All Chapters of Craving Love เสือหิวไม่เลือกน้อง: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อริมฝีปากนุ่มประกบริมฝีปากฉันจากนั้นฉันก็รู้แล้วว่าถูกรุ่นพี่หลอก เพราะอีกคนที่ไม่รอให้ฉันปรับตัวอะไรทั้งนั้นกดแท่งร้อนลงมาอีก จากที่จะร้องบอกให้พอตอนนี้ริมฝีปากถูกปิดสนิทจึงทำได้เพียงครางเสียงอื้ออ้าในลำคอ กับสองมือรัวที่หลังของเขา แต่คนหนังหนาดูเหมือนจะไม่ยอมฟังฉันเลย เขายกสะโพกขึ้นแล้วกดซ้ำเบา ๆ แต่เน้นหนักทุกครั้งจนรู้สึกว่าน้ำหวานใสหยาดชโลมไปทั่วทั้งแท่งร้อนของเขา ทุกการเคลื่อนไหวที่เคลื่อนเข้าหาทำให้ร่างกายร้อนเหมือนกำลังถูกแผดเผา ฉันที่ยังไม่คุ้นชินกระตุกตอดระรัวกับเจ้าแท่งใหญ่ที่มีเส้นเลือดปูดขึ้นรอบ ๆ ราวกับบ่งบอกถึงความแข็งแรง แล้วเขาก็จูบฉันอย่างดุดันรุนแรงบดขยี้ริมฝีปากพร้อมกับกดเอวเข้ามาหาฉัน จากที่ฉันเริ่มเจ็บปวดค่อย ๆ คลายออกกลายเป็นความกระสันอยากเติมเต็ม แต่รู้ดีว่าร่างกายของตนเองนั้นยังไม่คุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมอันใหญ่ จนกระทั่งผ่านไปราวห้านาทีเขาที่ถอนริมฝีปากออกมา ทำให้ริมฝีปากฉันเป็นอิสระครั้งแรกหลังถูกจูบจนปากเจ่อ แต่หากใครคิดว่าฉันจะห้ามเขาผิดถนัด “อื้อ...กดเข้ามา” ใช่...ฉันสติเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแค่

🐯🐯🐯 @คืนวันจันทร์ chill out ผมรู้สึกหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ไม่นึกเลยว่าการที่ได้กินเหยื่อตัวน้อยคนนี้แล้วมันจะทำให้ผมเหมือนโดนทิ้ง ทั้งที่ปกติผมไม่เคยอินกับความสัมพันธ์อะไรเลยเกี่ยวกับวันไนต์ หรือ Friend With Benefit แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ วิสกี้สีอำพันกรอกเข้าปากเป็นแก้วที่สอง หวังให้ความขมปร่าเรียกสติผมดูบ้าง เพราะว่าผมเหมือนจะเซไปนิด ๆ นะ มันเป็นอารมณ์ที่บอกใครไม่ได้เลยมานั่งกินเหล้าที่นี่คนเดียว แต่...เหงาวะ ไอ้ปั้นก็นอนเร็วตั้งแต่ได้ไอ้รินเป็นเมีย น้อยครั้งจะออกมาเพราะอยากนอนกอดเมียมากกว่า ส่วนน้องชายผมก็เฝ้าเมียอีก เมียไม่สบายแล้วไม่อยากนอนคอนโดอยากนอนบ้าน เดือดร้อนพวกผมเนี่ยต้องไปซื้อบ้านอยู่ใกล้ ๆ เพื่อจะสังสรรค์กันง่ายหน่อย ที่จริงมีอะไรมากกว่านั้นนิดหน่อย แต่เพื่อความปลอดภัยครอบครัวแฟนน้องชาย เลยตัดสินใจซื้อบ้านในหมู่บ้านที่บ้านตัวเองเป็นคนสร้างและขายหมดเมื่อนานมาแล้ว แต่ช่างน้องชายมันเถอะ มาที่ผมดีกว่าตอนนี้บอกได้เลยสับสนนิด ๆ จนรู้สึกว่าอยากหาใครสักคนระบายจึงเลื่อนหาไลน์เพื่อนพบว่ายอดรักอยู่บนสุ

ฉันอึ้งตะลึงงันกับคำพูดทีเล่นทีจริงของเขา สายตาที่พี่ปุณณ์ส่งมามันทำให้ฉันรู้สึกแสบตา ไม่รู้เพราะความจ้าของแสงแดดยามสี่โมงเย็นส่องผ่านกระจกรถ หรือว่าฉันที่หิวจนตาลายกันแน่ แต่บอกเลยว่าอาการหายใจไม่ทั่วท้องกลับมาอีกแล้ว ฉันหันหน้ากลับไปมองถนนไม่พูดอะไรต่อ เพราะคนที่ปากดีอย่างฉันกลัวมากคือแพ้เสียงในหัว เพราะคนข้าง ๆ ที่ไม่ได้เซ็ตผมแต่ทรงผมทูบล็อกยาวด้านบนเข้ากับรูปหน้าคมสันมันส่งให้มีเสน่ห์แบบไม่ต้องพยายาม โครงหน้าเรียวยาวรับกับสันกรามคมชัดมันให้ทั้งความดุดันและความหล่อที่แฝงด้วยแรงดึงดูด คิ้วเข้มได้รูปเสริมกับดวงตาคมกริบที่เหมือนจะมองทะลุไปถึงหัวใจคน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักเล็กน้อยที่ยามปกติคล้ายจะเย็นชา แต่มีแค่ฉันที่รู้ได้ว่ามันนุ่มนวลและเย้ายวนมากแค่ไหน ยิ่งผมสีน้ำตาลเข้มที่เซ็ตอย่างลวก ๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจกลับเพิ่มความเซ็กซี่ และรวมกันทั้งหมดนั้นกับรอยยิ้มที่ส่งมาพร้อมกับแววตาเป็นประกายมันทำให้ฉันแสบตาจนอยากจะหาแว่นตามาใส่ เขาไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งรถเคลื่อนไปถึงลานจอดรถของคอนโดในเวลาครึ่งชั่วโมงถัดมาด้วยเพราะรถติดเสียเหลือเกิน แต่ฉันที่มัว

พี่ชายฉันส่ายหน้าก่อนจะพากันคุยสองสามคำ จากนั้นฉันก็เปลี่ยนชุด แต่ขณะอยู่ในห้องเสียงแจ้งเตือนมือถือก็ดังขึ้นปุณณ์🐯 : กินข้าวเสร็จก็แยกกับพี่ชายเลยนะโมจิ🍡 : ทำไมปุณณ์🐯 : คืนนี้นัดกันไว้นี่ลืมแล้วเหรอโมจิ🍡 : ยังมีอารมณ์อีกหรือไงไม่กลัวจับได้?ปุณณ์🐯 : ห้ามเบี้ยวนะฉันไม่ได้ตอบกลับไปเดี๋ยวช้าจะอดกินของอร่อยจึงค้างไว้แค่นั้น แต่เมื่อออกจากห้องอีกคนดูเหมือนจะยักคิ้วให้ฉันตอบ ฉันที่ถอนหายใจกำลังจะตกลง แต่ทว่า“โมจิแม่บอกให้ไปรับที่สนามบิน ซื้อขนมมาฝากจากสิงคโปร์ คืนนี้ต้องนอนบ้านพรุ่งนี้เรียนบ่ายใช่ไหม”ฉันยักยิ้มให้เขานิด ๆ จากนั้นยิ้มหวานให้พี่ชายก่อนจะตอบตกลง “ได้อยู่แล้วเพื่อของอร่อยและเงินเดือนของเดือนหน้า”ฉันได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอของอีกคน แต่ไม่ได้สนใจอะไรแถมเกาะแขนพี่ชายออกจากห้อง ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้กับสองแฝดรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย“ไปก่อนนะคะ” ฉันโบกมือให้กับพี่ปัณณ์เพื่อไม่ให้เขาจับสังเกตเรื่องความสัมพันธ์ของเรา“น้องโมจิอย่าลืมเปลี่ยนรหัสห้องนะครับ”ได้ยินพี่ปัณณ์บอกอย่างนั้นฉันยิ้มค้าง ส่วนที่คนดูเหมือนจะหุบยิ้มฉับก่อนจะเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามฉันพ

“เอาล่ะทุกคน ตามนี้นะ...คืนนี้เจอกันหลังมอรอเธอ...หนึ่งทุ่มตรงห้ามเลท” เดี๋ยวนะทำไมประชุมปีสองถึงได้จบที่หลังมอรอเธอได้ นั่นมันร้านเหล้านี่แล้วติดกับมหาลัยฯของพี่ชายฉันด้วย ถ้าหนีไปไม่บอกงานหยาบแน่มึง ส่วนอีกคนที่อยากนอนกับฉันส่งสายตาบอกว่าอย่าไป แต่คงไม่ได้ปีสองก็มีกฎของปีสองอยู่นะโดยเฉพาะโยธา ที่เรื่องเรียนไม่เข้าไม่เป็นไร แต่เรื่องกินเหล้าพลาดไม่ได้ ฉันจึงส่ายหน้าเล็ก ๆ กลับไป “มึงกูไปแต่งตัวห้องมึง” น้ำตาลเอ่ยขึ้น ฉันจึงพยักหน้ารับแล้วนังป๊อปที่ใส่เสื้อผ้าฉันไม่ได้หน้าบูดทันที เพราะต้องกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อแต่งตัวให้หล่อเผื่อจะดีลผู้ได้ “พี่มึงใครเวรเฝ้าคืนนี้” น้ำตาลเอ่ยขึ้น เพราะรู้กันดีว่าหากไปร้านเหล้าต้องมีคนไปเฝ้าหนึ่งคน ไม่ว่าจะไปกับเพื่อนหรือใครก็ตาม “เดี๋ยวกูถามพี่ยูก่อน ถ้าไม่ว่างก็น่าจะเป็นพี่เทม” ฉันบอกก่อนจะส่งข้อความทิ้งไว้ในกรุ๊ปไลน์พี่น้องที่รวมไอ้พี่ยอดเข้ามาด้วย เนื่องจากสอนฉันกินเหล้าเอง ดังนั้นจึงต้องร่วมรับผิดชอบ ตามที่แม่สั่งที่จริงถ้าฉันไม่อกหักจะมีพี่สกายด้วยนะ แต่นั่นไม่ได้ไง โมจิ 🍡 : ปีสองนัด