บททั้งหมดของ ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด: บทที่ 31 - บทที่ 40

เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนถามต่ออย่างเจ้าเล่ห์ “หรือว่า… พวกเจ้าทำกันในสระนั่น” “หุบปาก! รีบตรวจชีพจรให้เสร็จแล้วไสหัวไปให้พ้น!” แม้จะกล่าวด้วยความโกรธ แต่จิ่นอู่หาได้ใส่ใจ เขาใช้เท้าเขี่ยเก้าอี้มานั่งลงอย่างสบายใจ เอื้อมมือจับชีพจรของหลินซีแล้วก็ขมวดคิ้วทันที “หือ…” เขาอุทานในลำคอ “มีอะไร?” หวงจิ่วเยี่ยถามอย่างรวดเร็ว “เขาว่ากันว่า มังกรให้กำเนิดบุตรเก้าตน บุตรแต่ละตนก็ล้วนมีนิสัยต่างกัน แต่อ๋องไป๋ชิงผู้นี้ กลับเลวทรามต่ำช้ายิ่งกว่าผู้ใด ไม่เพียงแต่ให้นางกินยาสลายกำลัง ยังวางยาพิษอีก!” จิ่นอู่ส่ายหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “พิษนั้น มีทางถอนหรือไม่” หวงจิ่วเยี่ยเอ่ยถาม สีหน้าเรียบเฉยจนดูไม่ออกว่าคิดสิ่งใด จิ่นอู่หัวเราะเยาะ “ในใต้หล้านี้ ยังมีพิษใดที่ข้าถอนไม่ได้อีกหรือ” ว่าจบก็ปรายตาอย่างเย้าแหย่ แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงต่ำลงอย่างมีเลศนัย “แต่… พิษราคะบนตัวนางนั้น เจ้าคงต้องลงมือเองล่ะ” “ยาที่อ๋องไป๋ชิงกรอกใส่นาง เป็นยาชั้นต่ำที่แม้แต่นางคณิกาในหอบุปผายังหวั่น ใช้เพื่อบังคับให้สาวน้อยยอมจำนน ทางถอนเพียงหนึ่งเดียว คือร่วมหลับนอนกับบุรุษเท่านั้น” จิ่นอู่กลั้วหัวเราะ “แต่เจ้าก็

ดอกเบี้ย? นางลอบคิดในใจ ‘แค่ขืนใจเขาสองครั้งเอง ดอกเบี้ยมันจะมากมายอะไรนักหนา’ “แล้วท่านอ๋องคิดจะคำนวณอย่างไรหรือ” นางเอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม ในใจกลับบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ‘เพื่อหนิงหนิง กับเป่าเป่า นางต้องอดทน!’ หวงจิ่วเยี่ยแค่นหัวเราะ “จะคิดอย่างไรดีล่ะ เป็นปัญหาใหญ่เลยทีเดียว…” พูดถึงตรงนี้ เขาก็โน้มตัวลงไปกัดเบาๆ บนริมฝีปากของนาง “แต่เราค่อยๆ เริ่มจากเรื่องเล็กๆ ก่อนก็แล้วกัน เช่นเมื่อครู่…เจ้าถีบข้าตกเตียง แล้วข้ายังต้องเป็นเบาะรองให้เจ้าไม่เจ็บตัว เรื่องแค่นี้…ก็นับด้วย” “เรื่องแค่นี้ก็คิดด้วยหรือ” นางเลิกคิ้วขึ้น ถามอย่างเย็นชา ในใจสบถเงียบๆ ‘หน้าด้านไร้ยางอายที่สุด!’ เขาพยักหน้าหนักแน่น “แน่นอน ต้องคิดให้รอบ ต้องคิดให้ลึก หากไม่คิดให้หมด ห้าปีที่ข้าเก็บตัวมาก็สูญเปล่าสิ” นางกัดฟันแน่น ถามเสียงต่ำ “แล้วตอนนี้ ท่านอ๋องคิดจบหรือยัง” เขาส่ายหน้าช้าๆ หลินซีฝืนทนความหิวจนลมหายใจติดขัด แต่ยังคงฝืนยิ้มงดงาม “ถ้าเช่นนั้น… ท่านอ๋อง ข้าว่าพอแค่นี้ก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ…” นางหิวจนรู้สึกท้องแนบหลัง สายตาเริ่มพร่าเบลอ มองอะไรไม่ชัดเจนแล้ว เดิมทีหวงจิ่วเยี่ยตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอนึกว่

หลินซีพยักหน้าอย่างพอใจ เวลาคิดบัญชีกำลังจะมาถึงแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น... นางก็ไม่รีบ เพราะนางไม่ถือสาอะไรนัก นอกจากจะกัดก็จะกัดให้ตายทีละนิดเท่านั้น หลินซีแกะมือออกจากอุ้งมือของเขา แล้วเดินตรงไปยังสาวใช้ผู้หนึ่งที่นั่งประคองถาดอยู่ นางยื่นมือไปหยิบชุดหนึ่งขึ้นมา กล่าวเสียงเย็น “อาภรณ์สีชาดรุ่นใหม่จากเรือนจิ่นซางราคามากกว่าหนึ่งพันตำลึง” เอ่ยจบก็วางลง หยิบอีกชุดหนึ่งขึ้นมา นอกจากจะบอกชื่อแบบของชุดแต่ละชุดได้อย่างชัดเจน แม้แต่ราคาเครื่องประดับ รองเท้า เครื่องตกแต่ง.. นางก็สามารถบอกได้หมดสิ้นนางคำนวณในใจคร่าวๆ ชุดทั้งหมดนี้ มีมูลค่ารวมราวห้าหมื่นตำลึง ฝีมือหวงจิ่วเยี่ยนี่...ใจกว้างเสียจริง หวงจิ่วเยี่ยกลับหรี่ตา จ้องมองนางอย่างรอบคอบ หญิงสาวตรงหน้าเขา ช่างเป็นปริศนา เบื้องหลังใบหน้าอันงดงามแฝงไว้ด้วยเล่ห์กล… แสร้งโง่ เสแสร้งออดอ้อน ประจบเอาใจ ล้วนทำได้อย่างแนบเนียน นางเป็นคนเยี่ยงไรกันแน่ แม้ในใจจะคลางแคลงนัก แต่เขาก็ยังไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา เพราะเขาเชื่อ นางไม่ใช่คนที่ว่างพอจะหาเรื่องด้วยเรื่องชุดพวกนี้แน่และแล้วก็เป็นจริงดังคิด... “ชุดเหล่านี้แต่ละชิ้นล้วนล้ำค่า บังเอิญว่าข้ารู้รา

ทว่า หลินซีกลับเอาแต่หยอกล้อกับจิ่นอู่ คำพูดที่หลุดจากปากนางกึ่งจริงกึ่งเท็จ แต่กลับลวงจิ่นอู่ได้อยู่หมัด เรื่องที่นางเป็นเจ้าสำนักกุ้ยเซี่ยนั้น ไม่ใช่คำโกหก เรื่องที่สำนักกุ้ยเซี่ยถูกล้มในแคว้นเยี่ยน ก็หาใช่เรื่องผิด หวงจิ่วเยี่ยรู้ดี เจ้าสำนักเดิมแห่งกุ้ยเซี่ย ผู้คนเรียกขานว่า มือสังหารหุบเขาผี นั้นรักและหวงแหนหลินซีประหนึ่งแก้วตาดวงใจ เช่นเดียวกับวันนั้น วันที่เขาออกไปลอบสังหารนาง ทั้งสองต่อสู้กันนับร้อยกระบวนท่า ไม่มีใครยอมใคร คนที่ซ่อนตัวเฝ้ามองอยู่ในเงามืด ย่อมรู้ว่านางไม่เป็นอันตราย จึงไม่ได้ลงมือ แต่ในจังหวะที่คมดาบของเขาเฉียดปลายผมนาง เสียงแส้ที่ซ่อนตัวมานานในยุทธภพก็ฟาดออกมาในพริบตา แรง หนักแน่น พุ่งตรงมาพร้อมเจตนาสังหาร! หวงจิ่วเยี่ยคิดถึงตรงนี้ สายตาจึงเลื่อนไปยังหลินซี จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า ที่ใช้เข็มเงินปิดลมปราณของนางไว้ตั้งแต่แรกนั้น… เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด หากปล่อยให้นางซึ่งเย่อหยิ่งดุจเพลิงเป็นอิสระ คนที่เคยล่วงเกินนาง คงถูกฟาดเรียบตั้งแต่สามจานแรก แล้วนางก็จะสลัดแขนเดินจากไป ไม่เหลียวหลัง แล้วเขาเล่าจะไปตามหานางที่ใดได้อีก? เขาพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงอนุ

“แต่ว่า… ข้าไม่อยากลงมือเองนี่นา มือคู่นี้ ข้าอยากเก็บไว้รับใช้ท่านอ๋องเท่านั้น แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ” หัวใจหวงจิ่วเยี่ยกระตุกวูบ ลมหายใจก็สะดุดไปชั่วขณะ “อันอี้!” ทันทีที่เขาเอ่ยคำสั่ง เงาดำในชุดดำทั้งร่างก็พลันกระโจนลงจากหลังคา เผยให้เห็นเพียงดวงตาคมกริบ มือกุมกระบี่แน่น รัศมีรอบกายแผ่ไอสังหารเย็นเยียบ อำมหิตสุดขั้ว “ขอรับ ท่านอ๋อง!” “พาไปขังในห้องมืด ลงโทษแบบสามสิบ!” เมื่อสิ้นเสียงคำสั่ง หวงจิ่วเยี่ยก็ก้มตัวอุ้มหลินซีขึ้นแนบอก แล้วสาวเท้าตรงไปยังเรือนนอนทันที ทว่าในจังหวะนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกลางอากาศ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!” จิ่นอู่ตะโกนขึ้นเป็นคนแรก แม้หลินซีอาจไม่รู้ว่าห้องมืดคืออะไร… แต่เขาจิ่นอู่รู้ดี องค์รักษ์อันอี้ถึงกับชะงัก เงยหน้ามองหญิงสาวในอ้อมแขนนายท่าน ใบหน้านางยิ้มแย้ม ทว่าในสายตาคู่นั้นกลับมีแต่ความเยียบเย็น ขณะเดียวกัน อันอู่ อันลิ่ว อันฉี พากันตัวสั่นงันงก แม้แต่ลมหายใจก็ไม่กล้าเปล่งแรง หลังเสียง “เจ้าบ้าไปแล้ว” ของจิ่นอู่เงียบลง องครักษ์อันอู่ก็ได้สติเป็นคนแรก รีบทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น “ท่านอ๋อง! เป็นความผิดของข้าเอง ขอท่านโปรดเมตตา!” หลินซีเห