บททั้งหมดของ #SAVEเมีย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ยามาวดีกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนท่าทีจากนางมารร้ายเป็นนางฟ้าทันควัน “เป็นไงบ้าง ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้ล่ะ โอ๊ยเปียกหมดเลย ไม่เป็นไรน๊า ไม่ต้องห่วง ถึงของไม่ครบ เราก็จ่ายค่าจ้าง”“.......” ภรรยาขมวดคิ้วงุนงง ทำไมเปลี่ยนหน้าเร็วจัง...อย่าบอกนะ ว่ายัยยามาวดีเป็นคนสองบุคลิกยามาวดีมองผ่านไหล่เธอไป สายตาของเธอบอกว่ากำลังอึ้งและประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง‘ยัยนั่นมองไร เห็นผีเหรอ?’ เธอเอะใจเลยหันมองตามสายตาของยัยตัวแสบ จึงได้เห็นตานั่นยืนอยู่ ราวกับรูปปั้นไร้ชีวิต“เซฟ!!” ยามาวดีตกใจไม่น้อยที่เห็นเขา ดูเหมือนเธอยังไม่รู้สินะ ว่าเพื่อนบ้านชั้นดาดฟ้าเป็นใคร"นายอยู่ที่นี่เหรอ???”เขายังไม่ได้บอกแฟนเก่าจริง ๆ เหรอ ว่าย้ายมาอยู่ใกล้กันแล้ว หรือว่าอยากจะเซอร์ไพรซ์ ???“มีอะไรกันเหรอ?” เสียงของกีรติเทพดังมาจากในห้องของยามาวดี ก่อนที่เขาจะปรากฏตัวด้านหลังของยามาวดีในชุดลำลอง สภาพเพิ่งอาบน้ำเสร็จยามาวดีทำหน้าแทบไม่ถูกเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์(คล้ายผัวจับได้ว่ามีชู้) ก็เลยรีบเข้าห้องแล้วปิดประตู โดยไม่รอฟังคำตอบที่เธอถามทิ้งไว้ ภรรยาช็อคตาเหลือก หันมองอคิระว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน...แต่พ่อเจ้าประคู๊ณนิ

“ถ้าเธออยากกิน...ยกให้กล่องนึง” บอกโดยไม่เงยหน้ามองซะด้วย คิดว่าเธอถามเพราะหิวงั้นเหรอ“ฉันไม่ชอบ!” เธอพูดสวนออกไปเพราะหมั่นไส้เต็มทนจนอยากจะกวาดเอานมสตอร์เบอรี่ทั้งหมดไปทิ้งถังขยะให้รู้แล้วรู้รอด “สตอ! เบอรี่! เลี่ยนจะตาย! สำหรับฉัน นมรสกล้วยอร่อยที่สุด นายน่าจะลองเปลี่ยนมากินนมรสกล้วยดูบ้างนะ เผื่อจะได้อารมณ์ดีขึ้น”คราวนี้เขาเงยหน้ามองเธอ ด้วยสายตาเอือมระอา ปนรำคาญ “เสร็จยัง?”“อะ...ใกล้แล้ว” เธอแอบถอนหายใจให้กับความจุ้นจ้านของตัวเอง อยากจะเขกหัวตัวเองที่ออกอาการหึงทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ เธอควรจะรู้ว่าติ่งอย่างเธอทำได้แค่ไหน “เสร็จแล้วค่าาาาา” เธอตะโกนบอกเขาขณะยกหม้อเล็กลงจากเตาแล้วเทใส่ถ้วยใบใญ่ กลิ่นมาม่าหอมกรุ่นฟุ้งกระจายจนทำให้ท้องของเธอร้องลั่นเลยทีเดียว “นายต้องกินเลยนะ กินตอนร้อน ๆ อร่อยที่สุด”เธอยกถ้วยใบใหญ่มาวางลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าเขา เส้นมาม่าเหนียวนุ่มเต็มชามส่งควันพวยพุ่งจนกลิ่นหอมฟุ้งตลบอบอวลไปทั้งห้องเลยทีเดียว“เชิญค่ะคุณผู้ชาย” ว่าพลางนั่งลงบนพื้นตรงข้ามกับเขา แล้วยิ้มอย่างสดใส “เส้นเหนียวนุ่มกำลังดีเลย”เขามองเธอก่อนจะก้มมองมาม่าในชาม“กินได้แน่นะ”“นี่!” เธอส่งเ

“เราอยากกินมื้อเช้าที่ทำเองน่ะ พวกเมนูไข่ง่ายๆ ถ้าเธอมาทำให้ มันจะเป็นไปได้ป๊ะ?”เธอทั้งอึ้งและประหลาดใจ หมายความว่าเขาจะจ้างเธอทำอาหารเช้างั้นเหรอ “เอ่อ...ได้อยู่แล้ว...ฉันจะทำอาหารเช้าให้นาย...ปกตินายตื่นตอนไหนล่ะ”“เจ็ดโมง”“งั้นฉันเอาอาหารมาส่งตอนเจ็ดโมงนะ”“ไม่ได้”“หืม? ก็นายตื่นตอนนั้น”“เธอต้องมาทำที่ห้องเราเท่านั้น”“อ้าว!!!” เธอถึงกับงง “ถ้าฉันมาทำอาหารให้นายตอนเจ็ดโมงเช้า ซึ่งก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบห้านาที นั่นก็หมายความว่ากว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อยก็ประมาณครึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น แล้วเราจะไปโรงเรียนกันตอนไหนล่ะ”“เกือบแปดโมงมั้ง”“โหววว แบบนั้นก็สายน่ะสิ ฉันเบื่อจะวิ่งรอบสนามแล้ว เบื่อจะโดนลงโทษแล้ว นายตื่นเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ สักหกโมงเช้าอ่ะ”“ไม่ได้”“งั้นฉันคงรับงานนี้ไม่ได้หรอก”“ซ้อนมอเตอร์ไซค์เราไปสิ แค่สิบนาทีก็ถึงโรงเรียนแล้ว เฉียดฉิวหน่อย แต่ทันแน่”เธออึ้งอีกรอบ ก่อนจะส่ายหน้าดิก “ไม่เอาหรอก เดี๋ยวใครเห็น ฉันซวยแย่ มีเรื่องกับครูปกครอง ยังดีกว่ามีเรื่องกับแฟนคลับของนาย โดยเฉพาะยัย...”ยัยยามาวดีนั่นแหละ ยัยนั่นยังรักและต้องการหมอนี่อยู่ เธอมั่นใจในเซ้นต์ข

“อะไรนะ??”“ฉันชื่ออะไร”เขานิ่งอึ้งไปเลย “เล่นอะไรของเธอ”“ค่าจ้างไง ถ้านายยอมเรียกชื่อฉัน ฉันจะทำงานให้นายทันทีเลย ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง”เขาก็ยังเงียบ...“สอง...”ก็เงียบเหมือนเดิม...สงสัยเขาจะจำไม่ได้จริงๆว่าเธอชื่ออะไร มันทำให้เธอปวดใจมากเลยนะ“สาม!”เธอแอบเสียใจที่เขายืนยันว่าเธอไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขาเลยจริง ๆ“เฮ่อ ฉันต้องอยู่โลกคู่ขนานกับทุกคนแน่ๆ”เธอหันหลังให้เขา แต่เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงร่างเธอไปกอดซะแน่น เธอตกใจตาเหลือก ใจเต้นระส่ำไปหมด อดคิดไม่ได้ว่า...“อยู่เฉย ๆ” เขากระซิบใกล้หูเธอ “ผู้หญิงคนนั้นกำลังมองเราอยู่”เธออ้าปากหวอ ใจหล่นตุ๊บ ที่แท้เขาก็แค่หลอกใช้เธอเป็นเครื่องมือเอาคืนยัยดารดา“500 จ่ายฉันมาด้วยนะ” เธอกระซิบตอบด้วยความโกรธ โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยล่ะ“ได้” เขาตกลงอย่างง่ายดาย สวมกอดเธอแน่นกว่าเดิมจนเธอหายใจแทบไม่ออก เขาจะรู้มั้ยว่ามันเป็นเรื่องอันตรายสำหรับเธอ ซึ่งแอบรักเขามานาน“ปล่อยได้รึยัง” เพราะมันนานเกือบสองนาทีแล้ว เธอก็เลยต้องทวง “ยัยนั่นไปรึยัง”“อืม...”เธอก็เลยผละออกจากอกกว้างของเขาอย่างแสนเสียดาย ปลอบตัวเองว่าอย่าลังเลกับการตัดใจจากรั

“เปล่าค่ะ เป็นสิวนิดหน่อย ก็เลยอยากปิดไว้” จำเป็นต้องโกหกเพราะไม่อยากให้ผู้จัดการเป็นห่วง อีกทั้งไม่อยากหยุดทำงานด้วย “วันนี้พื้นสกปรกจัง งั้นยาหยีไปถูพื้นก่อนนะคะ”เธอรีบหนีไปหลังร้าน หยิบไม้ถูพื้นออกมาแล้วเริ่มทำความสะอาดตรงบริเวณหน้าตู้แช่เครื่องดื่มเป็นลำดับแรก ซึ่งอยู่บริเวณด้านในสุดของร้านแม้จะปวดหัวเหมือนจะระเบิดและเพลียไปทั้งตัว แต่เธอก็ยังทำงานอย่างขยันขันแข็ง ไม่แสดงอาการอ่อนแอออกมาในระหว่างทำงานสำคัญกว่านั้น...เธอยังไม่กินยาเลย เพราะกลัวว่าจะง่วงจนทำงานไม่ไหวน่ะสิติ๊ง ต๊องงงง...อคิระเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ คาดหวังในใจว่าจะได้เจอเธอที่นี่ หลังจากที่เขาพยายามโทรหาเธออยู่หลายสิบครั้ง และยืนรอเธอที่หน้าประตูห้องเป็นชั่วโมง แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอโทรศัพท์ของเธอบอกแต่ว่า...ไม่มีสัญญาตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาโทรใหม่อีกครั้ง“อ่า.......” การต้องกดโทรเบอร์เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนนับครั้งไม่ถ้วน ด้วยความร้อนอกร้อนใจจนแทบจะบ้า นั่นไม่ใช่คนที่ชื่ออคิระอย่างแน่นอนเพราะคนอย่างเขาไม่มีวันโทรหาผู้หญิงคนเดิมเกินสิบครั้งในเวลาแค่ 5 นาทีแต่วันนี้...เขาได้ทำสิ่งนั้นลงไปอย่างไม่ลั