All Chapters of Craving Love เสือหิวไม่เลือกน้อง: Chapter 61 - Chapter 70

รถพยาบาลวิ่งอย่างรวดเร็วมายังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่เนื่องจากอุปกรณ์ผ่าตัดและเตียงไม่เอื้ออำนวยเนื่องจากมีอุบัติเหตุทัวร์ชนก่อนหน้าจึงต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลเป็นโรงพยาบาลเอกชนอีกที่ ทำให้ฉันร้อนใจเป็นอย่างมาก“พี่เทมเกิดอะไรขึ้น”“เรื่องมันยาว”“แต่พี่ตอบสั้นมาก” ฉันว่าพลางหงุดหงิดนิด ๆ ที่เกิดเรื่องขนาดนี้ตอนที่ฉันไม่อยู่ ทั้ง ๆ ที่ในค่ายอาสาแท้ ๆ แต่จะคาดคั้นคนเจ็บก็ไม่อยู่ในสภาพที่ให้ซักถามส่วนพี่สกายหัวแตก คิ้วแตกทำให้เกือบหมดหล่อเลย สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เมื่อรถพยาบาลมาถึงห้องฉุกเฉินก็เตรียมรอเอาไว้อยู่แล้ว พี่เทมกับพี่สกายถูกนำตัวให้นอนบนเตียงแล้วพาเข้าไปทำแผลส่วนพี่ปุณณ์เข้าผ่าตัดฉุกเฉินทันทีพี่หมอเมฆช่วยประสานงานกับคุณหมอให้แล้วก็บอกอาการคร่าว ๆ ให้คุณหมอฟังจากนั้นก็มายืนรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน โดยที่โทรคุยกับพี่ปัณณ์และพี่ปั้นไปด้วย(แล้วหมอว่าไง) เสียงพี่ปัณณ์“ผ่าตัดอยู่” พี่หมอตอบ(กูกำลังไปกับน้อง ส่วนไอ้ปั้นมึงไปจัดการเรื่องตำรวจไอ้ยอดรักอยู่โรงพักแล้วมันส่งข้อความมาบอกกู) พี่ปัณณ์บอกขณะที่เขาประชุมสาย ฉันได้แต่ฟังเงียบ ๆ“ตามนั้นกูอยู่หน้าห้องฉุกเฉินมีอะไรจะรีบโทรบอกไอ้ปุณ

“....” ไม่ควรเลย...น่าจะให้หมอฉีดยาให้หลับไปเลย พอตื่นก็วุ่นวายไปหมด “เพิ่งเย็บแผลมาค่ะ เบา ๆ หน่อยเถอะคุณคนไข้ เดี๋ยวจะให้หมอจับมัดขามัดแขนให้ขยับไม่ได้” “ใจร้าย...ไม่ได้กอดแฟนมาสองวันแล้วนะครับ คิดถึงจะแย่” “งั้นคุณคนไข้ต้องหายเร็ว ๆ นะคะ ดังนั้นนอนพักได้แล้วค่ะ นอนดึกคุณหมอบอกว่ามีผลต่อสมองนะคะ” ฉันอ้างมั่ว ๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นห่มถึงหน้าอก คนป่วยจะได้ไม่หนาวจนเกินไป ส่วนฉันจะเฝ้าอยู่ใกล้ ๆ “ไม่เป็นไรครับพี่ไม่มีสมองแล้ว ในหัวตอนนี้มีแต่โมจิ...อยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหม” “ไม่ดื้อนะคะ” “นอนไม่หลับหรอก...นอนโรงพยาบาลกลัวผีมากเลยครับ จริง ๆ นะไม่ได้หลอก” คนป่วยทำตาเศร้าทำเอาฉันอดขำไม่ได้ คนอย่างพี่ปุณณ์นี่นะกลัวผีแอปหรือเปล่า ได้ข่าวว่าไปเดินป่ากันมาไม่กลัวผีกันเลยหรือไง “ไม่เชื่อหรอก” “โมจิครับ...ขึ้นมานอนด้วยกันนะนะ...นะครับ”เสียงอ้อนทำเอาฉันชักอ่อนใจกับคนตัวใหญ่ใจปลาซิว จากนั้นก็ต้องขึ้นไปนอนข้างคนป่วยโดยไม่รู้ว่าพยาบาลจะมาเอ็ดเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ คิดว่าจะนอนให้เขากอดจนหลับก็จะหนีลงไปนอนที่เตียงเล็ก ๆ ของห้องพักญ

เมื่อออกจากโรงพยาบาลเป็นวันที่ทุกคนกลับบ้านกันพอดี พวกเราจึงแยกกลับโดยบ้านพี่ปุณณ์เอารถตู้มารับฉันจึงนั่งมาด้วยเพราะโดนบังคับ ส่วนรถที่พี่ไมล์สเอามาให้จึงต้องให้พี่ชายขับกลับ “แม่ให้มึงกลับบ้าน” เสียงพี่ปัณณ์เอ่ยขึ้นหลังจากรถแล่นขึ้นทางด่วน และใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งน่าจะถึงบ้านที่กรุงเทพ “บอกแม่ว่ายังเจ็บแผลจะนอนคอนโดก่อนสะดวกดี” พี่ปุณณ์ดูเหมือนจะไม่อยากกลับบ้านนะ แต่ฉันรู้ว่าเพราะอะไร “ถุย...สะดวกกับผีนะสิ...แม่บอกต้องกลับไม่กลับจะไปลากตัวมึงจากคอนโด” พี่ปุณณ์ดูไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่แต่จะขัดที่บ้านคงไม่ได้ หากเขากลับบ้านฉันก็คงต้องกลับบ้านเหมือนกัน เอาไว้ค่อยมาเยี่ยมคนป่วยก็แล้วกัน เมื่อมาถึงบ้านฉันต้องแปลกใจเมื่อคุณแม่เดินมาหาฉันเป็นคนแรก เหมือนฉันว่าน่าจะผิดคนนะ “เป็นยังไงบ้างลูกขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกนะ” ดะ...เดี๋ยวนะ...คนที่คุณแม่ควรพูดคำนี้น่าจะเป็นพี่ปุณณ์ไม่ใช่ฉันไม่ใช่หรือไง จากนั้นคนเจ็บที่ยืนหน้าบูดอยู่ด้านหลังก็ประชดแม่ทันที “แค่นี้ใช่ไหมครับแม่...ผมกลับคอนโดแล้วนะ” “กลับไปเลย...เดี๋ยวแ

แต่คนหื่นตรงหน้านี่ก็อยากจะทำให้ได้ ตอนนี้รู้สึกมึนเบลอนิดหน่อย แต่สติยังเต็มร้อยอยู่แม้ในหัวจะคิดแค่เขาจูบเธออย่างหนักหน่วง แต่ก็เป็นจูบที่มันหวานซ่านไปทั้งตัว จนกระทั่งมือของเขาอีกข้างลูบไปที่สะโพกของฉันจากนั้นเกี่ยวเพ้นตี้ตัวจิ๋วให้รูดลงและต้องรู้สึกอับอายเมื่อฉันอำนวยความสะดวกให้เขาเสียจนคนที่อยากทำกลายเป็นฉันไปเสียแล้วสิ “อื้อ...อ้า...”ร่างกายของฉันสั่นสะท้านเมื่อปลายนิ้วขยับเข้ามาตรงระหว่างขา จนฉันต้องอ้าออก เขาที่เปลือยเปล่าแต่ว่าฉันที่มีเสื้อผ้าอยู่ทั้งบนและล่างทำให้ยิ่งรู้สึกเสียวแปลบไปทั้งอก เขาถอนจูบออกไปแต่ใบหน้าของเขาคล้ายกับยังเมาในรสจูบไม่หาย แต่มันกลับชวนให้หลงใหลมากขึ้นเมื่อร่างกายของเขาเต็มไปด้วยสัดส่วนที่เป็นที่หมายปองของ สาว ๆ หุ่นชวนฝันกล้ามนูนเด่นแม้จะไม่ได้ออกกำลังกายมาหลายวัน แต่เจ้าก้อนขนมปังของเขาก็ยังชัดเจนไม่ได้หดลงเลยสักนิด “โมจิครับ...”เสียงแผ่วดังออกมาจนเป็นเสียงคราง และฉันรับรู้ได้ว่าเขาต้องการสิ่งใดโดยไม่ต้องพูดให้มากกว่านี้ เพียงสายตาและสีหน้าที่มองกันมันก็ลึกซึ้งจนถึงก้นบึ้งของหัวใจฉันลุกขึ้นก้าวไปคร่อมร่างกายใหญ่ที่ขยับจนพิงหัวเตียงและทาบกึ

เวลาผ่านไปสุดท้ายการปิดเทอมเล็กก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนรู้สึกใจหายเพราะยังอยากนอนขี้เกียจอยู่เลย แต่ที่เปลี่ยนแปลงก็คือฉันได้เป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของ พี่ ๆ เขาและรู้สึกว่าพวกพี่เขาเป็นคนที่เข้าถึงยากนั้นไม่จริงสักนิด ยิ่งกลุ่มเพื่อนของพี่ปุณณ์นั้นฉันก็เพิ่งรู้ว่ารักกันมากขนาดยอมตายแทนกันด้วยซ้ำ ที่สำคัญคือพวกเขาไม่ได้อคติเลยสักนิดแม้ว่าฉันจะเป็นคนที่ปากหมามาก ๆ ก็เถอะ ก็โยธานี่เนอะ...ไม่ปากหมาจะสู้พวกผู้ชายปากเสียได้ยังไงล่ะ ตอนนี้ข้าวของทั้งหมดที่เคยอยู่ห้องพี่ปัณณ์คนตัวใหญ่ก็ย้ายเข้าไปห้องตัวเองจนหมด ทำให้ฉันไม่ต้องออกแรงขนด้วยซ้ำ และเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวก็เพิ่มขึ้นเพราะคนที่จับฉันแต่งตัวเอฟเสื้อผ้ามาทุกวัน จนพัสดุที่นิติแทบจะมีชื่อเจ้าของห้องคนเดียว คือ ปุณณภพ วรานันท์ แล้วแต่ละชิ้นที่สั่งก็คือชุดนอนไม่ได้นอน ชุดว่ายน้ำ ชุดชั้นในแบบเซ็กซี่ ชุดครอสเพลย์ จนฉันรู้สึกเขินเวลาลงไปเอากล่องพัสดุ แต่เจ้าตัวกลับบอกว่าไม่เห็นต้องเขินเดี๋ยวก็ชินไปเอง เขาที่ชินส่วนฉันไม่ชินเลยสักนิด เมื่อมหาวิทยาลัยเปิดแล้วภาพที่แสนชิ