Semua Bab #SAVEเมีย: Bab 1 - Bab 10

“เฮ่อออออออออ...(=_=)” พ่อจะรู้มั้ยว่า...คำว่าสวยในสายตาของพ่อ...มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย เพราะมันไม่ใช่มาตรฐานสากลน่ะสิ มันก็แค่ความรักความลำเอียงที่ทำให้ตามืดบอดก็เท่านั้น“แล้วทำไมหนูต้องใส่แว่นหนาเตอะอันนี้ด้วยเนี่ย ใส่แล้วมันดูเฉิ่มเชยชะมัด O-O !!! ฮึ่ม!!! หนูไม่ได้สายตาสั้นซะหน่อย โยนทิ้งซะดีกว่า”“ไม่ด้ายยยย!!! หนูต้องใส่ เพราะมันเป็นมรดกตกทอด!!” น้ำเสียงจริงจังของพ่อทำให้เธอขนลุกเกลียว เสียวสันหลังวาบเหมือนมีบรรพบุรุษมายืนมองอยู่ใกล้ๆ ด้วยสายตาเอือมระอา มือไพล่หลังถือไม้เรียว เตรียมฟาดก้นหลานดื้อให้เนื้อแตก‘มรดกตกทอดสินะ...แต่มันควรเป็นเงินทองของมีค่ามากกว่านะคะคุณปู่คุณย่า T_T’ “แว่นอันนี้คือมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นแม่ของย่า ผู้หญิงในตระกูลของเราทุกคนต้องใส่จนถึงอายุ 18 ถ้าไม่ใส่ ก็จะเจอแต่ความซวยยย !! เจอแต่ความโชคร้ายยย !! จะมีแต่คนเฮงซวยเข้ามาในชีวิต เข้าใจมั้ย???”ต่อให้พ่ออธิบายอีกสักพันหรือหมื่นครั้ง เธอก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะแม้(ยัง)ไม่มีคนเฮงซวยเข้ามาในชีวิต แต่ความบัดซบก็มาเยือนเธอได้ไม่เว้นแต่ละวัน “งั้น...ไม่ชื่อยาหยีได้มั้ยคะ?”เธอกลับมาต่อรองที่ชื่อเล่

ณ.ห้อง ม.6/2 ซึ่งเป็นวันแรกของการเปิดเทอมหนึ่งในปีการศึกษานี้“ทำไมมึงชอบวาดตัวการ์ตูนตัวนี้จังวะ วาดจนเต็มสมุดแล้วเนี่ย ถามจริง?”หย่งหงส์ หรือ หงส์ เป็นเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเธอ สาวร่างยักษ์แต่ใจโคตรอ่อนไหวและขี้กลัว เธอเป็นนักเรียนทุนด้านกีฬายกน้ำหนักซึ่งเพิ่งจะเข้ามาเรียนที่นี่ตอน ม.ปลาย ขณะที่เธอเรียนมาตั้งแต่ ม.ต้น“วาดตัวนี้แล้ว รู้สึกมีแพสชั่นน่ะ” ทุกครั้งที่เหนื่อย เศร้า หมดแรง อ่อนล้า หรือกดดันจนเกินจะทนไหว เธอมักจะระบายความรู้สึกเหล่านั้นลงในกระดาษ ผ่านตัวละครเจ้าชายน้ำแข็ง ซึ่งมีต้นแบบมาจากรักแรกของเธอตอน ม.ต้น นั่นเอง“เขาทำให้กูมีความสุข” เวลาพูดถึง แววตาก็ระยิบระยับสุกสกาว“มึงเขียนการ์ตูนเรื่องนี้มาสองปีแล้วใช่มั้ย ทำไมไม่จบซะที มีอะไรติดขัดเหรอ???”“ไม่มีอะไรติดขัดหรอก แค่ไม่อยากให้จบน่ะ”“ไม่อยากให้จบ หรือมึงหาจุดจบให้ตัวละครไม่ได้”“กูแค่...” ยังอยากอยู่กับมันไปก่อน...เพราะมันหล่อเลี้ยงหัวใจและจิตวิญญาณของเธอให้แข็งแกร่ง“เดี๋ยวแฟนการ์ตูนอันน้อยนิดของมึงก็เทกันไปหมดหรอก ยัยปากกานางฟ้า!!”“ชู่วส์” พร้อมยื่นมือปิดปากเพื่อน “อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวใครได้ยินหรอก กูไ

“ช่างเหอะ” เพราะเธอรู้น่ะสิ ว่าแววตาของยามาวดีไม่ได้แค่สะใจเท่านั้นที่ได้กดเหยียบเธอให้จมดิน แต่มันยังแฝงความหวาดหวั่นวิตกไว้อีกด้วย“หึ ๆ” เพราะเธอคือคนเดียวที่รู้ความลับของยัยนั่น เรื่องที่พ่อแม่ของเธอเป็นเพียงพ่อค้าแม่ค้าขายผักในตลาดสด และตอนนี้ที่มีเงินทองซื้อข้าวของราคาแพงและสามารถเช้าอพาร์ตเม้นต์สุขสบายอยู่ได้ ก็เพราะแม่ของเธอแอบเป็นเมียน้อยเจ้าของตลาดสดนั่นเองแต่ยัยนั่นไม่เห็นต้องกังวลเลย เพราะถ้าเธอจะปูดเรื่องนี้ เธอคงเล่าไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานเกือบ 6 ปีแบบนี้หรอก“เออ ๆ ทุกคน” ยัยพิชซ่าหนึ่งในเพื่อนสนิทของยามาวดีเอ่ยขึ้นท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มเพื่อนนับสิบ ที่ยังอวดของแบรนด์เนมกันไม่เลิก “ได้ยินว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาเรียนห้องเราด้วยนะ ได้ข่าวว่าเป็นทายาทของเศรษฐีผู้อุปถัมภ์โรงเรียนซะด้วย”“จริงเหรอ? งั้นเขาก็รวยมากน่ะสิ” ยัยกูเกิ้ลเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น เธอเองก็เป็นเพื่อนสนิทของยามาวดีเช่นกัน ยัยนี่เป็นจอมเสือก ทำเหมือนรู้ทุกเรื่อง แต่ความจริงก็เก่งแค่ปั้นน้ำเป็นตัว “ฉันรู้มาว่าเศรษฐีคนนี้เป็นเจ้าของธุรกิจนับไม่ถ้วนเลย แถมที่ดินที่เป็นที่ตั้งของโรงเรี

‘ยัยนั่นล่ะ...’ ภรรยาเหลือบไปมองใครบางคน ซึ่งอาจช็อคไปแล้วก็ได้ ที่ได้เห็นอคิระปรากฏตัวต่อหน้า‘อึ้ง...หรือตายไปแล้ววะนั่น!’ยามาวดีหน้านิ่งงันเหมือนโดนสาปไปเลย ดูเหมือนจะตกใจจนช็อคไปแล้ว ที่ได้เห็นแฟนเก่ากลับมาในฐานะทายาทเศรษฐีใจบุญ ไม่ใช่ลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียที่กลายเป็นนักโทษอีกต่อไป“เลือกนั่งที่ว่างได้เลยจ้ะ” ครูจิตดีบอกให้อคิระเลือกนั่งได้ตามใจชอบ แน่นอน เขาก็ต้องเลือกนั่งใกล้กับ แฟนเก่าของเขาอยู่แล้ว（￣ε￣） ‘โอยย...ทำไมใจฉันยังเต้นแรงเหมือนเมื่อก่อนเลย เฮ่อ...เขายังมีอิทธิพลกับฉันเสมอสินะ ♡＾▽＾♡’ภรรยาแก้มแดงแจ๋เหมือนคนเป็นไข้ เพราะหัวใจสูบฉีดพลุ่งพล่านไม่หยุด เธอยอมรับว่าการได้เห็นใบหน้าของผู้ชายในฝันอีกครั้ง มันทำให้เธอมีพลังที่จะสู้ต่อไป...“เรานี่...เว่อร์จัง(ﾉ∀`♥)” เธออ้มยิ้มอย่างมีความสุข ก้มหน้าลงวาดตัวการ์ตูนต่ออย่างตั้งใจ“ทำไม?” หย่งหงส์กระซิบอย่างอดสงสัยไม่ได้ “เขาเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งเลย”“บ้าเหรอ!” เธอรีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากอธิบายอะไรทั้งนั้น ที่สำคัญ เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาเป็นรักแรกของเธอ ในขณะที่เขาเป็นแฟนคนแรกของยามาวดี ผู้หญิงที่ทำให้ชีวิตของเธอดูต่ำต้อยด้อยค่าไ

“ซู๊บบบ...” เธอก้าวออกจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับดูดนมรสกล้วยของโปรดไปด้วย ในทุกวัน...ก่อนจะลงไปที่ห้องพักของตัวเองที่ชั้นลานจอดรถ เธอจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพักชั้นสอง สาม สี่และห้า จนครบทั้ง 25 ห้องเพื่อจะส่งเสียงถามว่า...“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เธอไม่ได้เคาะประตูรบกวนผู้พักอาศัยหรอกนะ แต่ส่งเสียงด้วยปากของตัวเอง “ทิ้งขยะมั้ยคะ อยากได้กาแฟ อยากได้อาหารมั้ยคะ รันรันเดลิเวอรี่มาแล้วค่าาาาาาา”เธอเดินถามทุกชั้นทุกห้องแบบนี้เกือบทุกวัน เรียกว่าห้าบาทสิบบาทก็เอา แม้จะโดนดูถูกเหยียดหยามก็ไม่หวั่นไหว เพราะเธอต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้ ตามที่ได้ให้สัญญากับพ่อเอาไว้ “เฮ่อ...วันนี้วันอะไรน๊า ยังไม่ได้สักจ๊อบเลย”เมื่อไม่มีงานให้ทำ เธอก็เลยขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของตึก ซึ่งเปรียบเสมือนเซฟโซนของเธอ ห้องพักแสนน่ารักท่ามกลางสวนดอกไม้หอมละมุน ดวงดาวนับล้านในยามค่ำคืน และแสงแดดในยามเช้าอันอบอุ่น“อืมมม...ดีจัง”ใช่แล้ว...ห้องพักบนชั้นดาดฟ้าคือความฝันที่ไม่อาจเอื้อมของเธอ เพราะคนยากจนอย่างเธอคงไม่มีสิทธิ์ได้นอนมองดวงดาวเต็มผืนฟ้า และกางสองแขนรับแสงอรุณในยามเช้า“สวัสดีตอนเย็นจ้ะสาว ๆ แสงในยามเย็นทำให้พวกเธอดูส