All Chapters of Craving Love เสือหิวไม่เลือกน้อง: Chapter 51 - Chapter 60

ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำหลังจากพี่ปุณณ์เดินหน้ายุ่งออกไป เดาได้ว่ามีไม่กี่คนที่เข้ามาถึงในห้องของเขาได้ จากนั้นไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จ แต่ปัญหาคือไม่มีเสื้อผ้าเลย ชุดนักศึกษาที่ใส่หลังสอบก็กระจัดกระจายและไม่เหมาะกับการใส่ซ้ำ ส่วนชั้นในของฉันถูกอีกคนทิ้งเอาไว้ที่พื้น ทั้งเพ้นตี้สีเนื้อถูกฉีกขาดไปแล้วพอเห็นแบบนี้พลันทำให้ภาพเมื่อคืนผุดขึ้นราวกับเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่กำหนดเรตผู้ชมเอาไว้ที่ 18+ ทันทีแฟนฉันคือคนหื่นไม่เกินจริงฉันเปิดตู้เสื้อผ้าจากนั้นหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนไปทางขาวขึ้นมาสวมแต่ขนาดตัวของมันที่ใหญ่เสียจนยาวไปถึงเข่าทำให้ฉันแทบไม่ต้องใส่กางเกงด้วยซ้ำ แต่เมื่อติดกระดุมพบว่าไหล่มันหลุดไปหนึ่งข้าง ฉันจึงพับแขนขึ้นไปที่ข้อศอกจากนั้นออกไปด้านนอก แต่ทว่าคนที่มาห้องต่างสำลักน้ำจนไอกันหน้าดำหน้าแดงแคก แคก แคกฉันยืนหน้าเหวอนิด ๆ เพราะในห้องมีพี่ปัณณ์ พี่ปั้น และพี่ริน คาดว่าคงมาหาเป็นปกติแต่ที่ไม่ปกติคือผู้ชายสองคนที่มองมาที่ฉัน“ไอ้ห่านี่...เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาแหก มองอะไร” พี่ปุณณ์โวยวายก่อนจะเดินเข้าห้องไปหยิบผ้ามาห่อตัวฉันเอาไว้ คาดว่าเพราะการแต่งตัวของฉันสินะ ที่ทำให้พวกพี่ ๆ เขาสำ

พี่เทมกับพี่ปุณณ์ฮึ่ม ๆ กันอยากจะวางมวยแต่ดีที่พี่ปุณณ์ยังยั้งอารมณ์เอาไว้ได้ สุดท้ายเป็นฉันที่ต้องตัดสินใจนอนกับเพื่อนอีกสองคนโดยที่เต็นท์ข้าง ๆ เป็นพี่ปุณณ์กับพี่หมอเมฆนอนด้วยกัน ห้องน้ำเป็นห้องน้ำรวม แต่ค่อนข้างสะดวกเพียงแค่ต้องเดินนิดหน่อยเท่านั้น ดูเหมือนห้องน้ำจะเพิ่งทำใหม่นะ ดูจากสภาพที่เพิ่งทาสีกับสุขภัณฑ์ที่เพิ่งติดตั้ง ทำให้สบายใจที่จะได้ใช้ห้องน้ำสะอาด นี่ถือเป็นโชคดีที่สองได้เลย ไปไหนก็ห่วงแต่ห้องน้ำไม่สะอาดอย่างเดียว ฉันเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับน้ำตาลเพราะอาบน้ำด้วยกัน แล้วก็ไม่วายสนทนาเรื่องเหล่าพี่ชายกับแฟนของฉันก็เริ่มต้นขึ้น “มึงคิดว่าจะรอดไหมถ้าจะคบกับพี่ปุณณ์ ทั้งที่พี่ชายกับแฟนไม่ถูกกัน”พอเพื่อนถามฉันก็เริ่มคิดทันที หากฉันกับเขายังคบกันทั้ง ๆ ที่บรรดาพี่ชายทั้งหลายมันยังหวงอยู่ ต้องมีปัญหาแน่ ๆ แล้วฉันจะกลับบ้านไม่ค่อยได้เพราะต้องทะเลาะกัน สุดท้ายฉันที่เป็นน้องคนเล็กก็ต้องให้พ่อกับแม่ไกล่เกลี่ย แต่ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจที่ลูก ๆ ทะเลาะกันนี่นา “มึงว่าควรทำไงวะ”“มึงก็ใช้ค่ายอาสานี้ทำให้เขารักกันดิ...จะได้คบกันอย่างเปิดตัวสวย ๆ ไม่มีอุปสรรค”รักกันเหรอ..

เนื่องจากการวางแผนออกไปกินบะหมี่ตอนกลางคืนถูกจับได้ ดังนั้นพวกเราต้องเดินกันไปทั้งหมดเก้าคนเพื่อจะไปกินบะหมี่ด้วยการพลีชีพของฉัน‘โมจิไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เย็นเลยนะ ถ้าไม่ให้ไปกินบะหมี่คงนอนปวดท้องทรมานทั้งคืน’ พูดพร้อมบีบน้ำตาโดยที่คนใจอ่อนที่สุดอย่างพี่ปุณณ์แทบจะอุ้มไปด้วยซ้ำ ส่วนพี่ชายห่วงไม่เข้าเรื่อง“มันมืดแล้วอยากกินทำไมไม่บอกตั้งแต่หัวค่ำ” “ร้านเปิดดึก”“รู้ได้ไง”“พ่อค้าบอก”แล้วหวยออกที่ไอ้พี่ยอดจะให้วิ่งไปซื้อให้ ไม่ให้ไปเอง ชาวบ้านที่นี่เป็นยังไงก็ไม่รู้จักคุ้นเคย และสาว ๆ เดินไปจะเกิดอันตรายแต่ว่า...‘บะหมี่ก็ต้องกินร้อน ๆ สิ...ไม่ร้อนจะอร่อยได้ยังไงถ้าพวกพี่ปอดแหกกัน ไปกับพี่ปุณณ์และพี่เมฆก็ได้’และนั่นคือที่มาของคำว่าฆ่าได้หยามไม่ได้ ซึ่งก็ช่วยไม่ได้ที่ไอ้พี่ชายทั้งหลายจะตามมาเดินมาได้ประมาณสิบห้านาทีเห็นร้านบะหมี่มาตั้งเกือบจะเสร็จแล้ว แต่ที่ฉันต้องตกตะลึงก็คือมีวัยรุ่นและชาวบ้านทั่วไปมายืนรอต่อแถวพร้อมกับคุณลุงที่กลายร่างเป็นพ่อค้าปากแจ๋วทันที“เอ้า...มีกระดอรอนานหน่อยนะ เลดีเฟิร์ส เลดีเฟิร์ส ถ้ามากับผัวรอเหมือนเดิม”เสียงตะโกนพร้อมกับเสียงหัวเราะขบขันทำให้พวกเรา

เช้ารุ่งขึ้น ณ โรงเรียนริมทะเลที่ออกค่ายอาสา บรรยากาศยามเช้าที่แสนสดใสไร้เมฆหมอก ลมโชยเอื่อย ๆ ทำให้อากาศไม่ร้อนจนเกินไป เสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ขับกล่อมให้หลับเมื่อคืนก็ยังพัดเข้ามาอยู่เป็นระยะ ๆฉันตื่นมายืนหน้าเต็นท์รับอากาศแสนบริสุทธิ์ด้วยรอยยิ้มและใบหน้าอิ่มเอิบ เพราะเมื่อคืนได้กินของอร่อยทำให้มีความสุขจนนอนหลับฝันดี โดยที่เหล่าเพื่อนสาวและเก้งน้อยยังไม่ตื่นหลังจากอาบน้ำแต่งตัวฉันเดินไปยังในครัวของโรงเรียนที่เป็นจุดรวมพล และเป็นจุดทานอาหาร แต่แล้วประธานค่ายอาสาครั้งนี้เห็นฉันเดินเข้ามาเขาจึงปรี่เข้ามาอย่างเร็วรี่“โมจิ...มีเรื่องจะปรึกษาเล็กน้อย”คำว่ามีเรื่องจะปรึกษาไม่น่าจะเป็นเรื่องดีหรือเปล่า คนไร้สาระอย่างฉันมีอะไรให้น่าปรึกษากัน จนกระทั่ง...“อ๋อรู้คำตอบแล้วทำไมสกายกับเทมถึงอยากมานัก”ยายนอแรด ปีสี่เรียนที่เดียวกับพี่เทม ยูตะ และพี่สกาย ที่สำคัญหล่อนเป็นแฟนเก่าของพี่สกายด้วยนี่ มาค่ายอาสาด้วยเหรอ แล้วนั่นดูเหมือนไม่ได้มาคนเดียว เหมือนกลุ่มคนมาใหม่หน้าไม่คุ้นด้วยทำไมดูเหมือนจะมีเรื่องยังไงไม่รู้วะ“มีอะไรเหรอบาส” บาสคือประธานรุ่นวิศวฯปีนี้ และยังเป็นประธานค่ายอาสาครั้งนี้ด้

ช่วงสายหลังจากรวมพลกันแล้วแบ่งแยกหน้าที่ ต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว พวกฉันก็แยกตัวไปกับพี่หมอเมฆ แม้ว่าพี่ปุณณ์จะอยากตามมาด้วยแต่ทว่ากลับต้องจับคู่ทำงานกับพี่เทม จึงไม่ได้ตามมาและฉันก็ไม่อยากอยู่ในเขตบริเวณโรงเรียนนักเพราะยายนั่นอยู่ที่นี่ขี้เกียจประสาทแดก“พี่หมอวันนี้ทำอะไรบ้างคะ”“วันนี้มีแนะนำชาวบ้านว่าอย่าให้มีน้ำท่วมขังในบ้าน หากเป็นตุ่มใส่น้ำควรจะปิดฝาป้องกันยุงลงไปวางไข่”ฉันพยักหน้ารับทันที จากนั้นเดินตามกลุ่มผู้ใหญ่บ้านไปตามหมู่บ้าน แม้อากาศจะร้อนอยู่บ้างแต่ก็มีลมพัดตลอดเวลาทำให้เย็นขึ้นเล็กน้อยพวกเราเดินกันผ่านสวนมะพร้าวที่เป็นเส้นทางเข้าไปทางหมู่บ้านที่อยู่ลึกออกไป และมีเหล่าคนในหมู่บ้านเอารถซาเล้งออกมารับเพื่อไปต่อเรื่อย ๆ ในบ้านที่อยู่ไกลจากโรงเรียนมาก ๆ เรียกได้ว่าได้นั่งรถชมวิวชมธรรมชาติก็มีความสุขไปอีกแบบจนกระทั่งถึงบ้านที่เป็นบ้านหลังในสุดที่มีคุณยายอายุมากแล้วอยู่ลำพัง“ยายสี...ยายสีอยู่ไหม” เสียงผู้ใหญ่บ้านเรียกสำเนียงพื้นถิ่น ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงของคุณยายที่อายุมากแล้วตอบกลับมา“อยู่ทางนี้”“อ่าวเป็นอะไรไปล่ะ...ทางนักศึกษามาเยี่ยมน่ะ เขาจะมาช่วยดูรอบ ๆ บ้าน”“เป็