บทที่ 03 คำขอที่เธอไม่รับปาก [5]

“คุณบ้าไปแล้วหรือไง!”

เสียงตะคอกของเขาทำเธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ถูกเขาเขย่าตัวเสียจนหัวสั่นหัวคลอด หัวใจเต้นแรงเพราะไม่เคยถูกใครตวาดใส่หน้าแบบนี้มาก่อน

เธอมองเขาตาปริบๆ เพราะพูดไม่ออก แล้วจู่ๆ แรงบีบที่ต้นแขนทั้งสองข้างก็ค่อยๆ คลายออกเพราะเขาเพิ่งรู้ตัวว่ารุนแรงกับเธอเกินไป

“ฉะ ฉันแค่...”

พูดไม่ทันจบภากรก็ถอนหายใจใส่หน้าเธอ ก่อนจะอุ้มเธอออกมาด้านนอก เธอที่เปียกไปทั้งตัวกับเขาที่ตอนแรกเปียกไม่เท่าไร ก็กลายเป็นเริ่มเปียกทั้งตัวไปเหมือนกันกับเธอแล้ว

“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”

เพราะหางตาเหลือบไปเห็นชุดคลุมอาบน้ำแขวนอยู่เขาจึงเบาใจ และเท่าที่เห็น เธอก็เหมือนจะเริ่มมีสติแล้ว ยืนเองได้ ไม่ได้ท่าทางเหมือนจะล้มอย่างตอนก่อนหน้า

สั่งจบก็เดินหนีออกมา แต่เธอกลับเดินตามมากอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง เอียงใบหน้าซบลงบนแผ่นหลังของเขา ซึ่งถึงแม้จะอยู่ด้านหลัง แต่เธอก็ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นค่อนข้างชัด

ภากรหลับตาแน่นก่อนจะถอนหายใจแล้วดึงมือของเธอออก เธอดื้อดึงอยู่นิดหน่อยแต่สู้แรงเขาไม่ได้เหมือนเคย

บรรยากาศในห้องน้ำเงียบลง คาริสามองตามเขาไปจนถึงประตูห้องน้ำ เห็นเขาเหลือบมองแล้วทำท่าจะปิดประตูลง เธอจึงถอนหาย