บททั้งหมดของ My Engineerรักร้ายนายจอมโหด [ต้าร์พินอิน]: บทที่ 1 - บทที่ 10

หอพักหญิงแกร็ก!ฉันมาถึงหอพักเป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดี วางกระเป๋าผ้าลงบนเตียงเสร็จแล้วก็เดินไปที่ระเบียง และสิ่งที่ต้องทำทุกวันคือ รดน้ำต้นไม้ ฉันชอบธรรมชาติ ชอบศิลปะ ชอบอยู่กับตัวเองเลยคุยกับคนอื่นไม่เก่งเท่าไรห้องพักขึ้นชื่อว่าหอหญิงก็จริงแต่ฉันแอบเห็นหลายห้องพาผู้ชายเข้ามาด้วย ถึงหลายคนไม่พอใจแต่ก็ไม่มีใครกล้ารายงานเจ้าของหออยู่ดี ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานอนดูซีรีส์ที่กำลังติดงอมแงมเลย จันทราอัสดง ที่มาแรงมากในตอนนี้ หลัก ๆ เลยคือฉันชอบดูซีรีส์และฝึกภาษาไปด้วย ส่วนรองลงมาคือติดผู้ชายในซีรีส์ คิดดูสิว่าถ้าในชีวิตจริงมีผู้ชายที่หล่อและคลั่งรักเรามากขนาดนี้ มันจะดีขนาดไหนแค่คิดก็ฟินแล้วแต่เมื่อหันไปสบตาตัวเองผ่านกระจกตู้เสื้อผ้า ก็ได้แต่คิดว่าสภาพแบบนี้จะหาผู้แบบในซีรีส์ได้ที่ไหนกันโอ๊ย ยัยพินอิน แกยังไม่เข็ดอีกเหรอ ก็เพราะอินกับพระเอกในซีรีส์นี่แหละถึงตอบตกลงคบภูผา ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ภายนอกดูเพอร์เฟกต์น่ะเพราะมัวแต่คิดเรื่องแฟนเก่าจนไม่มีอารมณ์จะดูเลยกดปิดซีรีส์ ก่อนจะเดินเอาโน้ตบุ๊กไปเก็บบนโต๊ะทำให้หางตาเหลือบไปเห็นเกียร์ที่พึ่งเก็บได้วันนี้ พลางนึกไปถึงเจ้าของเกียร์ ไม่รู้จะเป็นย

“พี่เขาทำของตกหนูเลยเอามาคืนค่ะ”พินอินรีบชิงพูดก่อนเมื่อรุ่นพี่ตรงหน้านิ่งเงียบไปนานเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่“อยู่ทางนู้น ตรงไปเลี้ยวขวา”“อ่า ขอบคุณมากค่ะ”นักรบมองตามร่างบางที่ฉีกยิ้มให้และรีบวิ่งไปตามทางที่เขาบอกอย่างร่าเริง ทั้งที่ดูกลัวเขาแต่กลับยิ้มให้เขาอย่างสดใส...แปลกคนเสียงเครื่องจักรและการทำงานดังมาเป็นระยะเมื่อเดินเข้ามาบริเวณช็อปโยธา ทุกคนต่างสนใจงานของตัวเองจนไม่ได้สังเกตคนมาใหม่พินอินเดินมาจนถึงช็อปแล้วแต่ไม่กล้าถามใคร เพราะแต่ละคนดูวุ่นวายกับการทำงานมาก จากตอนแรกคิดว่าจะรีบคืนรีบกลับหรือว่าเธอค่อยมาใหม่ หางตากลับมองเห็นสีแดงโดดเด่นจากที่ไกล ๆนั่น...พี่คนที่เธอคุยด้วยเมื่อวาน...พี่ต้าร์เธอจำแผ่นหลังของเขาได้คนตัวเล็กวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อตามเขาไปโดยที่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเดินไปไหนกันแน่เธอวิ่งจากอาคารของวิศวะจนตอนนี้พึ่งสังเกตว่าบริเวณนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นอาคารสูงแลดูเก่ามาก และที่เธอวิ่งเข้ามาคือตรอกที่ทั้งมืดและแคบมากน่ากลัวจัง…ตึก ตึกเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามาทำให้เธอยืดตัวขึ้น มือกำแน่นและรวบรวมความกล้าก่อนจะหันไปมองตามเสียงหมับ!“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

มือบางค่อย ๆ เอื้อมมือลงไปหยิบรองเท้าผ้าใบที่ถอดออกโดยที่ไม่มีใครเห็น อย่างที่บอกเธอตัวเล็กสูงแค่ 159 เอง เลยไม่มีใครสังเกตเห็นคนตัวเล็กแบบเธอว่ากำลังทำอะไร เมื่อหยิบได้รองเท้าแล้วเธอก็เอามาซ่อนไว้ใต้กระเป๋าผ้าไว้ไม่ให้คนเห็นนับหนึ่งถึงสามในใจและเล็งไปที่...หัวของไอ้คนชื่อวาโย...เอาละ พินอินแกใจเย็น ๆ นะมือกำรองเท้าไว้แน่น!!หนึ่ง…สอง…สามโป๊ก!!“โอ๊ย! ไอ้สัสใครวะ”อ้าวใคร? ไม่ใช่เธอนะ รองเท้ายังอยู่ในมืออยู่เลยวาโยยกมือกุมหน้าผากที่ตอนนี้มีของเหลวสีแดงไหลลงมาอย่างโมโห หมาตัวไหนมันลอบกัดเขากัน ก่อนจะตวัดสายตามองยัยหน้าจืดที่ยืนโง่โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวันเขาก็ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำเขาหรอก!เขาสะบัดหน้าหนี ท่าทางขี้กลัวแบบนั้นจะมีปัญญาทำอะไรได้ และทิศทางของก้อนหินก็มาจากทางออกซอกตึก“โทษทีมันหลุดมือ”น้ำเสียงยียวนแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้ต้าร์ ศัตรูตัวฉกาจของเขา วาโยกัดกรามแน่นพลางยกมือกุมปากแผลไม่ให้เลือดมันไหลไปมากกว่านี้“ไอ้สัสมึงลอบกัดกู!”“เปล่า ก็บอกว่ามันหลุดมือไง”วาโยคิ้วกระตุกทันที นี่แหละเพราะมันเป็นแบบนี้เขาเลยเกลียดมัน ยิ่งท่าทางอ้อนมืออ้อนตีนของมันยิ่งน่าตบ ก่อนที

“มาได้ยังไง”“เดินมาสิวะ” ต้าร์ตอบน้ำเสียงระอา“ไม่ใช่สิ หมายถึงพี่มาทำไม แล้วนี่มานั่งโต๊ะหนูคือมาหาหนูเหรอ”พินอินพูดยาวเหยียดโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้คนรอบข้างกำลังจ้องมองมาที่เธอและรุ่นพี่สุดฮอต“ทำไมเธอถามมากจังวะ อยู่ตรงนี้ก็มาหาเธอสิ”“อ้าว...แล้วพี่มีอะไรหรือเปล่า หรือของที่คืนมีปัญหา” พินอินตาโตเมื่อฉุกคิดได้ว่าคนอย่างเขาจะมาหาเธอทำไมถ้าไม่มีธุระ“ไม่ใช่...แค่หิวข้าว ไม่มีเพื่อนเลยมาชวนไปกินข้าว”“ฮ้าา”ใช่ วันนี้พวกเพื่อน ๆ ต่างก็แยกย้ายไปกินกับแฟนหรือใครก็ตาม พวกมันชอบทำตัวมีพิรุธกัน เหลือแต่เขาที่ไม่รู้จะไปไหน อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงยัยเด็กนี่ขึ้นมาและอยากแวะมาดูว่ายังอยู่ดีไหม เผื่อไอ้วาโยกลับมาเล่นงาน“ไม่ต้องฮ้า เก็บของเร็ว ๆ โอกาสกินข้าวกับหนุ่มฮอตแบบฉันไม่ได้หาง่าย ๆ นะ”พินอินขมวดคิ้วพลางคิดในใจว่าอย่างเธอจะอยากไปกินข้าวกับคนดังให้มีปัญหาตามมาทำไม“ไม่เอาอะ หนูกลัวพวกแฟนคลับพี่มาดักตบหนู”เธอส่ายหน้าเพราะพอจะรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้ามีตำแหน่งในมหา’ลัยที่คนเขาแต่งตั้งให้ยังไง และมีคนชอบเยอะขนาดไหน พร้อมกับมองเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นจากผู้คนแถวนี้“ลืมบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”พูด

ตอนนั้นทำเป็นว่าเธอ...ทีตัวเองก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนชาตินี้จะไม่ได้กินแล้วเหมือนกัน“ทำหน้าอะไรของเธอ”“อุ๊ย ตกใจหมด”ต้าร์เงยหน้าขึ้นมาเจอคนตัวเล็กนั่งทำหน้ากลอกตามองบนเหมือนกำลังว่าใครในใจ ก็เอาตะเกียบเคาะจานของเธอทันทีจนทำให้คนที่คิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้ง“รีบกิน เลิกนั่งทำหน้าขี้เหร่ได้แล้ว!”“เอ๊ะ!”“รีบกิน”รุ่นพี่หนุ่มทำหน้าดุก่อนจะหันไปสนใจของกินต่อ โดยที่ไม่เห็นว่าคนตัวเล็กกว่าเบะปากใส่อย่างไม่รู้ตัวเพราะเธอก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเวลาอยู่กับเขา เธอเริ่มทำพฤติกรรมที่แตกต่างจากเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นลิบลับ“อ้าว พี่ต้าร์”สาวสวยลูกครึ่งไทย-สวีเดน ด้วยรูปร่างสูงเพรียวบางอย่างนางแบบทำให้แม้อยู่ในชุดนักศึกษาก็ยังสวยโดดเด่น เธอคือติน่าสาวสวยสุดเซ็กซี่แห่งคณะบริหารวันนี้เลิกเรียนเร็วเธอและเพื่อนสาวคนสนิทอย่างนีนเลยชวนกันมาเดินห้าง ก่อนจะแวะเข้ามาทานปิ้งย่างร้านดัง แต่ใครจะคิดว่าเธอจะมาเจอเขาพี่ต้าร์รุ่นพี่สุดฮอตของมหา’ลัย คนที่เธอหลงหัวปักหัวปำจนถึงขั้นยอมเป็นเพียงคู่ควงและคู่นอน แต่เธอรู้ดีว่าไม่สามารถผูกมัดเขาไว้ได้ เลยพยายามทำตัวน่ารักว่าง่าย จนถึงขั้นเป็นคู่ควงที่อยู่กับเขานานที่สุด