Semua Bab Diffuser Love หอมกลิ่นรัก: Bab 21 - Bab 30

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 22“อยากกินอะไรไหม?” สารถีตัวโตหันมามองหน้าและเอ่ยถามเสียงเบา“นึกไม่ออกเลยค่ะ” ฉันตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างเกรงใจ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เขามารับไปกินข้าวด้วยกันก็ไม่เคยชินเลย และครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกที่มีน้องอลิซมาด้วย ปกติจะไปกับเขาสองคน หรือไม่เขาก็สั่งอาหารมาให้ฉัน วันไหนที่อีกฝ่ายว่างก็จะเข้ามากินข้าวด้วยแต่ก็ไม่บ่อยนัก“อลิซอยากกินอะไร?”“สเต๊กค่ะ”“ได้ งั้นไปร้านที่เพื่อนพี่เคยพาไปแล้วกัน” คนขับรถพูดจบก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรเพิ่มเติม ปกติแล้วเขากับฉันแทบจะไม่คุยกันมากนัก แต่เวลาที่เงียบ ๆ เขามักจะนั่งเฝ้าฉันที่ชั้นสองของร้าน ซึ่งเป็นห้องทำงานของฉัน เขาจะนั่งบนโซฟา พอหันไปมองอีกทีก็เห็นเขาหลับไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่จะหลับแค่ตอนที่อยู่กันสองคน ถ้ามีพนักงานนั่งทำงานอยู่ เขาจะนั่งทำงานผ่านแล็ปท็อปของตัวเองไปเรื่อย ๆ มากกว่า“พี่หลับบ้างไหมช่วงนี้น่ะ” เสียงหวาน ๆ ของน้องอลิซเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย“ถ้ารอให้เหนื่อยมาก ๆ ก็หลับไปเอง”“แย่เลย ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?”“อืม แย่มาก” คุณคริสตินตอบน้องสาวเสียงเบา ส่วนฉันถึงกับหันขวับไปมองคนพูดอย่างตกใจ เพราะเวลาอยู่ด้วยกัน

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 24เครื่องดื่มเก้าแก้วใช้เวลารอสักพักก็ได้มา ในจังหวะที่กำลังเดินทางกลับ ฉันนั่งดื่มกาแฟไปอย่างสบายใจ โดยมีคนขับรถกิตติมศักดิ์ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม ถึงแม้จะมีผลแอบแฝงก็เถอะ ฉันรู้ว่าเขากำลังหาทางวางแผนขอคาร์โลว์เพื่อจะได้มานอนที่บ้านฉันอย่างแน่นอน“กลับมาแล้วค่ะ” ขณะที่เดินเข้าร้านก็ส่งเสียงทักทายพนักงานหน้าร้านอย่างพี่จิ๊บและจุ๊บ ฉันถือแค่แก้วเครื่องดื่มของตัวเองกับกระเป๋าเท่านั้น ส่วนเครื่องดื่มอีกหลายแก้วคุณคริสตินเป็นคนช่วยถือให้และเขาก็นำไปวางไว้ที่โต๊ะหลังร้านโดยที่ฉันไม่ต้องบอก คิดดูเอาเถอะว่าเขามาที่นี่บ่อยมากขนาดไหน“ขึ้นข้างบนก่อนค่ะ แล้วก็ตอนเย็นมีไลฟ์ขายของด้วย คุณจะรอไหมหรือกลับก่อนดีคะ?” เอ่ยบอกคนตัวสูงพลางเดินนำขึ้นไปบนชั้นสอง“รอ กลับพร้อมกัน” อีกฝ่ายตอบกลับสั้น ๆ เมื่อได้คำตอบก็พยักหน้าเข้าใจ“พี่นิดา ทุกคน หนูซื้อกาแฟมาให้ค่ะอยู่ที่โต๊ะห้องกินข้าวนะคะ” เมื่อเดินขึ้นไปบนชั้นสองก็รีบเอ่ยแจ้งพนักงานทุกคนที่กำลังทำงานกันอยู่ ดูเป็นมืออาชีพมากกว่าเดิมเยอะเลยละตั้งแต่รับพนักงานเพิ่มมาสามคน ไม่ใช่ทั้งชั้นมีแค่ฉันกับพี่นิดา นั่งทำงานไปเหงาไป“ขอ

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 26"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันถามไปพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เขาบนโซฟา แต่ก็ยังคงเว้นระยะห่างเอาไว้เหมือนเดิม ไม่ไหวหรอก ฉันใกล้เขามากไม่ได้ แม้จะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่จริงๆ แล้วก็เขินอยู่ไม่น้อย เพราะเขาน่ะ...ดูดีมากเลย โดยเฉพาะผิวขาวๆ และดวงตาสีคาราเมลแบบนี้ ฉันแทบละลายทุกครั้งเมื่อโดนสายตาของเขามองมาที่ฉันแบบนั้นเว้นระยะห่างได้ก็ขอเว้นหน่อยแล้วกันค่ะ กลัวจะเขินจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้“คาร์ลบอกมีเพื่อนขอมาด้วย” คนตัวโตหันมามองฉันด้วยแววตาที่รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังหงุดหงิด“หือ? เมื่อกี้ก็คุยกับฉันนะคะ น้องยังไม่ได้พูดอะไรเลย”“น่าจะเพิ่งคุยมั้ง” คุณคริสตินยักไหล่แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบจานผลไม้ขึ้นมา ใช้ส้อมจิ้มแอปเปิลแล้วส่งมาที่ปากฉัน ฉันอ้าปากรับอย่างว่าง่าย ก่อนจะขยับตัวออกห่างและเดินไปที่โต๊ะทำงาน เพื่อลงมือปิดคอมพิวเตอร์และเตรียมตัวเซตสถานที่สำหรับไลฟ์สด“เย่ เลิกงานแล้วค่า เก็บงานค่าวางมือเลย ๆ ไม่ให้ทำงานแล้ว” รีบบอกพนักงานทั้งสี่คนให้วางงานในมือ พี่นิดาถึงกับหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินฉันบอกแบบนั้น“อีกนิดได้ไหมคะ?” พี่นิดาหันมามองและถามอย่าง

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 28คล้อยหลังเราสองพี่น้องเดินออกจากห้องพักของแขก น้องชายก็เดินมาส่งที่ห้องนอน เช็กหน้าต่างทุกบานทั้งที่ฉันก็ไม่เคยเปิดเลยสักครั้ง เมื่อเช็กจนพอใจถึงได้บอกฝันดีแล้วกลับห้องนอนของตัวเองเพื่อพักผ่อนบ้าง หลังจากที่รู้สึกว่าร่างกายทำงานมาอย่างหนักฉันเองก็พร้อมจะชัตดาวน์ตัวเองเพื่อเพิ่มพลังแล้วในค่ำคืนนี้เช้าของวันที่ต้องไปทำงาน มีน้องชายไปทำงานด้วย และรับหน้าที่เป็นสารถีสุดหล่อช่วยขับรถให้ ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมฝากให้แม่บ้านทำอาหารให้กับแขกทั้งสองคนที่ไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง แต่ฉันกับน้องไม่ได้กินข้าวเช้า เพราะคาร์ลบอกยังไม่หิวและฉันเองก็เคยชินกับการงดมื้อเช้าไปแล้ว“เดี๋ยวสั่งกาแฟให้ พี่เอาเหมือนเดิมไหม?”“เหมือนเดิม เผื่อพนักงานที่ร้านพี่ด้วยนะ”“ได้ครับ มีกี่คนแล้วนะ” คาร์โลว์ที่ขับรถอยู่เอ่ยถามขึ้นมา“ที่ร้านเหรอ?”“ใช่ครับ”“หน้าร้านมีพี่จิ๊บกับจุ๊บ แล้วก็น้องนนท์ ส่วนสำนักงานมีพี่นิดา และพนักงานใหม่อีกสามคน” ฉันตอบน้องชายไปอย่างไม่คิดอะไรมาก จนกระทั่งมาถึงลานจอดรถ เราสองพี่น้องก็เดินลงจากรถพร้อมกัน เมื่อเดินเข้าร้านไป ก็เจอกับพี่จิ๊บและจุ๊บที่พร้อมทำงาน และมีล

Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 30  “คุณเคยขับออกต่างจังหวัดเหรอคะ?”“เคยสิ อยู่ไทยมาเกือบสิบปีเลยนะ”“อ๋อ โอเคค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวเปลี่ยนได้นะคะ” เอ่ยอาสาอย่างใจดี และไม่ได้อยากเอาเปรียบคนตัวสูงจึงบอกไปแบบนั้น ระหว่างที่นั่งรถฉันก็จองที่พักใกล้แปลงที่ดินไว้ เพราะไม่อยากไปจองหน้าโรงแรม ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ กลัวไม่มีห้องแล้วจะเหนื่อยหาโรงแรมใหม่น่ะ“หิวข้าวแล้วครับ” เด็กน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังบอกขึ้น ขณะที่เรานั่งรถมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่ถึงไหนเลยก็เอ่ยคำนี้ออกมาเสียแล้ว“หึ อยากกินอะไรจะแวะให้” คุณคริสตินเอ่ยถามเสียงทุ้ม ไม่ได้ฟังดูหงุดหงิดอย่างที่ฉันกลัว อีกอย่างเขาคงเอ็นดูคาร์โลว์ไม่น้อยเลย ไม่ว่าจะทำอะไรหรือซื้ออะไร เขามักจะมีของน้องชายมาฝากเสมอ“ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ครับ ง่าย ๆ ดี”“โอเค งั้นเจอร้านไหนจอดเลยนะ”“ครับผม!”“เอ๊ะ? ทำไมรถคันนั้นเหมือนขับตามเราเลยอะ” ฉันพึมพำออกมาอย่างสงสัย เมื่อสั