Lahat ng Kabanata ng ได้ย้อนเวลาทั้งทีผมไม่เอาพี่เป็นผัวแล้วนะครับ: Kabanata 21 - Kabanata 30

ผมรู้สึกกับพี่หมอแบบที่พูดจริงๆ แต่ยังไม่ใช่วันนี้ อย่างน้อยหากผมจะเริ่มต้นใหม่ ผมไม่ควรเหลือความรักให้กับเฮียเฟยอีกต่อไป เพราะผมไม่อยากทำให้พี่หมอตกอยู่ในฐานะเดียวกับที่ผมเคยเป็น นั่นคือ คนคั่นเวลา ผมกลับมานอนค้างที่บ้านกับเจ้สวยโดยพี่หมอเป็นคนมาส่ง ปกติบ้านเรานอนกันแต่หัวค่ำ แต่แปลกมากที่เจ้สวยยังไม่นอนทั้งยังเอากล่องเก็บของที่ผมเห็นตั้งแต่เด็กออกมาเปิดดู “อ้าวเทียนทำไมมาเอาป่านนี้ล่ะลูก จะมาก็ไม่ยอมบอกก่อน” เจ้สวยถามผมพร้อมทั้งพยายามเก็บข้าวของพวกนั้นลงกล่องอีกครั้ง เหมือนกลัวว่าผมจะรู้อะไรบางอย่าง “พรุ่งนี้วันเสาร์เทียนเลยอยากกลับบ้านครับ แล้วน้องล่ะยังไม่กลับเหรอ” “ฟ้าขอค้างที่หอกับเพื่อน เพราะมหา’ลัยมีงาน” ผมนั่งลงข้างแม่ก่อนจะช่วยเก็บของลงกล่อง ซึ่งเหมือนเจ้สวยจะรีบมากจึงไม่รู้ตัวว่าเผลอทำภาพๆ หนึ่งหล่นไว้ “แม่...นี่ภาพพ่อใช่ไหมครับ?” ภาพสีซีดในมือของผมในตอนนี้ เป็นภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างแม่ของผม ซึ่งกำลังท้องโตบ่งบอกอายุครรภ์ใกล้คลอดเต็มที ดูเหมือนเจ้ส

แสงเทียนกับคุณหลินฮวาคือพี่น้องกันไม่ผิดแน่ และหากเรื่องแม่ทำให้หลินฮวาเกลียดแสงเทียนก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะไม่มีลูกที่ไหนชอบใจที่พ่อตัวเองไปมีผู้หญิงคนอื่น แต่แม่ของแสงเทียนไม่ได้ยินดีกับเรื่องนั้น หากเจ้สวยเห็นแก่ตัวคงไม่หอบลูกหนีไป และกลายเป็นแม่ค้าผักแสนธรรมดา “คุณเทียนครับ นายให้ผมแจ้งคุณเทียนว่า ช่วงนี้ไม่ต้องออกไปไหนนะครับ เพราะขาเจ็บอยู่” “ได้ยังไงล่ะ ผมยังฝึกงานไม่จบ เจ้านายคุณชัชท่าจะประสาทนะครับ คุณเฟยจะกลับตอนไหนครับ? ผมมีเรื่องต้องคุยกับเขา” “นายงานยุ่งครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง” เพราะภาระหน้าที่สำคัญคือการฝึกงานให้จบ และบางทีหากเรียนจบแล้วแสงเทียนอาจจะหนีไปให้ไกลจากเรื่องบ้าๆ นี่ก็เป็นได้ หน้าจอโทรศัพท์ตรงช่องสนทนาในแอปพลิเคชันไลน์ รายชื่อของคุณหมอบทกวีถูกเปิดค้างไว้ ถ้อยคำของรุนแรงของเฟยหลงคงทำให้คุณหมอหนุ่มผิดหวัง สายตาเศร้าคู่นั้นยังติดตาแสงเทียนจนไม่อาจลบลืม “ช่วยรอผมก่อนนะครับ” งานการกุศลของมูลนิธิเด็กอ่อนจัดขึ้น ณ ศูนย์การค้าใหญ่ใจกลางความวุ่นวายของกรุงเทพมหานคร หลิ

พรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของการส่งเอกสารประมูลโครงการยักษ์ใหญ่ของไทย เวลาที่กำหนดคือสิบนาฬิกา หากล่าช้ากว่านั้นระบบจะปิดตัวลง คืนนี้เฟยหลงนั่งประชุมผ่านระบบวิดีโอกับกรรมการผู้ถือหุ้นและผู้เกี่ยวข้อง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงตีหนึ่ง ชายหนุ่มทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง ทุกคนได้รับคำสั่งห้ามเข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้องทำงาน ส่วนแสงเทียนแม้เฟยหลงไม่ได้เอ่ยห้ามก็พอรู้ตัวว่าไม่ควรเข้าไป จิตใจของแสงเทียนกระวนกระวาย เพราะเอกธาราส่งภาพของเจ้สวยและแสงฟ้ามาขู่แทบทุกสิบนาที เป็นนัยว่าให้เร่งทำงานที่สั่งได้แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นสองคนที่แสงเทียนรักคงมีอันเป็นไป เฟยหลงแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเจ้าตัวรู้ว่าไม่ควรวางใจใคร พนักงานที่บริษัทใช่ว่าจะไว้ใจได้ทุกคน ตัวเลขสุดท้ายเขาจึงเป็นผู้ตัดสินใจเพียงผู้เดียว หากชนะการประมูลครั้งนี้ ถือเป็นก้าวแรกของความสำเร็จในฐานะผู้บริหารอายุน้อยที่สุดในแวดวงธุรกิจ “พวกผมจับตัวน้องชายมันมาแล้วครับ ตอนแรกว่าจะจับแม่มันมาด้วย แต่คนที่แผงผักเยอะเราจึงเปลี่ยนแผนมาจับตัวไอ้เด็กนี่แทน” ลูกน้องสองคนเข้ามารายงา

หลินฮวาถูกส่งตัวรักษากับคุณหมอด้านความงามที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ เพื่อหวังรักษาใบหน้าให้กลับมางดงามดังเดิม ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับหลินฮวา เพราะหล่อนรู้ว่าอย่างไรเสียรอยแผลเป็นสามารถรักษาได้ แต่ที่สะใจที่สุดก็คือได้เห็นเฟยหลงเล็งปืนไปยังแสงเทียน มันเป็นประกาศอย่างชัดเจนว่า ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอ “ไม่ต้องกังวลนะ หลินจะต้องกลับมาสวยเหมือนเดิม” “แล้วน้องเทียนล่ะค่ะ” “แสงเทียนไม่มีทางทำอะไรหลินได้อีกแล้ว” แสงเทียนกลับลงมาชั้นล่างพร้อมชัชชัย ฝ่ายนั้นแม้จะเดินนำหน้าแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือแสงเทียนให้เป็นอิสระ เขาเป็นห่วงเกรงว่าเจ้านายของตนจะตามมาทำอันตรายแสงเทียน “ขอบคุณนะครับคุณชัช ปล่อยมือผมได้แล้วครับ” “คุณเทียนกลับคฤหาสน์กับผมก่อนนะครับ สักพักนายคงใจเย็นลง” แสงเทียนยิ้มทั้งน้ำตาและดึงมือของตนกลับ กระเป๋าเดินทางที่อยู่ในรถคือเสื้อผ้าของเขาวันที่ยอมตกลงไปอยู่กับเฟยหลง วันนั้นเอาไปเท่าไหร่ก็ตั้งใจขนกลับเท่าเดิม ของขวัญราคาแพงชิ้นอื่นแสงเทียนทิ้งไว้ในห้อง ที่มีติดตัวตอนนี้

แสงเทียนหลับในท่านั่ง ร่างกายผูกติดกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า ส่วนเจ้สวยยังนอนหลับอยู่บนพื้นสองมือถูกมัดเอาไว้เช่นเดิม ประตูเหล็กถูกเปิดออก พร้อมการก้าวเข้ามาของหลินฮวาและเอกธารา “ปลุกมันให้หลินที” เอกธาราพยักหน้า ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังจึงนำถังน้ำเข้ามาและสาดไปยังเจ้สวย คนถูกปลุกด้วยความเย็นของน้ำตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย เมื่อตั้งสติได้ก็ต้องตกใจเพราะพบลูกชายของตนถูกมัดไว้เช่นกัน “ได้คุยกันสักทีนะคะนังเมียน้อย” เจ้สวยถูกพยุงให้ขึ้นนั่งบนเก้าอี้ แต่เพราะฤทธิ์ยาสลบจึงยังไม่ได้สติเต็มที่นัก “หนูคงเป็นลูกสาวของคุณสาลี่สินะ” “ใช่...ฉันเอง ฉันเป็นลูกสาวของแม่สาลี่ผู้หญิงที่แกแย่งสามีไปยังไงล่ะ” ความแค้นดั่งไฟสุมอกถูกเก็บซ่อนมาเนิ่นนาน ถึงเวลาชำระความเสียที “มึงรู้ไหม ว่าแม่กูต้องตรอมใจตายเพียงลำพังเพราะมึงและครอบครัวของมึง” เพียะ!!! หลินฮวาระเบิดเสียงและตบหน้าเจ้สวยเต็มแรง แม้แรงของผู้หญิงจะเทียบไม่ได้กับผู้ชาย แต่ก็ทำเอาหน้าชาได้เหมือนกัน จะเรียกว่าเจ็บ