All Chapters of ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด: Chapter 41 - Chapter 50

ถ้อยคำของหลินซีเพิ่งหลุดจากริมฝีปาก จิ่นอู่ก็โพล่งขึ้นทันที “หลินซี! เจ้าผิดคำพูดหรือไม่!” “ข้าผิดคำพูด?” หลินซียิ้มเยาะ เย็นชาแทรกในดวงตา เหลือบมองเขาแล้วส่ายศีรษะเบาๆ “คุณชายจิ่น ข้าตั้งแต่ต้นจนจบ เคยพูดหรือไม่ว่า จะปล่อยพวกนาง” “เมื่อครู่เจ้าก็เพิ่งพูดว่า…” “ท่านอาจเข้าใจผิด” หลินซีขัดขึ้นทันที ก่อนที่เขาจะพูดจบ “ข้าเพียงแต่บอกว่า… จะพิจารณาในสิ่งที่ท่านมอบให้ แต่ท่านเอาขวดๆโหลๆ พวกนั้นมา แล้วคิดจะแลกกับการปล่อยคนพวกนี้? มันไม่คุ้มค่า!” “เจ้า!!” จิ่นอู่เดือดดาลจนแทบกระอักเลือด เขานึกว่าตนหน้าด้านพอตัวแล้ว ไม่คิดเลยว่า นางจะ ไร้ยางอายยิ่งกว่า! เขาชี้หน้านาง มือไม้สั่นเทา ปากก็ขมุบขมิบ แต่พูดไม่ออกแม้ครึ่งคำ ก่อนจะหันขวับไปทางหวงจิ่วเยี่ย “เจ้าว่าอย่างไร?!” หวงจิ่วเยี่ยปรายตามองเขาเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะลดสายตาลงมองคนในอ้อมแขน หลินซีซุกกายแนบอกเขา เม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ราวกับกำลังวิงวอนเงียบๆ ให้เขาเป็นที่พึ่งพิง เป็นโล่ที่ไม่มีใครแทรกผ่านได้ เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ “คนที่เจ็บคือนาง… ก็ให้นางเป็นผู้ตัดสินเถอะ” “ท่านอ๋อง ท่านช่างใจดี

ยังไม่ทันลุกจากโต๊ะ หัวหน้าคนรับใช้ประจำจวนก็เร่งก้าวเข้ามา ค้อมกายอย่างนอบน้อมแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวล “แม่นางหลินซี คุณชายมีรับสั่งไว้ ให้ข้านำพาท่านเดินชมจวน หวังว่าท่านจะถือโอกาสนี้พักผ่อนให้สำราญ… ท่านเห็นว่าอย่างไรขอรับ” หลินซีปรายตามองเขา มุมปากยกยิ้มราง เดินชมจวนอ๋องหรือ? ตรงใจนักล่ะ… นางพยักหน้ารับช้าๆ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม ผ้าคลุมบางเบาพริ้วไหวตามจังหวะก้าวของนาง หัวหน้าคนรับใช้รีบผายมือเชิญ แล้วออกเดินนำไปทันทีระหว่างที่หลินซีเดินผ่าน เหล่าบ่าวไพร่ สาวใช้ ทหารยาม แม้กระทั่งคนที่เดินลาดตระเวนอยู่ ยังล้วนก้มศีรษะคำนับอย่างพร้อมเพรียง ไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะสบตานาง นางลอบชื่นชมในใจ อำนาจ… ช่างดีงามนัก หลินซีเดินชมจวนอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย หัวหน้าคนรับใช้เหลียวมองนางอยู่หลายครา ลังเลอยู่นานว่าจะเอ่ยปากชักชวนให้หยุดพักดีหรือไม่ จนกระทั่ง ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าอาคารหลังหนึ่ง เหนือประตู มีป้ายไม้สลักคำว่า คลังสมบัติ เด่นหรา นางหยุดยืนจ้องมองตัวอักษรบนป้ายนั้น สายตาค่อยๆ หรี่ลงช้าๆ จากนั้นก็ยกเท้าก้าวขึ้นไปเบื้องหน้าอย่างไม่ลังเล ทว่า… กลับมีเสียงโลหะเสียดสีกันเ

สิ่งนั้นอยู่แค่เอื้อม… แต่กลับไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะ “แตะต้อง” มือที่ค้างกลางอากาศ ค่อย ๆ วางลงเงียบ ๆ หลินซียิ้มบาง แต่รอยยิ้มนั้น กลับแทงลึกถึงหัวใจของหวงจิ่วเยี่ย เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบรัดในอก แต่เพียงชั่วแวบเดียว เขาก็กำราบความรู้สึกนั้นลง ‘นางกำลังแสดงละคร…’ “ท่านอ๋อง นี่หรือเจ้าคะ… คือเทียนซานเสวี่ยเหลียน ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ช่างงดงามนัก” นางหันกลับมาอย่างเป็นปกติ ยิ้มพลางเดินเข้ามาคล้องแขนเขาอย่างสนิทสนม ก่อนจะเบือนหน้าไปมองสมบัติอื่นแทน ไม่หันกลับไปมองดอกบัวนั่นอีกเลย… เพราะนางรู้ดี หากมองอีกนิดเดียว นางอาจจะ ฝืนใจไม่ไหว หากวันนั้นลมปราณของนางยังอยู่ครบ หากยังมีเรี่ยวแรงเต็มเปี่ยม แค่เห็นดอกบัวนั้น นางคงคว้ามันมาแล้ว! แม้ต้องสู้ตาย นางก็ไม่มีวันยอมปล่อยผ่าน! เมื่อกลับถึงเรือนพักในยามค่ำคืนนั้น เป็นหลินซีต่างหากที่เป็นฝ่ายรุกราน มิใช่เพียงเพราะความปรารถนา แต่เป็นเปลวไฟร้อนแรงที่เผาผลาญภายในใจ ร้อนแรงเสียจนหวงจิ่วเยี่ยถึงกับตั้งรับไม่ทัน แต่แทนที่จะผลักไส เขากลับ หลงใหล ไปกับความเร้าร้อนนั้นอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไฟปรารถนาเผาเรือนกายให้สั่นไหว ราวกับนางกำลังเผาใจข

“ข้าต้องการเม็ดยาที่ฟื้นฟูกำลังภายในได้ทันที! ข้ารู้ว่าเจ้ามี!” คำพูดยังไม่ทันขาดเสียง ใบหน้าเหี่ยวย่นของกู่เซี่ยก็แดงก่ำด้วยโทสะ “เจ้าหนูนี่ เจ้าจะไม่พักเสียหน่อยหรือ? ยาประเภทนั้นใช่ว่าจะกินสุ่มสี่สุ่มห้าได้!” หลินซีกัดฟันแน่น เอ่ยเสียงสั่น “หิมะแห่งเทียนซานอยู่ในหอสมบัติ หากชักช้าแม้เพียงชั่วครู่ อาจเกิดเรื่องขึ้นได้ ข้าต้องไปเอาเดี๋ยวนี้! อาจารย์… ร่างกายเสียไปยังฟื้นฟูได้ แต่หนิงหนิงกับเป่าเป่าข้ามีเพียงพวกเขา ข้าเดิมพันไม่ได้…” นางพูดไป น้ำตาคลอเบ้า กู่เซี่ยเบือนหน้าหนีริมฝีปากขมุบขมิบไม่เอื้อนเอ่ย ทว่าในที่สุดก็หยิบขวดหยกออกมาจากอกเสื้อเงียบ ๆ เขากำลังจะเทยาออกมาให้ ทว่าหลินซีกลับคว้าขวดไปก่อน เปิดฝาแล้วยัดเม็ดยาทั้งหมดใส่ปาก แล้วกลืนลงในคราเดียว “เจ้าหน้าโง่! เจ้าจะบ้าเรอะ?!” กู่เซี่ยตกตะลึงจนหน้าเปลี่ยนสี รีบพุ่งเข้ามา พยายามจะบีบคางนางเพื่อให้นางคายยาออกมา ทว่าหลินซีกลับยันกายลุกขึ้น ผลักเขาออกไป แล้วรวบเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พุ่งตัวตรงไปยังมุมหนึ่งของตำหนัก นิ้วเรียวกดลงบนกลไก เสียง “แกร๊ก” ดังขึ้นเบา ๆ ประตูลับบานหนึ่งเปิดออก แสงจากไข่มุกส

เขาไม่เคยต้องการให้นางเจ็บ ไม่เคยเลย… เขาปล่อยกระบี่ลง ปล่อยให้นางแทงเข้ามาโดยไม่หลบเลี่ยง ขณะเดียวกัน หวงจิ่วเยี่ยรวบรวมพลังไว้ที่มือข้างหนึ่งก่อนปลายกระบี่ของหลินซีจะสัมผัสถึงอก เขากลับยื่นมือออกอย่างรวดเร็ว ใช้เคล็ด “ดูดพลัง” ดูดลมปราณทั้งหมดของนางกลับเข้าสู่ร่างตน! “เคล็ดดูดพลัง! เจ้าหนู ระวัง!” เสียงคำรามของชายชรากู่เซี่ยดังลั่นราวฟ้าผ่า เขากระโจนเข้าหานางทันที ทว่า มังกรหนึ่งกับองครักษ์เงาสองคน พุ่งมาขวางไว้ในพริบตา! เสียงกระบี่ปะทะดังแหลมสนั่นกลางอากาศ ประกายโลหิตกระเซ็นวาบ แต่กู่เซี่ยไม่มีทางฝ่าเข้าไปได้ หลินซีเบิกตาโพลง จ้องหน้าเขาด้วยความไม่อยากเชื่อขณะพลังภายในร่างไหลออกอย่างไม่อาจควบคุม มือเรียวไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะจับกระบี่ไว้ให้มั่น ร่างทั้งร่างอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ สุดท้าย… กระบี่ร่วงหล่นจากมือ และร่างของนางก็ตกจากอากาศอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่หลินซี… ยังไม่ยอมแพ้! ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร นางจะตายไม่ได้! ภาพในใจแวบขึ้นมา เสียงหัวเราะใสๆของหนิงหนิงรอยยิ้มอบอุ่นของเป่าเป่า หัวใจที่แทบหยุดเต้นของนางกลับเต้นแรงอีกครั้ง นางยังมีลูก นางต้องอยู่ต่อ! ทันใดนั้น ร่างที่ใกล้