บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 201 - บทที่ 210

"ซูอวี้...นี่มัน...อุปกรณ์พวกนี้...แต่ละชิ้นราคามหาศาลเลยนะ...แถมบางชิ้นในประเทศของเราอาจจะยังไม่มีด้วยซ้ำ...เราจะไปเอางบประมาณมาจากที่ไหน" ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกังวล...เพราะถึงแม้ว่าฐานะของครอบครัวของเขาจะไม่ได้แย่...แต่ทว่าราคาอุปกรณ์พวกนี้ย่อมตึงมือกับครอบครัวที่เป็นเพียงนักวิชาการและแพทย์ธรรมดาที

"เอาละทุกคน!" ซ่งอวิ๋นเซิงตะโกนขึ้นปลุกขวัญกำลังใจ "เรารู้คำตอบแล้ว! รีบเรียบเรียงบทสรุปใหม่! เรามีเวลาถึงแค่เช้าเท่านั้น!" บรรยากาศที่เคยซบเซากลับมาเต็มไปด้วยพลังงานอีกครั้ง! ทุกคนต่างรีบทำงานแข่งกับเวลา...ซ่งอวิ๋นเซิงและโม่เหยียนช่วยกันเรียบเรียงทฤษฎี...เกาซูอวี้และหยางเทียนช่วยกันวิเค

เพียงพริบตาเดียว...ฤดูร้อนที่แสนอบอุ่นและเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายก็ได้ผ่านพ้นไป...และแล้ว...วันเปิดภาคเรียนแรกของปีการศึกษาที่สามก็ได้มาถึง เกาซูอวี้และเพื่อน ๆ ของเธอก้าวเข้าสู่ห้องบรรยายด้วยท่าทีที่แตกต่างจากสองปีก่อนโดยสิ้นเชิง...พวกเขาไม่ใช่เด็กใหม่ที่ตื่นตระหนก...แต่ตอนนี้ทุกคนคือร

หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้เชิญครอบครัวของหวังเหมยออกไปจากบริเวณมหาวิทยาลัยแล้ว บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็ค่อย ๆ คลายลง เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของหวังเหมยที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเกาซูอวี้ "ไปกันเถอะ...เดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย" เกาซูอวี้กล่าวขึ้น...เป็นการดึงสติของทุกคนกลับ

ที่แผนกฉุกเฉิน...เมื่อพวกเขามาถึงก็ได้พบกับบรรยากาศที่วุ่นวายและตึงเครียด หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนกอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย ในขณะที่ลูกชายวัยห้าขวบของเธอกำลังนอนร้องไห้เสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด แต่เรื่องที่น่าประหลาดก็ได้เกิดขึ้น...เพราะหลังจากที่เขาร้องไห้อย่างรุนแรง