฉันแล้ว” เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธ

“อื้อออออออออออ~” แสงแดดยามเช้าส่องผ่านรูม่านเข้ามากระทบกับเปลือกตาของสาวน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของเสี่ยกันต์ “ซี๊ดอ๊ะ! ทำไมมันแสบอย่างนี้เนี่ย ฮือออ เจ็บอ่ะ” แป้งหอมพยายามจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของเสี่ยกันต์ แต่เพียงแค่ขยับตัวนิดเดียวเท่านั้นแหละกางกายสาวของเธอก็ปวดร้าวสะท้านไปทั้งตัว จนต้องทิ้งตัวลงนอนดังเดิม “เสี่ย~ เสี่ยกันต์ หนูปวดฉี่ เสี่ยขา~” เมื่อลุกเองไม่ได้ก็ต้องเขย่าตัวอีกคนที่เอาแต่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างเธอ แต่แทนที่จะตื่นขึ้นมากลับมากอดรัดเธอแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีก ยิ่งรัดเธอก็ยิ่งปวดฉี่จนแทบจะฉี่ราดบนที่นอนอยู่แล้ว “เสี่ย!!!!!” “โอ๊ยยยยย หนูจะตะโกนใส่เสี่ยทำไมเด็กดี เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ หื้ม?” “ม...ไม่ใช่ค่ะ หนูปวดฉี่อ่า” “อ้าวหรอ ไปสิห้องน้ำอยู่ประตูนั้นแหละ” เสี่ยกันต์ยอมปล่อยอ้อมกอดที่กอดรัดแป้งหอมแต่โดยดี แต่แป้งหอมก็ยังนั่งทำหน้าบึ้งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน “ทำไมไม่ไปเข้าห้องน้ำล่ะ หรือว่าฉี่ใส่เตียงแล้วหรอ” เพี๊ยะ! “บ้าหรอเสี่ย หนูลุกไม่ได้อ่ะ น้องสาวหนูปวดร้าวไปหมดเลย อุ้มหนูไปส่งในห้องน้ำสิเสี่ยขา~ นะคะอุ้มหนูไปส่งหน่อย~” โอ๊ยยย ใครบ

“เสร็จรึยัง?” เสี่ยกันต์เดินมาถามคนตัวเล็กที่แต่งตัวอยู่ในห้องน้ำเป็นรอบที่สาม ไม่รู้จะแต่งตัวอะไรนักหนากับอีแค่เขาจะพาเธอไปกินข้าว ตอนแรกก็มีเธอคนเดียวนั่นแหละที่หิว แต่พอนานไปกลับกลายเป็นว่าเป็นเขาเองนี่แหละที่หิวจนไส้จะขาดได้อยูแล้ว “เสร็จแล้วค่า เสร็จแล้ววววว” แป้งหอมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันทีหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ “สักทีเถอะ เสี่ยหิวจนจะจับหนูกินอีกรอบแล้วเนี่ย ดีไหม?” “งื้อ~ ไม่ดีค่ะๆ เรารีบไปกิบข้าวกันดีกว่า” เสี่ยกันต์ทำท่าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างหื่นกระหายแต่ก็โดนแป้งหอมจับแขนดึงออกมาจากห้องก่อนแล้วอยู่ดีๆก็หยุดนิ่งที่หน้าประตูจนคนที่เดินตามก็ได้แต่งงกับสิ่งที่เธอทำ “ส..เสี่ย ไปทางไหนอ่ะ หนูจำทางไปไม่ได้” ก็เมื่อคืนเธอเดินตามเขาต้อยๆอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้สนใจเส้นทางหรือสิ่งรอบข้างเลย “หึๆ มานี่มา ก็นึกว่าหยุดเพราะอยากกินเสี่ยแทนข้าวซะอีก” “บ..บ้า เสี่ยบ้า” เพี๊ยะ! เขาก็ชอบหยอดนิดหยอดหน่อยใส่เธอแบบนี่อ่ะ เธอเขินจนตัวจะแตกอยู่แล้วเนี่ย “โอ๊ย ซี๊ดดดด ไอ้มือน้อยๆนี่มันแรงดีจริงๆเลย” เมื่อคืนก็ไอ้มือน้อยๆสองข้างนี่แหละที่ทำเขาเป็นรอยที่หลังอย่างกับตุ๊กแกแถมตอนอาบน้ำแมร่