บททั้งหมดของ มาเฟียคลั่งรัก: บทที่ 41 - บทที่ 47

“ไม่นะโอยามะ” ฉันร้องเสียงสั่นเมื่อเห็นโอยามะลุกขึ้นยืนพร้อมกับยืดลำตัวขึ้นเต็มความสูงพลางตวัดสายตามองกลับไปที่ยูริ ซึ่งถึงแม้ว่าเมื่อครู่เธอจะพูดคล้ายกับไม่กลัวอะไร แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอกลับสั่นเทิ้มไปหมด“แก้มัดยูตะ”“ไม่นะโอยามะ นายจะทำอะไร ห้ามทำร้ายพี่ยูตะกับยูรินะ!”“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันจะทำสักหน่อย”ตลอดเวลาที่โอยามะพูดกับฉัน เขาไม่หันกลับมามองฉันด้วยซ้ำเพราะว่าสายตาของเขายังคงมองตรงไปที่พี่ยูตะ ที่ตอนนี้คนของเขากำลังแก้มัดที่มือและปากให้“ลุกขึ้นยูตะ”“แกจะทำอะไร”“ฉันสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”เสียงของโอยามะนิ่งมากจนฉันนึกกลัว และคิดว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่ ตอนนี้ต่อให้อยากจะถามหรือร้องห้ามออกไป ฉันก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์ ดีไม่ดีอาจจะทำให้โอยามะโกรธมากกว่าเดิมซึ่งอาจทำให้สิ่งที่เขากำลังจะทำเลวร้ายหนักขึ้นก็ได้พี่ยูตะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของโอยามะ ฉันสังเกตว่าร่างกายของพี่ยูตะสั่นเบาๆ อยู่ตลอดเวลา แถมเขายังเคลื่อนไหวร่างกายได้ช้ากว่าปกติ มันต้องเป็นเพราะอาการบาดเจ็บจากการถูกโอยามะยิงในวันนั้นแน่ๆ“ลุกขึ้นยูริ”“โอยามะ”“นั่งเฉยๆ ก่อน

ตุบ!“บ้าเอ๊ย แกช่วยเต้นให้มันเบาลงกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” ฉันก่นด่าก้อนเนื้อในอกของตัวเองหลังจากที่ทุบสั่งสอนมันไปหนึ่งที ก่อนจะนั่งปรับลมหายใจของตัวเองต่ออีกสักพักครืด~“นายมัวไป...ริโกะ” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อหันไปพบว่าคนที่เลื่อนประตูและกำลังก้าวเท้าเข้ามาไม่ใช่คิราวะแบบที่คิดไว้ แต่กลับเป็นริโกะ“ตกใจทำไม ผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน”ริโกะถามพลางเดินเข้ามาหาฉัน ใบหน้าของเธอฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มแต่ฉันกลับแยกไม่ออกว่ารอยยิ้มนั้นเคลือบแคลงอะไรไว้หรือว่าเธอยิ้มออกมาจากข้างในจริงๆ“เธอมีอะไรกับฉันรึเปล่า หรือโอยามะสั่งให้ฉันทำอะไรอีก” ฉันถามอย่างระแวดระวังก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเธอน่าไว้ใจหรอกนะ ยิ่งได้รู้ว่าเธอเป็นสินค้าอีกชิ้นหนึ่งของโอยามะ ฉันก็ยิ่งรู้สึกระแวง“เปล่า ฉันแค่แวะมาทักทายเธอตามประสาคนรู้จักน่ะ อีกสักพักคุณคิราวะถึงจะกลับขึ้นมาเพราะคุณโอยามะสั่งให้เขาพาตัวสองคนนั้นลงไปส่งข้างล่าง”“อืม ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ขอบใจที่เธอแวะมาบอก”“รู้สึกเป็นยังไงบ้างกับการเป็นสินค้าของคุณโอยามะ” คำถามนั้นต้องการคำตอบแบบไหนกันนะ“ก็ไม่ยังไง หรือเธอคิดว่าฉันควรรู้สึกยังไงล่ะ” ฉ

ฟิ้ว~สายลมที่พัดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกหนาวจนต้องกระชับสาบเสื้ออุ่นเข้าหากัน“ผมปิดหน้าต่างให้นะครับ”“ไม่เป็นไร”“ปิดเถอะครับ เดี๋ยวคุณฮานะจะไม่สบาย” คัตซึบอกแล้วรีบเดินไปปิดหน้าต่างห้องอาหารทันที ฉันได้แต่ยิ้มขอบคุณเขาก่อนจะก้มหน้าลงเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะยังไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดตอนนี้มีหลายเรื่องที่ฉันยังคิดไม่ตก ทั้งเรื่องของยูริกับพี่ยูตะที่ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง ยอมรับว่าเราจากกันไม่ดีเท่าไหร่ แล้วฉันเองก็ยังรู้สึกผิดและเป็นห่วงทั้งสองคนมากๆ ทั้งยังมีเรื่องที่ริโกะบอกว่าจริงๆ แล้วคิราวะเป็นคนช่วยฉันก่อนจะพาฉันกลับไปที่แบล็กทาวน์ในคืนนั้น ฉันพยายามทบทวนดูแล้ว มันมีทั้งความเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้จนตอนนี้เริ่มสับสนไปหมด แล้วก็ยังมีเรื่องเด็กกำพร้าที่ริโกะบอกว่าโอยามะตามหาอีกล่ะ ฉันจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยถ้าไม่บังเอิญว่าฉันเองก็คือเด็กที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า แม้จะมั่นใจว่าฉันกับโอยามะไม่เคยเจอหรือรู้จักกันมาก่อน แต่บางทีเขาอาจรู้จักคนที่ฉันเองก็อยากเจอเขาอีกสักครั้งก็ได้นี่นาส่วนเรื่องสุดท้ายน่ะเหรอ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิด แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงยังวนเวียนอย