Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 11เช้าของวันถัดมา...เวลาเก้าโมงเช้า ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็พร้อมออกไปทำงาน วันนี้ฉันใส่กระโปรงฮั่นฝูท่อนล่าง ส่วนท่อนบนเป็นเสื้อเนื้อผ้าลื่น ๆ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าควรเรียกว่าอะไรเหมือนกัน แต่พอเดินออกมาถึงหน้าประตูห้องนอนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ต้องไปรับคุณคนนั้นที่น้องชายไปต่อยจนทำให้แผลเดิมของเขาฉีกขึ้นมา นึกได้แบบนั้นเลยรีบเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดทันทีเลือกเสื้อผ้าอยู่สักพักใหญ่ ก็ได้ชุดเดรสเข้ารูปความยาวคลุมเข่าสีสะอาดมาสวม และปิดทับด้วยเสื้อสูทเข้ารูปจนกลายเป็นชุดทำงานที่ดูสุภาพขึ้นมาอ่า เหมือนจะไปเซ็นสัญญางานเลยแอบแซวตัวเองด้วยความขบขัน เมื่อมั่นใจว่าเสื้อผ้า หน้า ผมในวันนี้เรียบร้อย ถึงได้เดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้านอย่างมั่นใจ แต่จังหวะที่เท้าก้าวลงบันไดไปกลับต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อสายตามองไปเห็นภาพเบื้องหน้า...เด็กหนุ่มทั้งห้าคน ไม่สิ ตอนนี้เห็นสี่คนนอนกลาดเกลื่อนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โต๊ะกระจกตรงหน้าโซฟาถูกยกไปตั้งที่มุมด้านหนึ่งทำให้พื้นที่ตรงกลางระหว่างโซฟาตัวใหญ่กับทีวีนั้นกว้างขวาง จนกลายเป็นที่นั่งทำงานและที่นอนของหนุ่ม ๆ ได้อย่างลงตัว แต

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 13ณ ร้านก้านไม้หอมบรรยากาศที่ร้านวันนี้คึกคักกว่าปกติ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาก็ต้องส่งยิ้มทักทายทั้งพนักงานและลูกค้าที่อาจติดตามแฟนเพจร้านจนจำฉันได้ ตอนนี้น้องนนท์ก็มาช่วยงานอยู่ด้วย คอยหยิบจับของและช่วยคิดเงินให้ลูกค้า ทำให้สองสาวที่ดูแลหน้าร้านมีมือเพิ่มอีกคู่ เห็นแบบนั้นแล้วฉันเลยตัดสินใจช่วยดูแลหน้าร้านไปก่อน จนกระทั่งลูกค้าเริ่มบางตาลง จึงเดินขึ้นไปยังชั้นสอง ซึ่งถูกออกแบบให้เป็นโซนออฟฟิศของเราเมื่อขึ้นบันไดมา บริเวณชั้นสองจะเป็นโถงโล่ง ถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาว ทั้งยังมีแสงสว่างส่องอย่างทั่วถึง ไม่ได้อึดอัดหรือมืดครึ้ม และจากที่ควรจะมีห้องนอนฉันก็จัดการทุบผนังกั้นออก นั่นจึงทำให้ชั้นสองโล่งกว้างมากยิ่งขึ้น โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งที่มุมด้านหนึ่งของห้อง ข้าง ๆ มีชุดโซฟาเบดวางอยู่ เยื้องออกมาด้านหน้าโต๊ะทำงานฉันมีโต๊ะทำงานของพี่นิดา แล้วตอนนี้ก็มีโต๊ะทำงานที่รอพนักงานมานั่งอีกสามโต๊ะ“พี่นิดา หนูมาแล้วค่ะ” ส่งเสียงแจ้งผู้ช่วยที่กำลังหัวหมุนกับเอกสารบนโต๊ะ“สวัสดีค่ะคุณกัลป์ ดื่มกาแฟมาหรือยังเอ่ย?” พี่นิดาเงยหน้ามองทันควัน ระหว่างที่ฉันเดินไปที่โต๊ะทำงาน มือก็กดส่งข้

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 15แต่แล้วความสงบสุขของฉันในวันหยุดร้านก็หายไปอย่างฉับพลัน เมื่อคนตัวสูงที่บอกให้ฉันไปรับที่บ้านเพื่อไปส่งที่ทำงานของเขานั้น พอขึ้นรถมาได้ เขาก็บอกว่าไม่ได้ไปทำงานแล้ว แต่จะไปทำงานกับฉันแทน พอฉันไม่ยอมเขาก็ไม่ยอมลงจากรถ สุดท้ายก็ต้องพาเขามาที่ร้านด้วยนี่แหละนั่นทำให้ทุกครั้งที่มองหน้าเขาฉันก็ได้แต่ทำหน้างอแงใส่ แต่ถามว่าอีกฝ่ายสนใจไหม... ก็ไม่นะคะ“คุณจะตามมาทำไมคะ ถ้าหยุดทำไมไม่พักอยู่ที่บ้านล่ะ” เอ่ยถามคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ ที่พอเขาเดินเข้ามาภายในร้านอีกฝ่ายก็มองอย่างสำรวจทันที ก่อนที่ฉันจะผายมือเชิญให้เขาไปนั่งรอที่โซฟารับรองลูกค้า บริเวณมุมด้านหน้าร้านใกล้ ๆ กับเคาน์เตอร์คิดเงิน“ก็อยู่ที่นั่นไม่มีอะไรให้ทำ ตามมาด้วยคงดีกว่า”“แต่ฉันมาทำงานนะคะ” ครั้งนี้ถึงกับต้องจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ชุดความคิดของเขานั้นฉันไม่เคยเข้าใจเลยสักนิด“นี่ไง คุณทำงานไป ผมอยู่ใกล้ ๆ คุณจะได้ดูแลผมสะดวกไง”“เฮ้อ แล้วแผลคุณที่ฉีกเป็นยังไงบ้างคะ?” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความรั้นของเขา เขาเป็นลูกครึ่งที่พูดไทยชัดมากเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาออกฝรั่งขนาดนี้ฉันก็นึกว่าเป็นคนไ

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 17“อะไรกันคะ? จ้องอะไรกันขนาดนั้น”“เปล่าครับ คนสวยมานั่งข้างผมนะ” คาร์โลว์เอ่ยอ้อนทั้งยังเงยหน้าขึ้นมองกะพริบตาอ้อนปริบ ๆ“อะไรเนี่ย เป็นอะไรกันคะ?” แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็เลือกที่จะเลื่อนเก้าอี้ที่ว่างข้างน้องชายออกมานั่ง คุณคริสตินเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรนะที่ต้องนั่งฝั่งนั้นคนเดียว และเขาเองก็นั่งกึ่งกลางตรงจุดที่คาร์โลว์นั่งด้วย“เมนูนี้กินได้ไหมคะ?” ไม่ลืมถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เพราะฉันสั่งอาหารไทยมาแล้วแยกกับข้าวเอา เนื่องจากไม่รู้ว่าเขาแพ้อะไรบ้าง เลยสั่งมาสามเมนูแยกกันอย่างชัดเจน“กินได้ รีบกินเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นก่อน” คุณคริสตินบอก ก่อนตักอาหารช้อนแรกให้ฉัน? แล้วพอเห็นแบบนั้นคาร์โลว์ก็รีบตักอาหารใส่จานให้ฉันเหมือนกับคุณคริสตินอย่างไม่ยอมแพ้ น้องฉันเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ทำไมถึงได้งอแงและทำเหมือนหวงฉันมากขนาดนี้ล่ะ“พี่กัลป์ลองชิมนี่ดูสิครับ” ออสก้าที่นั่งอีกด้านของคาร์โลว์ก็อีกคน เขาเอ่ยบอกกับฉันทั้งยังตักอาหารแล้วยื่นผ่านหน้าคาร์โลว์มาใส่จานให้อย่างเบามือเอาละ...สามคนนี้แปลกไปแล้วจริง ๆ“ขอบใจนะ แต่ทุกคนกินข้าวได้แล้วค่ะ ไม่ต้องตักอะไรมาให้แล้วนะ เดี๋ย

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 19“เชิญนั่งก่อนครับ” เจ้าของห้องตัวสูงผายมือเชิญให้ทั้งฉันและน้องชายนั่งลงโซฟา จากนั้นก็เดินไปยังมุมด้านหนึ่งแอบเหลือบตามองตามก็เห็นว่าโซนนั้นที่คนตัวสูงเพิ่งเดินไปมีโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ตั้งอยู่ และมีเคาน์เตอร์บาร์ รวมถึงห้องครัวอยู่ทางนั้น“พี่ นี่ผมไปต่อยมาเฟียมาเหรอ เขาจะอุ้มฆ่าเราไหม?” คาร์โลว์ป้องปากกระซิบถามอย่างตกใจ ประโยคที่ถามเหมือนจะกลัว แต่ฉันรู้ว่าน้องชายไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด รายนี้เคยกลัวอะไรที่ไหนกันล่ะ“หยุดซนเลย เขาน่ากลัวมากเลยนะพี่ว่า อย่าไปแกล้งเขานะพี่ขอร้อง” รีบบอกน้องชายอย่างไม่สบายใจ“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย”“แล้วที่เขม่นเขาน่ะ ไม่กลัวหรือไง” ถามน้องชายเสียงดุ มือก็ยื่นเกลี่ยเส้นผมให้น้องเบา ๆ“ก็เขาดูรุกเข้าหาพี่อะ ผมหวง” เด็กน้อยกอดอกเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางงอแง ใบหน้าน้องชายบึ้งขึ้นมานิดหน่อยแล้วมองไปนอกผนังกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นวิวกรุงเทพฯ ยามเย็น“เครื่องดื่มครับ” น้ำสองแก้วถูกวางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าเราสองพี่น้อง จากนั้นเจ้าของห้องก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม“ที่นี่คือ...” เกริ่นถามอย่างเกรงใจ“บ้านของผมเอง” คนตรงหน้ายอมบอกแต่โดยดี แต่เป็นฉั