All Chapters of #SAVEเมีย: Chapter 11 - Chapter 20

“อะไรนะ พวกเธออยากฟังเพลงเหรอ ก็ได้ๆ ฉันจะร้องเพลงเพราะ ๆ ให้ฟัง” ขาดคำนั้น เสียงร้องเพลงทำนองเพี้ยนๆก็ดังลั่นไปทั้งชั้นดาดฟ้า พร้อมกับเต้นลีลาศ ฉีดน้ำประพรมลงบนต้นไม้อย่างมีความสุขหืม...กระทั่งรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ สายตาที่ทำให้เธอขนลุกซู่ หนาวยะเยือกตั้งแต่หัวจดปลายเท้า “เอ๊ะ!” เธอรู้สึกเอะใจก็เลยหันไปมองด้านหลัง แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อเผชิญหน้ากับคนตัวสูง ที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา“วะว๊าย!” เธออุทานลั่นราวกับเห็นผี บังคับมือไม่ทัน เผลอฉีดน้ำพุ่งไปทางเขาแบบเต็ม ๆ จนใบหน้าหล่อเหลาเปียกฉ่ำ เสื้อนักเรียนเปียกแฉะจนเห็นหัวนมและแผงกล้ามล่ำสันเลยทีเดียว“เฮ๊ย!!” เขายกสองมือขึ้นปัดป้องสายน้ำพัลวัน อย่างโมโหหัวเสียภรรยามองคนตรงหน้าตาค้าง...แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่าเธอจะเจอกับเขาที่นี่“หยุดนะ” “อะ...” เมื่อได้สติก็รีบหันปลายสายยางไปทางอื่น ปล่อยน้ำให้รินไหลลงบนพื้นจนนองกรอด....เสียงกัดฟันของเขาดังมาถึงหูเธอเลยล่ะ แถมมีควันพุ่งออกมาจากสองหูเขาด้วย...ใช่แล้ว มันเป็นภาพที่เธอจินตาการขึ้นในแบบฉบับการ์ตูน “เอื้อก!” ตากลมโตมองผ่านแว่น

“ถ้าส้วมนายตัน ฉันช่วยปั๊มได้นะ งานถนัดฉันเลย ฉันคิดไม่แพงหรอก แค่ 100...200”เขาคว้าหัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้ ก้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจแทบประสานกัน มันทำให้หัวใจของเธอเต้นระส่ำแทบระเบิด“อยาก...โดนเหรอ?”ดวงตากลมกระพริบปริบ ๆ “จะเตะฉันเหรอ”เขาข่มเขี้ยวเคี้ยวฟัน พยายามกดกลั้นความหงุดหงิดเอาไว้ให้ถึงที่สุด “เราไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ และขีดจำกัดความอดทนของเราก็ต่ำซะด้วย”“ก็ได้” ขาดคำนั้น เธอคว้ามือเขามาแล้วรีบจดเบอร์โทรลงไปอย่างรวดเร็ว เขาตกใจจนอึ้ง มาได้สติอีกทียัยกะล่อนก็วิ่งหายวับราวกับนินจา กระโจนลงจากชั้นดาดฟ้าราวกับแมวขโมย “ยัย...ซุ่มซ่าม...เอ๊ย!!!!” เธอเชื่อว่าเขาคงจะรีบล้างมือด้วยเจลแอลกอฮอล์เพื่อทำลายเบอร์โทรศัพท์ของเธอทิ้ง ลบหลักฐานการมีตัวตนอยู่ของเธอออกไปจากชีวิตดี ๆ ของเขา “ฮึ!” แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็รู้สึกสนุกที่ได้แหย่เขาเล่น ได้ยั่วโมโหคนเย็นชาให้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ“อยากใช้ชีวิตส่วนตัว แล้วทำไมไม่อยู่บ้านล่ะ มาอยู่ที่นี่ทำไม...ไม่ใช่เพราะอยากมาอยู่ใกล้ยัยนั่นเหรอ”เธอคิดว่าพอจะรู้เหตุผลของนายอคิระนะ เขายอมทิ้งชีวิตหรูหราสะดวกสบาย ก็เพื่อจะได้มาอยู่ใกล้กับยามาวดี เพร

“ไหวสิคะ ถึกทนอย่างยาหยีต้องไหวอยู่แล้ว แต่เช้านี้ขอข้าวสองกล่องนะคะ”หลังเลิกงาน...เธอหิ้วถุงใส่ข้าวกล่องกลับห้องพักอย่างมีความสุข ข้าวกล่องที่ต้องทิ้งในช่วงเช้า กลายเป็นมื้อเช้าที่แสนอร่อยสำหรับเธอ“โอยยหิวชะมัด รีบโซ๊ยแล้วรีบอาบน้ำไปโรงเรียนดีกว่า” แต่พอถึงหน้าประตูห้องพักแสนรัก อารมณ์แจ่มใสของเธอกลับกลายเป็นบูดเน่าขึ้นมาทันใดนั่นเพราะมีรถมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่จอดขวางลำอยู่หน้าประตูห้องของเธอเลยล่ะ “เฮ๊ย!” เธอเป่าลมออกปากอย่างเอารมณ์เสีย เตะล้อรถหลังไปหนึ่งทีด้วยความเจ็บใจ “ที่จอดมีตั้งเยอะแยะทำไมไม่จอดเนี่ย มาจอดขวางหน้าประตูห้องของคนอื่นทำไม เดี๋ยวเหอะ!”เธอก่นด่าคาดโทษพวกไร้มารยาท จากนั้นก็พยายามจะเลื่อนรถออก แต่มันเป็นงานที่หนักหนาเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กที่เพิ่งเลิกงานกะดึกอย่างเธอ“โอ๊ยทำไงดีเนี่ย ไอ้บ้าที่ไหนวะ ไม่เห็นรึไงว่าปิดทางเข้าออกบ้านคนอื่น” ว่าแล้วก็เตะล้อรถไปอีกสองสามทีเพื่อให้หายแค้นใจ “ปล่อยลมซะเลยดีมั้ย! หรือว่าตัดสายเบรกให้รู้แล้วรู้รอด!!!”“ทำไรอ่ะ” เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง เธอตกใจสะดุ้งเฮือก หันขวับไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความอึ้ง“โอ๊ะ!” ลู

เธอไม่รอช้า กวดฝีเท้าวิ่งนำหน้าอคิระเข้าสนามฟุตบอลของโรงเรียนด้วยความฮึกเหิม ขณะอคิระที่ดูสบาย ๆ วิ่งตามหลังเธอเรื่อย ๆ แต่ไม่ทิ้งห่างจนเกินไป “ทำไมไม่แซงวะ...วิ่งตามอยู่ได้” เธอเริ่มขัดใจและอึดอัดเมื่อต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา เธอมั่นใจว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธออยู่แน่ ๆ กรี๊ดดดดด....อยู่ ๆ เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นไปทั้งโรงเรียน ก่อนจะเป็นเสียงเชียร์จากทั่วสารทิศ“พี่เซฟสู้ ๆ”“หนูรักพี่เซฟค่ะ” “เป็นแฟนกับหนูนะคะ”“ชิ!” ภรรยาอดหมั่นไส้พวกรุ่นน้องที่มายืนตะโกนเชียร์อยู่ข้างสนามไม่ได้...จนอยากตะโกนกลับไปว่า“ข้ามศพฉันไปก่อนย่ะ!!” แต่...แต่คนที่มีสิทธิ์พูดประโยคนี้น่าจะเป็นยาหยีคนที่ยืนมองผ่านหน้าต่างบนห้องเรียนชั้นสามของอาคารเรียน ม.ปลายมากกว่า ไม่ใช่ยาหยีที่กำลังวิ่งเหมือนคนบ้าอยู่ในสนามฟุตบอล แต่ไม่มีใครมองเห็นเธอเลย“ว๊าย!!” เพราะมัวแต่หงุดหงิดอารมณ์เสีย เธอก็เลยสะดุดเท้าตัวเองจนล้มคะมำหน้าคว่ำลงสนามหญ้า ต่อหน้าต่อตาเขาและคนทั้งโรงเรียน “อูยยย...ฮือ....”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะโห่ฮาดังลั่นไปทั้งโรงเรียน...นั่นคือสิ่งที่เธอได้รับเสมอมา...ความเจ็บปวดของเธอกลายเป็นเรื่องตลกข

หย่งหงส์ยิ้มกริ่ม “แล้วให้นายเซฟกับนายท๊อปได้กันแทน คริคริ”“ถูก สาววายถูกใจสิ่งนี้”“แต่ได้ข่าวว่านายเซฟเพิ่งประกาศว่าจะทวงผู้หญิงของเขาคืนจากคนทรยศนะ” ภรรยาถึงกับชะงัก “แกไปได้ข่าวมาจากไหน”“คนเขาพูดกันทั้งโรงเรียน”“เฟคนิวส์รึเปล่า ใครเป็นคนเริ่มปล่อยข่าว แล้วมีหลักฐานมั้ยว่านายเซฟพูดจริง”“เห็นว่าเขาประกาศในโรงอาหารเมื่อช่วงเที่ยง เสียดายที่วันนี้เราไม่ได้ไปกินข้าวที่โรงอาหาร”ภรรยาแอบใจแป้วจนพูดไม่ออก เอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา “แล้วนายท๊อปว่าไงบ้าง??”“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้ข่าวจากฝั่งนั้น แต่ที่แน่ๆตอนนี้ยัยนั่นคงกำลังมีความสุขสุด ๆ ไปเลย ที่สามารถปั่นหัวผู้ชายสองคนให้ลุกขึ้นมาต่อสู้กันได้...ศึกครั้งนี้ใครจะเป็นผู้ชนะกันแน่นะ โปรไฟล์ดีทั้งคู่ หล่อสูสีกัน”ภรรยายิ้มอย่างขมขื่น “ยัยนั่นรักใคร คนนั้นแหละที่ชนะ ไม่เห็นต้องสงสัยอะไรเลย”นายอคิระจะกลับมาทวงผู้หญิงของเขาคืน!!ทำไมประโยคอบอุ่นแสนโรแมนติกแบบนี้ ถึงทำร้ายจิตใจเธอนัก...!“ฮึ่มม...” แม้จะเห็นชัดอยู่แล้วว่าสายตาของหมอนั่นเอาแต่จ้องยามาวดี เอาแต่มองราวกับกลัวยัยนั่นจะหายไป ความเย็นชาที่เต็มไปด้วยความหมาย กำลังกระซิบแผ่วเ