Semua Bab กรงขังรัก ซุปตาร์: Bab 1 - Bab 10

หนุ่มบ้านนาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ(ภาคอีสาน)ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือที่ขนานเรียกกันติดปากว่า ‘ภาคอีสาน’ นั่นเอง ในพื้นที่ของถิ่นทุรกันดารห่างไกลความเจริญ เป็นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ในชนบท ปลายฤดูหนาว มีเพียงฝูงวัวควาย ที่ชาวบ้านต่างนำออกมาเลี้ยงที่กลางทุ่งนา เพราะเป็นช่วงที่ชาวนาเก็บเกี่ยวผลผลิตเสร็จแล้วบ้างก็ขุดปูหาปลาตามหนองน้ำ และน้ำที่พอยังขอดอยู่ตามซอกหลุมเล็ก ๆ (ปลาข่อน) เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องให้มีชีวิตรอดไปในแต่ละวัน ส่วนคนหนุ่มสาวนั้น ส่วนใหญ่ต่างก็มุ่งหน้าสู่เมืองกรุงกัน เพื่อหางานทำเลี้ยงชีพต่อไป...“บักหล่า แน่ใจแล้วบ้อลูก ว่าสิไปเรียนต่อกรุงเทพฯอีหลี” (ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหม ที่จะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯจริง ๆ) เสียงหญิงวัยสี่สิบปีเอ่ยถาม เมื่อลูกชายในวัยเพียงสิบแปดปี ซึ่งเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในบ้าน และเป็นลูกชายคนโต ยื่นรายชื่อนักศึกษาใหม่ที่ลูกชายสอบติดมาให้ดูคำนาง หญิงวัย 40 ปี ตอนนี้กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เมื่อผู้เป็นสามีที่เป็นเสาหลักของครอบครัว เสียชีวิตไปเมื่อ 5 ปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ นับจากนั้นมาคำนางจึงทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ให้แก่ลูก ๆ ทั้งสอง และผ

โดนสวมเขา เขากลับมาถึงที่ห้องพักของเขาในเวลาสองทุ่มกว่า ๆ แต่ก็ไม่พบเธอแล้ว นั่นแสดงว่าเธอคงกลับคอนโดฯของเธอไปแล้ว เขาจึงขี่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจตรงไปยังคอนโดฯเธอทันที เขาไม่ได้บอกว่าจะไปหาเธอ เพราะตั้งใจจะไปง้อ และอยากเซอร์ไพรส์เธอด้วยเขาสามารถเข้าหรือออกคอนโดฯของเธอได้ทุกเมื่อทุกเวลา เพราะเธอนั้นให้คีย์การ์ดไว้ที่เขาด้วย เผื่อว่าเขาอยากไปหาเธอตอนไหนจะได้สะดวก“อ๊ะ พี่เจ แรง ๆ ค่ะ เเรงกว่านี้อีก เมย์ชอบแรง ๆ”“อ่าสสส ได้เลยยัยร่าน ไอ้แฟนเด็กของเธอมันทำไมถึงใจเหรอ เธอถึงเรียกใช้งานฉันอยู่ตลอดเลย”“อยู่กันสองคน อย่าเอ่ยถึงคนอื่นสิคะ พี่มีหน้าที่ทำให้เมย์มีความสุขก็พอแล้ว...”“ได้เลย...อ่า เธอนี่แม่งโคตรเด็ดเลย”เพี๊ยะ!ชนาวิชญ์ไม่อาจยืนดูภาพชายหญิงร่วมรักกันอย่างเร้าร้อนแบบชนิดที่ดุเดือด ภายในห้องนอนที่ประตูไม่ได้ปิดเอาไว้ได้ เขาจึงเดินมานั่งรออยู่ที่โซฟากลางห้อง เผื่อที่จะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยเขานั่งรออย่างใจเย็น ใบหน้าคมขบกรามแน่น มือกำหมัดด้วยความเคียดแค้น เขารู้ตัวดีว่าไม่เคยให้ความสุขกับเธอได้ แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะสวมเขาแบบนี้...เมื่อศึกรักจบลง เมยาวีเดินออกมาข้างนอกห้อง บนกา

คนที่เพ้อถึงซึ่งก็ได้ผลจริง ๆ ชนาวิชญ์ชะงักนิ่ง เมื่อได้ยินชื่อคนที่เขารู้จัก และเป็นคนที่ให้ความเมตตาเขามาตลอด ถึงแม้เป็นเวลาเพียงแค่สั้น ๆ ที่เขาได้ทำงานให้แก่บุคคลนี้ ถือว่าเขามีพระคุณคนหนึ่งของเขาเลยก็ว่าได้“ก็ใช่นะสิ” เธอเสียงยืนยันอีกที“ขอโทษครับ ผมเมามากไปหน่อย...” อาการเมาได้หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนใต้ร่างที่เขาพยายามทำรุ่มร่ามนี้เป็นใคร ก็รีบขอโทษเธอขึ้นมาทันที อย่างรู้สึกผิด“ลุกขึ้นได้แล้ว ฉันหนักหายใจไม่ออกด้วย” เธอเอ่ยบอกเขาอีกครั้ง เพราะเขายังไม่ยอมลุกขึ้นจากตัวเธอสักที ทั้งที่มีสติแล้ว“หายใจไม่ออก เดี๋ยวผมผายปอดให้นะ” แต่เขากลับแซวหยอกเธอขึ้นมาเสียอย่านั้น พร้อมกับก้มหน้าลงมาหาเธอใกล้ ๆ อีก“ไอ้วิชญ์!!!” เธอขึงตาพร้อมกับตวาดเสียงดุใส่เขา พร้อมกับรวบรวมแรงกำลังที่มี ผลักเขาออกทันที เมื่อเขาเริ่มทำรุ่มร่ามใส่เธออีก แล้วบิดเข้าไปที่สีข้างอย่างแรง“โอ้ยยย...เจ็บน่ะ” ร่างสูงร้องโอดครวญขึ้นมาทันที“เจ็บสะบ้าง จะได้สร่างเมาสักที” เธอต่อว่าเขาออกมาอย่างเหลืออด แล้วลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที“ทำไมถึงพาผมมาที่นี่ล่ะ” ชนาวิชญ์ถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ เมื่อ

มีคนอื่นหรือ?สายตาคมจ้องมองคนในอ้อมกอดอย่างพิจารณา มือหนาเลื่อนขึ้นมาปัดปอยผมที่ปิดหน้าออกให้เธออย่างอ่อนโยน เพราะเกรงว่าจะรบกวนการนอนของเธอ พลอยจะทำให้เธอตื่นไปด้วยนานสองนานที่ชนาวิชญ์จ้องมองเธออยู่แบบนั้น ไม่ยอมปลุก ถึงแม้ว่าจะปวดแขนมากแค่ไหนก็ตามแต่ และเวลานี้ก็เริ่มจะสายแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมปลุกเธอ เพราะอยากจะมองใบหน้านี้ไปนาน ๆ“เอ่อ ผมต้องรีบไปแล้ว วันนี้มีเรียนเช้า แล้วต้องไปเอารถอยู่ที่ผับด้วย” เมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้น ชนาวิชญ์รีบเอ่ยบอกอย่างร้อนรนทันที“ตื่นนานแล้วเหรอ เดี๋ยวฉันไปส่ง นายรีบอาบน้ำเถอะ ฉันจะไปอาบอีกห้องอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ ฉันจะรีบทำเวลาให้” ปาณิศารีบลุกขึ้น แล้วจัดแจงบอกเขาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะรีบลุกออกไปจากห้องนี้ไปโดยทันที โดยที่ไม่รอฟังคำแก้ตัวอะไรจากเขาเลย“เดี๋ยวสิ พี่ปลา” เขาจะเรียกเธอไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว แต่ดีที่กระเป๋าสะพายของเขาที่พกติดตัวตลอด จะเอาชุดนักศึกษาสำรองเอาไว้ตลอด จึงต้องยอมทำตามที่เธอบอกอย่างไม่อาจที่จะปฏิเสธได้“หอมแท้น้อ กลิ่นผู้สาวกรุงเทพนี้” (หอมจังเลย กลิ่นสาวกรุงเทพฯนี้) เขาเพ้อขึ้นมาอีกครั้งเป็นภาษาบ้านเกิด เมื่อก้มลงดมที่เสื้อของตน

จุดเปลี่ยนของชีวิตและก็มีทีมงานคนหนึ่งเดินมากระซิบกับปริญญ์ว่า นักแสดงที่จะต้องรับบทนี้นั้นมาไม่ได้แล้ว เพราะเกิดประสบอุบัติเหตุระหว่างทางเข้า ปริญญ์มองปาณิศารุ่นน้องคนสนิทก่อนที่จะมองสำรวจมาทางชนาวิชญ์อย่างพินิจพิจารณาก่อนที่จะตอบรับสุทธิโชคออกไป“ใช่ครับ น้องเป็นคนของปาณิศารุ่นน้องของผมเอง ยังไงฝากคุณสุทธิโชคพิจารณาและเอ็นดูน้องด้วยนะครับ”เพราะมีโอกาสยากที่จะได้ร่วมงานกับทางสุทธิโชค เพราะไม่ว่านักแสดงหรือบริษัทไหน ที่ได้ร่วมงานกัน นักแสดงคนนั้นเป็นต้องแจ้งเกิดกันทุกคน จึงต้องรับหน้าแก้สถานการณ์ตรงนี้ไปก่อน“ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ เดี๋ยวนัดประชุมกันอีกทีวันนัดประชุมรวมนักแสดงก็แล้วกัน” สุทธิโชคยิ้มตอบรับอย่างพอใจ ก่อนที่จะหันไปมองทางชนาวิชญ์อีกครั้ง“ทิชา เอาบทของพระเอกให้น้องปลาด้วย” เมื่อสุทธิโชคเดินออกไปแล้ว ปริญญ์จึงหันมาสั่งคนของตน ซึ่งก็คือคนที่ถือเอกสารฉบับโตออกมาตามหลังเขานั้นเอง“ขอบคุณพี่ปริญญ์มากเลยนะคะ ถ้าอย่างนั้นปลาขอตัวพาคนของปลาไปเตรียมความพร้อมก่อนนะ” ปาณิศาหันมาขอบคุณทางรุ่นพี่ ก่อนที่จะเดินไปยืนข้าง ๆ กับชนาวิชญ์ที่เอาแต่งุดหน้ามีแต่คำถามอยู่ในใจ แล้วรีบพาเขากลับ