All Chapters of My Engineerรักร้ายนายจอมโหด [ต้าร์พินอิน]: Chapter 31 - Chapter 40

ก๊อก ก๊อก“จิ๊ ใครวะ!”เสียงทุ้มแหบคำรามลั่นห้องเมื่อโดนเสียงเคาะประตูขัดจังหวะเช้าที่แสนสดใสของเขา ก่อนจะลุกนั่งบนเตียงและเสยผมสีแดงไปข้างหลังอย่างหัวเสีย“หนูเอง”น้ำเสียงหวานตอบกลับมาจากหลังประตูทำให้คนที่อารมณ์เสียรีบปรับน้ำเสียง ก่อนจะรีบตอบกลับไปจนพินอินได้แต่ขมวดคิ้วกับความเสียงสองของเขา“มีอะไรหมวย”“เฮียเห็นเสี่ยวไป๋ไหม หนูหาที่ห้องไม่เจอเลย จะพาเสี่ยวไป๋ไปฉีดวัคซีน”“เสี่ยวไป๋เหรอ ก็...”ต้าร์เว้นจังหวะก่อนจะหันมามองพินอินที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ด้วยความตกใจเธอทำหน้าตาตื่นเหมือนกลัวจะมีคนเห็น อีกอย่างทั้งร่างยังไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เธออาย!“ทำไมเงียบ เห็นไหมหนูจะได้ลงไปดูข้างล่าง”“ไม่เห็นมี ลองไปดูสวนหลังคฤหาสน์สิเผื่อมันไปขุดดินเล่น”แปะ!ฉันฟาดไปที่แขนแกร่งอย่างหมั่นไส้ อยากจะบ้าตายริจะโกหกยังไม่เนียนเลย แมวที่ไหนมันชอบขุดดิน นั่นมันน้องหมาต่างหาก!“หนูไม่น่ามาถามเฮียเลย คิดไว้แล้วคนไร้สาระแบบเฮียคงถามไปไม่ได้อะไร ชิ”“อ้าว หมวยพูดไม่น่ารักเลย”“หนูไม่กวนแล้วจะไปหาแมว”หลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบริเวณหน้าประตูห้องอีก พินอินถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่มีคนเห็น

หอพักหญิงอย่าลืมกินยาคุม ฉันไม่ป้องกันคำพูดแสนเย็นชาจากปากของเขาหลังจากที่มาส่งฉันที่หอพร้อมกับยื่นซองยาให้ เพราะเขาคนเดียวทำให้ฉันได้แต่นอนทรมานเพราะผลข้างเคียงจากการใช้ยาคุมฉุกเฉิน เพราะยาต้องกินภายใน 72 ชั่วโมงถึงจะบอกว่ายาคุมฉุกเฉินสามารถป้องกันการตั้งครรภ์ได้ แต่มันก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ดี เพราะเขาหลั่งในด้วยทำให้ฉันกังวล ไหนจะผลข้างเคียงที่ทำให้ฉันเวียนหัวและพะอืดพะอมอีก ผ่านมา 2-3 วันประจำเดือนฉันก็มา อาการปวดหน่วงที่ท้องน้อยรุนแรงมากกว่าปกติ ฉันเลยตัดสินใจลาโดยฝากฝาแฝดแตงโมแตงกวาแจ้งกับอาจารย์ให้จะโทษเขาคนเดียวก็ไม่ได้ในเมื่อเธอก็ยินยอมพร้อมใจกับเขาด้วย ก็ได้แต่หวังว่าไอ้ยาคุมนี่จะช่วยได้นะ เพราะถ้าท้องตอนนี้ฉันตายแน่ คิดสภาพต้องมานั่งเลี้ยงลูกก็ได้แต่ส่ายหัวเธอยังไม่พร้อม!แกร๊ก!หืม เสียงอะไรน่ะแกร๊ก!เอ๋ เสียงเหมือนจะดังมาจากตรงหน้าต่างระเบียง ฉันกระชับกอดผ้าห่มแน่นอย่างขลาดกลัว ถึงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลากลางวันแต่เธอก็กลัวอยู่ดี โดยเฉพาะสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ยิ่งนิ่งไอ้เสียงนั่นก็ดังถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเพล้ง!“กรี๊ดดดดด”ใครมันมาเล่นบ้าอะไรเนี่ยเธอได้แต่สบถในใจเ

อาคารสุดหรูหราขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าพร้อมป้าย club house ข้างล่างมีเต็นท์สนามตั้งเรียงรายและมีคนแต่งตัวเหมือนช่างและนักแข่ง พอเดินเข้าไปในอาคารก็เริ่มมีผู้คนบางตา พี่ต้าร์พาฉันขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 3 ภายในตกแต่งอย่างสวยงามจนมาถึงห้องหนึ่งที่เป็นเหมือนห้องรับแขกขนาดใหญ่ รอบด้านตกแต่งด้วยกระจกที่สามารถมองดูทิวทัศน์ข้างนอกแบบรอบด้าน“อ๊ะ พี่จะทำอะไรคะ”ฉันพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจเมื่อคนที่เดินนำเข้ามาในห้อง ทรุดตัวลงบนโซฟาขนาดใหญ่ก่อนจะดึงแขนฉันลงไปนั่งตักเขาอีกทีอ่า ท่านี้มันล่อแหลมมากนะ!“นั่งดี ๆ อย่าดิ้น”ร่างสูงพูดเสียงแหบพร่าก่อนจะรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้แน่น ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอขาวจนเธอต้องย่นคอหนี พลางคิดว่าสถานการณ์แบบนี้อันตรายมากเกินไปแล้ว“ก็ทำไมไม่ให้หนูนั่งดี ๆ แล้วก็เลิกเอาหน้ามาใกล้คอหนูได้แล้วมันจั๊กจี้”“หึ อย่ามาโกหก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้จั๊กจี้”โอ๊ย รู้แล้วยังจะทำอีก!“เธอไปเจอกับมันตอนไหน...ไอ้วาโยน่ะ”“เอ่อ...”“พูดมาให้หมด ห้ามโกหก!”เสียงทุ้มแข็งกร้าวขึ้นมาเมื่อเอ่ยถึงศัตรูที่พึ่งเจอกันเมื่อกี้ โดยปกติเขาไม่เคยจะสนใจมันหรอกเพราะมันไม่เคยจะปั่นอะไรเขาได้ แต่

“อืม การแข่งขันที่นี่จะไม่ได้เป็นสากลเหมือนพวกแข่ง Super GT อะไรแบบนั้นหรอก รอบนี้เป็นการแข่งแบบเดิมพัน ซึ่งทั้งสองฝ่ายต้องตกลงของรางวัลกันและวัดฝีมือกันมากกว่า ขนาดรถที่ใช้ยังเป็นซูเปอร์คาร์แรง ๆ เทียบระดับรถแข่งได้เลย”“อ๋อ แบบนี้นี่เอง แล้วทำไมพี่ต้าร์กับวาโยต้องแข่งกัน พวกเขาเดิมพันอะไรกันเหรอ”“อืม เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้ เธอก็ลองถามเฮียดูสิ”ไซซีย่นคิ้วอย่างใช้ความคิดก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันและบอกให้ไปถามพี่ต้าร์เอง เหอะ งั้นฉันก็ไม่อยากรู้หรอก“โอ๊ะ พวกเขาเริ่มกันแล้ว”ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อรถทั้งสองออกจากจุดสตาร์ต โดยที่ฝ่ายวาโยออกตัวนำไปก่อน“เห็นรถของวาโยไหม”ฉันพยักหน้าให้กับไซซี หลังจากนั้นเธอก็อธิบายต่อโดยมีฉันทำหน้าที่ผู้ฟังที่ดี เพราะฉันไม่เคยรู้เรื่องอะไรแบบนี้เลย“นั่น Ferrari 296 GTB รุ่นใหม่เลยนะ ไม่ใช่แค่สวยแต่รถยังถือว่าเป็นตัวแรงด้วย”ฉันมองไปที่รถซูเปอร์คาร์สีเทาสวยและแต่งด้านหน้าสีเหลือง ให้ความรู้สึกแตกต่างแต่ลงตัวและยังมีความดุดันแฝงอยู่ ก็เลือกรถเหมาะกับตัวเองดี“แต่ยังไงก็ต้องยกให้รถเฮียต้าร์แหละ Aston Martin DBS Superleggera ตัวนี้เปิดตัวปี 2

“หะ...ห่วง...อะไรเล่า”“ฮ่า ดูหน้าเธอสิตลกจริง ๆ”เขาหัวเราะลั่นก่อนจะยื่นมือมายีผมของฉันแผ่วเบาจนเพื่อนและน้องสาวหมั่นไส้ พึ่งจะเกิดอุบัติเหตุมาแท้ ๆ ยังจะมาหัวเราะได้อีก“ไอ้ต้าร์ เรื่องวันนี้มึงจะเอาไง”“ไปเรียกเก็บค่าเสียหายกับมันสิวะ กูไม่ใช่คนผิด”“เออ ๆ”พี่คนที่ชื่อเสือกับพี่ไนต์ก็ขอแยกตัวออกไปทันที เหลือแค่เธอ พี่ต้าร์ และไซซี แต่สักพักพี่ต้าร์ก็เรียกบอดี้การ์ดมารับน้องสาวกลับ ส่วนฉันก็ต้องกลับกับเขา แล้วเขาไม่พักผ่อนหรือไง เธอได้แต่สงสัยจนมาถึงหอพักของฉัน“ขอบคุณค่ะ พี่รีบไปหาหมอเถอะ”“หาหมออะไรแผลแทบไม่มี”“แต่ควรให้หมอเช็กภายในด้วยนะคะ”ฉันบอกอย่างเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าเอือมระอาเหมือนสิ่งที่ฉันบอกมันไร้สาระสำหรับเขา คนอุตส่าห์เป็นห่วง“อยากเช็กกับเธอมากกว่า”0.0“ทะลึ่ง!” ฉันตอบทันควันแต่ใบหน้ากลับเห่อร้อน“ล้อเล่น ดูทำหน้าสิ เขินเฉยเลย”“กลับได้แล้วนี่ก็ดึกแล้วนะคะ หนูจะขึ้นห้อง”“จะกลับแต่เธอต้องทำแผลให้ฉันก่อน”“ฮ้า ทำแผลเหรอ”ฉันเพ่งมองตามร่างกายพี่เขาแทบจะไม่มีแผลเลยนอกจากรอยช้ำเล็กน้อย แล้วจะให้เธอทำแผลตรงไหน“งงอะไร แหกตาดูสิ แผลตรงหน้าฉันเนี่ย”พี่ต้าร์ชี้ไปท