All Chapters of หมอแสนร้าย พ่ายรัก: Chapter 31 - Chapter 40

แอบออกไปตามหาตกเย็นบ้านปิยพัฒน์“เจ้าปุณณ์” เสียงของปัณณวิชญ์เรียกชื่อน้องชายขึ้นมาทันที ที่เห็นคนเป็นน้องเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยท่าทีที่อิดโรยราวกับคนอดหลับอดนอนมาแรมปี“...” คนที่ถูกเอ่ยเรียกกลับเงียบใบหน้านิ่งขรึม ไม่ตอบอะไรพี่ชายกลับสักคำ“ทานอะไรมายัง” ปัณณวิชญ์ถามน้องชายออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะหลายวันมานี้น้องชายไม่มาร่วมรับประทานมื้อเย็นด้วยกันเลย แถมยังพยายามหลบหน้ากับคนในบ้านด้วย“เรียบร้อยมาแล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เสียงทุ้มตอบผู้เป็นพี่ออกไปเพียงแค่นั้น ก็เดินคอตกขึ้นบันไดไปทันที“ช่วงนี้รู้สึกว่าหมอปุณณ์จะกลับมาที่นี่บ่อยนะครับคุณหมอปัณณ์” อนุชาลูกน้องคนสนิทของปัณณวิชญ์พูดขึ้นมา เมื่อปุณณกันต์เดินขึ้นบันไดลับตาไปแล้ว“ไม่ใช่แค่กลับมาบ้านน่ะ มานอนที่นี่อยู่ทุกคืนเลยล่ะ” ปัณณวิชญ์พูดด้วยความรู้สึกดี“มีอะไรที่พวกเราไม่รู้หรือเปล่าครับ” อนุชาเบิกตากว้างถามกลับไปด้วยความแปลกใจ ที่เจ้านายพูดแบบนั้น เพราะหลายปีมานี้คนเป็นน้องแทบไม่มานอนบ้านเลยตั้งแต่ที่ปัณณวิชญ์มีครอบครัว คนเป็นน้องก็กลับเข้ามานอนแทบนับครั้งได้ จึงตัดสินใจไปเรียนต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ และจากนั้นมาก็ไม

ยอมรับผิด“ผมกับสายป่าน พวกเรารักกันครับ แต่มีเรื่องให้เข้าใจผิดกัน ผมโกรธไม่พอใจที่เธอไม่บอกว่าเป็นลูกสาวของเมียพี่ เลยทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ จนตอนนี้เธอเกลียดและหนีผมไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมตามหาจนแทบจะพลิกแผ่นดินแล้วพี่ปัณณ์...” ปุณณกันต์เล่าบอกกับทุกคนถึงสาเหตุที่ปาลรพีร์หนีไป ว่าตนนั้นทำอะไรกับเธอเอาไว้บ้าง“แค่หนูป่านเป็นลูกสาวของนา ทำไมแกถึงต้องโกรธทำกับเขาขนาดนั้นด้วย หรือว่าที่น้องหนีแบบไปนี้ แกทำร้ายร่างกายเขาด้วยเจ้าปุณณ์” ปัณณวิชญ์ดุน้องชายขึ้นมาต่อหน้าทุกคน เพราะเรื่องเพียงแค่เล็กน้อย แต่น้องชายกลับทำให้เกิดปัญหาใหญ่“เปล่าครับ แค่ข่มแหงพูดจาไม่ดีใส่แค่นั้นเอง” ปุณณกันต์ตอบออกไปตามตรง เขาเป็นลูกผู้ชายพอถึงจะโกรธเกลียดมากขนาดไหน ก็ไม่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงเด็ดขาด“ไอ้น้องชาย แกอย่าลืมน่ะ ว่าคำพูดมันสามารถฆ่าคนได้”“ผมขอโทษครับ ผมรู้สึกผิดอยู่นี้ตไง” ปุณณกันต์ได้แต่ขอโทษพี่ชายอย่างรู้สึกที่ทำอะไรลงไปโดยไม่ทันยั้งคิด“คนที่แกควรขอโทษไม่ใช่พี่...” ปัณณวิชญ์พูดแล้วหันหน้าไปมองที่ภรรยาของตน เขาเองก็รู้สึกผิดไม่ต่างอะไรจากน้องชายเลย“เดี๋ยวนะคะ นาขอพูดอะไรหน่อย ที่หมอปุณณ์บอกว่าแฟนของหมอ

อย่าพึ่งถอดใจหนุ่มสาวทั้งสองต่างมองจ้องสบตากันนิ่งอยู่เนินนานหลายนาที ราวกับต้องมนตร์สะกดต่างฝ่ายต่างจ้องกันนิ่งไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนปาลรพีร์ที่ได้สติขึ้นมาก่อน รีบหมุนตัวหันหลังสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้ไปทันที“หนูครับ รอพี่ก่อน...” ปุณณกันต์เมื่อตื่นจากภวังค์ก็รีบสาวเท้าก้าวยาว ๆ ตามเธอไปทันที โดยไม่สนสายตาของสองพ่อลูกที่มองมาเลย“สายป่าน พี่ปุณณ์”“กิตติ์! นั่งลง...” สุทัศน์ได้แต่ปรามลูกชายเอาไว้ แล้วสั่งให้ลูกชายนั่งลงที่เดิมทันที เมื่อเห็นว่าลูกชายกำลังจะลุกออกตามคนทั้งคู่ไปปกรณ์กิตติ์เมื่อถูกบิดาปรามเอาไว้ จึงได้แต่นั่งลงอยู่ที่เดิม ตามคำสั่งของบิดา แต่ก็ส่งสายตามองไปที่ใบหน้าของบิดาด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ“นี่มันเรื่องอะไรกันครับพ่อ พี่ปุณณ์กับสายป่าน...”“ผัวเมียเขาแค่งอนกัน แกอย่าเข้าไปยุ่งเลย” สุทัศน์ตอบลูกชายออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบกับใบหน้าที่เรียบเฉยไม่รู้สึกรู้สาอะไร“แต่ผมเป็นห่วง...”“แกชอบหนูสายป่านใช่ไหม” สุทัศน์ถามลูกชายขึ้นมาอีกทันที เมื่อเห็นว่าลูกชายมีท่าทีที่ดูร้อนรนเป็นห่วงหญิงสาวออกนอกหน้ามากกว่าปกติ“ผม...” ปกรณ์กิตติ์จงได้แต่พยักหน้ายอมรับกับบิดาไปตามต

เคยนอนด้วยกันมาแล้ว NC“นั่นใคร?” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเสียงตะกุกตะกักอยู่ที่ด้านนอกของกระท่อมไม้หลังนี้ คิ้วเข้มขมวดนึกอย่างแปลกใจว่าใครมาในเวลานี้กระท่อมไม้หลังนี้ ปกรณ์กิตติ์ออกแบบด้วยตัวเอง ทรงคล้ายกับบ้านน็อคดาวน์ยกพื้นสูงถึงสามเมตร เป็นที่หลังไม่ใหญ่และเล็กจนเกินไป ไม่มีห้องนอนแยกให้แต่มีห้องน้ำอยู่ในตัว ด้านหน้าทางขึ้นเป็นบันไดมีระเบียงไว้นั่งเล่นเขาสร้างเอาไว้เป็นที่พักชั่วคราว ที่วันไหนเหนื่อยจากการเข้าสวนแล้วขี้เกียจกลับบ้าน ก็มักจะนอนค้างอยู่ที่นี่เป็นประจำ“ฉันเอง...” หญิงสาวขานรับพร้อมกับเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาทันที โดยที่ไม่ทันได้รับคำอนุญาตจากคนด้านใน“มาทำไม” ปกรณ์กิตติ์เลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ ที่เห็นหญิงสาวมาหาในเวลานี้“ลุงทัศน์ให้เอาข้าวมาให้ ก็คุณยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรือไง” ศิรดาพูดพร้อมกับชูปิ่นโตที่ถือติดมือมาด้วยนั้นขึ้นให้เขาดู ว่าเธอไม่ได้มาหาเขาตัวเปล่า“ยุ่งจริง” ปกรณ์กิตติ์บ่นพึมพำก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปศิรดาจึงได้จัดแจงเตรียมอาหารในปิ่นโตที่นำมาด้วยนั้นออกให้เขา เพราะเห็นว่าเวลานี้พระอาทิตย์ลับฟ้า ท้องฟ้ามืดสลัวแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ไ

ต่อให้พี่ต้องตาย...ตกเย็น“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มของร่างแกร่งที่นั่งอยู่ปลายเตียงเอ่ยถามขึ้นทันที ที่หญิงสาวที่หลับอยู่บนเตียงนั้นลืมตาขึ้นมา“คะ คุณกิตติ์! ซี๊ด...” ศิรดาเบิกตากว้างเพราะตกใจ รีบดีดตัวขึ้นนั่งทันที แต่ก็ต้องสูดปากร้องดังออกมาเพราะความเจ็บสาวช่วงล่างของกายสาว“แล้วเห็นเป็นใครล่ะ” ปกรณ์กิตติ์ตวาดเสียงเข้มสวนกลับทันที พร้อมด้วยสายตาดุที่มองเธออย่างเอาเรื่อง“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ศิรดาถามขึ้นและรู้สึกแปลกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่ ทั้งที่สายตาเธอยังไม่ได้มองสำรวจรอบ ๆ ให้ดี“ยัยแป้งเน่า! คำนี้มันเป็นฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามเธอ” เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับตวาดเสียงใส่เธออย่างนึกหมั่นไส้ ถามออกมาได้ไง“คือ...” เธอได้แต่อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก เมื่อกวาดสายตามองรอบ ๆ จึงแน่ใจแล้วว่าที่นี่คือที่ไหน ก้มหน้างุดเพราะไม่กล้ามองหน้าเขา“โดนกระแทกเข้าไปหน่อย ถึงกับลืมเลยหรือ” ปกรณ์กิตติ์เอ่ยแซวออกมา พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่เผยออกอย่างชอบใจที่ได้แกล้งให้เธอเขินอาย“พะ พูดอะไรออกมาทุเรศที่สุด” ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอหันหน้าหนีสายตาร้อนแรงที่มองเธอทันที“ตื่นแล้วก็ลุกขึ