All Chapters of มาเฟียคลั่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงฝีเท้าของฉันดังก้องปทั่วโถงทางเดินอม้ว่าฉันพยายามจะย่องให้เบาที่สุด ตอนนี้แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองฉันก็ไม่อยากได้ยิน แต่มันกลับยิ่งดังขึ้นจนน่ารำคาญตื๊ด!สัญญาณปลดล็อกประตูห้องดังขึ้นเมื่อฉันล้วงหยิบการ์ดสีดำขนาดเท่าฝ่ามือวางทาบลงไป ตามด้วยกดรหัสหกตัวที่ท่องจำมาเป็นอย่างดีหลังจากที่ปลดล็อกสำเร็จก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปด้านใน บรรยากาศโดยรอบทำฉันขนลุกซู่ ผ้าม่านในห้องถูกปิดเอาไว้ทั้งหมด ทำให้ความมืดเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นของฉัน แต่การเปิดไฟก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ควรทำในห้องของคนอื่น!ใช่ ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของฉัน และถ้าจะให้พูดถึงเจ้าของห้องชุดสุดหรูห้องนี้แล้วล่ะก็ คงต้องขอบอกว่าไม่มีใครในย่านนี้ไม่รู้จัก เพราะเขาคือ ‘โอยามะ’ ประธานกลุ่มแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ กลุ่มมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในย่านมารุแล้วผู้หญิงที่เป็นเพียงแค่เด็กมัธยมปลายอย่างฉันมาทำอะไรนี่!“เขาเก็บไว้ที่ไหนของเขากันนะ” ฉันรำพึงรำพันพลางเอื้อมมือที่สวมถุงมือหนังสีดำเอาไว้เพื่อป้องกันการทิ้งรอยนิ้วมือเอาไว้ตามที่ต่างๆ ไปดึงลิ้นชักเพื่อหาเอกสารที่ต้องการเอกสารที่ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่ามันจะอยู่ในซอง

“หนึ่ง”โอยามะเริ่มนับอย่างใจเย็น“สอง”ทรมานเหลือเกิน ฉันกลัวว่าฉันจะอดทนไม่พอ “สาม”น้ำเสียงเบาโหวงของโอยามะทำให้ฉันหวาดกลัวยิ่งกว่าตอนที่เขานับเสียงดังเสียอีก“แก้มัด”ไม่จริง คนอย่างโอยามะน่ะเหรอจะปล่อยฉัน ไม่มีทาง เขาต้องกำลังคิดอะไรอยู่แน่ๆ เขาจะปล่อยคนที่กล้าเข้าไปขโมยของเขาถึงในห้องของเขาไปได้ยังไงฉันหลับตาแน่นทั้งที่ในสมองยังคงครุ่นคิดไม่หยุด ก่อนจะต้องสะดุ้งลืมตาเมื่อปลายกระบอกปืนที่เมื่อครู่จ่ออยู่ที่หน้าผาก ตอนนี้เลื่อนลงมาจ่ออยู่ตรงกลางระหว่างคิ้วภาพแรกที่เห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาก็คือแววตาเย็นชาของโอยามะเหมือนเดิมหลังจากที่โอยามะสั่งให้แก้มัด ไม่ถึงสามนาทีร่างกายของฉันก็เป็นอิสระ แต่ต่อให้มือและขาทั้งสองข้างจะไม่ได้ถูกมัด ฉันก็ยังไม่กล้าจะขยับอยู่ดีโอยามะส่งปืนคืนให้คนของเขาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม และมองฉันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก“ลุกขึ้น” โอยามะสั่งเสียงเรียบสิ้นคำสั่งฉันก็ถูกคนของเขากระชากขึ้นจากเก้าอี้อย่างง่ายดายทั้งความหนาวและความกลัวส่งผลให้ร่างกายของฉันสั่นระริกจนแทบทรงตัวไม่อยู่ แต่ความอ่อนแอไม่ได้มีประโยชน์อะไรเพราะ ‘ความสงสาร’ ไม่มีอยู่ในพจนาน

ฉันถูกพาออกมาทางด้านหลังของโกดัง ก่อนจะลากฉันตรงไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกลปัง!เสียงปืนอีกหนึ่งนัดทำให้ฉันรีบก้มหัวโดยอัตโนมัติ และอดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังกลับไปมองฉันไม่รู้หรอกว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น แต่เดาได้ว่ามันจะต้องวุ่นวายมากและที่สำคัญคือต้องมีคนตาย และเพียงแค่คิดถึงเรื่องนั้น สองขาก็พลันจะก้าวไม่ออกเอาดื้อๆโอยามะเป็นมาเฟียที่ถ้าเทียบกับรุ่นก่อนๆ ก็ต้องถือว่าเขาอายุยังน้อย ถึงเบื้องหน้าจะมีแต่คนเกรงเขา แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าในเวลาเดียวกัน ก็ย่อมมีคนที่คิดจะล้มเขาเพื่อแย่งชิงอำนาจ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีใครสามารถทำได้ ยิ่งเขามีอำนาจมากขึ้นเท่าไหร่ คนที่อยากแย่งชิงอำนาจของเขาก็มีเพิ่มมากขึ้นเหมือนเงาตามตัว“โอ๊ย!”“เร็ว”“ฉันเดินไม่ไหว” ฉันบอกเสียงสั่นเมื่อแขนทั้งสองข้างยังถูกพวกมันจับเอาไว้แน่นเพื่อพยายามจะลากฉันไปที่รถตอนก่อนที่ฉันจะถูกพาตัวออกมา ฉันได้ยินชัดเจนว่าโอยามะย้ำว่าอย่าให้มีรอย นั่นแปลว่าคงไม่มีใครกล้าทำอะไรรุนแรงกับฉัน เพราะถ้าเนื้อตัวของฉันมีร่องรอยหรือบาดแผล คงทำให้โอยามะไม่พอใจแน่ๆ“ลุกขึ้นเร็ว”“ฉันลุกไม่ไหว โอ๊ย!”พูดยังไม่ทันจบ แขนทั้งสองข้างของฉันก็ถูกแรงกระชาก

ฉันตัดสินใจจะก้าวต่อไปเพราระไม่ว่าจะช้าจะเร็วยังไงฉันก็ต้องตายอยู่ดี และไม่ต้องการรอให้โอยามะลงมือ ฉันจะไม่ยอมให้เขาลากฉันกลับไปเป็นสินค้าเด็ดขาด ฉันไม่อยากตกนรกทั้งเป็นแบบนั้นจ๋อม~เมื่อก้าวแรกที่เท้าได้สัมผัสกับน้ำเย็นเฉียบทำเอาฉันสั่นสะท้าน แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ฉันยังคงก้าวต่อไปเรื่อยๆ จนระดับน้ำจากตาตุ่มไต่ระดับสูงขึ้นมาถึงหน้าแข้ง หัวเข่า ต้นขา เอว จนกระทั่งถึงหน้าอก“ฮานะ!”ใครสักคนตะโกนเรียกชื่อฉันดังมาจากด้านหลัง ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแต่ไม่ได้คิดจะหันหลังกลับไป ข้างหลังไม่มีพื้นที่สำหรับฉันอีกแล้ว ไม่มีที่ให้ฉันยืน ไม่มีใครสักคนต้องการฉัน ไม่มีเลย...“ฮานะ กลับมานะ!”เสียงตะโกนเหมือนจะดังขึ้น แต่เพียงไม่นานมันก็ถูกสายลมพัดให้เลือนหายไป“ฮานะ ทำบ้าอะไรของเธอ!” ต้นแขนของฉันถูกกระชากไว้ สายตาของคนที่วิ่งตามลงมาดูกรุ่นโกรธ“ปล่อยฮานะนะ!”“หยุดบ้าสักที เธอกำลังทำให้คนอื่นเขาแตกตื่น ไม่รู้รึไง!” พี่ยูตะตะคอกบอกพร้อมกับเขย่าตัวฉันแรงๆ เพื่อเตือนสติ พอได้มองไปรอบตัวฉันถึงได้รู้ว่าทุกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังมองฉันด้วยแววตาตื่นตกใจจริงๆขนาดอยากตาย ฉันยังทำให้คนอื่นเดือดร้อนเลย…“

“ฉันคิดว่าเธอจะนอนในนั้นซะอีก”“พวกนาย!”สองตาของฉันเบิกโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อได้เผชิญหน้ากับชายชุดดำสองคน ที่เหมือนจะมาดักรอฉันอยู่ตรงนี้นานแล้ว“จะไปด้วยกันดีๆ หรือจะให้ฉันใช้กำลัง”“ไม่ ถอยไปนะ ช่วย...”อุ่ก!เสียงของฉันจุกอยู่ในลำคอเพราะทันทีที่ฉันพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ หนึ่งในพวกมันก็ตรงเข้ามาชกท้องของฉันอย่างรวดเร็ว และรุนแรงมากพอจะทำให้ฉันล้มทั้งยืนเป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองเฉียดเข้าใกล้ความตายขึ้นเรื่อยๆ สองขาของฉันทรุดลงไปกับพื้น แต่ยังไม่ทันจะล้มลงไปก็กลับถูกอุ้มขึ้นมา“พูดง่ายๆ แต่แรกก็จบ”“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!”สิ้นเสียงนั้นร่างกายของฉันก็โงนเงนไปมาเหมือนกำลังถูกยื้อแย่งไปมา“ยูริ”“อดทนไว้ฮานะ โอ๊ย!” เสียงร้องของยูริดังมากจนฉันตกใจ แต่ฉันจะช่วยเธอได้ยังไงในเมื่อฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย“ตายซะเถอะไอ้พวกสารเลว!”พลั่ก!เสียงเหมือนของแข็งกระทบกัน ซึ่งทันทีที่ได้ยิน ร่างกายของฉันก็ถูกทิ้งลงกับพื้น แรงกระแทกทำให้ฉันรู้สึกจุกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า“ยูริ หนีไป!”“พี่ยูตะ ช่วยยูริกับฮานะ โอ๊ย!” ยูริร้องเสียงดังเมื่อเส้นผมของเธอถูกกระชาก ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเพราะอา