บททั้งหมดของ ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด: บทที่ 11 - บทที่ 20

ยังเล่าไม่จบ หนิงหนิงก็เผลอหลับไปเสียก่อน แต่เป่าเป่ากลับลืมตาแป๋ว คว้ามือมารดาไว้แน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ท่านแม่… ข้าว่ามันแปลกๆ นะ เรื่องที่เล่าเมื่อครู่” “อย่างไรหรือ?” หลินซียิ้มถาม กลับกลายเป็นว่าหงอวี้ก็ชะโงกหน้ามาฟังด้วยความสนใจเช่นกัน “ปีศาจที่หนีลงมาจากสวรรค์ แค่ถูกจับกลับไป แต่ปีศาจที่อยู่ในโลกมนุษย์แต่เดิม กลับถูกฆ่าตายไปหมดเลย แบบนี้มัน ไม่ยุติธรรมเลยใช่ไหม?” หลินซีหัวเราะเบาๆ ก่อนลูบศีรษะของเขา “ชีวิตจริงก็คล้ายเช่นนั้น หลายเรื่องดูไม่ยุติธรรม หากมองเพียงเปลือก แต่เมื่อเจ้าเติบโต ผ่านเรื่องราวมากมาย… เจ้าจะเข้าใจเอง แต่ตอนนี้… นอนได้แล้ว พรุ่งนี้แม่จะพาเจ้าออกไปเล่นกับพี่สาวนะ” เป่าเป่าพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วค่อยๆ หลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา นางปิดประตูเบาๆ อย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าลาน ก้มศีรษะคารวะอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยหมิงสือ ขอคารวะคุณหนู!” หลินซีมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนถามเสียงราบ “เป็นฉูเหวินส่งเจ้ามาใช่หรือไม่” “ขอรับคุณหนู เป็นท่านฉูเหวินสั่งให้มารายงาน” “ไปคุยกันที่เรือนหนังสือเถอะ” หลินซีเพียงเอ่ยเรียบๆ หมิงสือพยักหน้า “เชิญทา

ทันทีที่เข้าโรงเตี๊ยม ท่านเจ้าของร้าน ก็ออกมาต้อนรับด้วยท่าทีอ่อนน้อม หงอวี้สาวใช้คนสนิทรีบขอห้องพักส่วนตัว ส่วนข้าวของให้พวกองครักษ์นำกลับไปก่อน แล้วนางก็เดินตามขึ้นไปชั้นบน ภายในห้องพัก บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ หลังจากอิ่มหนำแล้ว เป่าเป่าก็ลูบท้องกลมๆ ของตนเองแล้วบ่นว่า “แม่ ข้าอิ่มจะแย่แล้ว!” หลินซีหัวเราะเบาๆ “เมื่อครู่แม่ก็บอกให้เจ้ากินน้อยๆ แล้วไม่ใช่หรือ? ลุกขึ้นมาเดินสักหน่อยเถอะ จะได้ช่วยย่อย” เด็กน้อยพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินช้าๆ หนิงหนิงก็ลุกขึ้นเดินตามไป แต่ออกจะเซๆ เล็กน้อยเพราะอิ่มจัด เดินไปได้ครู่หนึ่ง เป่าเป่าก็ดึงแขนเสื้อมารดาไว้ ใบหน้าแดงเรื่อ ก่อนกระซิบเบาๆ “แม่… ข้าปวด..เบานิดหน่อย…” หลินซีลุกขึ้นทันที “งั้นไปเถอะ แม่จะพาเจ้าไปเอง” แล้วก็หันไปถามหนิงหนิงว่า “เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่?” “ไปเจ้าค่ะ!” แม่ลูกทั้งสามจึงพากันออกจากห้องไปยังห้องน้ำของโรงเตี๊ยม หงอวี้ยิ้มๆ แล้วตามไปติดๆ แต่ทันใดนั้นเอง ประตูห้องข้างๆ ก็เปิดออกเช่นกัน บุรุษในชุดแดงคนหนึ่งก้าวออกมาพอดี ทันทีที่สายตาเขาเห็นหลินซี เขาก็ผิวปากอย่างชื่นชม ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ “โอ้โฮ… เมือ

นางขยับเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง เมื่อถึงหน้าต่างแล้ว ก็ยื่นมือออกไปหมายจะผลักเข้า แต่ทันใดนั้นเอง นางกลับชักมือกลับ แล้วรีบหลบตัวซ่อนเข้าในพุ่มไม้ทันที มีบุรุษผู้หนึ่งถือโคมไฟเดินตรงมา แม้มองไม่ชัดว่าเขาเป็นใคร แต่สัมผัสของหลินซียืนยันได้ทันที ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ และน่าจะเป็นยอดฝีมือระดับสูงด้วยซ้ำ เมื่อบุรุษผู้นั้นเดินผ่านไป กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่ง ก็โชยมากระทบจมูก นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นนั้นทันที นางอยากยกมือขึ้นปิดจมูก… แต่ก็กลัวจะเกิดเสียง อาจจะทำให้ถูกพบเข้า จึงได้แต่กลั้นหายใจอดทนรอให้เขาเดินหายเข้าไปในหอซ่อนสมบัติจากนั้นนางก็รีบหลบหนีออกมาอย่างเงียบเชียบ แต่แล้ว…ร่างกายกลับรู้สึกแปลกไป ความร้อนระอุปะทุขึ้นจากภายใน ราวกับไฟแล่นไปทั่วร่าง นางขบกรามแน่น หมัดกำแน่นด้วยความโกรธ ไอ้สารเลวผู้นั้น…ถึงกับวางยาใส่นาง! อยากจะหันกลับไปฆ่ามันให้ตายตกตามกัน แต่สติของนางที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ยังย้ำเตือนว่า ห้ามใจร้อน นางกัดฟัน เดินโซเซไปที่กำแพง เตรียมจะปีนหนีออกจากจวน แต่ยังไม่ทันขยับ เสียงตะโกนก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน “มีนักฆ่า!!” ชั่วพริบตาเดียว ทั่วทั้งจวนก็โกลาหล คนจากเรือนในแห่กั

หลินซีคลี่ยิ้มอ่อนโยน ย่อตัวลงกอดเจ้าตัวน้อยไว้แน่น “ไม่ได้คิดอะไรหรอก แล้วเจ้าออกมาทำไม?” “อาจารย์ที่จ้างมาน่าเบื่อจะตายไป พูดอะไรก็เป็นสิ่งที่ข้ารู้หมดแล้ว!” “แล้วพี่สาวเจ้าล่ะ?” “นางเหรอ…นางกำลังนั่งเล่นหมากรุกกับอาจารย์อยู่!” “หมากรุก?” เป่าเป่าพยักหน้าหงึกๆ “ใช่! ข้าเบื่อจนทนไม่ไหว เลยถามอาจารย์ว่า ท่านถนัดสิ่งใดที่สุด ท่านตอบว่าหมากรุก ข้าก็ยังไม่ทันว่าอะไร หนิงหนิงนางรีบเสนอตัวจะประลองกับท่านทันที ข้าเลยเดินออกมาเล่นแทน!” หลินซีหลุบตาลงนิดๆ อย่างครุ่นคิด ลูกทั้งสองของนางมีนิสัยอย่างไร นางย่อมรู้ดียิ่งกว่าใคร “พวกเจ้าคงไม่ได้กลั่นแกล้งอาจารย์เขาใช่ไหม?” เป่าเป่ารีบส่ายหน้าแรงจนผมยุ่ง “เปล่าเลยท่านแม่! ไม่มีหรอก!” “แน่นะ?” “แน่นอน! จริงๆ นะ ข้าสาบานเลย!” แต่ยังไม่ทันที่คำแก้ตัวจะจบ เสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา พร้อมร่างของหนิงหนิงที่เดินหน้าเชิดอกอย่างภาคภูมิ ข้างหลังคือ อาจารย์หลิว ที่เดินคอตก สีหน้าอับอายอย่างเห็นได้ชัด แน่นอน… ผลแพ้ชนะในกระดานหมากรุกนั้นเดาได้ไม่ยาก “ท่านแม่!” หนิงหนิงวิ่งเข้ามากอดมารดา ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ถึงแม้จะไม่เอ่ยคำใด แต่รอยยิ้มนั้น…เ

หลินซีมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบงัน ในใจเผลอถอนหายใจเบาๆ ใครจะคาดคิดกันเล่าว่า ชายชราผู้นี้ คนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมดั่งอสูรแห่งยุทธภพ ผู้ฆ่าคนไม่กระพริบตาจะมีมุมอ่อนโยนเช่นนี้ นางยังจำได้ดี… ครั้งแรกที่เด็กทั้งสองมีอาการ “พิษกำเริบ” ก็เป็นกู่เซี่ยที่ยอมเสียพลังลมปราณถึงสิบปี เพื่อยื้อชีวิตให้พวกเขา บุญคุณนี้ นางไม่เคยลืม และเด็กๆ เองก็รู้ซึ้ง คำว่า “ท่านปู่” ที่เอ่ยออกมา จึงเปี่ยมด้วยความจริงใจ ไม่มีสิ่งใดแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย ณ จวนผู้สำเร็จราชการ เสียงฝีเท้าดังลงกลางลาน เงาร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากกำแพงสูง พอลงถึงพื้นก็สลัดดาบออกจากมืออย่างหงุดหงิด หวงจิ่วเยี่ยจ้องมองบาดแผลที่ต้นแขนด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนจะสบถออกมาคำหนึ่งอย่างกดอารมณ์ไม่อยู่ แล้วเดินตรงไปยังเรือนของจิ่นอู ภายในเรือน จิ่นอู่กำลังขลุกอยู่กับการปรุงยา พอเห็นอีกฝ่ายบุกเข้ามา พร้อมแผลที่แขน เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ใครทำร้ายเจ้า” “กู่เซี่ย” สิ้นคำตอบ จิ่นอู่ถึงกับสะดุ้ง “เป็นไปไม่ได้! ไม่ใช่ว่ามีข่าวว่าเขาตายไปแล้วหรือ” “จะตายไม่ตายข้าไม่รู้ แต่แส้อาคมเซี่ยกุ้ยนั้น ไม่มีใครใช้ได้เว้นแต่เขา!” หวงจิ่วเยี่ยเอ่ยเสียงห