All Chapters of My Engineerรักร้ายนายจอมโหด [ต้าร์พินอิน]: Chapter 11 - Chapter 20

เหมือนความซวยยังไม่จบเมื่อเธอเดินออกมาจากลานคณะอักษร สวนทางกับคนที่เธอไม่อยากให้เห็นในสภาพนี้มากที่สุด ภูผา ที่ข้างกายของเขายังคงเป็นใบบัว ทั้งฉันและเขาต่างชะงักทันทีเมื่อเจอกันดวงตาคมกริบเพ่งมองสภาพของฉันอยู่นานพร้อมกับขมวดคิ้ว ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ไม่ยอมเดินไปไหนสักที แต่กลับยืนมองฉันนิ่ง ส่วนฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันที่เจอเขา“ต๊าย นี่ไปตกท่อที่ไหนมาเนี่ย” เสียงหวานร้องทักขึ้นมาพลางกระชับมือที่กอดแขนภูผาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีอย่างไรอย่างนั้น“เรื่องของฉัน” เธอไม่อยากจะเสวนากับใบบัวเพราะที่มีสภาพแบบนี้ก็เพราะเพื่อนเธอนั่นแหละ“เรื่องของเธอคนเดียวที่ไหนกัน มันเรื่องของฉันด้วย เพราะกลิ่นเน่าจากตัวเธอกำลังทำให้จมูกฉันพังและเสียการรับรู้”ดัดจริต“ถ้าดมแล้วทำจมูกพังขนาดนั้น ก็กลั้นใจตายไปเถอะ!” พินอินเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะเดินกระแทกไหล่ใบบัวเดินออกมาไม่สนใจเสียงกรี๊ดไล่ตามหลังมาเธอหงุดหงิดมากและเหนื่อยมาก ทำไมต้องเจอเขาด้วย ทำไมเขาไม่หายไปจากชีวิตของเธอไปเลยไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันฉันคบกับเขามาเป็นปีแต่ฉันกลับมองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทุกครั้งที่สบตากันฉันอยา

พอได้แล้วพินอิน!เผลอแป๊บเดียวเธอนั่งดูพระอาทิตย์ตกจนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วเหรอเนี่ย พินอินเดินเล่นบนชายหาดสักพักก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน วันนี้เธอขับมอเตอร์ไซค์มาเองเพราะไม่ไกลจากบ้านมากถ้าบอกว่าตอนกลางวันคึกคักแล้ว แต่ยังเทียบไม่ได้กับตอนกลางคืนเลย ทั้งผู้คนและแสงสีสถานบันเทิงผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ระหว่างทางก็มีสาว ๆ นุ่งน้อยห่มน้อยยืนอยู่ตามข้างทาง เห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจพ่อสอนเธอเสมอว่าคนเราเกิดมาไม่เท่ากันและไม่ควรดูถูกหรือลดคุณค่าคนอื่น ที่เธอถอนหายใจเพราะหญิงสาวเหล่านั้นยึดอาชีพแบบนี้เพื่อหาเลี้ยงปากท้อง หาเลี้ยงครอบครัว บางคนไม่สามารถเลือกอาชีพได้ ถ้าอาชีพนี้รัฐบาลทำให้ถูกกฎหมายได้คงจะดีเดินไม่ถึงรถสักที ไม่น่าจอดไกลเลย เดินจนเลยย่านที่มีแสงสีและผู้คนมาแล้ว ถึงตรงนี้จะมีคนบ้างก็แค่ประปรายและยังอยู่ตามชายหาดอีก แต่ฉันเดินอยู่บนฟุตพาทฝั่งตึกตรงข้ามชายหาดเพราะจะได้มองหารถง่ายปึง!เสียงอะไรอะ!เสียงเหมือนของแข็งกระแทกใส่โลหะในซอกตึกข้างหน้าทำให้เธอสะดุ้งตกใจ ชะงักเท้าไว้ก่อนจะมองหาที่มาของเสียง ด้วยความที่มีประสบการณ์จากซอกตึกมืด ๆ แคบ ๆ มาทำให้เธอลังเลที่จะเดินผ่านตรงนั้นแต่อีก

หนุ่มหล่อใบหน้าคมคายคล้ายต้าร์ยืนยกยิ้มพร้อมกับจรดแก้วไวน์ขึ้นชิดริมฝีปาก แต่สายตาเฉียบคมกลับพยายามมองสาวน้อยที่น้องชายเขาอุ้มเข้ามา“เฮ้ย มึงไปขโมยลูกใครมาวะ”“อย่ายุ่งน่าเฮีย”ต้าร์ทำเสียงไม่พอใจเมื่อโดนพี่ชายเอ่ยแทรกผู้คนขึ้นมา ดูก็รู้ว่ามันกำลังแซวโดยที่พวกเพื่อนมันก็ส่งสายตาพราวระยับจับจ้องมาที่ยัยแว่นบนบ่าเขามองกันทำไมวะ!“พึ่งเห็นไอ้ต้าร์แบกสาวเข้าบ้านว่ะ”“อยากเห็นหน้าเลย”พวกเพื่อนเฮียส่งเสียงน่ารำคาญจนต้าร์รีบเดินเข้าบ้านไปไม่สนใจใคร เพราะรับรู้ได้ถึงอาการเกร็งของคนบนบ่าได้อย่างดีฟุบ!“โอ๊ยยยย!”“พี่เป็นบ้าอะไรทำไมต้องอุ้มหนูพาดบ่าด้วย หนูเกือบตายแล้วรู้ไหม...แล้ว...แล้วทำไมต้องพามาห้องนอน...ด้วย”เมื่อโดนเหวี่ยงลงบนที่นอนทำให้เธอเจ็บร้าวไปทั้งร่าง แต่เมื่อตั้งสติได้ก็บ่นเขายาวเหยียดก่อนจะสังเกตว่าที่เธออยู่คือห้องนอนที่มีเพียงแค่เธอกับเขา ทำให้ประโยคสุดท้ายของเธอแผ่วเบาจนแทบเป็นกระซิบ“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ...ผู้ชายและผู้หญิง...เธอและฉัน...อยู่ในห้องนอนด้วยกันสองต่อสอง เธอคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”ไม่พูดเปล่าเขาย่างสามขุมเข้ามาใกล้เธอที่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงนอนกว้าง

นี่เธอคนแรกเลยนะที่เขายอมให้น่ะ“กะ...ก็...คือเราไม่ได้เป็นแฟนกันจะมาใส่ของกันได้ยังไง”เธอตอบอุบอิบขนาดภูผาเธอยังไม่เคยใส่เสื้อผ้าเขาเลย ไม่ใช่สิ มันไม่เคยมีเหตุการณ์ให้ต้องใส่เสื้อผ้าอีกฝ่ายต่างหาก“ไม่เป็นแฟนก็ใส่ได้...หรือว่าเธอไม่อยากใส่ จะนอนตัวเปล่าก็ได้นะฉันไม่ถือ”ใบหน้าหล่อผุดรอยยิ้มมุมปากอย่างมาดร้ายเมื่อเห็นใบหน้าของเธอขาวซีดลงทันทีที่เขาพูดจบ...เด็กน้อยเอ๊ย!“พี่จะบ้าเหรอ ใครเขาจะนอนเปลือยกับพี่กันเล่า”“มีเยอะแยะ คนนอนเปลือยกับฉันน่ะ”“อี๋ ทุเรศ!”พินอินเบะปากใส่ ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าพี่เขาฮอตมาก คงจะเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะยอมรับหน้าด้าน ๆ แบบนี้ ลามกที่สุด!“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วอย่าลีลา อยากใส่ตัวไหนก็ใส่ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก...เพราะดูจากหุ่นเด็กอนุบาลของเธอแล้วไม่ใช่สเป็กฉันหรอก!”นัยน์ตาร้ายกาจกวาดมองร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ว่าเขาจะเลื่อนสายตาไปตรงไหนก็เหมือนส่วนนั้นโดนเขาเปลื้องผ้าออกและสแกนทุกซอกทุกมุม“ชิ ก็ได้ งั้นพี่ก็อย่าคืนคำก็แล้วกัน”“แน่นอน ห้องแต่งตัวอยู่ทางโน้น รีบไป”ร่างบางเข้ามาภายในห้องแต่งตัวก่อนจะไ

[พินอินน้องรัก]หืมมม มาเสียงหวานแบบนี้“พี่เชอรี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”[วันนี้เจ๊ปอมา...พี่แกชวนเลี้ยงสาย]“ฮะ จริงเหรอคะ”[ฉันจะโกหกแกทำไม แล้วก็เจ๊ปอบอกว่าให้แต่งตัวสวย ๆ]“งั้นไม่ไปหรอก หนูไม่สวย”[ตัดสายย่ะ...เจ๊ปอฝากบอกมา]“เอ้า หนูแต่งสวยเป็นที่ไหน”[โอ๊ย เบื่อจริง งั้นแกมาหาฉันที่ห้อง]“ไม่เอาหนูจะดูซีรีส์ก่อน”[อย่าเรื่องมากจ้า ห้าโมงเย็นมาเจอกันที่ห้าง c นะ]“นัดห้าโมงก็แปลว่าเหลือเวลาอีกชั่วโมงเดียวเอง”[ใช่! ตอนนี้น่ะรีบมาถ้าไม่อยากโดนเจ๊ปอหยุมหัว]ติ๊ด!สั่งเสร็จแล้วก็ตัดสายไปสมกับเป็นพี่เชอรี่ห้าง Cเวลา 17.00 น.ฉันไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเท่าวันนี้มาก่อน ตั้งแต่เดินทางจากพัทยากลับมาหอและออกมาที่ห้างสรรพสินค้าต่อ ที่สำคัญก็ระบบบังคับทั้งนั้น ทั้งพี่ต้าร์และพี่เชอรี่ต่างก็ชอบบังคับเธอ“เอ๊ะ นั่นพี่ต้าร์หรือเปล่า”ร่างสูงผมสีแดงโดดเด่นและชุดที่ใส่ยังเป็นชุดเดียวกับที่มาส่งเธอวันนี้ด้วย แล้วทำไมต้องบังเอิญเจอพี่เขาอีกแล้ว ฉันรีบเดินเลี่ยงไปอีกทางทันทีกลัวเขาเห็น ระหว่างหมุนตัวกลับเท้าพลันชะงักเพราะผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังเดินสวนฉัน เธอสวยมาก ๆ ดูมีเสน่ห์และเซ็กซี่ ผมสีดำยาวจรดเอว ร