บททั้งหมดของ มาเฟียคลั่งรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไป ไม่ยอมให้เป็นแบบริวอีก ไม่มีทาง” โอยามะพูดทิ้งท้ายออกมาเบาๆ แต่กลับทำให้ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะพยายามอ้างเหตุผลอะไร ก็คงไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้อีกแล้ว“ฉันอิ่มแล้ว ไหนยาฉันล่ะคัตซึ นายบอกว่าฉันต้องกินยาไม่ใช่เหรอ”“เอ่อ ครับๆ สักครู่ครับคุณฮานะ” คัตซึตอบอึกอัก เพราะเขายังกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นว่าฉันยังกินข้าวไม่หมด แต่ในเมื่อโอยามะไม่ได้ค้านอะไร เขาก็รีบเดินไปหยิบยามาให้ฉันทันทีฉันกินยาทุกเม็ดที่คัตซึส่งมาให้โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือยาอะไร และหลังจากที่ดื่มน้ำตามจนหมดแก้วก็ลุกขึ้นยืนทันที ทั้งที่ไม่ได้ดื่มนมสักอึกถ้าเป็นปกติ ฉันคงโดนโอยามะดุและบังคับให้กินทุกอย่างที่คัตซึเตรียมให้จนหมดก่อนเขาถึงจะอนุญาตให้ฉันลุกจากเก้าอี้ แต่นี่ฉันเดินมาจนถึงบันไดแล้ว ก็ยังไม่ได้ยินว่าเขาจะพูดหรือเรียกให้ฉันเดินกลับไปนี่นาฉันเดินกลับมาทิ้งตัวลงที่นอนด้วยความอ่อนแรง และไม่ลืมที่คัตซึบอกเอาไว้เมื่อตอนก่อนหน้านี้ว่าโอยามะสั่งห้ามไม่ให้ล็อกประตูนับวันฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มีสิทธิ์ทำได้แค่สิ่งเขาอนุญาตให้ทำไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงรถของโอยามะเคลื่อนตัวออ

“เชิญที่รถครับ” คิราวะย้ำพร้อมกับก้มหัวให้ฉันเมื่อฉันหันกลับไปมองหน้าเขา ซึ่งใบหน้าและสายตาของเขาที่มองฉันกลับมาก็ยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึกใดๆ ทำเอาฉันอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขามันด้านชาเหมือนกันหมดทั้งเจ้านายและลูกน้อง“เดินทางปลอดภัยนะครับ” คัตซึส่งยิ้มก่อนจะก้มหัวให้ระหว่างที่ฉันเดินผ่านเขาออกมาทางหน้าบ้านนี่ถ้าฉันไม่จำได้ขึ้นใจว่าเพิ่งผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา ฉันอาจคิดว่าตัวเองกำลังเป็นเจ้าหญิงก็ได้ แต่เพราะรู้ดีว่ามันตรงกันข้าม ทุกคนทำดีกับฉันเพราะคำสั่งของโอยามะ ซึ่งฉันคิดว่าพวกเขาคงเคยชินแล้วที่จะต้องทำตามหน้าที่แบบนี้ ที่ผ่านมาคงมีสินค้าหลายชิ้นที่ได้รับการดูแลจากพวกเขา ซึ่งถ้าวันหนึ่งฉันไม่ได้เป็นสินค้าของโอยามะอีกต่อไป พวกเขาก็คงไม่มาทำดีกับฉันแบบนี้แน่ๆบรรยากาศในรถเงียบสนิทตั้งแต่ที่ฉันและคิราวะเข้ามานั่งในรถพร้อมกัน เขาเหมือนจะไม่พอใจนิดหน่อยที่ฉันชิงเปิดประตูรถด้วยตัวเอง สงสัยคงเพราะกลัวว่าตัวเองจะบกพร่องในหน้าที่“ในถุงนั่นเป็นโทรศัพท์มือถือครับ คุณโอยามะสั่งให้คุณฮานะพกติดตัวเอาไว้ ห้ามทำหาย ห้ามปล่อยให้แบตหมด กดหนึ่งค้างไว้คือเบอร์ของผม”“คิดว่าฉันจะโทรตามให้นายรีบมาตามจับฉัน

“เดี๋ยวๆ ฮานะ กลับมาก่อน” โทโมะตะโกนไล่หลังฉันออกมา แต่ฉันไม่ได้หันกลับไปมองเขาหรอก เพราะตอนนี้สายตาของฉันยังคงสอดส่องมองหายูริที่ไม่รู้ว่าเธอวิ่งหนีฉันไปทางไหนแล้ว“ฮานะระวัง!” โทโมะร้องเตือนเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือมารั้ง ทำให้ฉันเซถลากลับไปหาเขาอีกรอบแบบเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด เพียงแต่ครั้งนี้ทั้งฉันและเขาต่างก็ล้มลงมากองอยู่กับพื้นโทโมะนอนหงายอยู่ด้านล่างในขณะที่คนถูกกระชากอย่างฉันล้มลงมาทับเขาอยู่ด้านบน และที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่าการโดนโทโมะกระชากกลับมาก็คือเมื่อกี้นี้เหมือนริมฝีปากของเราจะแตะกันพอดี“ทะ...โทษที”“ไม่เป็นไร” ฉันรีบบอกก่อนจะผละตัวเองออกมาด้วยการรีบผุดลุกขึ้นยืน แต่ทันทีที่ยืนได้สำเร็จ สายตาของฉันก็พลันสะดุดเข้ากับร่างสูงที่ไม่รู้ว่ามาหยุดยืนมองฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่“อะ...อะ...”“ขอโทษครับ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ทันระวังก็เลยทำให้เธอล้มลงมา เราก็เลยขวางทางคุณ”คำอธิบายของโทโมะทำให้ฉันรีบหันมองไปรอบๆ แล้วถึงได้เข้าใจคำว่าขวางทางที่โทโมะพูดเบื้องหน้าของฉันและโทโมะที่รีบลุกขึ้นยืนและยังคงยืนอยู่ข้างๆ กันคือผู้ชายตัวสูงๆ ที่มีชื่อว่าโอยามะ!ฉันยืนนิ่งเป็นร

“เฮอะ พูดไม่ออกล่ะสิ โกหกฉันสิว่าไม่จริงน่ะ”“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”“ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่น่าไว้ใจเธอเลย เธอมันคนทรยศ!” ยูริต่อว่าฉันเสียงดังก่อนที่เธอจะผลักฉันจนล้มลงมา แต่นอกจากที่ฉันจะไม่สามารถแก้ตัวได้แล้ว สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าแล้วกางแขนออกไปตามเดิม“ดูนี่สิฮานะ ดูให้เต็มตา บาดแผลจากการที่ฉันถูกเธอทรยศ!” ยูริพูดพลางรั้งปกเสื้อนักเรียนของเธอลง เผยให้เห็นผิวขาวๆ บริเวณเนินอกที่ตอนนี้มีร่องรอยของบางอย่างอยู่บนนั้นรอยสักเล็กๆ รูปแมงป่องสีดำพร้อมกับบาร์โค้ดและตัวเลขอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งฉันมองมันไม่ถนัดนัก หรือถ้าเข้าใจไม่ผิดมันคือตราของสินค้า ยูริโดนจับตีตราเป็นสินค้าของแบล็กสกอร์เปี้ยนเรียบร้อยแล้ว“พี่ยูตะถูกยิง จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง ส่วนฉันถูกตีตราสินค้า รอวันที่พวกมันจะส่งตัวให้ไอ้บ้าไดสึเกะ แล้วดูเธอสิ ฉันไม่เห็นว่าเธอจะเดือดร้อนกับเรื่องที่ทำเอาไว้เลยสักนิด มิหนำซ้ำยังอยู่สุขสบายข้างๆ ไอ้สารเลวนั่น! นี่ใช่มั้ยแผนการเอาตัวรอดของเธอ” ยูริตะคอกเสียงดังอย่างเดือดดาล ร่างกายของเธอสั่นระริกเพราะความโกรธ ใบหน้าของเธออิดโรย ดวงตาทั้งสองข้างบวมเป่งบ่งบอก

ยูริไปแล้ว เธอเปิดหน้าต่างทางด้านหลังก่อนจะปีนออกไป และไม่ลืมที่จะหันกลับมาดึงผ้าม่านให้ปิดไว้พร้อมกับเลื่อนปิดหน้าต่างลงอย่างเรียบร้อย เหลือเพียงฉันที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น จ้องมองเม็ดยาในมือสลับกับขวดน้ำที่ตั้งอยู่ตรงหน้าตึกๆเสียงฝีเท้าที่กำลังดังเข้ามาใกล้บอกว่าฉันเหลือเวลาอีกไม่มาก เพราะว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ และฉันคิดว่าคงจะเป็นคนของโอยามะ ซึ่งอาจเป็นคิราวะก็ได้ เพราะคนอื่นๆ ไม่น่าจะมาเดินเพ่นพ่านในเวลาแบบนี้“จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย อีกสิบนาทีขับรถมารอรับฉันที่ตึกด้านหน้า”“ครับ คุณโอยามะ” คิราวะยังคงรับคำสั่งอย่างขันแข็งเหมือนเดิม ส่วนคนสั่งก็ยังออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ราวกับว่าเขาพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นอีกเช่นกันนั่นแหละฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว และระหว่างที่พวกเขากำลังพูดกันเมื่อครู่ ฉันก็ตัดสินใจกรอกเม็ดยาใส่ปากและกำลังยกขวดน้ำดื่มตามลงไปปั้กๆเสียงเปิดประตูไม่สำเร็จดังขึ้นสองสามครั้ง ไม่นานมันก็ถูกเขย่าแรงๆ แต่กลับไม่ได้ทำให้ฉันตกใจเลยสักนิดหลังจากดื่มน้ำเสร็จ ฉันก็ลุกขึ้นเอาขวดน้ำไปทิ้งลงตะกร้าถังขยะเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้อง