บททั้งหมดของ ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : บทที่ 11 - บทที่ 20

เยว่ฮวาหรือหลี่หยุนจิงที่ใคร ๆ เรียกกันก้มหน้าลงมองพื้นดินแข็งจากอากาศยามหนาวในลานพิธี ใบหน้าของเธอติดประหม่าอยู่บ้าง แต่แววตากลับฉายประกายแน่วแน่เมื่อตัดสินใจแล้วว่าต้องใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมจากท่านยายข้าเองก็ไม่อยากทำตัวเป็นเด็กน้อยงอแงนักหรอก... แต่อวิ๋นซิงเจ้าก็เห็นแล้ว ไม่ว่าจะก

ณ หอสูงอันเป็นจุดที่ดีที่สุดสำหรับชมพิธีเปิดคันไถแรก องค์จักรพรรดิหลิวเช่อทรงยืนอยู่เบื้องหลังม่านผ้าไหมโปร่งสีแดงสด ดวงเนตรจับจ้องไปยังลานพิธีที่เต็มไปด้วยผู้คน ข้ารับใช้และขันทีคอยประจำอยู่ใกล้ชิดด้วยท่าทีนอบน้อมแต่สิ่งที่อยู่ในสายพระเนตรหาใช่ความอลังการของพิธีไม่ หากแต่เป็นเงาร่างเล็ก ๆ ของเด็กห

เซินเหว่ยก้าวออกจากหอสูงพร้อมกับใบหน้าเคร่งขรึม ชายหนุ่มเดินผ่านเส้นทางภายในพระราชวัง ทุกก้าวย่างเต็มไปด้วยความมั่นคงก่อนจะไปถึงจุดจอดม้าสำหรับขุนนางใกล้ประตูทางออกเขาวาดเท้าขึ้นม้าประจำตัวอย่างคล่องแคล่วและควบมุ่งหน้าออกจากพระราชวังตรงไปยังค่ายฝึกของหน่วยเว่ยปิง ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉ

ทันทีเมื่อสองแม่ลูกกลับถึงจวน หลังจากหยุนจิงยอบกายคำนับมารดาเพื่อกล่าวลาเด็กหญิงก็เดินลิ่ว ๆ กลับเรือนของตนโดยมีบ่าวรับใช้ตามติดมาไม่ห่างและเมื่อเจ้าตัวก้าวเท้าเข้าสู่ภายในห้องชั้นใน “พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” บ่าวรับใช้ไม่มีใครกล้าขัดแม้แต่เถาจูคนสนิทของนางอวิ๋นซิง เจ้าอยู่ไหน ทันทีเมื

จางไห่พยักหน้าลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มคำนับเล็กน้อยให้กับหลี่หยุนจิง“คุณหนูช่างมีความจำดีสมเป็นบุตรีของคุณหนูเหม่ยจูยิ่ง ข้าน้อยขออภัยที่ถามท่านด้วยน้ำเสียงหยาบคายก่อนหน้านี้”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านอาจางไห่ท่านเพียงทำตามหน้าที่” หยุนจิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจแต่ในใจของเด็กหญิงกลับเต็มไปด้วยความ