All Chapters of My Engineerรักร้ายนายจอมโหด [ต้าร์พินอิน]: Chapter 41 - Chapter 50

ต้าร์ Talkน่าเบื่อวันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่เขาอยู่พัทยา เรียนก็ไม่ได้ไปโชคดีเป็นวิชาที่ไม่ได้เช็กชื่อเลยไม่มีปัญหา เดี๋ยวก่อนสอบค่อยดูแนวข้อสอบกับเพื่อนก็ได้ เขาวางโทรศัพท์ลงบนตักหลังจากเล่นเกมมาเป็นชั่วโมงก็เริ่มร้อนแล้ว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาแทนมีหลายเครื่องเพราะเอาไว้เล่นเกมนี่แหละ ส่วนมากจะเล่นเกมแนวโมบา (moba) และbattle royale เพราะใช้เวลาไม่นานมาก เล่นทีก็ 30-40 นาที พอแก้เบื่อ แต่วันนี้เล่นไปไม่กี่เกมเขาก็เบื่อแล้วชีวิตเหมือนขาดอะไรไปก็ไม่นะ ปกติชีวิตเขาจะมีอะไรนอกจากเล่นเกม ช่วยงานที่บ้าน ไปเรียนและไปกินเหล้า แทงสนุกเกอร์ อืม แล้วก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว ดูเป็นคนว่างคนหนึ่งเลย คิดแล้วคิดอีกชีวิตเขามันก็วนลูปแบบนี้มานานแล้วนี่ แล้วตอนนี้เป็นอะไรทำอะไรก็เบื่อ“เข้ม”“ครับนายน้อย”“เบื่อ เมื่อไหร่งานที่นี่จะเสร็จ”“งานจะเสร็จได้ยังไงครับ นายน้อยยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย”เข้มลูกน้องคนสนิทที่ติณณ์ให้มาดูน้องชายเมื่อสองปีก่อนได้แต่ยกมือเกาหัว เมื่อนายน้อยของตระกูลผู้แสนจะว่างงาน ใช่ คุณต้าร์ว่างงานที่สุดในบ้านแล้ว ปกติคุณต้าร์จะมีหน้าที่หาเรื่องตีคนอื่นที่ขัดผลประโยชน์ แต่ช

น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูก่อนจะกัดติ่งหูเล็กเบา ๆ ทำให้เธอมึนเบลอนึกอะไรไม่ออกจนเขาต้องกระซิบอีกครั้ง ฉันได้แต่พยักหน้าให้แทนคำตอบ ความร้อนจากจุดเชื่อมทำให้เธออึดอัด ก่อนที่พี่ต้าร์จะสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน“พยักหน้าแค่นี้เหรอ”พรวด!ไอ้พี่ต้าร์!เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนหน้ามึนแทงพรวดท่อนลำร้อนเข้ามาทีเดียว จนยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน กลัวว่าห้องข้าง ๆ จะได้ยินเสียงร้องเพียะ!“สมน้ำหน้า”เขายกยิ้มก่อนจะขยับกระแทกสะโพกสอบลงบนดอกไม้แดงฉ่ำของเธอที่โอบรัดเขาแน่นตอนแรกก็ว่าจะเบาแต่คนตัวเล็กเอาแต่พยักหน้าขัดใจเขา แค่พูดว่าคิดถึงมันจะตายเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งกระแทกเน้นย้ำลงจนเธอผวากอดเขาไว้แน่น“อ๊ะ บอกว่าเบาไง...”“ไม่! ซี้ดด บอกให้เบาแต่รัดแน่นจังวะ”เขาจับขาเรียวขึ้นพาดบ่าก่อนจะโหมสะโพกสอบกระหน่ำสอยเข้าออกจนร่างบางโยกคลอนไปตามจังหวะการกระแทก ท่านี้ค่อนข้างลึกกระแทกแป๊บเดียวก็รู้สึกถึงความตอดรัดภายในร่องนุ่ม แสดงว่าเธอจะเสร็จแล้ว“พี่ต้าร์...”“หืม จะเสร็จ?”“อื้อออ”เขาโน้มตัวลงไปบดจูบปิดปากคนตัวเล็กที่ครางเสียงหวานแผ่วเบาอย่างอดใจไม่ไหว สะโพกสอบกระแทกเข้าออกดอกไม้งามถี่

เพียะ!เร็วเท่าความคิดฝ่ามือขาวของข้าวสวยก็ฟาดลงบนแก้มใสอย่างแรงจนขึ้นสีแดงเป็นรอยนิ้วมือทันที พินอินก็ไม่ทันได้ตั้งตัว แก้มซีกซ้ายชาวาบ มือบางกำกระเป๋าและหนังสือแน่นก่อนจะฟาดของทั้งหมดในมือใส่หน้าของข้าวสวยอย่างจัง“กรี๊ดดดด อีพินอิน!”สาวสวยดาวคณะกรีดร้องก่อนจะโถมตัวเข้าใส่ กระชากผมของพินอินไว้ในกำมือ ส่วนพินอินก็กางเล็บข่วนเข้าที่หน้าของข้าวสวยเช่นกันเหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ใบบัวไม่รอให้ข้าวสวยบอกก็เข้าไปกระชากแขนของพินอินออกทันที ก่อนที่หน้าเพื่อนจะเละไปมากกว่านี้“แล้วพวกแกจะยืนเซ่ออยู่ทำไมมาช่วยข้าวสวยสิ”ใบบัวตวาดพลอยกับวีว่าที่ยืนนิ่งไม่ขยับ แทนที่จะเข้ามาช่วยเพื่อนกลับมัวยืนอึ้งอยู่ได้“โอ๊ย ฮือ ฮือ แสบหน้า”“ข้าวสวยใจเย็น ๆ”พลอยและวีว่าวิ่งไปล็อกแขนพินอินคนละข้างทันที ไม่ว่าพินอินจะขยับยังไงก็ไม่สามารถหนีได้ ข้าวสวยเงยหน้าขึ้นจ้องมองไปที่พินอินด้วยตาแดงก่ำและแสบร้อนที่ใบหน้า ง้างมือขึ้นสูงก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าของพินอินอีกครั้งหมับ!“อ๊ะ โอ๊ยเจ็บนะ”มือหนาที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างข้าวสวยและพินอินบีบข้อมือเล็กแน่นจนเธอน้ำตาคลอ ก่อนจะผลักอีกฝ่ายจนล้มลงกับพื

เสียงดังข้างนอกทำให้เขาหรี่ตามองจ้องที่ประตูห้องอย่างโมโห ก่อนจะหันมามองพินอินอีกครั้ง เขารั้งเธอขึ้นมาก่อนจะพาไปซ่อนที่ตู้เสื้อผ้า ขืนปล่อยให้คนข้างนอกเห็นเธออยู่ในห้องนอนเขามันจะมีปัญหา“ชู่! อย่าส่งเสียงนะ”“อืม”เขาซ่อนเธอไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่และแง้มบานตู้ให้เธอได้มีอากาศหายใจเล็กน้อย ร่างสูงเดินไปปิดไฟภายในห้องจนเหลือเพียงไฟสลัวหลอดเดียวเพื่อลดการมองเห็นแกร็ก!“มีอะไร” เขาถามอีกฝ่ายอย่างเย็นชา“แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าสร้างปัญหาอีก แล้วนี่อะไรฉันไปทำงานแทนที่จะทำให้ฉันวางใจ แต่แกมันก็หาแต่เรื่อง รถก็พึ่งซื้อมาใหม่ แกคิดว่าพ่อแกผลิตเงินได้หรือยังไง!”เจ้าของบ้านอย่างวีระหรือพ่อของวาโยตะเบ็งเสียงด่ากราดลูกชายคนเดียวอย่างโมโห เส้นเลือดปูดโปนขึ้นตามใบหน้าจนดูน่ากลัว เขาเบื่อลูกชายที่ชอบสร้างปัญหา เรียนก็ไม่จบ งานก็ไม่เคยจะสนใจช่วยทำ ถ้าเขาตายไปบริษัทที่เขาสร้างมาจะเป็นยังไง“แล้วไง จะเฉดหัวทิ้งเหมือนที่ทำกับแม่เหรอ”“อย่าปากดีนะไอ้ลูกชั่ว”“หึ ทำไม รอบนี้ใครไปฟ้องอีกล่ะ แม่เลขาหน้าห้องของพี่หรือเปล่าที่คอยรายงานเรื่องของผมน่ะ”“ไม่เกี่ยวกับทิพย์นรี”วาโยแ

บ้านชวัลกรขาแกร่งก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ด้วยสภาพเปียกปอนเล็กน้อย ตามมาด้วยร่างเล็กบางที่เดินหน้าซีดตามเขาเข้ามา บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ย่ำแย่มากเพราะต่างคนต่างก็โกรธกันอยู่“อ้าวเฮีย! พาใครมาอะ”พินอินเดินก้มหน้าตามร่างสูงจนถึงหน้าห้อง เธอชะงักเมื่อมีเสียงใสของใครบางคนเอ่ยทักคนใจร้าย เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่อยู่ในชุดนอนเสื้อแขนสั้นกับกางเกงนอนสีเดียวกัน ในอ้อมแขนมีเสี่ยวไป๋คลอเคลียอยู่ ผมสีบลอนด์ชมพูขับผิวเธอให้ขาวขึ้นไปอีก ส่วนใบหน้าไม่ต้องพูดถึงเพราะเธอสวยมากจริง ๆ“หมวย จะนอนแล้วเหรอ”“ยังค่ะ หนูว่าจะลงไปเอาขนม”“แล้วนี่” เธอชี้มาที่ฉัน“ค่อยว่ากัน ไม่ได้สำคัญอะไร”พินอินหน้าชาทันทีเมื่อเขาตอบอีกฝ่ายไปแบบนั้น เหมือนเธอไม่ได้สลักสำคัญอะไรก่อนจะดันเธอเข้าไปในห้องนอนของเขาแทน“ไปอาบน้ำ”ร่างบางเดินเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย เธอกำลังรู้สึกหน่วงที่หัวใจ ไม่มีแรงจะมาลับฝีปากกับเขา ตอนนี้ในหัวกำลังนึกถึงคำพูดเขาซ้ำ ๆ ไม่สำคัญงั้นเหรอ ถ้าไม่สำคัญจะมาวุ่นวายทำไม!อีกด้านหนึ่งในขณะที่พายุโหมกระหน่ำเสียงคำรามของท้องฟ้าดังกึกก้อง รถยนต์คันหรูขับผ่านมาก่อนจะหยุดลงเมื่อสังเกตเห็นรถหรูจอดอยู่ข้างทาง ก่อนที่