Lahat ng Kabanata ng มาเฟียคลั่งรัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

“ตกลงนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ฉันอดไม่ได้ที่จะถาม และคิดว่าคนที่ยังนั่งอยู่กับฉันนี่แหละที่น่าจะตอบคำถามฉันได้ดีที่สุด“ฉันไม่รู้”“ไม่จริง เธอต้องรู้สิ ไม่อย่างนั้นเธอจะรับปากผู้ชายคนนั้นได้ยังไง ไหนจะยังเรื่องที่เธอรายงานผู้ชายคนนั่นว่าฉันละเมออีกล่ะ บอกฉันมานะ”“อย่ามาเสียงดังใส่ฉันนะ ฉันบอกว่าไม่รู้ก็คือไม่รู้ หน้าที่ของฉันก็คือมาเฝ้าเธอจนกว่าเธอจะฟื้น แล้วก็รายงานให้คุณคิราวะรู้เท่านั้นเอง” ผู้หญิงคนนั่นอธิบายเสียงเรียบ“ใครคือคิราวะ”“ก็บอดี้การ์ดคนสนิทของคุณโอยามะคนเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะ”บอดี้การ์ดของโอยามะงั้นเหรอ“รีบๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ มัวนั่งอึ้งอยู่ทำไมล่ะ”“ปะ...เปลี่ยนทำไม” ฉันถามเสียงสั่น พูดไปมองหน้าเธอคนนั้นสลับกับถุงกระดาษไปอย่างนึกกลัว“ฉันไม่รู้หรอกว่าเปลี่ยนทำไม รู้แต่ว่าคุณคิราวะสั่งให้เปลี่ยนก็ต้องเปลี่ยน หรือเธออยากรอให้เขามาเปลี่ยนให้ก็ตามใจ”คำขู่จากผู้หญิงแปลกหน้าทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กลืนทุกคำปฏิเสธลงไปอย่างไม่มีทางเลือก ภาพในคืนก่อนตอนที่ถูกจับถอดเสื้อผ้าฉายชัดเข้ามาในหัวราวกับถูกตั้งเวลาเอาไว้“มองทำไม หรือเธอคิดว่าฉันโกหก พวกเขาน่ะทำได้ทุกอย่างที่คุณโอ

“ฉันยอมเป็นสินค้าของนาย”เสียงของฉันสั่นและเบาลงเมื่อสายตาของโอยามะยังจ้องฉันอยู่อย่างเฉยเมย ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก แต่กลับทำให้คนถูกจ้องอย่างฉันสะท้านในอก“นายออกไปก่อน”ทำไมคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำของเขาถึงได้ทำให้ฉันรู้สึกกดดันได้มากขนาดนี้นะหลังจากที่คิราวะเดินออกไปตามคำสั่ง ประตูห้องที่ถูกเปิดค้างเอาไว้เมื่อครู่ก็ถูกปิดลง บรรยากาศด้านในกลับเข้าสู่สภาวะเดิมนั่นคือเงียบจนฉันแทบหายใจไม่ออก“ลุกขึ้น แล้วกลับมายืนในที่ของเธอ”ที่ของฉัน คือตรงหน้าเขา“มีเงื่อนไขอยู่สามข้อที่เธอต้องยอมรับก่อนที่จะเป็นสินค้าของฉัน ถ้าข้อไหนทำไม่ได้ ให้บอก” โอยามะพูดต่อไปเรื่อยๆ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ จนฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่“เข้าใจที่พูดรึเปล่า”“เข้าใจ แต่มีเรื่องจะถาม”“ว่ามา”“ถ้าฉันทำตามเงื่อนไของนายได้ไม่ครบทั้งสามข้อ นายก็จะส่งฉันกลับไปเป็นสินค้าตามเดิมใช่รึเปล่า”“ใช่” โอยามะตอบกลับมาแทบจะทันที ทำเอาฉันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะแล้วอยู่ๆ คนที่นั่งมองฉันนิ่งๆ มาตั้งแต่ต้นก็ผุดลุกขึ้นยืน สติของฉันแทบกระเจิงเมื่อเห็นว่าเขายืดลำตัวข

ตึกแถวย่านมารุไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่หัวใจของฉันเต้นเป็นปกติคือเมื่อไหร่ เพราะนับตั้งแต่ที่ฉันได้เจอโอยามะ ก้อนเนื้อในอกก็เหมือนจะต้องทำงานหนักอยู่ตลอดเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงหรือประมาณสี่สิบห้านาทีตามที่โอยามะบอกเราก็เดินมาถึงตึกแถวเก่าๆ หลังหนึ่งในย่านมารุ คนของโอยามะเดินนำเข้าไป ตามด้วยโอยามะ ฉัน แล้วปิดท้ายด้วยคนของโอยามะอีกจำนวนหนึ่งด้านในตึกแถวที่เราเดินเข้ามามีสภาพค่อนข้างทรุดโทรม บ่งบอกว่าถูกทิ้งให้รกร้างมานานพอสมควร นั่นทำให้ฉันยิ่งนึกถึงยูริกับพี่ยูตะจนเริ่มเป็นกังวล แต่ก็ไม่กล้าพอจะถามอะไรออกไป ระหว่างทางที่เดินทางมากับเขา เราไม่ได้พูดกันสักคำเดียว“อีกห้านาทีฉันจะขอคำตอบ” โอยามะหันมาเตือนสติรู้ตัวอีกทีฉันก็กำลังเดินตามเขาเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ด้านในว่างเปล่า มีเพียงเก้าอี้ไม้เก่าๆ แต่ยังดูแข็งแรงสองตัวถูกเตรียมเอาไว้ ตัวหนึ่งเป็นของโอยามะเพราะเขาเพิ่งนั่งลงเมื่อครู่ ส่วนอีกตัวฉันยังไม่แน่ใจ“นั่ง”ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ตามคำสั่ง พยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ที่ตอนนี้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบโอยามะนั่งไขว่ห้างในท่าทีสบายๆ คล้ายกับเขาเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ ตรงกันข้ามกับฉัน

“ฉันยอมแล้ว อย่ายิงเขา ฉันเป็นคนหลอกให้ฮานะเข้าไปขโมยของในห้องของนายเอง ฉันทำเพราะต้องการเอามันไปแลกกับอิสรภาพของฉัน ไดสึเกะบังคับให้ฉันทำ ไดสึเกะบอกว่าถ้าฉันเอามันไปให้เขาได้ เขาจะปล่อยฉันไป!”ไดสึเกะที่ยูริพูดถึงก็คือหนึ่งในสมาชิกของแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ หากแต่เขาไม่ใช่สมาชิกธรรมดา เพราะเขาเป็นหลานชายของคุณโอซึนซึเกะอดีตประธานของแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ ทายาทรุ่นที่สี่ของโอซุนสึเกะ ผู้ก่อตั้งแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ขึ้นมาอีกด้วยและเพราะว่าไดสึเกะเป็นถึงหลานชายเพียงคนเดียว ซึ่งถือเป็นสายเลือดแท้ๆ ของผู้ก่อตั้งแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ขึ้นมา แต่เขากลับเป็นได้เพียงแค่สมาชิก ต่างจากโอยามะ ที่เป็นเด็กปลายแถวที่คุณโอซุนสึเกะเก็บมาเลี้ยง แต่กลับได้รับการแต่งตั้งให้เป็นประธาน ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม้สู้ดีนัก“ฉันทำเพราะจำเป็น ฉันไม่มีทางเลือก”“เธอไม่รู้จริงๆ นะเหรอว่าไอ้ไดสึเกะมันหลอกเธอ หรือถ้าจะให้ฉันพูดตรงๆ ก็คือมันไม่มีทางจะปล่อยเธอไป ไม่อย่างนั้นมันจะให้เธอมาเอาของที่ไม่มีทางเอาไปได้อย่างนั้นทำไม” โอยามะถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“ต่อให้จะไม่มีโอกาสฉันก็ต้องทำ ฉันไม่อยากเป็นของไดสึเกะ” ยูริพูดเ

“หยะ อย่า”“เงื่อนไขข้อแรกของสินค้า มันจำใส่สมองยากนักรึไง”ฉันถูกโอยามะตีกรอบด้วยคำว่าเงื่อนไขครั้งแล้วครั้งเล่า มันกำลังทำให้ฉันรู้สึกละอายที่ยอมรับเงื่อนไขของเขาออกไปโดยง่าย และตอนนี้ฉันก็กำลังถูกเงื่อนไขนั้นรัดจนดิ้นหลุดเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพยายามนอนนิ่งๆ สะดุ้งเบาๆ เมื่อโอยามะวางทาบฝ่ามือลงที่ขอบกางเกงก่อนที่เขาจะจัดการปลดกระดุมกางเกงของฉันออกทีละเม็ดๆ“ฉันมีหลายวิธีที่จะทำให้ฉันลืมตา”แม้แต่จะหลับตาฉันก็ยังทำไม่ได้เลยฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกกระดากอาย ดวงตาคู่นั้นของโอยามะนิ่งมาก ทั้งที่มือของเขากำลังลูบไล้และสัมผัสร่างกายของฉันราวกับต้องการจะสำรวจพื้นที่“อื้อออ” เสียงครางน่าอายหลุดออกไปเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้าใต้อันเดอร์แวร์ด้วยความรวดเร็ว เสียงหัวใจเต้นดังทำให้ฉันรู้สึกอายยิ่งกว่าเดิม อยากจะหันหนีก็ทำไม่ได้ จะหลับตาก็ทำไม่ได้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างในวินาทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกคุกคาม!“โอยามะ อย่า”“จำไม่ได้จริงๆ สินะ”“อื้อออ” เม้มริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมดเมื่อรู้สึกว่าเสียงขอร้องของตัวเองมันน่าอาย ร่างกายบิดเกร็งและพยายามจะขยับหนีฝ่ามือหนาที่กำลังสำรวจพื้นที่ต