บททั้งหมดของ เกิดใหม่เป็นมารดาใจร้าย: บทที่ 121 - บทที่ 129

เมื่อถึงกำหนดการเดินทางกลับเมืองหมิงโจว เกาะดอกเหมยอาบแสงสุริยันอ่อน ๆ กลีบดอกเหมยปลิวละล่องเหนือผืนน้ำ คล้ายเกาะทั้งเกาะกำลังร่ำลา หลัวฟาง ไป๋หลิน และลูก ๆ ที่กำลังจะออกเดินทาง ที่ท่าเรือเหล่าศิษย์และผู้อาวุโสเรียงแถวสองข้างอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนในชุดผ้าแพรสีเทาอ่อนค้อมศีรษะเคารพ เสียงกลองไม้สามครั

เมื่อเหตุการณ์ร้าย ๆ เรื่องโรคระบาดผ่านพ้นไปได้นานนับห้าเดือน ผลงานของไป๋หลินครั้งนี้เป็นที่ประทับขององค์องค์ชายเฟยซิน ก่อนหน้านี้องค์ชายเคยขอฮ่องเต้กับฮองเฮาไปเรียนวิชาแพทย์กับท่านอาไป๋หลินที่เมืองหมิงโจวแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นองค์ชายพึ่งจะอายุได้เพียงสิบสี่ฮ่องเต้กับฮองเฮาเห็นว่ายังไม่ถึงเวลา ยั

ไป๋หลินลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะสมุนไพร เปิดลิ้นชักแล้วหยิบรากโสมแห้งขึ้นมา เฟยซินรับสมุนไพรนั้นมาพิจารณาอย่างตั้งใจ พระเนตรเต็มไปด้วยประกายสงสัย"เช่นนั้น ท่านอาหมายความว่าของที่ดี หากใช้ผิดวิธีก็อาจฆ่าคนได้ ใช่ไหมขอรับ" เฟยซิน"ใช่แล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมผู้เป็นแพทย์ต้องเรียนรู้ทั้ง คุณและโทษ ของทุกสิ่

โรงหมอกังอันในยามเช้าอาบด้วยแสงแดดอุ่นอ่อน กลิ่นดอกเหมยที่หลัวฟางเด็ดมาจากสวนยังอบอวลอยู่ในแจกันไม้ไผ่ ไป๋หลินที่เพิ่งตรวจชีพจรให้คนไข้รายสุดท้ายในห้องรักษา เขารู้สึกผิดแปลกในร่างกายตนเองมาตลอดหลายวันอ่อนเพลียง่าย ใจเต้นแรงและบางครั้งมีคลื่นไส้ยามเช้าจึงขอมาพักที่เรือนรับรองก่อนไป๋หลินจึงนั่งลงที่โ

"ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงาน ขอให้ครอบครัวและสหายทั้งหลาย อยู่เย็นเป็นสุขดุจดอกเหมยบานไม่ร่วงโรย" หลัวฟางเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังก้องพร้อมกัน งานเลี้ยงดำเนินไปถึงยามค่ำ ไฟโคมแดงถูกจุดเรียงรายทั่วจวน แสงโคมสะท้อนยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำให้คืนวันนั้นกลายเป็นความทรงจำที่อบอุ่นที่สุดของทุกคนค่ำค