หมอแสนร้าย พ่ายรัก의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

เพื่อนจับผิด“ไอ้ป่าน!”เสียงเอ่ยเรียกชื่อของเธอดังขึ้นมาตามหลัง ในขณะที่ปาลรพีร์กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได ทำให้เท้าเล็กต้องชะงักนิ่ง แล้วหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกชื่อเธอเมื่อสักครู่“นิ้ง เจน กอล์ฟ มาถึงนานแล้วเหรอ” เธอถามเพื่อนทั้งสามออกไปทันที ที่หันหน้ากลับมาเจอแล้วรู้ว่าต้นเสียงนั้นคือใคร“ก็มาจนเห็นว่า แกมีรถหรูมาส่งแกยังไงล่ะไอ้ป่าน” เป็น เนตรฐชา หรือ นิ้ง นั้นเองเพื่อนสนิทในกลุ่มที่เป็นคนพูดขึ้นมา เพราะพวกเธอกำลังเดินเข้ามาใต้ตึกและเจอเข้ากับเหตุการณ์นั้นพอดี เหตุการณ์ที่เพื่อนของพวกเธอลงมาจากรถหรูราคาหลายสิบล้าน“บอกมาน่ะ ว่าใครมาส่งแก เสี่ยที่ไหนหรือเปล่า หรือว่าเป็นลูกค้าที่ร้าน” เจน หรือ เจนจิรา เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนเสริมขึ้นมาอย่างจับผิดเธอ“แกจะไปเป็นเมียน้อยเขาหรือไอ้ป่าน คิดให้มันดี ๆ น่ะก่อนที่จะทำอะไร” แล้ว กอล์ฟ หรือ อธิพัทธ์ เพื่อนชายเพียงคนเดียว ที่สนิทในกลุ่มของเธอ เอ่ยเสริมทัพขึ้นมาอีกคน“เมียน้อยบ้าบออะไรของพวกแกเนี้ย เขายังไม่มีเมียเสียหน่อย” ปาลรพีร์ดุเพื่อนออกไป แล้วรีบปรามเพื่อนทั้งสามคน ที่คิดกันไกล โดยที่ยังไม่รู้คว่ามจริงจากปากของเธอ“พูดแล้วทำไมต้องยิ้มหน้

หมอคลั่งรักก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามาครับ” เสียงราบเรียบพร้อมกับท่าทีที่ดูเฉยชาเอ่ยอนุญาตบอกคนที่หน้าห้อง เมื่อมีเสียงเคาะหน้าประตูห้องทำงานดังขึ้น“คุณหมอค่ะ มีคนมาขอพบคุณหมอค่ะ” เสียงเลขาฯสาวหน้าห้องพูดขึ้น“...” ใบหน้านิ่งเฉยได้แต่เลิกคิ้วมองไปยังเลขาสาวคนที่เอ่ยรายงาน“น้องบอกว่าชื่อสายป่านค่ะ” พนิดา เลขาสาวเอ่ยรายงานออกไปตามตรง ไม่กล้าที่จะโกหกเพราะพึ่งได้รับหน้าที่ให้ทำงานตรงนี้มาหมาด ๆ ซึ่งหน้าที่ตรงนี้ต่างมีแต่คนอิจฉาเธอ เพราะล้วนก็อยากมาทำเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับคุณหมอรูปหล่อ“ครับ ผมนัดน้องเขาไว้เอง” น้ำเสียงอ่อนลงและใบหน้าเปลี่ยนไปทันที เมื่อรู้ว่าใครมาหาเขา ปุณณกันต์คิดว่าเธอคงไม่มาเสียแล้ว เพราะนี่ก็ใกล้ถึงเย็นแล้ว“พี่หมอสวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทายออกมาทันที ที่เข้ามาภายในห้อง เธอยกมือไหว้เพราะถึงอย่างไรเธอก็อายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปีร่างสูงของคุณหมอเจ้าของห้องนี้รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง แล้วเดินอ้อมไปหาปาลรพีร์ที่เดินเข้ามา และรีบเข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลังทันทีอย่างแสนคิดถึง“ทำไมมาช้าจังเลยครับ พี่รอหนูอยู่ตั้งนานคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” น้ำเสียงอ้อยอิงเอ่ยขึ้นมา

ไม่อยากห่างเลยรุ่งเช้าเช้าวันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ เป็นเช้าวันเสาร์แรกที่ปาลรพีร์เองก็จะว่าง เพราะไม่ได้รับงานเสริมที่ไหนอีกแล้ว เมื่อถูกคำสั่งห้ามจากแฟนหมาด ๆ ของเธอ และวันนี้เองคุณหมอปุณณกันต์ของเธอก็ต้องไปทำงานตามหน้าที่ของเขาที่โรงพยาบาล“ตอนเที่ยงแวะไปหาพี่ที่โรงพยาบาลนะครับ ไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน ทานคนเดียวพี่เหงา” เสียงนุ่มเอ่ยบอก เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดที่พร้อมออกไปทำงานแล้ว“แต่พี่หมอ...” ใบหน้าที่มีแต่ความหนักใจ กำลังจะเอ่ยค้านขึ้นมา“วันนี้หนูไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาเสียหน่อย ไปนะครับ พี่ไม่อยากห่างหนูเลย ถ้าเป็นไปได้ พี่จะหิ้วหนูไปด้วยทุกที่ที่พี่ไปเลย” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เมื่อปาลรพีร์กำลังจะเอ่ยปฏิเสธ“ก็ได้ค่ะ แต่หนูจะรออยู่ที่คาเฟ่หน้าตึกนะคะ” ปาลรพีร์จำใจต้องยอม เพราะทนต่อลูกอ้อนของคุณหมอปุณณกันต์ไม่ไหว“ทำไมไม่ขึ้นไปที่ห้อง...”“...” เธอมองเขาด้วยสายตาที่มีความลำบากใจ เขาก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงลำบากใจแค่เธอตัดสินใจคบกับเขา คนที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างทั้งหน้าที่การงาน หน้าตา ฐานะทางสังคม ต่างจากเธอที่ไม่มีอะไรคู่ควรเขาเลยสักอย่าง แถมเธ

พาไปเปิดตัวห้างสรรพสินค้า“ขอบใจพวกแกมาเลยนะที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนฉัน” ปาลรพีร์เอ่ยขอบคุณน้ำใจเพื่อนทั้งสามคนของเธอ ที่วันนี้นั้นสละเวลาส่วนตัวพาเธอมาดูชุดที่จะไปออกงานในคืนนี้“ขอบคุณอะไรกัน พวกเราเป็นเพื่อนกันน่ะ” เนตรฐชารีบปราบเพื่อนอย่างปาลรพีร์เอาไว้ทันที ที่เกรงใจอะไรไม่เข้าเรื่อง“พวกเธอเข้าไปช่วยเลือกชุดให้สายป่านเถอะ ฉันไม่ถนัดเรื่องพวกนี้เดี๋ยวจะไปดื่มกาแฟรอก็แล้วกัน” อธิพัทธ์บอกทั้งสามสาว แล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปจากตรงนี้ทันที“ฉันว่าเราเปลี่ยนร้านกันเถอะ ร้านนี้...” ปาลรพีร์บอกเพื่อนทั้งสอง เมื่อสำรวจดูรอบ ๆ ร้านที่เข้ามานี้นั้น ก็แน่ใจได้ทันทีเลยว่ามีแต่ราคาสูงทั้งนั้น และบางอย่างก็แตะแสน “ทำไมล่ะป่าน ร้านนี้เหมาะกับแกสุดแล้ว เชื่อสายตาพวกฉันเถอะ...” เจนจิราพูดปลอบอย่างเอาใจ และพยายามรบเร้าให้เธอยอม เพราะทราบดีว่าเพราะอะไรเพื่อนถึงมีความกังวลขนาดนี้ ถ้าปาลรพีร์ไม่มีเงินจ่าย เธอนี่แหล่ะจะจ่ายให้เอง จะไปออกงานในฐานะแฟนสาวของคุณหมอทายาทเจ้าของโรงพยาบาลทั้งที จะให้ใส่ของก็อปราคาถูก ๆ ไปได้อย่างไร แต่เธอเชื่อว่าแฟนหมอของเพื่อนนั้นไม่ปล่อยให้แฟนสาวตัวเองลำบากแน่นอน มีแต่เพื่อน

เปิดตัวกับเพื่อนปาลรพีร์กวาดสายตามองรอบ ๆ ก็เห็นร่างสูงของแฟนหนุ่มเธอพอดี และสองหนุ่มที่เธอพอจะรู้ว่าเป็นใคร ก็เพื่อนสนิทของปุณณกันต์อย่างพิรัชต์และพัสกรนั้นเอง“ทำไมนานจังครับ พี่รอหนูตั้งนาน” เสียงนุ่มถามขึ้นมาทันที ที่ปาลรพีร์เดินมาถึง พร้อมกับส่งสายตามองเธออย่างออดอ้อน โดยไม่สนสายตาเพื่อนทั้งสองที่มองมาเลยส่วนปัญจวิชญ์หลานชายเพียงคนเดียวองเขานั้นก็ไปกับเคนสนิทของพี่ชายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทังที่ปากบอกว่าคิดถึงเขา แต่พอเจอหน้าอนุชากลับวิ่งออกไปหาทันที ลืมผู้เป็นอาเฉยเลย“แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อยค่ะ ไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้” ปาลรพีร์เอ่ยตอบพร้อมกับใบหน้าที่ดูซีดลง“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเลยดีกว่า”“แต่เราพึ่งมาถึงกันเองนะคะ พี่หมอในฐานะของทายาทอีกคนของโรงพยาบาลจะหนีกลับก่อนแบบนี้มันจะดูไม่ดีเอานะคะ” เธอรีบบอกเขา เมื่อเห็นว่าเขานั้นจะพาเธอกลับ เพียงแค่เธอบอกว่าไม่สบายเขาก็พร้อมจะทิ้งหน้าที่ตรงนี้ทันที คุณหมอของเธอช่างแสนดีเหลือเกิน แต่เธอจะเป็นต้นเหตุให้เขาทิ้งหน้าที่ตรงนี้ได้อย่างไร เธอไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวขนาดนั้น“แต่ว่าหนู...”“สักพักค่อยกลับก็ได้ค่ะ”“ครับ ไม่ไหวบอกพี่ได้ตลอดเ