บททั้งหมดของ กรงขังรัก ซุปตาร์: บทที่ 11 - บทที่ 20

คนที่ทำให้มีความรู้สึกดีอีกครั้งหลายเดือนต่อมาตอนนี้ชนาวิชญ์สำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีเป็นที่เรียบร้อยแล้วเพียงแต่ยังไม่ได้รับใบประกาศนียบัตรจบเท่านั้นเอง และวันนี้เองก็เป็นอีกวันที่เขาต้องไปถ่ายละครเหมือนเช่นทุกครั้งการถ่ายทำดำเนินมาได้สามเดือนแล้ว ตั้งแต่วันที่เปิดกล้อง ถึงแม้ว่าช่วงแรก ๆ จะมีอาการขัดเขินกันอยู่บ้าง เพราะเขาเองก็ไม่เคยออกกล้องเลย แต่เขาก็ทำออกมาได้อย่างดีเลย จนทุกคนที่กองและผู้ใหญ่ต่างพากันเอ่ยชมไม่ขาดปากเลยและวันนี้เองก็เป็นอีกวันของการทำงาน และเป็นวันที่ต้องถ่ายทำเข้าฉากกับนางเอกสาวหน้าใหม่ด้วย และเป็นครั้งแรกด้วยที่เขาจะต้องเข้าฉากร่วมกันกับนางเอกสาวที่แสดงคู่กัน บอกเลยว่าตั้งแต่ที่เขาได้เจอและเห็นหน้านางเอกสาวในวันแรกของการบวงสรวงเปิดกล้องในวันนั้น ความรู้สึกดีที่มีต่อเพศตรงข้ามได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้งเธอทั้งสวยดูดี น่ารักตรงตามสเปกเขาไปเสียทุกอย่างเลย ตั้งแต่มีการเก็บภาพคู่พระ-นางไว้โพรโมท มีแต่เขาที่ไม่ปกติเก็บอาการแทบไม่อยู่ ส่วนเธอนั้นไม่มีทีท่าเก้อเขินอะไรเลย เหตุนี้เองเขาจึงพอรู้ว่าเธอนั้นคงไม่หันมองคนบ้าน ๆ แบบเขาหรอก“ยังตื่นเต้นอยู่อีกเหรอวิชญ์?”

ออกกองต่างจังหวัดหนึ่งเดือนต่อมาภาคเหนือของประเทศไทยวันนี้ชนาวิชญ์ต้องเดินทางมาถ่ายละครที่ต่างจังหวัด หลังจากที่นางเอกสาวประสบอุบัติเหตุในวันนั้น ทางทีมงานจึงสั่งให้หยุดพักการถ่ายทำเอาไว้ก่อน และให้หญิงสาวได้พักรักษาตัวเป็นเวลาหนึ่งเดือนและวันนี้เองก็ถึงวันที่นักแสดงทุกคนจะต้องกลับมาถ่ายทำกันต่อ และส่วนมากก็จะเป็นฉากที่ต้องถ่ายร่วมกับนางเอกสาวที่ยังไม่เสร็จชนาวิชญ์และปาณิศาผู้จัดการส่วนตัวเดินทางมาด้วยรถยนต์ส่วนตัวของเธอเอง โดยเธอเองที่เป็นคนขับ ไม่ได้มาพร้อมกับทางทีมงาน เพราะพระเอกหนุ่มให้เหตุผลว่าอยากแวะพักเที่ยวระหว่างทางพวกเขาทั้งคู่ถึงที่หมายในช่วงเกือบเที่ยงของวัน เพราะไม่ค่อยชำนาญทาง แลพเป็นครั้งแรกที่ปาณิศาขับเองในระยะทางที่ไกลด้วยเมื่อมาถึงที่พักตามนัดหมาย เห็นปริญญ์รุ่นพี่หนุ่มของปาณิศาที่เดินทางมาร่วมด้วยรออยู่ที่หน้าเคาว์เตอร์ของรีสอร์ตแล้ว“อันนี้คีย์การ์ดห้องพักของน้องปลาและของน้องวิชญ์ครับ” ปริญญ์ยื่นคีย์การ์ดสองใบที่เหลืออยู่ของรีสอร์ตให้กับปาณิศาและพระเอกหนุ่ม เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงยังที่พักที่ทางทีมงานจัดจองเอาไว้“ขอบคุณค่ะ” เธอรับมา แล้วเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่หน

ตอกย้ำ NCน้ำตามากมายไหลอาบสองข้างแก้มนวลทันที อย่างไม่อาจจะห้ามไว้ได้ เมื่อความเจ็บปวดกลางกายสาวได้ถูกลุกล้ำเป็นครั้งแรก“เจ็บมากเลยใช่ไหม” ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มที่ปนไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แล้วมือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน“อะ อึดอัด”ตับ ตับ ตับเมื่อเธอบอกเช่นนั้น ร่างหนาก็เริ่มถาโถมกระหน่ำกระแทกกายเข้าออกทันที เพราะตัวเขาเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน“อ่า โคตรมันเลย จะแตก...” เสียงครางเอ่ยออกมาอย่างสุขสม นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่เคยเจออะไรดี ๆ แบบนี้ ถึงแม้จะออกไปปลดปล่อยบ้าง ตามประสาชายโสด แต่ร่างสาวบริสุทธิ์ของคนใต้ร่างนี้ และการสอดใส่แบบไม่มีอะไรมาขวางกั้นมันช่างดีเสียเหลือเกิน“อ๊ะ จะ จุก”“จุกหรือเสียวเอาดี ๆ”“มะ ไม่รู้”ตับ ตับ ตับเสียงเนื้อกระทบกัน แข่งกับเสียงครางกระเส่าอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ดังกึกก้องไปทั่วห้อง โดยไม่สนใจเลยว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกหรือไม่“อ้ายยย/อ๊าสสส” สองร่างเกร็งกระตุกพร้อมกัน เมื่อพบกับปลายทางที่กำลังชักจูงกันขึ้นแตะขอบสวรรค์คนเหนือร่างทิ้งกายลงมาทาบทับคนใต้ร่างอย่างหมดเรี่ยวแรง พร้อมกับเสียงหอบกระเส่าเหนื่อยราวกับว่าวิ่งมาเป็นกิโล

ความสัมพันธ์ที่เห็นแก่ตัวNCเพียงเวลาไม่กี่นาที ที่เขาบดเบียดจูบปากของเธอนั้น เขาก็จับเธอลอกคราบไปด้วยความชำนาญ โดยที่ปากไม่ยอมละปล่อยออกจากปากเธอเลย เพราะกลัวจะได้ยินคำปฏิเสธออกมาจากปากของเธอ และดันตัวเธอนอนราบไปกับเตียงกว้าง โดยที่มีเขาขึ้นคร่อมอยู่ด้านบน“วิชญ์ อย่า...” เมื่อได้สติขึ้นมา เธอจึงดันอกเขาไว้ แล้วพยายามเอ่ยห้ามไม่ให้เขาทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้“อย่าห้ามกันเลยนะ เราต่างก็ต้องการกันและกัน คุณเองก็รู้ดีนี้” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองใบหน้าเธออย่างอ้อนวอน“แต่นาย อ๊ะ...” เธอพยายามหาข้อแก้ตัวขึ้นมาอ้าง เพราะสถานะของเธอและเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็แค่คนเคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแค่ไม่กี่ครั้ง(ทุกครั้งที่มีโอกาส)เท่านั้น เธอไม่อยากปล่อยตัวปล่อยใจให้เขารังแกไปมากกว่านี้แล้ว เธอรู้สึกละอายแก่ใจตัวเอง“แฉะขนาดนี้แล้ว ปล่อยตัวไปตามอารมณ์เถอะ” แต่คนตีมึนที่ไวกว่า สอดมือเข้าไปสัมผัสเคล้าคลึงที่จุดอ่อนไหวต่อความรู้สึกของเธอเข้าเสียแล้วเธอไม่รู้จะควบคุมหรือห้ามเขาอย่างไรต่อดี จึงปล่อยให้กามารมณ์ได้ครอบคลุม และเป็นฝ่ายนำทางปลดปล่อยไปกับเขา เพียงแค่เขาสัมผัสเธอก็คล้อยตาม จ

การต้อนรับที่ดีคำนางมีสถานะเป็นแม่หม้าย ที่ตอนนี้อายุได้สี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ดูด้วยตาเปล่า ถือว่ายังสาวเหมือนคนอายุสามสิบต้น ๆ อยู่เลย“สวัสดีค่ะ” เธอรีบยกมือขึ้นพนมไหว้ทันทีอย่างนอบน้อม เมื่อทราบว่าเขาคือมารดาของชนาวิชญ์นั่นเอง“...” คำนางเงียบไม่ได้เอ่ยตอบอะไร แต่กลับรับไหว้ พร้อมกับส่งยิ้มอ่อน ๆ กลับให้ด้วยความเป็นมิตร แล้วหันหน้าจ้องมองลูกชาย อย่างต้องการคำตอบ“เอ่อ...ซื่อปลา เป็นมะ...” (เอ่อ...ชื่อปลา เป็นมะ...) มองสบตากับเธอก่อน แล้วจุงหันไปมองมารดา ก่อนที่จะเอ่ยบอกว่าเธอคือใคร“เอ่อ เป็นเพื่อนวิชญ์ค่ะ” แต่ปาณิศาชิ่งพูดตัดหน้าเขาไปก่อนทันที“อ่อ...จ๊ะ ๆ เข้าไปข้างในกันก่อน มาเหนื่อย ๆ” คำนางมองหญิงสาวอย่างพิจารณา ก่อนที่เอ่ยบอกอย่างรับรู้ แล้วเอ่ยชวนกันเข้าไปด้านในของบ้านทันที“ไปครับ ไม่ต้องเกร็งคนกันเองทั้งนั้น ครอบครัวผมใจดี” เขาจึงเอ่ยกับเธออีกคน เพื่อที่เธอจะได้ลดความประหม่าลง“วิดสิใส่บาตรเช้าบ่ลูก” (วิชญ์จะใส่บาตรเช้าไหมลูก) เสียงของมารดาถามขึ้นมาทันที เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาภายในบ้าน“ครับแม่”“อะนี้กับข้าว แม่เตรียมไว้เสร็จแล้ว พาผู้สาวไปใส่นำเด้อ” (อันนี้กับข้าว แม่เตรีย