บททั้งหมดของ OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : บทที่ 151 - บทที่ 160

"สะ....เสียง" กั๋วหมิงพยายามเค้นเสียงพูดออกมาอย่างยากลำบาก มันแหบพร่าและเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ "ตอนที่ฉันหลับอยู่... ฉันได้ยินเสียงนี้เสมอ... เสียงที่เรียกหาพ่อ... เสียงที่ปลุกให้ฉันตื่น... คือ... คือเสียงของเธอเองอย่างนั้นหรือ... ลูกพ่อ..." เขายกมือสั่นเทาและไร้เรี่ยวแรงขึ้นช้า ๆ พยายา

เย็นวันนั้นหลินกับใช้จึงได้มานั่งเอาหัวชนกันปรึกษา หารือเรื่องนี้อย่างจริงจังที่บ้านพักโดยมีเกสรนั่งฟังอยู่เคียงข้างด้วย "จะให้คำปรึกษายังไงดีล่ะเปี๊ยก!" ใช้เกาหัวแกรก ๆ อย่างจนปัญญา "อั๊วโตจนป่านนี้ยังไม่เคยมีแฟนกับเขาสักคนเลยนะ! ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงเขาชอบอะไร" "หนูก็เหมือนก

สองเดือนต่อมา... กั๋วหมิงอาการดีขึ้นมากตามลำดับ การทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอประกอบกับกำลังใจชั้นเยี่ยมที่ได้รับจากอู๋หนิงและเสี่ยวหนิวทุกวันทำให้ตอนนี้เขาไม่ต้องนั่งรถเข็นอีกต่อไป แม้จะยังคงต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุงในการเดินอยู่บ้าง เพราะยังเดินได้ไม่คล่องแคล่วนัก แต่โดยรวมแล้ว

หลังจากงานมงคลสมรสผ่านพ้นไปได้หลายวัน กั๋วหมิง ซึ่งตอนนี้ร่างกายแข็งแรงขึ้นมากจนเกือบจะเดินได้เป็นปกติก็ได้ปรึกษากับคนเป็นแม่และภรรยาถึงเรื่องสำคัญตามธรรมเนียมประเพณี นั่นคือการพาเจ้าสาวกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดและทำความเคารพญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิงอย่างเป็นทางการ "อู๋หนิงลูก..." หมี่เซียวหนิงเ

กิจการของแต่ละคนก็ไปได้ด้วยดีทำให้ฐานะความเป็นอยู่ของครอบครัวพวกเขาดีขึ้นอย่างถ้วนหน้า มีเพียงกิ่งหรือ เจ้าแว่นเท่านั้นที่มุ่งมั่นตั้งใจเรียนต่อจนสามารถสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ในเมืองหลวงได้สำเร็จตามความฝัน สร้างความภาคภูมิใจให้กับหลวงตาและทุกคนเป็นอย่างมาก เย็นวันหนึ่งที่ร้านหมูกระทะริมบึงห