บททั้งหมดของ ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด: บทที่ 21 - บทที่ 30

เสียงไป๋เซียงดังขึ้นอย่างร้อนรน เขาเห็นนางนั่งยองอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหาแต่เพิ่งยกมือขึ้น ก็ต้องชะงัก… เพราะนึกได้ว่า ชายหญิงไม่อาจต้องเนื้อกันง่ายๆ “ไป๋เซียง… ข้าปวดท้อง…” ซีเอ๋อร์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงแผ่วเบา สีหน้าเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดไป๋เซียงตกใจจนหน้าซีด รีบเรียกสาวใช้อีกสองคนมาช่วยพยุงซีเอ๋อร์กลับเรือนพัก จากนั้นรีบวิ่งหน้าตั้งไปยังเรือนของคุณชาย “คุณชาย!” จิ่นอู่เงยหน้าจากโต๊ะปรุงยา ชำเลืองมองเด็กหนุ่มผู้ลนลานอย่างแผ่วเบา “มีอะไร?” “ข้า…ข้าขอยาแก้ปวดท้องได้ไหม” จิ่นอู่ฟังแล้วหัวเราะในลำคอ สายตาล้ำลึกกวาดมองไป๋เซียงอย่างแฝงความรู้ทัน “เจ้าตามข้ามาเรียนตำรายา ไม่ใช่หรือ? ไม่รู้หรือว่า…ยาของข้า ไม่ใช่ของที่กินส่งเดชได้?” คำพูดเรียบเย็น แต่ไม่ได้มีโทษทัณฑ์อะไร เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของไป๋เซียงแววตานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย และความรู้สึกที่อาจเรียกได้ว่าใจเริ่มอ่อนกับสตรีนามว่าซีเอ๋อร์ เขาส่ายหน้าเบาๆ หัวเราะในใจ ‘เจ้าหนุ่มโง่ ในโลกนี้จะมีหญิงใดรักเด็กหนุ่มต่ำศักดิ์อย่างเจ้าอย่างสุดหัวใจ?” แม้จะคิดดังนั้น แต่เขาก็ยังหยิบขวดยาออกมา

อ๋องไป๋ชิงที่ถูกผลักจนเสียศูนย์ เดือดดาลยิ่งนัก ยิ่งเห็นท่าทีสนิทชิดเชื้อของนางกับไป๋เชียง ก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว เขาขว้างไหสุราทิ้งอย่างแรง “เพล้ง!” เสียงแตกกระจายดังลั่น กลิ่นสุราฟุ้งไปทั่ว จากนั้นเขาก็เหวี่ยงมือหมายจะคว้าตัวนางอีกครั้ง แต่ไป๋เชียงเคลื่อนไหวดั่งสายฟ้า เข้าขวางไว้ทันที ฝีมือแข็งกร้าว ไร้ความปรานี อ๋องไป๋ชิงโต้กลับอย่างดุดัน ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งเดือดดาล “ไป๋เชียง ระวัง!” นางร้องเตือนด้วยความกังวล เขาหันมามองมอบรอยยิ้มให้นาง แล้วหันกลับไปฟาดฟันต่อ ทว่า ยิ่งสู้ อ๋องไป๋ชิงก็ยิ่งลงมือรุนแรง ทุกการเคลื่อนไหวล้วนหมายเอาชีวิต เมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนต่อสู้กัน นางที่ยืนหลบอยู่ ในใจก็อดคิดไม่ได้ หากเป็นนางที่ต้องต่อสู้กับพวกเขา นางจะมีสิทธิ์ชนะสักเพียงใด? นางยิ่งดู นางยิ่งประหลาดใจกับศิลปะการต่อสู้ของไป๋เชียง การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่น ทรงพลัง ดูชัดว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ คล้ายคนที่ต้องเฝ้าระวังภัยรอบด้านอยู่ทุกวัน เพื่อรับมือการโจมตีจากฝ่ายตรงข้าม ทั้งสองต่อสู้กันเป็นร้อยกระบวนท่า แต่ก็ไม่มีผู้ใดเป็นฝ่ายชนะอย่างชัดเจน นางคิดว่าการต่อสู้นั้นดำเนินไปอย่างต่อเนื่องดี แต่ไ

หลินซีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวขอบคุณ นางหยิบถ้วยตะเกียบมานั่งลงอย่างสงบ เลือกตักแต่กับข้าวที่ตนโปรดปราน กินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไร้ท่าทีเกรงใจ ท่าทางหยาบโลนเช่นนั้น ทำเอาหางตาของอ๋องไป๋ชิงกระตุกวูบ หลังมื้ออาหาร ห้องครัวจัดเตรียมรังนกไว้เรียบร้อย แล้วให้คนยกขึ้นมา เขาโบกมือเป็นสัญญาณให้มอบให้นาง หลินซีรับถ้วยรังนกมา กล่าวขอบคุณ ตักขึ้นหนึ่งคำใส่ปาก พองแก้มไว้ครู่หนึ่ง แล้วบ้วนกลับลงในถ้วย จากนั้นวางถ้วยลงบนโต๊ะ หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมา เช็ดมุมปากอย่างสง่างาม อ๋องไป๋ชิงถึงกับตะลึงงัน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ารังนกยังใช้บ้วนปากได้และไม่เคยคาดคิดเลยว่า หญิงงามเช่นนี้ แม้แต่ท่วงท่าเช็ดปากยังงดงามได้ขนาดนี้ ไร้ซึ่งความหวาดกลัวหรือท่าทางต้อยต่ำแบบบ่าวในเรือน ในใจเขายิ่งแน่วแน่ ไม่เพียงแค่ต้องได้ร่างของหลินซีแต่จะต้องได้หัวใจของนางด้วยเช่นกัน หลังอาหารค่ำ หลินซีกลับไปยังเรือนหลัน เป็นห้องที่หัวหน้าผู้ดูแลจัดเตรียมไว้ให้นาง เมื่อกลับถึง นางอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดขาวแนบเนื้อ ผมเปียกชื้นสยายลงบนแผ่นหลัง นางยืนอยู่หน้าต่าง เงยหน้าขึ้นมองจันทรายามราตรีสีหน้าสงบเรียบไร้คลื่นอารมณ์ ทว่าภา

เขาก้าวเข้ามา เอื้อมมือหมายจะคว้าแขนนาง หลินซีฉวยจังหวะนั้น ลุกขึ้นพุ่งหนีอีกครั้ง ในใจนางสาปแช่งเขานับล้านถ้อยคำ นางวิ่งพลางภาวนาในใจ ขอเพียงคนสักคนที่กล้าช่วยเหลือ หากรอดได้นางจะสักการะบรรพบุรุษเขาแปดชั่วโคตร ทันใดนั้น นางเห็นบุรุษสองคนเดินมาแต่ไกล นางไม่คิดมาก ไม่ถามชื่อ ไม่สนฐานะ วิ่งเข้าไปคว้าชายที่อยู่ด้านหน้าไว้แน่น น้ำเสียงสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความหวัง “คุณชาย…ขอร้องเถิด ช่วยข้าด้วย…” มือเรียวของนางกำแขนเขาแน่นดั่งคว้าฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต ทว่าร่างของหวงจิ่วเยี่ยกลับแข็งค้างทันทีที่ถูกแตะต้องไอเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาหันขวับ ดวงตาคมกล้าเปล่งประกายสังหาร ใบหน้าที่ปกติสงบนิ่งต่อทุกสถานการณ์…บัดนี้กลับเปลี่ยนสีไม่หยุด เสียงเย็นดังดุจน้ำแข็งแหลมคมกรีดหู “หลบไป!” เพียงสะบัดแขนแรง หลินซีก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นล้มลงพื้นอย่างไร้ปรานี แต่เพียงได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน โทสะกลับลุกโชนทันที มือขวาเหวี่ยงออก ห้านิ้วพุ่งเข้าบีบลำคอนางโดยไม่เปิดโอกาสให้ตอบโต้ “เจ้าสมควรตาย…” เสียงนั้นต่ำลึกและเต็มไปด้วยโทสะสะท้านฟ้า หลินซีเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจ นางไปล่วงเกินสิ่งใดชายผู้นี้

“ท่านอ๋อง ท่านมีอำนาจยิ่งใหญ่ หญิงงามระดับใดเล่าที่ท่านจะคว้าไม่ถึง เหตุใดจึงต้องมาขัดแย้งกับข้า…” ถ้อยคำยังไม่ทันจบ หวงจิ่วเยี่ยกลับหัวเราะเย้ยหยัน “คิดว่าข้าทำเพื่อขัดใจเจ้ารึ เจ้าช่างคิดว่าตนสำคัญนัก!” สิ้นคำ เขาก็อุ้มหลินซีจะก้าวข้ามไป แต่ไป๋เซียงกลับยืนขวางไม่หลบแม้ครึ่งก้าว “ข้าไม่ใช่คนไร้นาม! ในอดีตเคยติดตามใต้เท้าจิ่น แม้เพียงฐานะบ่าว ก็หาใช่เรื่องบังเอิญ ขอเพียงท่านคืนซีเอ๋อร์ให้ ข้าจะสำนึกคุณอย่างล้นเหลือ หากมิเป็นเช่นนั้น…” เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น มองหญิงสาวในอ้อมแขนของอีกฝ่าย นางกำลังครางแผ่วเบา ผิวขาวดุจหิมะเผยให้เห็นจากการดิ้นรน ริมฝีปากแดงสดปรากฏเลือดจางๆ ความงามนั้นทั้งยั่วยวนทั้งปวดร้าว จนหัวใจเขาราวกับถูกบีบแน่น หวงจิ่วเยี่ยเพียงยิ้มเย้ยขึ้นอีกครั้ง “เจ้าคิดจะขู่ข้างั้นหรือ ไป๋เซียง เจ้าคู่ควรรึ” “เจ้า—!” ไป๋เซียงยังไม่ทันได้กล่าวจบ หลินซีในอ้อมแขนกลับฉีกเสื้อของตนออกอย่างหงุดหงิด แผ่นอกขาวนวลเผยออกตรงหน้าโดยไร้ความละอาย หวงจิ่วเยี่ยขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเริ่มบึ้งตึง เขากล่าวเสียงกร้าวทันที “องค์รักษ์! จับตัวไป๋เซียงโยนออกจากจวน ข้าห้ามเ