Lahat ng Kabanata ng กรงขังรัก ซุปตาร์: Kabanata 21 - Kabanata 30

เป็นกันเอง“Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday Happy birthday ...Happy birthday to you. สุขสันต์วันเกิดนะคะหนูนิด...” เสียงเพลงเพราะ ๆ จบลง พร้อมกับคำอวยพรสั้น ๆ จากปาณิศาที่เป็นเค้กมาเองจากการรบเร้าของชนาวิชญ์“ขอบคุณค่ะ พี่ปลาคนสวย” ชนิดารีบยกมือขึ้นพนมไหว้ขอบคุณคนที่ถือเค้กมาอวยพร พร้อมกับร้องเพลงวันเกิดให้เธอทันทีอย่างซึ้งใจ“ฟ้าวอธิษฐานติ้ละ สิได้เป่าเค้กเทียนละลายใส่เค้กหมดแล้ว” (รีบอธิษฐานสิ จะได้เป่าเค้กเทียนละลายลงเค้กหมดแล้ว) เสียงพี่ชายอย่างชนาวิชญ์พูดขึ้นมาอย่างหยอกล้อชนิดาจึงหลับตาลงอธิษฐานตามที่พี่ชายบอก อยู่สักพัก แล้วเปิดเปลือกขึ้นมาพ่นลมใส่เปลวเทียนที่อยู่บนก้อนเค้กดับลง“ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ปลา” เสียงเล็กเสียงหวานเอ่ยขอบคุณปาณิศาอีกครั้งปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่จัดขึ้นที่สวนข้างบ้าน ซึ่งมีสมาชิกเฉพาะคนภายในครอบครัวเท่านั้น ซึ่งเป็นปาร์ตี้ฉลองวันเกิดครบ 11 ขวบ ของคนอายุที่น้อยสุดในบ้านชนิดารับเค้กมาจากปาณิศามา แล้วเดินเข้าไปหาทางที่มารดาอยู่ เพื่อจัดเตรียมใส่จานแบ่งให้ทุก ๆ คนได้ทานกันชนาวิชญ์จึงได้พาเธอไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวว่าง ที่ถูกจัดเตรียมไ

เพื่อนสมัยเรียนมัธยมวีดวิ้วววว!!!เสียงโห่แซวดังขึ้นมา ทำให้ทั้งคู่รีบผละออกห่างจากกัน แล้วสายตาคมจ้องมองไปตามเสียงนั้นอย่างคาดโทษ โทษฐานที่มาขัดจังหวะเขา“เหม็นคนมีควมฮักเด้เนาะ บักจักษ์มึงว่าบ่” (เหม็นคนมีความรักว่ะ ไอ้จักษ์มึงว่าไหม) โกสินทร์ เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันเอ่ยแซวออกมาเมื่อเดินมาถึงที่บ้านของชนาวิชญ์ แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับเพื่อนกับพลอดรักกันอยู่“เกี่ยวหยังนำกูอีกว่ะ” (เกี่ยวอะไรกับกูด้วยว่ะ) ประจักษ์ชัย เพื่อนอีกคนหันมาเอ็ดคนข้าง ๆ ที่เอาชื่อเขาไปเอี่ยวด้วย“พามากันตั้งแต่ตอนใด๋ ขึ้นมานั่งนี่ก่อน” (พามากันตั้งแต่ตอนไหน ขึ้นมานั่งนี่ก่อน) ชนาวิชญ์ถามขึ้นทันที เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะมาหาถึงที่บ้าน และอย่างเขาก็ไม่ได้แจ้งเพื่อนด้วย ว่าจะกลับมาบ้าน แล้วพวกมันรู้ได้ยังไงชายหนุ่มทั้งสองเดินขึ้นบันไดไปตามคำเชิญของเจ้าบ้าน และสายตาคมจ้องมองไปที่หญิงสาวร่างบางแสนสวยข้างกายของชนาวิชญ์ไม่วางตา“หวัดดีเพื่อน สวัดดีครับคนสวย” (สวัสดีเพื่อน สวัสดีครับคนสวย) โกสินทร์เอ่ยทักทายเพื่อนด้วยภาษาบ้านเกิด ก่อนที่หันไปเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ“ถอย...” เสียงเข้มของชนาวิชญ์พ่นออ

บักวิดพาทัวร์ตกเย็น“ใส่เสื้อแขนยาวผมทับเอาไว้ด้วย กลัวผิวคุณจะเสียเอา” ชนาวิชญ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตนมาให้ปาณิศาที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอก เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วหลังจากที่ทังคู่ได้นอนพักผ่อนกันอย่างเต็มอิ่มแล้ว ก็ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงช่วงเย็น นับว่าพวกเขาได้หลับสนิทกันอย่างเต็มที่เลยทีเดียว“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่ครับ...” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นครั้งด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำ“เผด็จการ!”“เข้าสวนนะครับ ไม่ใช่ไปเดินห้าง ผมกลัวคุณจะคันแล้วขึ้นผืนได้” เขาเอ่ยบอกถึงเหตุผลที่ให้เธอสวมเสื้อของเขา เพราะเขาดูเห็นเสื้อผ้าที่เธอนำมานั้น ไม่มีเสื้อแขนยาวเลยสักตัวปาณิศาจึงยอมใส่เสื้อตัวที่เขายื่นมาให้อย่างง่าย เมื่อเขาได้อธิบายบอกเหตุผล และเธอเองก็กลัวผิวสวย ๆ ของเธอนั้นจะเป็นอย่างที่เขาพูดปาณิศาเดินตามชนาวิชญ์ลงไปเมื่อแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จาการสำรวจและอนุญาตจากเขา และเขาก็พาเธอเดินด้วยเท้าไปทางหลังบ้าน ตามทางเดินเข้าสวน “ไม่น่าเชื่อเลย ว่าภายในสองปีกว่านายจะสร้างขึ้นมาได้ขนาดนี้ เก่งสุด ๆ ไปเลย” ระหว่างทางที่เดินสายตาเธอก็สำรวจมองดูบรรยากาศรอบ ๆ และก็อดที่จะเอ่ยชมไม่ได้

ขอผมดูแลคุณบ้างหลายวันต่อมาคอนโดมีเนียม-ปาณิศา“ดูอะไรอยู่ครับ” ชนาวิชญ์เอ่ยถาม เมื่อเดินออกมาหาเธอที่กำลังเลื่อนหน้าไอแพดดูด้วยใบหน้าที่นิ่งเครียด“ก็เรื่องงานของนายไง” เธอเอ่ยบอกเมื่อเขานั่งลงข้าง ๆ กันกับเธอ และเธอก็เอนหลังพิงที่อกแกร่งแทนพนักโซฟา“เฮ้อ...” ชนาวิชญ์ได้แต่ถอนหายใจยาว ไม่ใช่ไม่อยากรับงานละคร แต่งานนี้เป็นสัญญาจ้างที่ต้องทำงานนานมากที่สุด“เบื่องานในวงการแล้ว? ตกลงจะไม่รับงานละครจริง ๆ ใช่ไหม” เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาถามเขาอย่างจริงจัง เพราะว่าถ้าเขาไม่อยากทำงานนี้ เธอก็จะไม่รับงานให้“มีติดต่อมาอีกแล้วเหรอ”“ก็มีมาเรื่อย ๆ เลยลองถามความเห็นจากนายดูนี้ไง” เธอรอถามความเห็นจากเขาก่อนตัดสินใจรับงาน เพราะไม่อยากผิดใจและบังคับฝืนใจกัน“ขอผ่านก่อนนะ ผมอยากรับงานแบบไม่มีติดสัญญามากกว่า ตามความชอบผมก็อยากทำงานที่ตัวเองถนัด อย่างงานเบื้อหลังอะไรนี้” เขาเอ่ยบอกเธอออกไปตาม เพราะเขารู้สึกมีความกดดันเมื่อทำงานที่ตัวเองไม่ค่อยถนัดและยิ่งไปกว่านั้น คือตอนนี้เขามีเธอเป็นแฟน เขาก็ไม่อยากรับงานละครหรืออยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นเลย เขาแคร์ความรู้สึกของเธอมาก ถึงเธอจะบอกเขาว่าเรื่องงา

ผมพร้อมรับผิดชอบยังไม่ทันที่ชนาวิชญ์จะได้ตอบคำถามเพื่อนทั้งสอง ก็มีบุคคลที่เขากำลังคิดถึงก็เปิดประตูเดินเข้ามาอย่างวิสาสะ“อ้าว! พี่ปลามาได้ยังไงครับ” วรากรเอ่ยทักขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าบุคคลที่มาใหม่นั้นเป็นใคร เพราะรู้จักกันอยู่แล้ว ทุกครั้งที่พวกเขานัดชนาวิชญ์ออกมาเจอกัน ผู้จัดการส่วนตัวก็มาด้วยตลอด“มาพร้อมกับวิชญ์นี่แหล่ะ แต่อยู่กับเพื่อนข้างล่าง” เธอเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ให้ทั้งสามหนุ่มอย่างคุ้นเคย“ทำไมขึ้นมาคนเดียว แล้วเพื่อน...” ชนาวิชญ์ถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอมาคนเดียว ไร้สองสาวเพื่อนสนิทที่นัดเจอกัน“แฟนพวกนั้นมารับกลับไปแล้ว อุตส่าห์ได้นัดกัน กลับพากันเป็นติดแฟนกันหมด” ใบหน้างอง้ำพูดด้วยน้ำเสียงที่ปนความน้อยใจ แล้วสาวเท้าเดินไปหาที่นั่ง “คนโสดแบบเราก็ต้องทำใจหน่อยนะครับพี่ ที่มาเที่ยวกับพวกคนมีเจ้าของ” ศุภวัฒน์พูดขึ้นมาอย่างไม่ได้คิดอะไร“ใครโสด?” ชนาวิชญ์รีบปฏิเสธ เพราะกลัวหญิงสาวเพียงคนเดียวที่พึ่งเข้ามาจะน้อยใจ“ก็พวกเราที่อยู่ในห้องนี้กันไง อ้อ!!! กูลืมไปว่ามึงไม่โสดแล้ว” ศุภวัฒน์กำลังจะเอ่ยต่อ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าชนาวิชญ์บอกว่ามีคนรู้ใจแล้ว“วิชญ์...