ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

แต่กลับ… ไม่อาจสลัดหลุดและในอ้อมแขนนั้น ร่างของหญิงสาวผู้แกร่งกล้า ค่อย ๆ เย็นเยียบลงทุกที เลือดสีเข้มไหลรินจากมุมปาก หยดลงบนอกเสื้อของเขาเป็นดวง ๆ “เจ้าหนู…?” เสียงเรียกนั้นเบาหวิว ราวตาเฒ่ากำลังร้องเรียกวิญญาณใกล้พราก หลินซีฝืนลืมตา ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด “ข้าไม่เป็นไร… พาข้ากลับไป ข้า… ข้าจะไปหาหนิงหนิงกับเป่าเป่า ข้ายัง… ยังต้องไปหา…ลูก…ของข้า…” เสียงของนางแผ่วจนแทบไร้ลมหายใจ แต่ทุกคำกลับหนักแน่นดุจภูผา ชายชรากัดฟันแน่น น้ำเสียงพลันแปรเป็นเกรี้ยวกราด “ไม่! คนดีมักอายุสั้น แต่คนอย่างเจ้า ไม่ใช่แน่นอน! เจ้ายังต้องอยู่ต่อไป!” เขาแหงนหน้าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยุดวิ่ง หันกลับทันควัน แล้วพาร่างในอ้อมแขนพุ่งตรงไปยัง “สาขาหลักของสำนักกุ้ยเซี่ย” ที่ตั้งอยู่กลางเมือง! หากหวงจิ่วเยี่ยมันจะตาม ก็ให้มันตามมา! หากมันกล้าขวาง ข้าจะฆ่ามันเสียด้วยมือของข้าเอง!และหวงจิ่วเยี่ยก็ไล่ตามไม่ลดละ สีหน้าของเขาแข็งกร้าว ดวงตาแดงฉาน มือแน่นดั่งกรงเหล็ก เขาไม่ได้ไล่เพื่อฆ่า เขาแค่จะชิงตัวนางกลับคืนมา แต่แล้ว… เมื่อแสงจันทร์ทอดตัวลงกระทบใบหน้าหญิงสาวในอ้อมแขนของกู่เซี่ย เขาก็ต้องชะงัก ใบหน้าท

เด็กน้อยสองคน วัยเพียงห้าขวบเท่านั้น กลับกอดกันแน่นราวกับโลกทั้งใบพังทลาย และมีเพียงอ้อมกอดนี้เท่านั้น… ที่ยังหลงเหลือ หลายวันที่ผ่านมา พวกเขาไม่เคยร้อง ไม่เคยเอะอะ แม้กระทั่งคำพูดก็ยังต้องเอื้อนเอ่ยเบาที่สุด เพราะกลัวจะรบกวนผู้เป็นมารดาที่นอนหลับไม่รู้สึกตัว แม้จะยังเล็กนัก แต่กลับเข้าใจทุกอย่างเข้าใจมากเกินกว่าที่เด็กวัยนี้ควรจะเข้าใจ และเพราะเข้าใจ พวกเขาจึงเลือกที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ในใจ ในความเงียบที่กดทับ บนใบหน้าที่ฝืนแววกล้า ไม่มีใครรู้เลยว่าในใจของเด็กน้อยสองคนนี้ เต็มไปด้วยความกลัว ความว้าเหว่ และความหวังเพียงริบหรี่ที่เกาะกุมอยู่ ซือหรงยืนเงียบอยู่หน้าประตูห้อง สายตาแน่วนิ่งไปยังภาพบนเตียง เด็กน้อยสองคนกอดกันแน่นจนแทบเป็นเนื้อเดียว ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะหันหน้าหนีเงียบๆ น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงอาบแก้ม ไร้เสียงสะอื้น แต่กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนแทบกลืนไม่ลง ในห้วงขณะนั้นเอง มือของหลินซีก็ขยับไหวเพียงเล็กน้อย เปลือกตาคู่งามค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ อย่างยากเย็นและภาพแรกที่แลเข้ามาในสายตา คือภาพของเป่าเป่าและหนิงหนิง เด็กน้อยทั้งสองที่กอดกันแน่น เฝ้านา

“ต่อให้เทียนซานเสวี่ยเหลียนไม่ตกอยู่ในมือพวกเราตั้งแต่แรก หากเมื่อใดมันเผยโฉม เราก็ต้อง แย่งมาให้ได้…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม!” เสียงของนางราวสายลมหนาวในหุบเหว ฉูเหวินทรุดกายคุกเข่าทันที “ขอรับ!” ศึกหญิงงามชิงเด่น ข่าวลือเรื่องที่อ๋องผู้สำเร็จราชการจะจัดการคัดเลือกหญิงงาม เพียงแพร่สะพัดออกไป ก็สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางผู้ทรงอำนาจและตระกูลมั่งคั่งต่างรีบส่งบุตรีที่งดงามที่สุดของตนออกมาอวดโฉม บ้างว่าจ้างครูผู้ชำนาญมาสอนศิลปะสารพัดแขนง บ้างสั่งตัดชุดงามล้ำจากหอจิ่นซ่านเก๋อ ยิ่งใครปรารถนาผลลัพธ์มากเท่าไร ยิ่งทุ่มเทมากเท่านั้น โชคดีที่หอจิ่นซ่านเก๋อมีหญิงปักผ้าฝีมือเอกมากพอ แม้จะสั่งทำเฉพาะ ก็ยังสามารถส่งมอบได้ภายในสามวัน แน่นอนว่า สิ่งแรกที่ถูกนำมานับถือคือเงินทอง หากเจ้ามีเงิน เจ้าก็เป็นได้ถึงขั้นบงการ หากขัดสนแต่ยังอยากรักษาหน้า ก็เลือกซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปแขวนอยู่ตรงนั้น จ่ายเงินแล้วนำกลับไปอวดอ้างก็ยังได้อยู่ดี เพราะเสื้อผ้าของหอจิ่นซ่านเก๋อขึ้นชื่อมาแต่เดิมว่า หรูหรา งดงาม และสูงศักดิ์ “คุณหนู ฮะฮะฮะ ช่วงนี้รายได้งามนัก” ฉูเหวินถือสมุดบัญชีเดินยิ้มเข้ามาใ

แม้จะได้เผชิญหน้ากันตรงๆ หลินซีกลับรู้ดีอยู่แก่ใจหอสมบัติล้ำค่าในยามนี้ มิใช่สถานที่ที่ใครจะบุกรุกเข้าไปได้ง่ายดายอีกต่อไปแล้ว“เช่นนั้น… ข้าจะรอ”หวงจิ่วเยี่ยกล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนหมุนกายจากไปเงียบ ๆเขาฝากเรื่องการลงชื่อไว้กับหัวหน้าคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างชายผู้นั้นถือพู่กันไว้ในมือ มองหลินซีด้วยสีหน้าลังเล“คุณหนู… จะให้ข้าจดชื่อของท่านหรือไม่ขอรับ?”หลินซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น“จดไว้เถอะ หากในที่ลับยังนำเทียนซานเสวี่ยเหลียนมาไม่ได้ เช่นนั้นข้าก็จะไปเอามันด้วยตัวของข้าเอง”เมื่อนางพูดจบ ก็หันหลังจากไปทันทีอาภรณ์ขาวสะอาดทั้งชุด การแต่งกายแปลกตา ประกอบกับท่วงท่าหยิ่งทะนง ทำให้ผู้คนที่ได้เห็นต่างจดจำนางไว้ได้ไม่ลืมหญิงสาวผู้นี้กล้าล่วงเกินอ๋องผู้สำเร็จราชการต่อหน้าสาธารณชนแต่กลับไม่ถูกซัดกระเด็นหรือถูกลงโทษแม้แต่น้อยเรื่องราวนี้ยิ่งทำให้ผู้คนในเมืองพากันพูดถึงอย่างสนุกปากเมื่อกลับถึงสำนักกุ้ยเซี่ย หลินซีเรียกฉูเหวินเข้ามาพบ “คุณหนู!”“อาเหวิน เจ้าจัดบ้านหลังใหญ่สักหลัง ให้หนิงหนิงกับเป่าเป่าย้ายไปอยู่เสียที”ฉูเหวินอึ้งไปเล็กน้อย สีหน้าตื่นตระหนกแต่เขามิได้เอ่ยถาม

“กราบทูลท่านอ๋อง ท่านจิ่นอู่ลงมือทั้งคืนอีกไม่นานก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เสียงรายงานนั้นดังแว่วมาจากด้านในห้องหนังสือหลินซีที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดด้านนอก ได้ยินชัดทุกถ้อยคำความโกรธแล่นพล่านไปทั่วร่าง จนแทบจะระเบิดออกมาทั้งตัวหวงจิ่วเยี่ย เจ้านี่มันช่างกล้าดีนัก!กล้าคิดจะลวงหลอกนาง แล้วยังให้ผู้อื่นลงมืออยู่เบื้องหลังเช่นนี้?นางเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะดี! เช่นนั้นก็รอดูเถิดเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะครานี้ ข้าจะทำให้เจ้าจำจนวันตายว่าใครกันแน่ที่มิอาจล้อเล่นด้วยได้!หลินซีหมุนกายกลับในพริบตาไม่คิดรั้งรอแม้ครึ่งก้าว นางเร่งฝีเท้ามุ่งตรงกลับไปยังสาขาใหญ่ของสำนักกุ้ยเซี่ยภายในคลังของสำนัก นางหยิบของบางอย่างออกมาอย่างแน่วแน่จากนั้นก็ทะยานออกมาอีกครั้ง มุ่งหน้ากลับไปยังจวนอ๋องสายลมยามค่ำคืนเย็นเฉียบ พัดสะบัดชายอาภรณ์ให้ปลิวกระพือเงาร่างของนางโผผินไปในความมืด ดวงตานิ่งเฉียบดุจน้ำแข็งแววตาเยียบเย็นดั่งคมมีด ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ยิ้มที่เต็มไปด้วยการเย้ยหยันและโทสะอันลึกซึ้ง“เจ้ากล้าล้อเล่นกับข้า”“งั้นวันนี้ ข้าจะทำให้เจ้ารู้เสียทีว่าใครกันแน่ ที่ไม่ควรแตะต้อง